Morgunblaðið - 15.07.1944, Blaðsíða 10

10
MORQUNBLAÐIÐ
Laugardagur 15. júlí 1944’
1ÁJ JJomeróet WjaufL
iam:
LARRY DERFORD
í leit að
lífshamingju
— 44. dagui —
Þið hafið gott af að fá ykkur
flösku af góðu víni“.
★
Hann var auðsjáanlega góð-
vildin sjálf. Við gengum ti4 lík-
hússins með lögreglumannin-
um. Líkgæslumaðurinn tók um
búðir frá höfði líksins. Það var
ekki skemtileg sjón. Sjórinn
hafði sljett liðina úr hári henn-
ar, og það lá, litað silfurgrátt,
klesst niður með höfðinu. Lit-
urinn hafði skolast af mögru
andlitinu og það var. hræði-
lega útlítandi, en það var eng-
inn efi á því, að þetta var So-
phie.
Við fórum aftur til lögreglu-
stöðvarinnar. Lögreglustjórinn
var önnum kafinn, en við sögð-
um fulltrúanum það, sem við
þurftum. Hann skrapp frá
augnablik, en kom svo aftur
með nauðsynleg skjöl. Við fór-
um með þau til mannsins, sem
átti að sjá um jarðarförina.
„Jæja, fáum okkur nú einn
lítinn“, sagði jeg.
Larry hafði ekki sagt orð, síð-
an við hjeldum frá lögreglustöð-
inni til líkhússins. Jeg fór með
hann niður að höfninni, og við
fórum inn í veitingahúsið, þar
sem jeg hafði setið með Sophie.
Jeg drakk koníak og sóda, en
Larry snerti ekki við því, sem
jeg hafði pantað handa honum.
Hann þagði og var hugsi, og jeg
vildi ekki trufla hann.
★
Svo varð mjer litið á úrið
mitt. „Við ættum að fara og fá
okkur eitthvað að borða“, sagð>
jeg. „Við eigum að vera komn-
ir til líkhússins kl. tvö“.
„Jeg er svangur. Jeg hefi ekki
borðað neinn morgunverð“.
Eftir útliti lögreglustjórans að
dæma, var trúlegt, að hann vissi,
hvar hægt var að fá góðan mat.
Við Larry fórum til veitinga-
hússins, sem hann hafði bent
okkur á. Þar sem jeg vissi, að
Larry borðaði sjaldan kjöt, pant
aði jeg eggjaköku og humar og
flösku af víni, þegar jeg hafði
litið á vínskrána. Jeg helti í glas
ið hjá Larry.
„Svona, skeltu þessu nú í þig“,
sagði jeg. „Það getur -verið, að
það losi eitthvað um tunguhaft-
ið í þjer“.
Hann gerði eins og jeg sagði.
„Jeg -er hræddur uin, að þú
verðir að borga jarðarförina
einn“, sagði hann. „Jeg er ekki
með neina peninga“.
„Það skal jeg gera“, sagði jeg.
Svo hrökk jeg við. „Þú hefir þó
ekki gert þetta sem þú varst að
tala um einu sinni?“
Hann svaraði ekki strax. Það
kom einhver stríðnisglampi í aug
un á honum.
„Þú hefir þó ekki afsalað þjer
peningunum þínum?“
„Hverjum einasta eyri, nema
því, sem jeg þarf, þangað til skip
ið kemur“.
„Hvaða skip?“
„Maður, sem býr rjett hjá
mjer við Sanary, er umboðsmað-
ur skips, sem siglir milli Alex-
andríu og New York. Hann hefir
fengið símskeyti frá Alexandríu,
þess, efnis, að skipið verði að
f
koma við í Marseilles til þess að
láta í land menn, sem hafa veikst
um borð í skipinu. Hann er kunn
ingi minn og hefir lofað að sjá
um, að jeg komist með skipinu
til New York. Jeg ætla að gefa
honum gamla bílinn minn að
skilnaði. Þegar jeg legg af stað,
ætla jeg ekki að hafa neitt ann-
að meðferðis en fötin, sem jeg
stend í og smádót".
„Já, þú ert fjár þíns ráðandi
og frjáls“.
„Frjáls er rjetta orðið. Jeg
hefi aldrei á æfi minni verið
eins ánægður eða fundist jeg
vera eins sjálfstæður. Þegar jeg
kem til New York, fer jeg að
vinna fyrir mjer“.
„Hvernig gengur þjer með
bókina þína?“
„Hún er komin út. Jeg samdi
skrá yfir þá sem jeg vildi láta
senda bókina, og þjer ætti að
berast eintak einhvern næstu
daga“.
„Þakka þjer fyrir“.
Við höfðum ekki meira að
tala um, og við snæddum þegj-
andi. Jeg pantaði kaffi. Larry
kveikti sjer í pípu, en jeg í
vindli. Jeg horfði hugsandi á
hann. Hann fann, að jeg horfði
á hann og leit á mig.
