Morgunblaðið - 26.02.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIö
Þriðjudagur 26. febr. 1946
ÁST í MEINUM
CJaijíor (JaIdiAje(í

27. dagur
Amalía grfeip utan um stól-
bakið, skjálfandi höndum. „f>ú
elskar hann ekki“, sagði hún.
„Þú vilt hefna þín á honum,
vegna þess, að hann tók aðra
konu fram yfir þig“.
Dórótea rjetti úr sjer. Hún
lyfti höndinni og sló Amalíu
utan undir.
Amalía kveinkaði sjer ekki.
Hún horfði steinþegjandi á
Dóróteu. Ottinn var horfinn úr
augum hennar. Svo sagði hún
rólega: „Þú hefir sagt, að jeg
væri blygðunarlaus og fyrir-
litleg. En þú ert ennþá blygð-
unarlausari og fyrirlitlegri en
jeg. Það ert þú, sem ætlar að
eyðileggja líf Alfreðs, af hatri
og hefnigirni — en ekki jeg“.
Dórótea lyfti höndinni aftur.
Amalía brosti, og bros hennar
var þrungið fyrirlitningu. „Jeg
ræð þjer til þess að slá mig
ekki aftur, Dórótea“, sagði hún.
„Þú kynnir að iðrast þess. Jeg
hefi sagt þjer, að jeg ætli að
fara hjeðan. En jeg ætla að
bíða, þangað til Alfreð kemur
og jeg hefi sagt honum alt af
ljetta sjálf. Mjer þykir vænna
um hann en þjer og það sver
jeg, að ef þú kemur upp um
mig, áður en jeg hefi talað við
hann, þá skal jeg segja honum
það, sem okkur hefir nú farið
á milli! Hann mun fá að vita
alt! Viltu svo gera svo vel að
koma þjer hjeðan út. Jeg er
veik og vil fá að vera í friði!“
Dórótea starði á hana and-
artak hatursþrungnum augum,
og strunsaði síðan út og skelti
hurðinni á eftir sjer.
★
Þegar Jerome. kom heim úr
bankanum, var hvorki Amalía
nje systir hans sjáanleg. Hann
gekk upp í herbergi sitt.
Jim beið hans þar. „Hvorki
ungfrú Dórótea nje frú Ama-
líta koma niður til kvöldverð-
ar, er mjer sagt. Þær eru báð-
ar lasnar. Á jeg að færa þjer
matinn hingað upp — eða
viltu heldur borða niðri?“
„Komdu með hann hingað
upp, í guðs bænum! Og þú get-
ur borðað mjer til samlætis“,
svaraði Jerome.
★
William Lindsey hafði altaf
verið sammála Qonfúsíusi í því,
að menn gætu leyst sjerhvert
vandamál, ef þeir breyttu vel
og rjettilega. Jerome braut heil
ann um það, þegar hann gekk
í gegnum skóginn að kvöldverði
loknum, að hvaða haldi honum
kæmu góðir siðir eða góð
breytni, eins og nú væri kom-
ið fyrir honum. Til þess að vera
vel giðaður þurfti maðurinn
fyrst og fremst að hafa góðan
smekk. Jerome fullvissaði sjálf
an sig um, að þann eiginleika
ætti hann ekki til.
Hann staðnæmdist á brekku-
brúninni fyrir neðan Uppsali.
Og honum varð alt í einu Ijóst,
að. með því að breyta þveröf-
ugt við það, sem vel siðaður
maður myndi hafa gert, þá
hafði hann í fyrsta sinn kynst
því, hvað það var í rauninni að
lifa. Hann hafði ekki vílað fyr-
ir sjer að brjóta upp hirslur
Alfreðs í bankanum, og þannig
hafði hann komist að því, hve
almúginn í Riversend var grátt
leikinn. Það gat víst ekki held-
ur talist háttur vel siðaðra
manna að girnast konu annars
manns. En Jerome hafði felt
hug til konu frænda síns og
fósturbróður, — og í fyrsta
sinn á ævinni hafði hann kynst
því, hvað það var, að unna
öðrum meir en sjálfum sjer.
