Morgunblaðið - 18.12.1946, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Micvikudagur 18. des. 1946
i iiuuuumiuuuuHumiuirB
BLÓÐSUGAN
£ft Lr Jok n (jood\
LVMl
gnnmmuniiiinninimmBBigniggK^EuaimuumiD
uHimiuiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiuiiiiiiuumiiiuiniuimiiiiuiiiiiia
67 dagur
— Það er næsta ótrúlegt,
svaraði Craven. — Enginn
maður með vit í kolli myndi
trúa á neitt samband milli
Garths-banka og blóðsugunn-
ar í Gresham Lane. Hvernig
væri hægt að halda slíku
leyndu og hver gæti tilgang-
urinn með því verið? Jeg held
helst, að Blóðsugan fáist aðal-
lega við fjárkúgun. En hún
hefir hinsvegar ekki það vald
á peningamarkaðinum, sem
Garth hefir.
— Jeg get vel sagt þjer,
hvað veldur þessu öllu, sagði
Culebra. — Það er þessi and-
skotans aðvörun, sem Garth
sendi út þegar í fystunni, svo
að allir þeir, sem hafa yfir
peningum að ráða, hafa snúið
við okkur bakinu, Og það er
svei mjer verra en ekki að
verða að berjast við slíkt. Og
þessu er haldið áfram, svo nú
er bókstaflega haldið fyrir
kverkarnar á okkur.
Craven svaraði beisklega:
— Og svo er annað verra,
og það er versti ásteytingar-
steinninn, sem hingað til hefir
orðið fyrir/okkur, sem sje rjett-
arhöldin yfir Orme. Mjer var
óhætt þangað til þau komu í
viðbót við alt annað. Lögin hafa
að vísu losað okkur víð Orme
.... en fyrir hvaða verð?
Culebra gaut augunum ein-
kennilega til fjelaga síns og
Craven tók eftir því.
— Ef þú horfir svona á mig,
Ruy, skal jeg kyrkja þig! Jeg
þoli það ekki! Þetta er einmitt
augnatillitið, sem jeg fæ als-
staðar. Enginn segir orð, en
allir forðast mig. Jeg á sæti í
þinginu, en hvaða gagn er mjer
að því lengur? Jafnvel flokks-
br’æður mínir umgangast mig
eins og holdsveikan mann. Og
litlir vesalingar, peð, sem jeg
fyrirlít, látast fyrirlíta mig. Já,
það er altsaman þessu helvísku
morðmáli að kenna. Hvað hef
jeg gert til að verðskulda
þetta?
— Ja, hvað? Þú manst
kanske hvernig Haggard fór
með þig, svaraði Culebra í
uppgerðum huggunartón og
með skökku brosi. — Það var
nú ekki einungis það, að hann
talaði um meðalaverslunina
okkar, sem nú er komin í öll
blöð, heldur var það stundum
svo, að jeg fór að verða veru-
lega hræddur. Þó Haggard hafi
kannske ekkert við að styðj-
ast, getur hann orðið fullerfið-
ur fyrir því.
— Jeg vildi, að jeg hefði
hann hjerna mpð snöru um
hálsinn, sagði Craven í æsingi.
— Hann hefði aldrei snert á
þessu máli af frjálsum vilja,
heldur var hann íekinn til
þess, og í því átti þessi Gord-
on-kerling mestan þátt.
— Og þá komum við aftur,
sagði Culebra, — að þessu ein-
kenniléga sambandi milli Garth
og Gordon. Þetta rjettarpróf
var auðvitað hreinasta eyði- ■
legging fyrir þig, Melmoth,
því það hefir komið af stað
öllum hugsanlegum grunsemd
um gegn þjér, sem enginn get-;
ur að vísu sannað, en gerir það 1
að verkum, að kosningin verð-
ur freklega grunsamleg. Ann-
ars hefir þú aldréi sagt mjer
til hvers þú varst að ferðast
þetta nóttina, sem morðið var
framið.
Craven ljet eins og hann
heyrði ekki spurninguna, sem
í þessu lá.
— Þú ert alveg öruggur
enn, er ekki svo? hjelt Culebra
áfram.
Craven sneri sjer að honum
myrkur á svipinn.
— Veistu það, Ruy, að jeg er
umkringdur af njósnaraneti?
sagði hann í hálfum hljóðum.
— Jeg get að vísu ekki bent
á neinn einstakan spæjara, en
hitt finn jeg á mjer, að hver
einasta hreyfing mín, bæði á
peningamarkaðinum og líka
heima fyrir, þar sem jeg ætti
þó að geta verið í einrúmi, er
skoðuð og athuguð. En þetta éV
svo slynglega gert, að hvorki
jeg nje Sugden get sjeð það
nánar, auk heldur varist því.
Stundum verður mjer - það
meira að segja á að efast um
trygð Sugdens, bætti hapn við,
dræmt.
— Jeg trúi ekki, að þú þurfir
neitt að hræðast úr þeirri átt,
sagði Culebra og ypti öxlum.
-— Sá snilldarþjónn er hafinn
yfir allar grunsemdir, enda
hefir þú það fast tak á honum.
