Morgunblaðið - 07.05.1946, Blaðsíða 14
14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 7. maí 1946
30. dagur
Jósep, faðir hans og bræður
fóru að heiman á morgnana,
og komu oftast nær ekki aftur
fyr en með kvöldinu. Theo var
aldrei boðið að koma með þeim.
Það var ætlast til þess, að hún
hefði ofan af fyrir sjer með
störfum, er hæfðu konum —
og leit út fyrir, að þau störf
væru ekki önnur en útsaumur
og slúðursögur. Henni leiddist
— og taugar hennar þoldu illa
þennan sífelda hávaða, sem var
í kringum hana.
kíorgunin eftir að hún kom
— nokkrum mínútum eftir að
haninn gól í fyrsta sinn —
hafði frú Alston alið tvíbura.
Og síðan hafði barnsgrátur óm-
að um allt húsið.
Énginn, nema Theo, virtist
undrandi yfir því, að spádóm-
ur Maum Chloe skyldi hafa
rættst svo nákvæmlega. Það
vakti heldur ekki undrun neins
þegar annað barnið gaf upp
öndina nokkrum dögum síðar.
Maum Chloe hafði einnig sjeð
það fyrir.
Litla barnslíkið var lagt í
eikarkistu og grafið sama dag-
inn. í eina eða tvær klukku-
stundir gengu menn um með
hátíðarsvip — það var allt og
sumt. Jafnvel móðirin virtist
ekki syrgja lengi. Hún hafði
alið svo mörg börn — hún var
orðin svo þreytt og slitin, að
hún megnaði ekki lengur að
finna til.
En Theo fanst skelfilegt þetta
kæruleysi, þegar dauðinn var
annars vegar. Hún skrifaði föð-
ur sínum um það. Eftir hæfi-
lega langan tíma fjekk hún
brjef frá honum — glaðlegt og
hressandi að vanda —. „Þú
mátt ekki gera þjer neinar
grillur“, skrifaði Aaron* m. a.
„Reyndu að laga þig eftir þínu
nýja umhverfi — skilja fólk-
ið,. sem þú umgengst. Oft er
hyggilegra, að láta í Ijós meira
umburðarlyndi- en minni gagn-
rýni — þótt jeg þekki að vísu
Theo mína það vel, að jeg viti,
að hún sýnir aldrei neinum
manni ókurteisi“.
Theo varp öndinni, þegar hún
las þetta. Hjer var ekki bein-
línis um að ræða umburðar-
lyndi nje gagnrýni. Hún hafði
reynt eftir mætti að skilja Al-
ston-fólkið — en allar þess
lífsskoðanir voru henni fram-
andi. Það gerði heldur ekki
minstu tilraun til þess að reyna
að skilja hana.
Morgun einn gekk hún út
ein, til þess að reyna að hugsa
málið. Það «hafði ekki gengið
þrautalaust, að fá að fara ein.
María hafði spurt hana, hvert
hún væri að fara, og hvers
vegna. Karlotta og tvö a/ yngri
börnunum höfðu ætlað að elta
hana — en hún hafði rekið þau
heim aftur.
„Farðu að minsta kosti ekki
leiðina, sem liggur niður að
hrísgrjónaekrunum“, sagði
María. „Negrunum þar myndi
koma það undarlega fyrir sjón-
ir, að sjá frú Alston úti eina
síns liðs á þessum tíma dags.
Hafðu einn af þjónunum með
þjer — eða Venus. Það er bet-
ur viðeigandi“.
Theo neitaði — vingjarn-
lega en ákveðið. Hún vildi fara
ein — og hún kærði sig hreint
ekki um, að hafa Venus með
sjer. Hún fjekk meira en nóg
af því, að hafa hana í kringum
sig allan daginn. Jósep hafði
orðið öskuvondur, þegar hún
fór fram á það, að hún fengi
einhverja aðra þjónustustúlku.
Og í sánnleika sagt, hafði hún
ekki getað borið fram neina
gilda ástæðu fyrir því, að
Venus yrði rekin. Htm var dug-
leg — vann öll sín störf með
hinni mestu prýði. En Theo var
sannfærð um, að hún lægi á
hleri, þegar hún gæti því við
komið, þótt hún hefði aldrei
staðið hana að verki.
Hve hún þráði Miervu! Það
hefði verið dásamlegt, að geta
fengið sjer sprett á henni ann-
að veifið. Hjer var hesthúsið
fullt af gæðingum — en hún
mátti ekki ríða út ein! Aldrei!
Og það var talið undarlegt af
giftri konu, að ríða út — jafn-
vel í fylgd með hestasveini.
„Biddu um vagninn, ef þig
langar til þess að fara eitt-
hvað“, hafði Jósep sagt, kæru-
léysislega.
En það var nú.hægra sagt en
gjört. Ýmist þurftu hestarnir
að hvíla sig — ekillinn var
drukkinn — eða vagninn eitt-
hvað bilaður. Hún komst brátt
að því, að ýmislegt var látið
reka á reiðanum á þessum fyr-
irmyndarbúgarði.
