Morgunblaðið - 13.12.1946, Blaðsíða 2

2
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 13. des. 1946
Sr. JENS BENEDIKTSSON
AÐ MORGNI ÞESS 1. DES-
EMEER andaðist sjera Jens
Benediktsson blaðamaður, eftir
fjögra daga sjúkdómslegu. —
Hann verður jarðsunginn í dag.
Menn áttuðu sig ekki á því, fyr
en síðasta sólarhringinn, sem
•toann lifði, að hann væri í nokk-
urri lifshættu. Þegar hann var
fluttur á sjúkrahús kvöldið áð-
ur en hann dó, sagði hann við
föður sinn, að hann gæti ekki
furidið, að hann væri mikið veik
ur, Þegar jeg skildi við hann á
skrifstofum blaðsins um mið-
áftan þ, 26. nóv., var hann kát-
ur og vinnuglaður, eins og hans
var vandi. Eftir hálfa aðra
klukkustund kenndi hann þess
sjúkdóms, er dró þann svo
skyridilega til bana. Fyrir okkur
samstarfsmenn hans, sem og
aðra virii' hans, kom andláts-
fregn hans eins og þruma úr
heiðskíru lofti.
★
Jens Benediktsson var fædd-
ur að Spákonufelli á Skaga-
strönd 13. ágúst 1910. — Þar
bjuggu foreldrar hans þá rausn
arbúi, Benedikt Fr. Magnússon
og Jensínu Jensdóttur. Þar ólst
Jens upp í besta yfirlæti, og
fluttist árið 1925 með foreldr-
um sínum hingað til Reykja-
víkur.
Sama ár gekk hann inn í
Menr.taskólann, og lauk stú-
dentsprófi vorið 1931, en prófi
í forspjallsvísindum árið eftir.
Hann var góður námsmaður,
veittist auðvelt að læra, stál-
minnugur, einkum ágætur mála
maður.
k:
Snemma bar á því, að Jens
átti sjer ýms áhugamál. Hafði
hann á skólaárum sínum jafn-
an einhver eftirlætismálefni, er
hann sökti sjer í af miklu kappi.
Þegar hann hafði valið sjer eitt
hvert viðfangsefni, viðaði hann
óspart að sjer bókum, sem
Minnin garorð
Jens Benediktsson.
sagnir hans og lýsingar á leikj-
unum voru skrifaðar með ó-
venjulegri nákvæmni, af víð-
tækri þekkingu á þessari íþrótt
og með þeim ljettleika, sem þeir
einir ná, er hafa gott vald á
efninu. Mjer varð oft starsýnt
á hann, er hann kom að áliðnu
kvöldi frá íþróttavellinum, til
þess að skrifa þessar greinar
sínar. Hann var svo eldfljótur
að koma þeim á pappírinn. —
Hann hafði greinarnar auðsjá’-
anlega alveg tilbúnar í höfð-
inu áður en hann settist niður,
því aldrei ,kom hið minsta hik
á hann uns frásögninni var lok
ið. Kunnáttumönnum í þessari
grein íþróttanna kom saman
um, að hjer var sagt frá öllum
atriðum af hinu fylsta hlutlevsi
með það eitt fyrir augum, að
örfa menn til frekari afreka í
íþróttinni.
★
Eftir að Jens hafði lokið guð-
fræðiprófi vorið 1943 tólk hann
hann las hverja af annari, án að sjer fleiri störf við ritstjórn
tillits til þess, hvort fróðleikur
sá kæmi honum að hagnýtu
gagni eða eigi. Hann hafði yndi
af að nema og fræðast og kynn-
ast hverju málefni niður í kjöl-
irin.
Menn með svo víðfeðmu á-
hugasviði sem hann, eiga stund
um erfitt með að velja sjer lífs-
braut. Þeir geta verið jafnvígir
til náms við fjarskyldustu fræði
greir.ar. Og það, sem er þeim
hugðarefni eitt árið, kann að
lenda í skugga fyrir öðrum áð-
ur en langt líður.
I sjö ár eftir að Jens hafði
tekið próf í forspjallsvísindum
við Káskólann, fekst hann við
margvísleg störf, auk þess sem
hanr. um skeið hugðíst að leggja
fyrir sig læknisfræði og hafði
jafnvel eytt talsverðum tíma við
að kynna sjer rækilega einn
þátt sjúkdómsfræðinnar. Stund
um vann hann við verslun föð-
ur síns. Á öðrum tímum við
ýms ritstörf, þýddi bækur o. fl.
Uns hann árið 1939 innritaðist
í gufræðideild. Háskólans. Hann
lauk guðfræðiprófi vorið 1943,
og tók prestsvígslu 23/ágúst um
n 'v - -
• u,
/*.
Ári-n, Sem hariri Vrir við guð-
fræðihám, skrifáði hánh oft
fíjettir af knattspyrnukappleikj
um hjer í blaðið. Þeséar frá-
blaðsins en knattspyrnulýsing-
arnar. Það var þó áform hans
að staðnæmast ekki við biaða-
mennskuna. Hann sótti um
Hvamm í Laxárdal í Skaga-
fjarðarsýslu og var skipaður
prestur þar í ágúst um sumarið.
