Morgunblaðið - 20.06.1944, Síða 10

10
MOROUNBLAÐIÐ
ÞriSudagur 20. júní 1944.

LARRY DERFORD
'Í/U. J/kmiei’óet l^fjauqk
\am:
í leit að
lífshamingju
22. dagur —
„Hann var meðalmaður á
hæð, hvorki magur eða feitur,
• skegglaus með snöggklipt hvítt
hár. Hann var aldrei í öðru en
mittisskýlu, en virtist þó vel
klæddur“.
„Og hvað var það í fari hans
sem sjerstaklega heillaði yður?“
Larry horfði lengi á mig, áð-
ur en hann svaraði. Djúplæg
augu hans virtust reyna að
skygnast inn í instu sálarfylgsni
mín.
„Heilagleiki“.
Svar þetta ruglaði mig dá-
lítið. í herbergi þessu, sem bú-
ið var glæsilegum húsgögnum
og falleg málverk á veggjun-
um, fjell orðið eins og vatns-
dropi, er seitlað hefir í gegnum
loftið úr offyltu baðkeri.
„Við höfum öll lesið um dýr-
linga — hinn heilaga Francis,
Jóhannes guðspjallamann o. fl.
— en þeir eru mörg hundruð
ára gamlir. Mjer hafði aldrei
dottið í hug, að jeg mundi rek-
ast á dýrling, sem væri lifandi
núna. En frá því að jeg fyrst
sá hann, var jeg ekki í nein-
um vafa um, að hann væri
dýrlingur. Það var dásamlegt".
' „Og hvað græddirðu á því?“
„Frið“, sagði hann, eins og
kagruleysislega, og brosti lítið
eitt. Síðan reis hann snögt á
fætur. „Nú verð jeg að fara“.
„Nei, ekki strax“, hrópaði
Isabel. „Það er ekkert orðið
framorðið ennþá“.
„Góða nótt“, sagði hann, án
þess að taka nokkurt tillit til
þess, sem hún sagði. Hann kysti
•hana á kinnina. „Jeg sje ykkur
aftur eftir einn eða tvo daga“.
„Hvar áttu heima? Jeg ætla
að hringja til þín“.
„Nei, vertu ekki að gera þjer
neina fyrirhöfn. Þú veist, hve
erfitt er að hringja hjer í Par-
ís, og síminn okkar er oftast
bilaður“.
Jeg hló að því með sjálfum
mjer, hve laglega Larry fór að
komast hjá að gefa upp heim-
ilisfang sitt. Undarleg sjer-
viska þetta, að vilja ekki segja
frá heimilisfangi sínu! Jeg
stakk upp á því, að þau borð-
uðu öll með mjer kvöldverð
daginn eftir.
_____ ★
Við höfðum ákveðið að hitt-
ast heima hjá þeim Isabel og
Gray og drekka þar cocktail,
áður en við færum út. Jeg kom
á undan Larry. Þetta var fyrsta
flokks veitingahús, sem jeg ætl
aði með þau á, og bjóst því við
að finna Isabel í sínum besta
skrúða. En hún var í mjög lát-
lausum ullarkjól og hattlaus.
„Gray hefir fengið eitt höf-
uðverkjarkastið enn. Hann
kvelst hræðilega. Jeg get ekki
farið frá honum. Jeg sagði mat-
reiðslukonunni að fara út, þeg-
ar hún hefði gefið börnunum
kvöldmatinn, og jeg verð að
búa til eitthvað handa honum
sjálf, og fá hann til þess að
borða það. Þið Larry verðið að
fara einir“.
„Er Gray í rúminu?“
„Nei, hann fæst aldrei til
þess að fara í rúmið, þegar hann
fær þessi köst, þótt hann eigi
hvergi annarsstaðar heima.
Hann er inni í bókaherberg-
inu“.
Það var lítið herbergi, brúnt
og gylt að lit. Gray sat í stór-
um leðurstól, og voru mynda-
blöð alt í kringum hann á gólf-
inu. Augu hans voru lokuð og
andlit hans, sem venjulega var
rautt, var nú fölgrátt. Það var
sýnilegt, að hann þjáðist mjög.
„Jeg verð orðinn gcður á
morgun", sagði hann og reyndi
að brosa. „Mjer þykir leitt að
vera til svona mikilla óþæg-
inda“, sagði hann við mig. „En
þið getið farið þrjú til Bois“.
„Það dytti mjer aldrei í hug“,
sagði Isabel. „Hvernig held-
urðu, að jeg gæti skemt mjer,
þegar jeg vissi, að þú þjáðist^
af öllum vítiskvölum?“
Andlit hans afmyndaðist alt
í einu, og maður gat nærri því
sjeð þennan stingandi sárs-
auka, sem nísti höfuð hans.
Dyrnar opnuðust hægt og
Larry kom inn. Isabel sagði
honum, hvað væri að.
