Morgunblaðið - 25.10.1946, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 25. okt. 1946
Framh. af bls. 7.
sakaði. En við heyrðum sögur
um miklu geigvænlegri kippi j
upp á Rangárvöllum, og að fólk I
h'efði orðið undir húsum og:
beðið bana á Selfossi. Þá fór.
jeg nú að óttast um mína á
Eyrarbakka — og í þá daga
var furðu langt austan úr Flóð-
holti vestur á Bakka, og frjett-
ir bárust seint. Jeg man, að það
fór um mig ónotahrollur ef gest
bar að garði þessa dagana Það
var aldrei að vita, hver tíðindi
hann flytti. Á nóttunni hugs-
aði jeg heim.
— En það fór allt vel?
— Já, það fór alt vel, — það
hefir æfinlega alt farið vel!
Mjer finst sem lánið hafi leik
ið við mig, og jeg er forsjón-
inni þakklátur fyrir allt, sem
hún hefir látið mjer í tje. Jeg
hlaut að förunaut trausta konu,
og jeg hef altaf hlakkað til að
koma heim. Það er ein mesta
gæfa fyrir sjómann að eiga
heimili, sem hann kvíðbogalaust
getur hlakkað til að hvíla sig
á þær stundir, sem hann er í
landi. Við eignuðumst einn son,
sem alltaf hefir verið auga-
steinn okkar síðan hann fædd-
ist. Hann er nú kvæntur ágætri
konu, og þau hafa gefið okkur
gömlu hjónunum nýjan auga-
stein, sem heiíir Hannes......
S. B.
Minningarorð um
laldur Hjálmarsson
Met í síldveiðum
LONDON. Síldveiðifloti bæj-
arins Frazerburgh í Bretlandi
setti met í síldveiðum í haust.
Veiddi flotinn síld fyrir nærri
miljón punda.
Góð gleraugu eru fyrir
öllu.
Afgreiðum flest gleraugna
recept og gerum við gler-
augu.
•
Augun þjer hvílið
með gleraugum frá
TÝLI H. F.
Austurstræti 20.
BALDUR Sturla Hjálmars-
son er hniginn í valinn eftir
erfiða baráttu við berklana.
Oft mátti ekki á milli sjá hvor
sigra mundi, en svo fór að
lokum, að hann fjell fyrir hin-
um ósýnilega óvini. í dag
verður hann jarösunginn.
Baldur Sturla var þrekmik-
ill. maður og kjarkgóður, svo
að af bar. Hann viðurkendi
hvorki fyrir sjálfum sjer nje
öðrum, að hann væri jafn-
veikur og raun var á og minti
mest á Gunnlaug Ormstungu
er ekki kvaðst haltur ganga
meðan báðir fætur væru jafn-
langir.
Hann var fæddur á Akur-
eyri 9. okt. 1916. Hann fór að
stunda sjó á unga aldri og
virtist þar skjótur frami bú-
inn. Hann tók minna stýri-
mannspróf og ætlaði síðar að
hefja nám við Stýrimanna-
skólann, en áður en það gat
orðið, brast heilsan, og hann
varð að hverfa á hæli. Þaðan
siapp hann um stundarsakir
eftir rifjaskurð, sem virtist
hafa heppnast, en óvinurinn
náði aftur yfirhöndinni, og
hann þurfti aftur á hælið. Þar
barðist hann hugprúður uns
yfir lauk. Baldur hafði mik-
inn áhuga fyrir málefnum S.
í. B. S. og lagði þeim alt það
lið, er hann mátti. Hann
mætti meðal annars sem full-
trúi á þingum sambandsins.
Baldur lætur eftir sig unn-
ustu og tvo efnilega drengi,
báða mjög unga. Er þeim
þrem óbætanlegur skaði að
missi góðs manns og föður.
Missir slíkra manna hvetur
til hefnda, og vopnin, sem
beita skal, eru bættar berkla-
varnir. Bygging Vinnuheim-
ilisins að Reykjalundi er þar
stórt skref og mun bjarga
„Vetrarferðin“
mörgum efnlegum manni frá
að hljóta sömu örlög og
Baldur.
Sú stofnun er veglegur
minnisvarði þeim, sem sjúkir
á líkama en heilbrigðir á sál,
lögðu hönd á plóginn og
hrundu verkinu í framkv.
Einn þeirra var Baldur Hjálm
arsson.
G. L.
Kyrð komin á í
Benga!
London í gærkveldi.
RÍKISST J ÓRNIN í Bengal
kom saman í dag, til að ræða
uppþot þau, sem orðið hafa í
austur hluta iandsins að und-
anförnu.
Forsætisráðherra gaf skýrslu
um málið, en að fundi loknum
var birt ávarp til íbúa landsins,
þar sem skorað var á þá að
hætta öllum ofbeldisverkum.
Ráðherrann bað menn að lok-
um að hafa engar óspektir í
frammi í samoandi við hátíða-
höld Hindúa, sem hefjast eiga
í dag.
Jinna, foringi Múhameðs-
trúarmanna, hefir fordæmt ó-
eirðirnar í Bengal. — Reuter.
Á Selfossi er til sölu
lítið steinhús á stórri horn-eignarlóð. Staður-
inn mjög góður.
^J\aapliö\
m
Tónleikafrásögn
eftir Jón Leifs.
Samkvæmt beiðni hefir
undirritaður iátið tilleiðast að
skrifa um túlkun „Vetrar-
ferðarinnar“ á tojileikum fje-
lags stofutónlistar, en lofar
því um leið að halda ekki þeim
hætti að skrifa um hljómleika
—- enda nóg til af úrvals-
mönnum til þeirra starfa fyr-
ir hendi í höfuðstaðnum.