Það verður öðruvísi, þegar
við eignumst okkar eigið
heimili, hugsaði hún með sjer.
En þegar henni datt það í hug,
varð hún aftur áhyggjufull. Þó
að hún hefði aldrei komið að
Eikabæ, hafði hún þegar heyrt
svo mikið talað um hann, að
henni var orðið Ijóst, að þar
myndi ekki hæfur mannabú-
staður, eins og nú stóðu sak-
ir.
„Við skulum þá þegar í stað
gera ráðstafanir til þess, að
húsið verði gert íbúðarhæft“,
hafði hún sagt við Jósep. —
„Ef þakið lekur, ætti að vera
hægur vandi, að gera við það.
Ef húsið er of lítið — eins og
þú segir — ætti að vera auð-
velt að byggja við það“.
„Já, auðvitað“, svaraði Jósep.
„En það er lítið hægt að gera
yfir sumarmánuðina, og þeir
fara nú senn í hönd. Eftir eina
eða tvær vikur höldum við
suður á bóginn, til Sullivan-
eynnar“.
„Með fjölskyldunni?“, spurði
hún vesældarlega.
„Vitanlega“. Jósep leit hvasst
á hana — og hún þagði.
Jæja — í dag hafði henni
tekist að losna við fjölskyld-
una um stund, og það var best
að' njóta þess í sem ríkustum
mæli. Þegar hún var viss um,
að ekki sæist lengur til henn-
ar heiman frá húsinu, tók hún
af sjer hattirm, lyfti upp pils-
unum, og hljóp af stað eins og
fætur toguðu, gegnurn skóginn.
Hárið losnaði úr fljettunum,
og flaksaðist í allar áttir og
hún hló hátt, af einskærri gleði.
Loks fleygði hún sjer niður I
dúnmjúka laut og bljes mæð-
inni. «.
Hjer var dásamlega kyrrt og
hljótt — og það var himneskt
að véra einn. Hvað var langt
síðan, hún hafði fengið að
njóta einverunnar? Hún hafði
í raun rjettri ekki verið ein
nema hálfa klukkustund, síð-
an hún giftist! Jafnvel þegar
hún skrifaði föður sínum eða
las brjef frá honum var hún
umkringd svörtum eða hvítum
andlitum.
Og á kvöldin varð hún svo
auðvitað að hafa ofan af fyr-
ir Jósep. Kæri Jósep minn,
hugsaði hún, og kendi um leið
sektar. Henni þótti vænt um
hann. Hún vildi gjarnan gera
honum til hæfis og stuðla að
hamingju hans eftir mætti. Hún
vissi mætavel, að hann þjáðist
af vanmáttarkend — og ekk-
ert mátti útaf bera, svo að hann
stykki ekki upp á nef sjer. Það
var svo auðvelt að særa hiann,
og ef honum sárnaði við ein-
hvern, braust það oftast út í
reiðiköstum. Hún vissi að hann
elskaði hana og gat ekki án
hennar verið. Hún þurfti hans
einnig með, hjerna, þar sem
hann var eina mannveran, er
þekti föður hennar og gat tal-
að um Riehmond Hill við hana.
Hún hafði bara svo sjaldan
tækifæri til þess að tala við
hann. Hann var að heiman all-
an daginn, og á kvöldin var
hann annað hvort syfjaður eða
þyrstur í ástaratlot.
— Það myndi ekki vera
skárra að dvelja á Sullivan-
eynni en hjer. Sennilega eitt-
hvað svipað: hávær, organdi
börn, hópar svartra þræla,
María, illkvittin og kuldaleg,
frá Alston síkvartandi og
kveinandi. Aðeins tvennskon-
ar umræðuefni: heimilisstörf
og slúðursögur fyrir konurnar,
og hrísgrjón og hestar fyrir
karlmennina.
Hún rjetti allt í einu úr sjer.
Alston-fjölskyldan gat ferið til
Sullivan-eynnar. En hún hafði
annað í hyggju. Richmond Hill
beið hennar. Richmond Hill og
Aaron! Þau höfðu oft rætt um
það í brjefum sínum, að hún
dveldi þar yfir sumarið. „Vit-
anlega verður þú að vera hjá
mjer“, skrifaði Aaron. „Þú hlýt
ur einhvernveginn að geta
fengið samþykki bónda þíns til
þess“.
] Herlsergi ]
§ Sá, sem getur greitt 10 |1
f þús. kr. fyrirfram, getur =
I fengið gott herliergi s
I strax, nálægt miðbænum. §
p Góð húsgögn fylgja her- 1
| berginu. Tilboð, merkt: =
i „Strax — 832“ sendist =
i Mbl. fyrir miðvikudags- §
I kvöld. s
!!!lllll!!!lllllllll!!lll!lllll!ll![inill!!l!l!lilll!l!!lllllll!lllll
Lóa lan.gsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
42.
rótaðist fram og aftur og baulaði svo hátt að undir tók í
hæðunum og reykur stóð úr nösum hans, Lóa hló og
hrópaði og veifaði til Önnu og Tuma, sem stóðu álengdar,
titrandi eins og strá í vindi. Nautið tók nú að hringsnú-
ast í ákafa til þess að reyna að kasta Lóu af sjer.