En þegar til þess kom, að hann
skyldi flytja á prestsetrið, þá
var það ekki laust til ábúðar
og húsnæði fyrir prestinn og
fjölskyldu hans mjög af ssærn-
um skammti. Hann trev«ti sjer
því ekki til þess, að taka við
brauðinu, en gerðist nú starfs-
maður við ritstjórn Morgun-
blaðsins.
Honum líkaði starfið vel. Og
öllum sem . með honum unnu,
fundu til þess frá því fyrsta,
að þarna var maður sem átti
heima í blaðamennskunni. Hann
hafði með sívakandi fróðleiks-
fýsn sinni um margskonar efni,
fengið mikinn undirbúning und
ir þetta starf, sem hann þó af
hending hitti á, er hann hvarf
frá því lífsstarfi, er hann hafði
ætlað að helga krafta sína.
★
Merkur og margfpyndur
blaðamaður, er hafði persónu-
lég kynni: áf fjöída mÖrgum
frerhstú bl'aðámÖnnutn álfúnn-
ai’, sagði mjer eitt sinrj,, að það
væri því nær undanteknirigar-
laus' regla, að hendingar héfðu
ráðið því, að hæfustu blaða-
mennirnir hefðu farið inn á þá
braut. Það var sem sje hending,
eða samanfljettaðar tilviljanir,
að Jens heitinn valdi sjer þetta
starf. Og þó fannst mjer oft, að
það kynni að hafa verið meiri
tilviljun, að hann gerði ekki
blaðamennskuna fyr að aðal-
starfi sínu. Því svo vel átti hún
við hann.
Tilbreytnin í daglegu annríki
var honum að skapi. Víðtæk
þekking hans gerði honum
mörg verk auðveld. Dugnaður
hans og' sprettharka við skriftir
sömuleiðis.
Aðalverkefni hans við blaðið
var á sviði erlendu frjett-
anna. En auk þess tók hann að
sjer nokkuð af íþröttunum, rit-
aði um bækur, og rvo um allt
milli himins og jarðar, eins og
íslenskir blaðamenn löngum
hafa þurft að gera.
í samstarfi var Jens hvers
manns hugljúfi. Geðprúðari
mann er vart hægt að hugsa
sjer en hann, nje yfirlætislaus-
ari. Hann var maður rjettsýnn,
hóglátur og skyldurækinn, er
ávann sjer þeim . mun meira
t.raust manna, er þeir kynntust
honum betur.
í tómstundum sínum fjekkst
hann nokkuð við smásagnagerð.
★
Þann 3. mars 1940 giítist Jens
heitinn eftirlifandi konu sinni,
Guðríði Guðmundsdóttur. Hún
er dóttir Guðmundar Þorbjarn-
arsonar byggingameistara á
Seyðisfirði, og konu hans Aðal-
bjargar Stefánsdóttur, systur
Metúsalems Steíánssonar og
þeirra mörgu systkina.
Þau eignuðust tvær dætur.
Sú eldri Sólrún Björg, er 6 ára,
en hin nálega þriggja ára, Snæ-
fríður Rósa.
ir
Svo vel fannst mjer Jens heit.
' una hag sínum við ritstjórn
| Morgunblaðsins, og svo f.raust-
: ur maður var hann, að öllu
jleyti, að jeg hafði vanið mig a
jað trúa því, að hann ætti þar
lerigri framtíð en nokkuf okkar
hinna. Svipleg örlög urðu til
þess, að hann hvarf hjeðan
fyrstur úr hópnum.
_ • V. St.
Kveðjuorð
MEÐ JENS BENEDIKTSSYNI
er góður drengur genginn,
tryggur vinur, traustur og fjöl-
hæfur samstarfsmaður. Það er
skarð fyrir skildi í vinahópnum
og hin fámenna íslenska blaða-
mannastjett hefir misst einn af
sínum bestu mönnum. Rúm
hans verður vandfyllt.
Þegar við Jens kyntumst fyr-
ir 20 árum, í Mentaskólanum,
tókst með okkur kunningsskap-
ur og síðar vinátta, sem aldrei
brást, þótt leiðir okkar lægju
í sitt hvora áttina um stund. —
Síðar urðum við samstarísmerin
í erilsömu starfi, en alltaf var
Jens sami ljúfi fjeTaginn, sem
gerði öllum, sem með honum
voru lííið ljétt ög jafnvel hin
hversdagslegustu verk urðu að
skemtilegum viðfangsefnum,
sem gaman var að leysa í sam-
vinnu við hann.
Jens var kátur og glaður í
daglegri umgengni og atti oft
til græskulausa glettni. Þegar
hann skrifaði okkur kunningj-
unum, eftir að leiðir skildust,
upp úr skólavistinni, sagði hann
okkur helstu frjettir jafnan í
ljóðum. Þessi brjef hans eru
mörgum okkar hinar dýrmæt-
ustu endurminningar, sem rifja
upp fyrir okkur glaðvært og
áhyggjulítið æskuskeið, og
margar góðar samveru stundir.