Fyrst skal þar frá segja að
jeg var í töiuverðum vafa um
hvort Einar hefði vald á þessu
verki. Hann söng áður fyr
eins og saklaus unglingur,
sem hvorki þekti sorgir nje
stríð, — með ljóðmilda vel
skólaða rödd, — en nú hefir
hann tekið svo miklum stakka
skiftum að furðu gegnir.
Hann hefir auðsjáanlega stað-
ið lengi undir handleiðslu
duglegs söngmeistara; (Söngv
arar þurfa að vera undir eftir-
liti alla sína æfi). En bagga-
muninn ríður að hann hefir
þroskast sjálfur sálarlega:
hann hefir lifað eitthvað,
sem gerði hann skynjandi á
dýpstu hræringar mannlegr-
ar sálar. Stundum brá fyrir
hinu gamla unglingslega
kæruleysi í söngnum, en það
voru ekki nema einstaka 1 jóð
línur. Hikandi hófst söngur-
inn, en risti dýpra og dýpra
með hverju lagi. Ekki gat
undirritaður varist þeirri
hugsun að áheyrendur mundu
fæstir geta gert sjer fulla
grein fyrir hvílík ógurleg
sorgarsaga er uppmáluð í
þessu verki, þar sem nístandi
napurleiki vonleysisins ágerð
ist með hverju lagi. Þó höf-
um vjer íslendingar öll skil-
yrði til að endurskynja slíkt
sálarástand, því að sex hundr-
uð ára sorg býr í beinum vor
allra. Það sem hlýtur að
snerta oss mest við áheyrn
þessa verks er saga tónskálds-
ins sjálfs, sem kemur þarna í
ljós í allri sinni nekt: æfi án
ástaröryggis og árangurs, leið
in til dauðans án huggunar
nje hugfróunar. Loks er sem
tónskáldið iíki sjálfum sjer
við h'rukassamanninn, sem
snýr hjólinu án afláts; enginn
hlustar á hann, enginn lítur
við honum og enginn iætur
aura á tómann diskinn. Þó er
þetta ekkert neyðaróp, held-
ur þögul sorg, sem einskis
væntir framar. Vjer minn-
umst þess að enginn vildi líta
við tónverkum Schuberts, —
að hann dó af örbirgð 31 árs
gamall, að svo var sem ör-
lögin hefðu kreist alt úr hon-
um, sem hann gat látið, án
nokkurs tillits til hans eigin
persónu.
Einar Kristjánsson söng
þetta verk vel, mjög vel, —
en þó get jeg ekki varist þeirri
hugsun að hann hefði getað
gert þetta enn betur, ef hann
hefði gefið sjer tíma til að
sökkva sjer nógu rækilega
niður í verið á ný. En nú þarf
að raka saman peningum og
fara svo út í „verksmiðju-
vinnu“ söngleikahúsa á ný.
Þetta er söngvarans æfi.
Skylt er að geta þess að
fjelag stofutónlistar undir
stjórn Bjarna Guðmundsson-
ar vinnur vel og vandlega að
sínum hlutverkum. Hinsveg-
ar virðist vera furðanlegt
skipulagsleysi á tónlistarlífi
bæjarins; — óheppilegt að
gera enga áaetlun um hijóm-
leikahald fyrirfram. Þrír eða
fjórir fiðlusnillingar halda
hjer hljómleika í röð og söng-
fólkið kemur líka í bendu. Nú
er sýnt og sannað að tónleik-
ar eru engu minni tekjugrein
en hvað annað. Vjer ættum t.
d. nú þegar að geta haft hjer
fullkomna erlenda hljómsveit
2—3 mánuði árlega uns full-
komin innlend hljómsveit hef
ir skapast, sem mun taka
nokkur ár eða áratugi. Bæri-
inn og ríkið ættu að taka í
taumana, leggja fram nægi-
legt hlutafje til þessa arðvæn-
lega atvinnureksturs og skipa
sjerfróða menn til eftirlits.
Reykjavík, 22. okt. 1946.
Jón Leifs.
fllllllMMIUIIIUHIMIIIIWMMniMISHIIimillllMnilUIIIIIIU
Sumarhúsfaður [
óskast til kaups.
Tilboð er greinir stað og |
verð sendist Mbl. fyrir |
þann 29. okt. merkt: „1319 |
— 484‘.
IIMIIMailllllllllMMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIMinfllMIIIIIIIIII
X-9
£
£t
Effír Roberf Sform
TMAT'5 RlöHT, 0'öARR-
t I HEARD A VSLU, THEN
1 JlMPED A£IDE, AND —
IMMMMMMMMMMMMMM!IMIDMMMMI|IUaUI>
iinnaiM
I I
I
■«4
Y X THINK NOT, O'öARR '■ 7 HAfAf...H0W DlD
I HAVE AN IDEA THAT OUR VOU HAPPEN TO DE
LATE FRIEND WA5- A
C0RPU6> DELICTI, BEFORE
HE HIT THE 6-IDEWAUK!
PA^INó PV, WHEN
HE JUótPED - OR
FELL, CORRlðAN?
r FOR THAT ÓIATTER, T1 VVAE' IN A PROWL CAR
HOW DID vgu HAPPEN AND— HEV, AR£ VOU T?/!NO
TO ARRiVE 60 l t0 PIN THl*? ON /víE? ....
PROViFTLV, -,^d WHAT WINOOW DlD HE
WAN'DíVt FROAi ?
Þeir telja fyrst í stað að maðurinn hafi framið
sjálfsmorð vegna atvinnuleysis og neyðar, en X-9
segist halda að maðurinn hafi verið látinn, áður
en hann kom niður á gangstjettina.