— Það er satt, svaraði Crav-
en. — En ef þú værir í mínum
sporum, myndirðu tortryggja
alla menn. Við ....
Þá var barið ofur ljett á
dyrnar og Sugden kom inn.
— Þetta kom hingað í póst-
inum, sagði hann og rjetti
Craven brjef, sem ekki leit út
fyrir að vera neitt óvenjulegt
að neinu leyti, — og eftir útlit-
inu að dæma .... Hafið þjer
hann við, auðmjúklega, en
þannig, aðsýnilegt var, að ein-
hver sjerstök meining lá í orð-
unum. Craven skiíSi, að þjónn-
inn var með einhver skilaboð
á samviskunni.
— Hvað er það? spurði hann,
en þjónninn hikaði.
— Ekkert sjerstaklega áríð-
andi.
Culebra sá, að maðurinn
vildi tala við húsbónda sinn í
einrúmi, og líkaði það illa. Þó
hugsaði hann sig betur um og
kvaddi Sir Melmoth og fór og
virtist meira að segja feginn að
sleppa.
— Jæja, sagði Craven, jafn-
skjótt sem þeir voru orðnir
einir.
— Jeg hef orðið var við, að
einhver rannsókn er í gangi í
Westington, og það er ekki lög
reglan, sem þar er á ferðinni.
Væri svo, skyldi mjer standa á
sama.
— Westington er lokaður
kapítuli, Sugden, svaraði Sir
Melmoth.
— Þjer eigið óvini, svaraði
Sugden, — sem vinna að því
einu að opna þann kapítula
aftur. Og þeim verður íalsvert
ágengt. Þó að þjer . . . hann
leiðrjetti sig .... þó að jeg
telji mig öruggan, er betra að
vera við öllu búinn Og þeir
eru á hælunum á Linke. Linke
er nú altaf snöggasti blettur-
inn.
Sir Melmoth bölvaði.
| — Jeg hef altaf gætt þess
vandlega að vera laus við
Linke síðan .... slysið varð.
j — Mætti jeg stinga upp á
því, að þjer gerðuð yður ferð
þangað til að athuga nálið?
— -Nei, svaraði Craven. —
Það er altof hættulegt. Best er
að vera sem lengst frá því.
Þeir finna aldrei neitt, sem
þeim dugar og við getum gef-
I ið þeim langt nef.
! — Fyrirgefið, að jeg segi
j það, sagði Sugden kurteislega
; en mjög alvarlega. — En jeg
j er viss um, að það er miklu
hættulegra að láta reka svona
á reiðanum, heldur en hafast
! eitthvað að. Ef þjer viljið leyfa
! mjer það, skal jeg taka að
' mjer að gera það og láta yður
■ vita jafnharðan. Jeg veit það
' er nauðsynlegt að vera staddur
þar á staðnum.
— Ertu viss um, að þú getir
gert það, án þess að stofna þjer
í hættu? spurði Craven eftir
langa þögn. Andlit hans var
fölt og* veiklulegt.
— Fullkomlega, herra minn.
— Farðu þá, sagði Craven.
I
XXVI. KAPITULI
Frú Gordon í Gordon Ltd.
sat í skrifstofu sinni i rauða
herberginu og hleypti brúnum
hugsandi yfir nokkrum skjöl-
um, sem lágu fyrir framan
! hana. Alt í einu stóð hún upp
j og opnaði dyrnar inn í innra
herbergið.
Konan með blæjuna, sem að-
stoðaði hana án þess að segja
nokkurntíma orð, sat þar í
: litlum hægindastól, en aldrei
þessu 'vant var hún ekki að
lesa, heldur horfði hún út í
! bláinn og var einkennilega
1 hnipruð og máttlaus. Blóðsug-
an gerði henni bendingu.
— Viljið þjer sitja í sætinu
mínu til klukkan fimm, sagði
hún. — Þá kem jeg aftur og
leysi yður af hólmi.
— Mig langar að segja fáein
orð við yður áður en þjer far-
ið, sagði konan. — Það er áríð-
andi, svo jeg bið yður að hlusta
á það.
Blóðsugan læsti dyrunum,
setti sig í annan stól og benti
þernu sinni að setjast.
— Verið þjer fljótar að segja
það, því jeg hef nauman tíma,
sagði hún. — Hvað er það?
— Áður en langt um líður,
sagði konan með sínum eðlilega
málróm, sem hin hermdi svo
vel eftir, — verð jeg að fara
úr þjónustu yðar. Það var það,
sem jeg vildi segja.
— Eruð þjer með öllum
mjalla? spurði Blóðsugan.
— Jeg segi yður eins og satt
er, svaraði konan. — Þessi
þjónusta hjá yður, ekki ervið-
ari en hún er, — fer bráðum
að verða á enda.
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstarj ettarlögm enn
Oddfellowhúsið, — Sími 1171
Allskonar lögfrfleðistnrf
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
46.
maðurinn, sem nú gerði sjer ljóst, að minni hætta mundi
stafa af hinu blindaða nauti, hljóp að skepnunum og
skaut spjóti sínu gegnum hjarta tígrisdýrsins.