— Hjer dansa jeg við litla vininn minn, söng Lóa og
sat kyrr. Að lokum varð nautið svo þreytt, að það lagðist
og óskaði að engri krakkar væru til í heiminum. Bola
nafði að vísu alltaf fundist að slíkur fjenaður væri ekki
nauðsynlegur.
— Ef þú ætlar að fá þjer lúr núna, sagði Lóa, þá skal
jeg ekki ónáða þig.
Hún fór af baki bolans og gekk til Önnu og Tuma. Tumi
hafði ekki grátið mikið líann hafði hruflast á hand-
leggnum, sem Anna hafði bundið vasaklútinn sinn um,
og hann var hætt að kenna til.
— Ó, Lóa mín, hrópaði Anna æst, þegar Lóa kom til
systkinanna.
— Uss, hvíslaði Lóa, vekið ekki bolann. Hann sefur
og ef við vekjum hann, þá fer hann bara að stríða okkur
aftur.
— Herra Nilson, herra Nilson, hvar ertu, æpti hún svo
sjálf rjett á eftir hárri röddu, án þess að hugsa um svefn
tarfsins. Við verðum að fara heim!
Og sannarlega! Þarna sat herra Nilson og hnipraði sig
saman uppi í trje einu. Hann virtist vera heldur leiður
á lífinu, saug á sjer rófuna og var einmana. Það var held-
ur ekki gaman fyrir lítinn apa að vera aleinan út í skógi.
Hann varð þessvegna svo glaður, þegar hann sá Lóu koma
og stökk niður á öxlina á henni, að hann veifaði hattinum,
eins og hann var vanur, þegar best lá á honum.
Og svo löbbuðu þau heimleiðis. Lóa enn með rennblaut
föt og skó. Önnu og Tuma fannst þau hafa átt indælan
dag, þrátt fyrir bolann, og þau sungu söng, sem þau höfðu
lært í skólanum. Það var eiginlega sumarljóð, en nú var
bráðum komið haust, en samt fannst þeim hann eiga ágæt-
lega við.
Eldri kona hafði keypt sjer
páfagauk, sem tilheyrt hafði
skipstjóra nokkrum í fjölda-
mörg' ár. Skömmu eftir að hún
fjekk hann, komst hún að raun
um það, að hann var gjarn á
að bölva. Hún leitaði ráða hjá
kunningja sínum.
„Næst þegar hann segir eitt-
hvað ljótt“, sagði vinurinn,
„skaltu taka um fætur hans og'
sveifla honum í hring, þar til
hann svimar“.
Brátt kom að því að páfa-
gaukurinn bölvaði á nýjan leik,
og gamla konan var ekki sein
á sjer að fara eftir ráðum kunn
ingja síns. Hún greip um fætur
páfagauksins og sveiflaði hon-
um hratt yfir höfði sjer. Svo
sleppti hún honum.
„Skrattinn sjálfur“, sagði
gauksi, um leið og hann slag-
aði yfir gólfið, „hvílíkur sjó-
gangur“.
★
„Já, jeg rakst einu sinni á
glorhungruð Ijón, og það sem
gerði ástandið alvarlegast var,
að jeg var aleinn og vopnlaus.
„Þú segir ekki! Hvað gerð-
irðu?“
„Fyrst reyndi jeg að dáleiða
það, með því að einblína í
augun á því, en allt kom fyrir
ekki — það nálgaðist mig stöð-
ugt. Svo datt mjer í hug að
reka hendina upp í það, renna
henni niður í maga, grípa í
halann á því og snúa því við,
en hætti við það, þar sem mjer
leist ekki á áhættuna. Og þó
nálgaðist það mig æ meir og
jeg sá, að jeg varð að vera
eldsnar að hugsa“.
„Hvernig slappstu burtu?“
„Gekk bara frá búrinu og
skoðaði hinar skepnurnar í
dýragarðinum“.
★
— Jeg mundi fús til að gefa
þeim þúsund krónur, sem vildi
taka að sjer öll áhyggjuefni
mín.
— Allt í lagi. Jeg skal ganga
að þessu. Hvar eru þúsund
krónurnar?
— Það er fyrsta áhyggju-
efnið þitt.
★
Víðþektur stjórnmálamaður
heimsótti geðveikrahæli nokk-
urt, til að kynna sjer starfs-
aðferðir þar. Meðan hann var
staddur á hælinu, þurfti hann
að hringja út á land, en gekk
illa að fá samband.
„Heyrið þjer“, hrópaði hann
á laridsímastúlkuna, „vitið þjer
við hvern þjer eruð að tala?“
„Nei“, svaraði hún rólega,
„en jeg veit hvar þjer eruð“.