„Það var leiðinlegt“, sagði
hann og horfði meðaumkunar-
augum á Gray. „Er ekkert hægt
að gera fyrir hann?“
„Nei“, sagði Gray, og augu
hans voru enn lokuð. „Það eina,
sem þið getið gert fyrir mig,
er að láta mig í friði, og fara
út að skemta ykkur“.
Mjer fanst sjálfum það vera
það skynsamlegasta, sem við
gátum gert, en jeg bjóst ekki
við, að Isabel gæti varið það
fyrir samvisku sinni.
„Viltu lofa mjer að reyna að
hjálpa þjer?“ spurði Larry.
„Enginn getur hjálpað mjer“,
sagði Gray þreytulega. „Þetta
er að drepa mig, og stundum
óska jeg þess innilega, að svo
færi“.
„Það var rangt hjá mjer að
segja, að jeg gæti ef til vill
hjálpað þjer. Það, sem jeg átti
við, var, að ef til vill gæti jeg
hjálpað þjer til þess að hjálpa
sjálfum þjer“.
„Hvernig geturðu það?“
Larry tók eitthvað upp úr
vasa sínum, sem líktist silfur-
pening, og setti það í hönd
Gray.
„Haltu fast utan um hann,
og snúðu lófanum niður.
Reyndu ekki að berjast á móti
mjer. Haltu aðeins peningnum
fast í hnefa þínum. Áður en
jeg hefi talið upp að tuttugu,
mun hönd þín opnast, og pen-
ingurinn detta á gólfið“.
Gray gerði það, sem honum
var sagt. Larry settist við skrif
borðið og byrjaði að telja. Við
Isabel stóðum kyrr. „Einn,
tveir, þrír, fjórir“. Hann taldi
upp að fimtán, án þess að höncP
Gray hreyfðist. Þá sýndist
mjer hún fara að titra lítið eitt,
og jeg hafði það á tilfinning-
unni (jeg get .varla sagt, að jeg
hafi sjeð það), að hinir kreptu
fingur hans væru að losna.
Þumalfingurinn hreyfðist.
★
Þegar Larry hafði talið upp
að nítján, fjell peningurinn úr
hendi Gray niður á gólfið. Jeg
tók hann upp og horfði á hann.
Hann var þungur og ólöguleg-
ur, og á annari hlið hans var
mynd af unglingslegu höfði,
sem jeg þekti strax, að var Al-
exander mikli. Gray starði
ruglaður á hönd sína.
„Jeg ljet ekki peninginn
detta“, sagði hann. „Hann datt
af sjálfu sjer“.
Hann sat og hvíldi hægri
handlegg sinn á stólbríkinni.
„Fer vel um þig í þessum
stól?“ spurði Larry.
„Já, eins vel og farið getur
um mig, með þennan höfuð-
verk“.
„Jæja, vertu nú alveg mátt-
laus. Vertu rólegur. Gerðu ekk-
ert. Veittu enga mótstöðu. Áð-
ur en jeg hefi talið upp að tutt-
ugu, mun hægri handleggur
þinn rísa upp frá stólbríkinni
og höndin lyftast upp fyrir höf-
uð þitt. — Einn, tveir, þrír,
fjórir-----“.
Hann taldi hægt, með hinni
djúpu, hljómfögru rödd sinni,
og þegar hann hafði talið upp
að níu, sáum við hönd Gray
lyftast örlítið frá stólbríkinni.
Þegar hún var komin um það
bil þumlung fyrir ofan hana,
stansaði hún andartak.
„Tíu, ellefu, tólf“.
Nú kom örlítill rykkur, og
síðan tók allur handleggurinn
að hreyfast hægt. Hann hvíldi
ekki lengur á stólbríkinni. Isa-
bel greip hönd mína óttaslegin.
Þetta var mjög einkennilegt.
Þ’að var ekkert líkt sjálfráðri
hreyfingu. Jeg hefi aldrei sjeð
mann ganga í svefni, en jeg get
ímyndað mjer, að hann muni
hreyfast á þennan sama, und-
arlega hátt og handleggur Gray.
Viljinn virtist ekki vera hreyfi-
aflið. Jeg var að hugsa um, að
það hlyti að vera erfitt að lyfta
handlegg svona jafnt og hægt,
með sjálfráðri áreynslu. Það
virtist vera eitthvert undirmeð-
vitundarafl, óháð viljanum, er
lyfti handleggnum. Það var
samskonar hreyfing og þegar
dælubulla hreyfist mjög hægt
í strokk.
„Fimtán, sextán, seytján“.
Orðin fjellu hægt — hægt,
eins og vatnsdropar úr biluðum
krana. Handleggur Gray lyft-
ist hærra og hærra, þar til hönd
in var komin upp fyrir höfuð-
ið, og þegar Larry hafði talið
upp að tuttugu, fjell handlegg-
urinn af eigin þunga niður á
stólbríkina afttur.
„Jeg lyfti ekki handleggn-
um“, sagði Gray. „Jeg gat ekki
að því gert, þótt hann hreyfð-
ist. Hann gerði það af sjálfu
sjer“.