Hann hafði í fyrsta sinn vitað,
hvað það var, að fá fullnæg-
ingu, andlega og líkamlega. Góð
breytni var bersýnileg^ ekki
altaf í samræmi við mannlegt
eðli.
Fyrir fimm mánuðum síðan,
hugsaði Jerome með sjer, hefði
jeg getað slitið mig frá henni
án nokkurs sársauka. Þegar
maður varð ástfanginn af konu,
án þess að þekkja hana, var á-
kaflega auðvelt að segja skilið
við hana. En þegar konan va’’
orðin hluti af holdi manns c
blóði, var ekki fremur hægt aó
segja skilið við hana en sjálf-
an sig. Þó að Jerome hefði vilj
að það, þá gat hann ekki yfir-
gefið Amalíu.
Hann gat heldur ekki yfir-
gefið bankann. Af einhverri ó-
skiljanlegri ástæðu var hann
bundinn bankanum og vanda-
málum hans. Honum var ekki
enn orðið fyllilega ljóst, hvers
vegna hann ljet sig svo miklu
skifta málefni Riversend — en
hann var-á því, að það myndi
að einhverju leyti eiga rót sína
að rekja til þess, hve hann fyr-
irleit Alfreð og alt það, sem
hann hafði gert í bænum. En
hvernig svo sem á því stóð, þá
undi hann þvi mjög vel að hafa
ráð annara í hendi sjer, einkum
og sjer í lagi þeirra, sem áttu
alt sitt undir miskunn Alfreðs
Lindsey.
Hann gat ekki yfirgefið föð-
ur sinn úr því sem komið var,
nje heimili sitt. Þegar Alfreð
og faðir hans kæmu heim, yrðu
þeir að ræða málið í ró og næði.
Það voru að vísu vissir hlutir,
sem hann varð að draga fjöður
yfir, velsæmisins vegna og til
þess að heimilisfriðnum væri
ekki stofnað í hættu um ó-
komna framtíð. En Jerome var
ekki í neinum vafa um, að hann
myndi geta varið sitt mál með
skynsemi og virðingu.
Hann gekk aftur heim að
húsinu. Það bólaði hvorki á
Amalíu nje Dóróteu. Einhver
hafði kveikt ljós í bókaherberg
inu. Jerome hringdi bjöllunni
og ljet senda eftir Jim. Hann
kom að vörmu spori.
„Jim“, sagði Jerome. „Farðu
fyrir mig upp til frú Lindsey
og segðu henni, að jeg vilji tala
við hana hjer niðri“.
„Já, en ....“.
„Gerðu eins og jeg segi þjer
og vertu fljótur!“
Jerome gekk um gólf í bóka-
herberginu. Hann hafði komist
að því, að það gat verið æsándi
að taka erfiðar ákvarðanir.
Honum var ljett í skapi —
hann þóttist nú fær í flestan
sjó.
Hann heyrði, að drepið var
laust á dyrnar. Hann leit við.
Amalía stóð í dyragættinni.
Hún var föl og þreytuleg, dökk
ir baugar fyrir neðan augun,
vottaði ekki fyrir roða á vör-
um hennar.
Jerome sagði bliðlega: 1
„Komdu inn, Amalía. Jeg
þarf að tala við þig“.
Hún settist á legubekkinn.
Hann settist við hlið hennar og
brosti.
„Jeg hefi verið að hugsa mál
ið“, sagði hann. „Þú hefir al-
veg rjett fyrir þjer. Við getum
ekki hlaupist á brott eins og
óbótamanneskjur. Þegar Alfreð
og pabbi koma heim, verðum
við að segja þeim, að við elsk-
um hvort annað, og krefjast
þess, að Alfreð skilji við þig.
Hann getur ekki neitað því.
Jeg veit, að pabbi hjálpar mjer.
