Morgunblaðið - 12.10.1946, Blaðsíða 14

emmmiimimmiimiiiiminmnimmmiiimmn'
14
MORGUNBLAÐIS
Laugardagur 12. okt. 1946
eitiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiin iiiiiiiiiiiiiiimiimiiimiimi|
BLÓÐSUGAN I

ti,
iiiiiiiiiiiiiimiiHiimmiiiiiiiiiiiimimmiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiii
UHM
immmmmmimmmiiiimmmimmmiimmimmmiimitr.
10. dagur
Eitt höfuðeinkenni þessarar
konu var sjálfstraustið. Hún
var fædd Enid Trelawne og var
dóttir fjarskylds ættingja
bankaeigandans með því nafni,
og faðir hennar hafði dáið ung-
ur að aldri og stúlkan átti þá
enn enga arfsvon. Eftir hálfs
annars árs dvöl í Suður-Ame-
ríku, kom hún aftur til Eng-
lands óþekkt, en giftist þá
frænda sínum, Vincent Garth,
sem var aðaleigandi bankans
og varð sá síðasti af ættinni í
karllegg. En hann fórst við bif-
reiðaslys, skömmu áður en
Margaret litla fæddist.
Nú var frú Enid Garth eig-
andi bankans bæði sem erfingi
og ekkja manns síns og tók
við allri stjórninni eftir hann.
Og nú hafði hún í tuttugu ár
stjórnað þessu risavaxna fyrir-
tæki og sýnt af sjer enn meir
kaupsýsluhæfileika en nokkur
af fyrirrennurum hennar.
— Já, það er spölkorn milli
Enid litlu Trelawne í Caragua
og þess, sem nú er, sagði frú
Garth við sjálfa sig og stóð
snögt upp úr sæti sínu. Hún
leit upp á hörðu andlitin á ætt-
armyndunum á veggnum og
hneigði sig hálfgert í gamni
fyrir þessum forfeðrum sínum
— Þið hafið eftirlátið mjer
dávænan arf, sagði hún. — og
meira en hógan til að ganga
milli bols og höfuðs á Craven
Hún hló kuldahlátur. — Ó, Sir
Melmoth. Aldrei hefir mjer
þótt eins vænt um valdið og
nú. Jeg reikna ekki oft vitlaust,
og hver veit nema maður sjái
yður í netinu innan skamms
Síminn hringdi. Hún hrökk
ofurlítið við og tók heyrnartól-
ið.
— Hver? Hr. Orme, þing-
maður? Látið þjer hann koma
strax.
John Orme gekk inn. Hann
var einkennilega þreytulegur
til augnanna, en bar sig samt
eins og foringja sæmir. Frú
Garth, sem var góður raann-
þekkjari þóttist altaf sjá í þess-
um manni eitthvað, sem líktist
henni sjálfri. Hún rjetti hon-
um höndina og benti honum til
sætis.
— Gleður mig að sjá yður,
sagði hún. — Jeg var einmitt að
vona, að þjer kæmuð. Svo það
er þá ekki þingfundur?
— Nei, svaraði hann. — Arn-
ars kom jeg til að vitja um
þessa ávís m handa barna-
sjóðnum, sem þjer lofuðuð
mjer. Má jeg það? Þörfin er
mikil.
— Þó það væri nú. sagði hún
og tók ávísanahefti upp úr
skúffu.
I ekkert vildi jeg fremur
eyða peningum.
Hún leit á hann með á-
hyggjusvip.
— Mjer þykir leiðinlegt að
sjá yður svoo ”:’an og þreviu
legan, hr. Orrnc
r Er jeg það? sagði hann ró-
lega. — Já, lífið er okkur flest-
um lervitt .... stundum. En
vel lá minnst, frú Garth. Jeg
verð að biðja yður að afsaka,
að -jeg vaið : ð fara svona
snemma af dansleiknum yðar í
fyrradag. En .... jeg gat ekki
verið þar lengur.
Hún sleppti ávísanaheftinu
og leit á hann.