,,Ef þig langar til að segja,
að jeg sje bölvaður asni, þá
hikaðu ekki við að gera það.
Mjer væri alveg sama“.
„Nei, mig langar ekki svo
mikið til þess. Jeg var aðeins
að hugsa um það, hvort líf þitt
myndi ekki vera meira til fyr-
irmyndar, ef þú kvæntist og
eignaðist börn eins og flestir
aðrir“.
Hann brosti. „Það er of seint
að hugsa um það. Aðeins einni
konu, sem jeg hefi hitt, hefði
jeg getað hugsað mjer áð kvæn
ast, og sú kona var veslings
Sophie“.
Jeg leit undrandi á hann.
„Geturðu sagt þetta eftir alt,
sem á undan er gengið?“
„Húft átti yndislega sál, eld-
heita og göfuga. Hugsjónir
hennar voru háleitar. Það var
jafnvel einhver tign yfir hinum
hörmulegu æfilokum hennar“.
Jeg þagði. Jeg skildi ekki al-
mennilega það, sem hann var
að segja.
„Hversvegna kvæntist þú
henni þá ekki?“ spurði jeg.
„Hún var barn. Satt að segja
datt mjer aldrei í hug, þeggx
jeg kom til afa hennar og við
lásum saman kvsðði undir stóra
álmtrjenu í garðinum, að í þess
um horaða krakka byggi and-
leg fegurð“.
Mjer fanst það skrítið, að
hann skyldi ekki minnast neitt
á Isabel í þessu sambandi. —
Varla hafði hann gleymt því,
að þau höfðu eitt sinn. verið
trúlofuð, og jeg býst við því, að
hann hafi litið á trúlofunina
sem æskuglöp tveggja ung-
menna, sem ekki voru nógu
þroskuð til að vita hug sinn.
Jeg get vel trúað því, að honum
hefði aldrei svo mikið sem
komið til hugar, að hún hefði
unnað honúm ávalt síðan.*
Það var tími kominn fyrir
okkur að fara. Við gengum að
bílastæðinu, þar sem Larry
hafði skilið bílinn sinn eftir og
ókum til líkhússins. Alt var til-
búið. — Veðrið var ömurlegt.
Vindurinn hvein í krónum
trjánna í kirkjug'arðinum. —
Þetta var lokaþátturinn í þess-
um hörmulega atburði.
Þegar við vorum að ganga út
úr kirkjugarðinum, spurði
Larry mig, hvort jeg vildi, að
hann gerði eitthvað fleira.
„Nei“.
„Þá vil jeg komast heim sem
fyrst“.
„Viltu aka mjer að gistihús-
inu mínu?“
Við sögðum hvorugur orð í
bílnum. Þegar við komum að
gistihúsinu, steig jeg út úr bíln
um. Við tókumst í hendur, og
hann ók burt. Jeg greiddi reikn
inginn minn, náði í töskuna
mína og fjekk mjer bíl á járn-
brautarstöðina. Jeg vildi líka
komast burt.
Nokkrum dögum síðar lagði
jeg af stað til Englands. Jeg
hafði ætlað mjer að fara beina
leið, en eftir það, sem gerst
hafði, langaði mig til að finna
Isabel. svo að jeg ákvað að
koma við í París og dveljast
þar einn sólarhring. Jeg sendi
henni skeyti og spurði, hvort
jeg mætti koma seint um eftir-
miðdaginn og borða með þeim
miðdegisverð, en þegar jeg
kom aftur til gistihúss míns,
barst mjer skeyti frá henni.
Kvað hún þau hjónin ætla að
snæða miðd'egisverð á veitinga
húsi, en henni þætti gaman að
sjá mig, ef jeg vildi koma ekki
fyrr en klukkan hálf sex.
Það var kuldi og rigning svo
að jeg gerði ráð fyrir því, að
Gray myndi ekki hafa farið til
Mortefontaine að leika golf.
Mjer fanst þetta ekki gott, því
að jeg vildi tala við Isabel eijjs-
lega, en þegar jeg kom he;m til
þeirra, var það fyrsta, sen hún
sagði mjer, að Gray væri í
í Travellers að spila bridge.
„Jeg bað hann um að koma
ekkhof seint, ef hann vildi hitta
þig, en við ætluríi ekki að borða
fyrr en klukkan níu, og það
þýðir, að við Jaorðum ekki fyrr
en klukkan hálf tíu, svo að við
höfum góðan tíma til að tala
saman. Það er svo margt, sem
jeg þarf að segja þjer“.
Þau höfðu leigt íbúðina, og
eftir hálfan mánuð átti að selja
safn Elliotts. Þau vildu vera
viðstödd söluna, svo-að þau ætl
uðu að flytja í Ritz-gistihúsið.
Síðan ætluðu þau af landi burt.
★
Gray var að Ijúka verslunar-
störfum sínum, og síðan átti
hann, með tilstyrk fjár, sem
jtsabel hafði útvegað, að verða
varaforseti í arðvænlegu fyrir-
tæki. Þau ætluðu að dveljast í
lítilli borg í Suðurríkjunum.