Fáum mönnum hefi jeg kynst
sem af einlægari áhuga kyntu
sjer málefni, sem hann á annað
borð fjekk áhuga á. Ljek allt
í höndum hans. Þegar Jens byrj
aði að vinna hjá Morgunblað-
inu var svo talað, að hann hefði
fyrst, um sinn reyndan mann
með sjer í aðalstarfi hans við
blaðið, meðan hann var að
kynnast verkvenjum.
Jens vann störf sín einn eft-
ir fyrsta kvöldið, eins og hann
væri þaulvanur starfinu. Þann-
ig var hann jafnan fljótur að
átta sig á viðfangsefnum, sem
honum líkaði.
Það er margs að minnast og
orð verða fátækleg á pappírn-
um ef lýsa ætti því, sem í hug-
anum býr, er vinur er kvaddur
í hinsta sinni. Verður heldur
ekki_ gerð tilraun til þess a
þessum vettvangi.
Við, sem áttum því láni að
fagna að eignast Jens fyrir vin
og samverkamann, söknum hins
góða, glaðværa og trygga fje-
laga, það er mikið lán að kynn-
ast slíkum mönnum á lifsleiö-
inni. Og þótt þeir hverfi af sjón
arsviðinu, lifir minningin. .Teg
veit að jeg mæli fyrir munn
allra þeirra vina hans og sam-
verkamanna, er jeg kveð hann
og þakka^ samverustundirnar.
Þakka hollráð hans, gleði hans
og fjelagsskap.
Við hugsum til konu hans,
litlu telpnanna tveggja ognldr-
j aðra foreldra. Samhrygð okkar
með þeim er innileg.
ívar , Guðmundsson.
braiHÍur Témasson
NÍUTÍU ára afmæli á í dag
Hildibrandur Tómasson, fædd-
úr að SkammbeinSstöðúm ■ í
Holtum. Fyrir urn það biT 35
ár.um fluttiSt Hildíbrandúr bú-
ferlum til Ileykjavíkur sunnan
úr Garði, en þar bjó hann um
margra ára skeið.
Framh. á blá. 15.
Ríkarður Már Rík-
arðsson
Hann var fæddur í Reykja-
vík 4. des. 1915, en ljest í Öre-
sunds heilsuhæli í Kaupm,-
höfn 17. f. m., eftir allmargra
ára þráláta vanheilsu, rúmlega
þrítugur að aldri. Hann var
elstur 4 barna hinna kunnu
merkishjóna Ríkarðs Jóns-
^onar myndhöggvara og frú
Maríu Ólafsdóttur á Grundar-
stíg 15 hjer í bæ. Árið 1935
var hann brautskráður úr
Mentaskólanum í Reykjavík,
sigldi samsumars til Kaupm.-
hafnar cg lagði þar stund á
húsgerðarlist. Lauk hann þar
námi 1939 og hvarf heim það
sama ár, kvæntist skömmu síð-
ar Þóreyju Bjarnaöóttur úr
Reykjavík, er lifir hann ásamt
3 kornungum börnum þeirra,
sem alls urðu 4.
Þetta er stuttuf æviþáttur
efnismanns/ er „fjell í öllum
æskuþrótt, sem ungum veitist:
sveinum“. Már Ríkarðsson
varð hugstæður öllum, sem á
leið hans urðu: ástvinunum,
kennurum sínum og skólafje-
lögum, því að heiðríkja og
birta var yfir honum og hverj-
um manni var hann prýðilegri
ásýndum og í framkomu allri
— hann var íturvaxinn fríð-
leiksmaður. En hann var og
gæddur þeirri karlmannslund,
sem entist honum til hinstu
stundar. Hann var listhneigð-
ur hugsjónamaður, hann vai?
söngelskur cg' raddmaður ágæt
ur. Ættjörð sinni unni hania
heitt, hann sá þar í öllu feg-
urð og tign og vildi veg henn-
ar sem mestan í hvívetna, þaxi
vildi hann lifa, starfa og deyjsj
— pg þar mpn hann nú bers
beinin að lokum, þótt andláí;
hans bæri að í öðru landi. Það>
var sárt að falla í valinn fyrin
aldur fram, og sárt var að
verða að skilja við tregandi
ástvini og hverfa frá hugð-
næmu ætlunarverki. En æðru-
orð mælti hann eigi, og ekki
munu ástvinirnir telja harma-
tölur sínar að óþörfu, þóttj
sárri hrygð sjeu þeir nú lostn-
ir. Þeir vita sem er, að „sjö
gott að hljóta gamals ár, er
góður betra að deyja“. Á!
skæra minningu hans má eng-
inn skuggi falla. P.
Korn brennur.
LONDON: — Um 80 tonn. af
korni eyðilagðist nýlega,- er
eldur kom'úpp í vörugeymsla
í Birdbrook, Essex. Það liða
nærri 24 klukkustúndir, þar
til hægt var að ráða riiðúrlög-.
úm • feldsins.' ' j