— Við vorum að tala um Sir
Melmoth Craven þegar jeg
hitti yður, sagði hún.
Orme kinkaði kolli.
— Jeg vildi hæta við það
einu orði, sagði hún stuttlega.
— Sir Melmoth kom í hús mitt
þetta kvöld fyrir misgáning.
Hefði jeg vitað ofurlítið fyrr
það, sem jeg veit nú. hefði harn
ekki stigið fæti inn fyrir mínar
dyr. Jeg vísaði honum út og
bað hann gleyma því, að hann
heíði nokkurntíma >orcið.
Við þessi orð ljómuðu augu
Ormes svo af gleði, að aldrei
á æfi hans höfðu þau ljómað
eins. Fyrst gat hann alls ekki
leynt því eða stilt sig. Hjarta
hans fyltist svo af gleði, að
hann varð eins og altekinn fögn
uði. Því þótt konan, sem hann
elskaði vildi ef til vill ekki sjá
hann, þá var hún að minsta
kosti laus við Craven.
Hann var gripinn óendan-
legri meðaumkvun og samúð
með Margaret. Hvað hún hlaut
að hafa liðið þennan stutta tíma
og hlyti að líða nú. En engu að
síður var það versta af staðið.
Við tilhugsunina varð Orme
kafrjóður í framan. Hann var
ósegjanlega feginn því, að eng-
inn hafði sjeð það, sem hann
hafði sjeð þetta kvöld, fyrir
eintóma tilviljun.
Þá varð hann þess var, að
augu frú Garth hvíldu á hon-
um. Hún horfði á hann hvast
og forvitnislega. Hann stilti sig
og svaraði blátt áfram.
— Það er vel farið, frú Garth.
Þá eruð þjer lausar við þann
fant. Mjer sjálfum finnst fjár-
málafyrirtæki Cravens svívirði
leg og þessvegna hef jeg líka
veitst að honum opinberlega.
— Jeg heyrði ekki þá ræðu
yðar í þinginu og heyrði ekki
um hana fyrr en seinna. Craven
var þá ekki annað en nafn í
mínum augum — nýgræðingur.
Jeg er alveg á yðar máli um
það, að fyrirtæki hans eru sví-
virðileg, en það er bara eng-
inn hægðarleikur að sannfæra
heiminn um það eða sanna neitt
á hann, því hann er kænn með
afbrigðum. En vitið þjer, hr.
Orme, að hann hafði í hyggju
að fá fjárhagsaðstoð Garths-
banka handa þessum fyrirtækj-
, um sínum?
Orme glápti af undrun.
— Craven, æpti hann. —
Ætlið þjer að segja mjer, að
hann hafi verið svo ósvífinn?
Annars veit jeg nú, að har.n
stendur völtum fótum fjár-
hagslega. Craven að fá fje hjá
Garth, þó þó. Nei, þá finnst
mjer hann ætti heldur að fara
til blóðsugunnar .... hún er
meir við hans hæfi.
— Blóðsugan? sagði frú
Garth. Er það ekki okurstoín-
un, sem er kölluð því nafni?
Jeg hefi heyrt, að það sje kon-
an sem stendur fyrir henni.
— Það er líka rjett. Gordons
Limited heitir stofnunin og
fyrir henni stendur kona, som
kallar sig frú Gordon. Það eru
örgustu pkrarar, _ , • , ,
— Það er þá dáliíið aririáð ch
frú Garth, sagði hún brosandi.
Orme hló. — Já það er svona
álíka mismunur eins og á sól-
inni í hádegisstað og ljósormi
um lágnættið.
— Jeg hef nú samt heyrt,
að stofnunin sje forrík.
— það er ekki ótrúlegt, svar
áði Orme. — Það eru þær
margar svona blóðsugur. Auð-
vitað þekki jeg það ekki nema
af afspurn. Og þjer megið ekki
misskilja mig. Jeg er ekkert að
ráðast á Blóðsuguna út af fyr-
ir sig. Sjálfsagt ber hún nafn
með rentu, en svona fyrirtæki
fitna mest á öðrum föntum.