Larry brosti dauflega.
„Það er alveg sama. Jeg hjelt,
að þú fengir ef til vill meira
traust á mjer við þetta. Hvar
er gríski peningurinn?“
Jeg rjetti honum hann.
Ef Loftur getur það ekki
— bá hver?
Græni riddarinn
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
1.
EINU SINNI VAR KONUNGUR, sem var ekkjumaður,
og hann átti eina dóttur barna, en gamalt máltæki segir,
að ekkjumannsharmur sje eins og olbogaskot, hann sje
sár, en hann hjaðni fljótt, og svo gifti konungur sig aftur
drottningu, sem átti tvær dætur, og þessi drottning var
ekki betri, en stjúpmæður eru vanar að vera, alltaf var
hún vond við stjúpdóttur sína»Þegar stjúpsysturnar voru
vaxnar upp, kom stríð, og konungurinn varð að fara til
þess að stjórna her sínum og berjast fyrir land og ríki.
Dæturnar þrjár áttu að fá að segja, hvað konungur ætti
að kaupa og koma með heim til þeirra aftur, ef hann sigr-
aðist á óvinunum. Áttu nú stjúpdæturnar fyrst að láta
óskir sínar í ljós, og bað sú eldri þá um stóran rokk úr
skýru gulli, en sú yngri um svo stórt gullhesputrje, að
annað eins hefði aldrei sjest. Þetta vildu þær fá, en það
var nú ekki af því að þær væru svo duglegar að vinna eða
spinna, síður en svo. En dóttir konungsins sjálfs, hún vildi
ekki biðja föður sinn um neitt annað, en að skilja kveðju
til Græna riddarans.
Konungur lagði nú af stað í stríðið, og hvernig sem það
nú gekk til, þá vann hann sigur, og svo keypti hann það,
sem hann hafði lofað stjúpdætrum sínum, en var alveg
búinn að gleyma hvað það var, sem dóttir hans sjálfs
hafði beðið hann um, en svo hjelt hann mikla sigurveitslu.
Þar sá hann Græna riddarann, og mundi þá eftir bón
dóttur sinnar og bar honum kveðju frá henni. Riddarinn
þakkaði honum fyrir, hann var hinn glæsilegasti maður,
og fjekk honum svo bók með gullspennum, sem hann bai
hann að fá konungsdóttur fyrir kvcðju hennar, en ekki
mátti konungur opna bókina, og hún ekki heldur, nema
hún væri alein.
Þegar konungur hafði haldið sigurveitsluna, kom hann
heim aftur, og varla var hann kominn inn fyrir dyrnar,
fyrr en stjúpdæturnar fóru að nauta á honum um það,
sem hann hefði átt að kaupa handa þeim. Konungur fjekk
þeim það. En dóttir hans sjálfs dró sig í hlje og spurði
einskis, og konungur mundi heldur ekki eftir henni. En
einu sinni, þegar hann ætlaði út, fór hann í þau föt, sem
hann hafði verið í í veitslunni, og um leið og hann fór í
vasa sinn eftir vasaklút, rakst hann á bókina. Þá fjekk
hann dóttur sinni hana og sagði henni, að hann ætti að
færa henni þetta ásamt kveðju frá Græna riddaranum,
Stúdent vekur veðlánara um
miðja nótt.
— Hvað er klukkan? spyr
hann.
— Hvernig dirfist þjer að
vekja mig upp um miðja nótt
með slíku kvabbi? spyr veðlán-
arinn vondur.
Stúdentinn: — Jú, úrið mitt
er hjá yður.
★
— Þjer segist hafa fengið
yður afbragðs varðhund og
samt segist þjer ekki geta sof-
ið rólega neina nótt. Hvað er
það, sem heldur fyrir yður
vöku?
— Hundurinn.
★
„Það er ákaflega erfitt verk
að rukka“.
„Hefir þú nokkurn tíma
rukkað?“
„Nei, en það eru svo margir,
sem hafa rukkað mig“.
★
— Það er vísindalega sann-
að, að konur lifa lengur en
menn.
’ — Já, ekkjurnar að minsta
kosti.
Á hjúskaparskrifstofunni.
„Jeg held, að þessi stúlka
hæfi mjer vel. Hvernig eru
augun í henni?“
„Þau eru blá“.
„Og hárið?“
„Ljóst“.
„En tennurnar?“
„Þær get jeg sýnt yður undir
eins“.
★
— Hvernig gengur það með
son þinn?
— Þakka þjer fyrir, upp og
niður.
— Hvað gerir hann?
— Hann er lyftuþjónn í Eim-
skipafjelagshúsinu.
★
Þjónninn: — Það er maður í
símanum, sem vill fá að tala
við prófessorinn.
Prófessorinn: ■— Já, bjóðið
þjer honum sæti, jeg kem strax.
★
— Hvernig er það með hann
Jón fiðluleikara, spilar hann
mikið?
— Já, jeg er nú hræddur um
það. Hann vann 100 kall í gær.