Þetta verður vitanlega óþægi-
legt fyrir alla aðila, meðan á
því stendur, en jeg er sann-
færður um, að það rætist úr
öllu, ef við höfum aðeins hug-
rekki og djörfung til þess að
horfast í augu við staðreynd-
irnar“.
„Jerome“, hvíslaði hún. Hún
reyndi að brosa — en það tókst
ekki.
„Gerirðu þjer ljóst, hjartað
mitt, hvað jeg elska þig mik-
ið?“ hrópaði Jerome. „Fyrst í
stað var jeg aðeins hrifinn af
líkamsfegurð þinni. En sú til-
finning er nú orðin miklu dýpri,
því að nú veit jeg, hvað mikið
er í þig spunnið — hve margir
góðir kostir prýða þig. Þú trú-
ir mjer, Amalía, er það ekki?“
„Jú“, muldraði hún. „Jeg var
hrædd um, að þjer væri farið
að standa á sama um mig. Það
var það eina, sem máli skifti
fyrir mig“.
Hann tók andlit hennar milli
handanna og kysti hana blíð-
lega. Þau sátu þjett saman, og
Jerome mælti: „Jeg fjekk brjef
frá föður mínum í dag. — Al-
freð —hann hikaði andar-
tak, en hjelt síðan áfram: „Al-
freð er neyddur til þess að
dvelja í New York í tvær til
þrjár vikur enn. Pabbi bað mig
að koma til Saratoga, til þess að
sækja sig og Filip. Verður það
ekki of erfitt fyrir þig, Amalía,
að vera ein á meðan?“
„Nei“. Hún varð aftur döp-
ur á svipinn. „Filip —r mjer
þykir svo vænt um Filip. Það
verður erfitt fyrir mig að
skilja við hann. Hann treystir
mjer — honum þykir vænt um
mig — og hann hefir verið svo
einmana“.
Jerome var þegar gripinn
afbrýðissemi og ygldi sig. „Uss,
Filip! Þú þarf ekki að hafa á-
hyggjur af honum. Hann spjar
ar sig. Jafnvel faðir hans gæti
ekki komið í veg fyrir, að hann
hitti þig — ef hann vildi það
sjalfur“.
„Það hryggir mig, Jerome,
að við skulum þurfa að valda
þeim, sem treysta okkur best,
svo mikilla vonbrigða“, sagði
hún lágt. „Ef jeg gæti aðeins
verið viss um, að þau hötuðu
okkur ekki um aldur og ævi!“
Hann glotti við. „Það er
möguleiki, sem við Verðum einn
ig að horfast í augu við. Og því
fyrr, því betra“.
Hún reis á fætur og tók að
ganga um gólf. „Það er einnig
dálítið annað, sem jeg þarf að
segja þjer, Jerome. Dórótea
veit alt af ljetta“.
Ef Loftur getur það ekki
— bá hver?
Stríðsherrann á Mars
2)rengjaðaga
Eftir Edgar Rice Burroughi.
146.
upp á þílfarið, var harla lítill möguleiki til þess að jeg
kæmist þangað upp, því sá svarti þurfti ekkert annað en
að skera á kaðalinn fyrir ofan mig, til þess að vera laus
við mig fyrir fullt og allt, því að loftskipið hafði hrakið
yfir djúpa gjá, þar sem jeg myndi þegar farast, ef jeg
fjelli niður.
Að lokum náði jeg taki á borðstokknum. en um leið
heyrði jeg ógurlegt óp, svo hrollur fór um mig, og sá jeg
að maður fjell úr loftfarinu niður í gjána fyrir neðan.
Það var Mathai Shang, hinn heilagi faðir hinna helgu
Þerna, sem þarna fór til hinna hinstu reikningsskila.
Svo lyfti jeg höfðinu svo jeg sá yfir þilfarið, og sá þá
Thurid með hníf í hendi á hlaupum að mjer eftir þiljun-
um. Hann var örskamt frá mjer, en jeg að reyna að klifr-
ast upp á þiljurnar. En jeg gat alls ekki komist þangað,
fyrri en hinn svarti væri kominn að mjer.