— Vafasamir atvinnurekend
ur, fantar, sem eyða fje í ó-
hófi og verða að fá meira hvað
sem það kostar, eða þá fjár-
hættuspilarar í vandræðum,
eins og Craven. Þetta eru mer.n
irnir, sem fara til Blóðsugunn-
1 ar. Og lofum ræningjum að
rýja ræningjana. Heiðarlegt
fólk þarf ekki að líða neitt við
það og einn góðan veðurdag
verður hreinsað til.
— Það er einkennilegt að
heyra yður taka svari svona
kvenmanns.
Orme roðnaði.
— Jeg er alls ekki að því,
svaraði hann. En hversu and-
styggileg persóna, sem hún nú
kann að vera, hefi jeg samt
heyrt af henni einkennilegar
sögur. Sjerstaklega hefi jeg
eina í huga, því þar þekki jeg
hlutaðeiganda. Hann var illa
stæður en heiðarlegur. Var í
vandræðum og lenti í klónum á
henni. Og það svo, að hann sá
engin úrræði önnur en byssu-
kúlu eða þá ána. Og vitið þjer
hvað hún gerði þá? Brendi öll
skuldabrjeíin, sem hann hafði
gefið út og hjálpaði honum auk
þess um peninga.
— Sennilega hefir það verið
veiðibrella til þess að veiða
í einhverja heimskingja, svar-
aði frú Garth. Fleygði 300
pundum til þess að fá 500 í
staðinn .... ekki satt?
Vel trúlegt.
— En þjer komuð víst ekki
, hingað til að tala við mig um
Blóðsöguna, sagði frú Garth og
i tók aftur upp pennann. — Þjer
hafið stofnað þennan sjóð ásamt
Quex vini yðar, er ekki svo?
Hún rjetti honum ávísun. —
Þetta er handa börnunum.
Orme tók ávísunina og gapti
af undrun. Hún hljóðaði uppá
5000 pund.
— Þetta er konungleg gjöf,
sagði hann. — Ekki veit jeg
hvernig jeg fæ nógsamlega
þakkað yður.
— Verið þjer heldur ekki að
reyna það. Jeg veit þjer notið
það vel. Yður virðist þykja
vænt um börn?
— Já, svaraði Orme með
sannfæringu. — Hverjum þykir
það ekki? í Frakklandi reynd-
um við að fæða og klæða börn-
in, sem voru að baki vígstöðv-
anna, litlu veslingana. Og jeg
get sagt yður, að það eru til
tugir þúsunda af börnum hjer
í landinu, sem eru helmingi
verr stödd en þau börn voru.
Hann stakk ávísuninni í
íárjóstvasann.
VtVd
Barnið og björninn
EFTIR CHARLES G. D. ROBERTS.
1.
ÞAÐ BLJES stinningskaldi yfir Silfurvatnið. Alveg
upp við bakkann, þar sem drengurinn var að veiða, var
vatnið næstum sljett, aðeins nægilega gárað, til þess að
silungurinn væri ekki eins varfærinn, nóg til þess að hann
sæi ekki eins greinilega drenginn sem stóð á flekanum.
En úti á miðju vatninu risu hvítar, hraðar bárur í löngum
röðum.
Flekinn var ósköp lítill. Hann var úr mjóum bjálkum,
sem voru negldir saman og var smíðaður einmitt til þess
sem drengurinn var að nota hann við þessa stundina. Það
var svo miklu þægilegra að veiða af fleka, heldur en a£
venjulegum bát eða barkbáti, þegar vatnið var lygnt og
maður þurfti að vanda sig við að kasta. En drengurinn
var ekki enn orðinn svo mikill fiskimaður, að hann gæti
kastað glæsilega. Þess þurfti heldur ekki með því í svona
veðurlagi var silungurinn í Silfurvatni allt of svangur
til þess að gína ekki við agninu. Silungarnir hjeldu sig
rjett upp við bakkann og drengurinn veiddi mjög vel.