Um leið og kötturinn hætti að hreyfa sig, lyfti nautið
hinu blóðidrifna, blindaða höfði sínu og þeyttist með
hryllilegu öskri beint yfir leiksviðið. Það óð áfram og
stefndi beint á þá hlið hringleikahússins, sem við sátum
við, og hentist loks yfir vegginn og inn í miðja þyrping-
una af þrælum og Sagotum, sem sátu fyrir framan okkur.
Nautið beitti hornum sínum óspart og ruddi sjer braut
gegnum mannþröngina beint í áttina til okkar.
Verðir okkar gleymdu okkur nú og slógust í hóp með
binum tryllta mannfjölda, sem rjeðist í áttina til út-
göngudyranna að baki okkur. Perry, Ghak og jeg urðum
viðskila í ringulreiðinni.
Jeg hljóp til hægri og fram hjá mörgum hliðum, sem
voru yfirfull af hálfsturluðum mönnum, að reyna að
bjarga lífi sínu. Maður hefði getað haldið, að heil hjörð
thaga væri á eftir þeim, en ekki þetta eina blindaða dýr;
en þannig fer jafnan, þegar múgurinn tryllist.
Strax og jeg var kominn úr bráðustu hættunni, hætti
jeg að hræðast villidýrið, en jeg var þegar gripinn annari
tilfinningu — frelsisvoninni, sem nú virtist ætla að geta
orðið að raunveruleika.
Mjer varð hugsað til Perry, og hefði jeg ekki litið svo
á, að jeg gæti frekar.orðið honum að liði, ef jeg væri
sjálfur frjáls, hefði það ekki hvarflað að mjer, að reyna
að komast undan. En eins og á stóð, hraðaði jeg mjer til
hægri í leit að útgöngudyrum, sem engir Sagotar væru
við, og að síðustu fann jeg þær — lágar og mjóar dyr, sem
lágu inn í dimm járngöng.
Án þess að hugsa til afleiðinganna, sem þetta gæti haft
í för með sjer, þaut jeg inn í skugga ganganna og þreifaði
mig áfram í áttina að ljósglætu í nokkurri fjarlægð. Háv-
aðinn frá hringaleikahúsinu fjarlægðist óðum, þar til graf-
kyrð var allt í kringum mig. Vegna dimmunnar, þurfti
Rússneskur maður að nafni
Vasili Romantuk hefir nú látið
sig falla 1500 sinnum út úr
flugvjel í fallhlíf. Talist hefir
svo til að samanlagt hafi hann
fallið 2000 km. í loftinu og að
tíminn, sem hann hefir verið
að falla, er kominn upp í 5
daga. Á síðastliðnu ári fjell
hann m. a. 11 km. áður en
hann spenti fallhlífina.
★
Taminn elgur frá bóndabæ
einum í Noregi er nú farinn að
ferðast um bygðarlagið. Kemur
hann við á hverjum bæ og
þiggur góðgerðir. Best þykir
honum súkkulaði og brjóstsyk-
ur og einnig „reykir“ hann
sígarettur, en píputóbak vill
hann ekki sjá.
★
Tala þeirra dýra, sem tóku
þátt í nýafstaðinni styrjöld,
var sem hjer segir: 40000
hestar, 16000 úlfaldar, 15700
dúfru, 12000 múldýr, 6000 ux-
ar og 5000 hundar.
★
Fyrir stuttu keypti belgiska
stjórnin átján egypskar múmí-
íur, en á leiðinni var þeim
stolið. Það var vörubílstjóri í
Róm, sem stal þeim og seldi
þær fyrir 700 kr. stykkið.'
★
Ungfrú Helen Bernesee,
gjaldkeri hjá einu hótelinu í
Chicago, kom nýlega í veg fyrir
að peningaskáp hótelsins yrði
rænt á einstæðan hátt. Þegar
þjófurinn hafði læðst inn í
herbergið, miðað á ungfrúna
með marghleypu, byrjaði hún
skyndilega að hnerra. Óttað-
ist þjófurinn að þessi hávaði
vekti ahygli og lagði á flótta.
k
Eiffelturninn í París hefir
nú nýlega verið málaður. Hann
hafði ryðgað mjög á hernáms-
árunum. Við málninguna
þyngdist hann um 35000 kg.
★
Einn vinur Montgomerys
spurði hann eitt sinn að því,
hversvegna hann talaði svo
mikið um framtíðina.
— Ja, jeg hefi mjög mikinn
áhuga á henni, svaraði Monty.
Jeg á eftir að eyða þeim dög-
um, sem jeg á ólifað, í fram-
tíðinni.
★
Hún: Þu verður að lofa að
senda mjer brjefspjald frá
hverri höfn, sem þú kemur til.
Bróðir minn safnar nefnilega
frímerkjum.
★
— Hvað lærði sonur þinn í
háskólanum?
— Hann lærði að biðja þann
ig um peninga að manni finnst
hann gera sjer stórgreiða með
því að þiggja þá.