Nú fanst mjer endalok mín vera auðsæ, og til þess að
leggja áherslu á þessa tilfinningu var glottið á andliti
hins svarta fjandmanns míns. Að baki hans sá jeg Dejáh
Thoris berjast um í böndum sínum með örvæntingarsvip.
Að hún skyldi eiga að verða vitni að hryllilegum dauða
mínum, fanst mjer sárara en nokkuð annað.
Jeg hætti tilraunum mínum til þess að komast á þiljur.
í stað þess tók jeg föstu taki um borðstokkinn með vinstri
hendi og brá rýting mínum með þeirri hægri.
Þegar Thurid fór fram hjá klefanum, kom nýr aðili til
skjalanna, nýr aðili í þenna örlagaþrungna leik, sem fór
fram á þilfarinu á loftskipi Mathai Shang.
Það var Phaidor.
Hún var kafrjóð í andliti og hár hennar í ólagi og mátti-
sjá að hún hafði grátið, — það var þá í fyrsta skifti, sem
þessi stilta kona hafði lagst svo lágt. Hún stökk út á þil-
farið beint fyrir framan mig.
í hönd hennar var langur, mjór rýtingur. Jeg leit á
mína kæru prinsessu í síðasta sinn, og brosti eins og menn
eiga að gera, þegar þeir eru að deyja. Svo sneri jeg mjer
Gömul, heyrnarsljó kona
kom irin í snyrtivöruverslun og
bað um sápu fyrir fimm aura.
„Við seljum ekki sápu fyrir
svo lítið“, sagði afgreiðslu-
þjónninn kurteislega.
„Já, jeg vil þessa hvítu“,
sagði gamla konan blíðlega.
„Þjer skiljið ekki, frú; jeg
sagði, að við seldur ekki sápu
fyrir fimm aura“.
„En hvað þjer segið satt“,
svaraði hinn aldraði viðskifta-
vinur, „það var munur á sáp-
unni í gamla daga og nú“.
„Drottinn minn“, hvíslaði af-
greiðslumaðurinn í örvæntingu
sinni, „hvað gengur eiginlega
að kerlingarskrattanum?“ Svo
lagði hann munninn fast að
eyra gömlu konunnar og hróp-
aði: „Við seljum ekki sápu fyr-
ir fimm aura!“
„Já“, sagði hún brosandi,
„mjer þætti vænt um, ef þjer
vilduð pakka henni vel inn. Það
er svo erfitt að ná lyktinni úr
töskunni manns“.
Afgreiðslumðaurinn þreif
sápustykki úr skápnum og
fleygði því á borðið fyrir fram
an gömlu konuna. „Taktu þetta
og snáfaðu út“, hrópaði hann.
Hún brosti, pakkaði sápunni
inn sjálf og lagði fimmeyring
á borðið. „Þjer eruð kurteis-
asti og liðlegasti afgreiðslu-
maðurinn, sem jeg hefi nokk-
urn tíma hitt. Jeg* mun sann-
arlega versla við yður, næst
þegar mig vantar sápu“.
★
— Sæll, Jón minn. Skelfing
ertu fölur í dag.
— Já, jeg er hálf veikur. Jeg
er með ....
— Jeg hefi _ haft þennan
skratta líka. Læknirinn ráð-
lagði mjer að ....
— Jeg er búinn að reyna það,
en árangurslaust. En nú er jeg
að hugsa um ....
— Það þýðir ekkert, bless-
aður vertu. En ef þú vilt líta
heim til mín, gæti verið að jeg
gæti hjálpað þjer. Jeg á heima
á ....
— Nú, jeg hjelt þú værir
fluttur.
— Já, já, jeg bý núna ....
— Jæja, ertu fluttur þang-
að? Hvenær á jeg að koma?
— Ja, ef þú gætir komið eins
og kl......
— Alveg prýðileg, prýðilegt!
Vertu blessaður.
— Blessaður.
★
— Höfuðið á honum er eins
og hurðarhúnn.
— Hvað áttu við?
— Allir geta snúið á hann.