Isabel sagði:
Leikaraútgáfan
i
Björninn og refurinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
2
„Sleptu grenirót og taktu í refafót“. Og þá slepti
björninn löppinni á honum. En um leið skautst refurinn
niður í holuna og tók til að skellihlægja þar niðri og
sagði svo:
„Heldur ljek jeg laglega á þig núna, bangsi sæll“.
„Geymt er ekki gleymt“, sagði bangsi.
Um morguninn daginn eftir, kom bangsi vagandi yf-
ir mýrina með feitt svín, sem hann hafði veitt og sat þá
refurinn á steini við mýrarjaðarinn.
„Góðan daginn, gamli minn“, sagði refurinn, „hvaða
lostæti ertu með þarna, karlinn?“
„Flesk“, sagði björninn.
„Jeg á nú líka dálítið, sem er bragðgott“, sagði refur-
inn.
„Hvað er það?“ spurði björninn.
„Það er stærsta býflugnabú, sem jeg hefi sjeð“, sagði
rebbi.
„Einmitt það“, sagði björninn og sleikti út um, því
ekkert þótti honum eins gott og hunang. „Eigum við að
skipta?“ surði hann.
„Nei, þgið geri jeg ekki“, sagði refurinn. En svo veðj-
uðu þeir og samdist um það, að þeir. skyldu nefna þrjár
trjátegundir. Gæti refurinn sagt þessi þrjú trjáaheiti
fljótar en björninn, þá átti hann að fá vænan bita af
svínakjötinu, en ef björninn yrði fyrri til, þá átti hann
að fá hunang úr býflugnabúinu. Og bangsi hugsaði sjer,
að ef hann fengi að sjúga úr búinu, skyldi ekki verða
mikið hunang eftir í því. ' *
„Jæja“, sdgði refurinn, „þetta er nú ágætt'altsaman,.
en eitt skal jeg segja þjer, að vinni jeg, þá ert þú skyld-
ugur til þess að rífa burstana af svínintí', þar sem jeg á
að bíta“.
„Já, ætli jeg verði ekki að hjálpa þjer, fyrst þú getur
það ekki sjálfur“, sagði björninn.
Svo áttu þeir að nefna trjen.
„Þollur, fura, greni“, urraði björninn, dimmraddaður
var hann. En þetta voru bara tvö trje, því Þollur er ekk-
ert annað en fura.
„Askur, beiki, eik“, skrækti refurinn, svo að bergmál-
aði í skóginum. Þá var hann búinn að vinna og þaut nið
ur og reif hjartað úr svíninu í einu vettfangi og ætlaðl
að stökkva á brott. En þá reiddist bangsi, af því refurinn
tók það besta af öllu svíninu, náði í skottið á refnmu og
hjelt honum föstum.
„Nei, bíddu örlítið“, urraði bansgi og var reiður.
Mjer er sagt að hann Jón sje
orðinn drykkfeldur. Skyldi það
vera satt?
— Nei, langt frá þvi. En væri
jeg koníakflaska, þá kærði jeg
mig ekki um að vera ein með
honum.
★
Þegar átthagalögin voru ný-
gengin í gildi í Bandaríkjunum,
kom bóndi nokkur að máli við
vin sinn, lögfræðing í þorginni,
og bað hann um að skýra fyrir
sjer hvernig þau væru.
„Jeg get nú ekki sagt þjer al-
veg, hvernig þau hljóða“, svar-
aði lögfræðingurinn, „en jeg get
sagt þjer aðalkjarnann í þeim.
Stjórnin vill gjarnan veðja við
þig 160 ekrum á móti 14 dollur-
um um að þú getir ekki dvalið
á því landi í fimm ár án þess að
verða hungurmorða".
★
„Viltu ekki fá þjer eina köku
í \ iðbót, góði minn“, sagði frú-
in, þegar Tommi var í boði hjá
kunningja sínum.
„Hvað hefirðu boðið mjer
oft af fatinu?“ spurði Tommi.
„Þetta er í þriðja skiptið,
minnir mig, en hvers vegna
spyrðu?“
„Ja, mamma sagði, að jeg
mætti aldrei þiggja köku af
sama fatinu í annað skiptið,
sem mjer væri boðið, en hún
sagði ekkert um það að jeg
mætti það ekki í þriðja skipt-
ið“.
★
Tommi litii kom heim úr
skólanum alveg forviða.
„Mamma“, hrópaði hann,
-„Ja, kennarinn okkar, sá er
vitlaus. Hann sagði í gær að 4
og 1 væru 5, en í dag sagði
hann að 2 og 3 væru 5“.
★
Kaupmaðurinn: ,;Jeg álít að
nú sje heppilegur tími til þess
að selja Jónsen-fjölskyldunni
bíl.
Sölumaðurinn: „Hversvegna
heldurðu það?“
Kaupmaðurinn: „Jú, ná-
grannar þeirra eru nýbúnir að
kaupa bíl.“