Þetta voru samt hálfgerð kríli, en fallegir, sumir meira
en hálft pund á þyngd, og það eina sem drengnum fannst
að, var að Andrjes frændi skyldi ekki vera nærstaddur,
til þess að sjá hvað hann veiddi vel. Vissulega myndi
frændi sjá sannanirnar fyrir því, hve drengurinn var mik-
il veiðikló, á pönnunni í kvöld, brúnaðar í bragðmikilli
sósu, eins og venjulega var gert í skóglöndunum miklu
í Nýju-Brunswick. En drengurinn var svo mikill íþrótta-
maður í eðli sínu, að honum fannst allra mest gaman,
þegar hann dró fiskinn upp úr vatninu og vildi síðan
hampa honum og helst láta einhvern sjá þessa stórkost-
3egu veiðimennsku sína.
Flekinn var festur með því einu, að eitt horn hans stóð
á botni á sandgrynningu. Og þó drengurinn væri ekki
þungur, þá stóð hann venjulega á þeim helming flekans,
sem sneri út að vatninu. Og þetta, ásamt hinu, að hann
gat oft ekki við sig ráðið, en hoppaði hátt af kæti, gerði
það að verkum, að flekinn losnaði smám saman af grunn-
mu. Og drengurinn var allt of niður sokkinn í veiðiskapn-
um, til þess að taka nokkuð eftir bví.
Amerískt vikublað hefir
spurt kvenlesendur sína, hvort
þær hefðu heldur viljað fæð-
ast sem karlmenn eða kven-
menn. Svörin bera það með
sjer, að 42,2% af kvenfólkinu
er þeirrar skoðunar, að störf
karlmannsins sjeu ljettari en
konunnar, auk þess sem hann
sje aðnjótandi meiri ánægju í
lífinu. En þó vildu aðeins 25%
þeirra, sem svöruðu, vera karl-
menn.
★
Fyrir skömmu síðan átti blað
í Honolulu viðtal við innfædda
söngmær. Daginn eftir að sam-
talið birtist, kom eftirfarandi
leiðrjetting í sama blaði:
Leiðinleg mistök urðu í gær,
er nafn hinnar ágætu söng-
konu okkra var stafað„Kuma-
kahugaaaheellkunniinkko“.
Nafnið átti auðvitað að vera
„Kamakaehukallehelekunnn-
ih“.“
★
Barnaskólakennari hefir
skýrt frá eftirfarandi: „Þegar
i börnin koma í fyrsta skifti í
skólann er mjög erfitt að gera
þeim til geðs. Einstaka eru full
1 tilhlökkunar, en flest eru nið-
j urbeygð og sum fara jafnvel
að gráta, þegar þau í fyrsta
skipti verða að vera ein með
ókunnugu fólki. Og þrátt fyr-
ir þetta, gat jeg ekki haldið
niðri í mjer hlátrinum, þegar
lítill hnokki, sem hágrjet á
skólabekknum, svaraði mjer á
þessa leið, þegar jeg spurði
hann, hvað væri að:
— Jeg er svo andskoti sorg-
mæddur.
★
— Er það ekki ótrúlegt, en
eftir tvö ár telja menn, að hægt
verði að skjóta til tunglsins?
— Þú segir ekki? Hvað hefir
það gert af sjer?
★
— Hafið þjer ekkert sam-
viskubit?
— Augnablik, dómari góð-
ur, jeg skal spyrja verjandann
minn.
★
— Þjer eruð fyrsti óvit-
lausi maðurinn, sem jeg hitti í
þessu boði í kvöld.
-— Þá hafið þjer verið hepn-
ari en jeg.
'k
Ralp nokkur Korth frá Se-
attie, var um daginn að synda,
þegar hann rakst á peninga-
veski, sem flaut ofansjávar. —
Hann opnaði það og fann í
því 80 dollara — og komst að
J raun um það skömmu seinna,
, að það var hans eigið!