Morgunblaðið - 15.06.1947, Blaðsíða 10

1»
Sunnudagúr 15. júní 1947 \
(
MORGUNBLAÐIB
Á FARTINNI
czCeynilöcjreflluðaýa e^tir Peter CCheijVieij

34. dagur
, Máske hefði jeg átt að vera
kyr og vaka yíir Nikolls —
og' máske ekki. Jeg geri mjer
að minsta kosti ekki neina
rellu út af því. Jeg hefi líka
fleira að sýsla. Mig er sem sje
farið að gruna það að Nikolls
hafi verið að leika á mig.
Jeg lít á klukkuna. Hún er
hálfþrjú. Nú er jeg að hugsa
um að heimsækja stúlku. Ef þú
ætlar að heimsækja stúlku, þá
er fvrsti tími jafrían besti tími.
Jeg set hreyfilinn í gang og
ek í áttina til London. Og jeg
raula fyrir munni mjer sama
lagið, sem þrællinn var að
syngja: „Everything is Jake“.
Hvers vegna ekki?
/ IX. KAFLI
Jeg ek eftir Londonveginum,
er í besta skapi og leik mjer
að því að reikna út hve marg-
ar baunir þurfi í tylftina. Það
er altaf gott að vera góður í
reikningi, því altaf getur kom-
ið að því að maður þurfi á því
að halda.
Það getur vel verið að þið
haldið að það sje heimskulegt
af mjer að gera það sem jeg
ætla nú að gera. En ef þið
hugsið ykkur vel um þá mun-
uð þið sjá að jeg er ekki eins
vitlaus og þið haldið.
Jeg reikna dæmið þannig:
Þegar þessi rjetta Tamara seg
if mjer hvar hún á heima og
biður mig að heimsækja sig,
þá hefir henni gengið eitthvað
til. Þið haldið máske að það
hafi verið vegna þess að hún
vissi ekki hver jeg var og hjelt
að jeg væri Willie Careras. En
þar skjátlast ykkur. Þið ætt-
uð að muna það eins vel og
jeg, að hún vissi þá að jeg var
Lemmy Caution. Og jeg reikna
það svo að hún hafi viljað að
jeg vissi það hvar hana er að
finna.
Þið munuð nú kanske segja
að það sje bjánalegt að ætla
að hún vilji að jeg heimsæki
sig, þegar hún veit að jeg er
að eltast við þau Rudy Zimm-
an. En þar skjátlast ykkur
aftur.
Þessi Tamara er bófi. Og
bófar finna upp á.mörgu ein-
kennilegu. Hversu öruggir sem
þeir þykjast um sig, þá eru
þeir altaf undir niðri smeikir
við eitthvað, Þeir eru altaf að
hugsa um það að sjer kunni
að mistakast og þá muni kom-
ast upp um sig. Það er enginn
drengskapur til meðal bófa.
Þegar einhver þeirra, strákur
eða stelpa, heldur að í óefni sje
komið, þá er fyrsta hugsunin
hvernig hann geti komið sjer út
úr þessu. Þeim er mest í mun
að bjarga sjálfum sjer, hvað
sem um aðra verður.
Þetta getur nú verið, segið
þið, en því er ekki til að dreifa
að þessu sinni. Þið munuð
segja að það sje alrangt að
Tamara fari að k'oma upp um
fjelaga sína vegna þess að hún
sje hrædd. Og allra síst muni
hún gera það þar sem hún
muni vera kærasta Rudy Zimm
an, cg stúlkur komi aldrei upp
um bá menn, sem þeim þykir
vænt um.
Jæja, þið haldið það? Jeg
hefi þekt stúlkur, svo vitlaus-
ar eftir strákum, að þær hefðu
vaðið út í eld og brennistein
fyrir þá, meðan alt gekk eins
og þær ætluðust til. En ef elsk-
huginn gerið svo eitthvað —
eitthvert smáræði — sem þeim
líkaði ekki, þá urðu þær vit-
lausar cg flettu ofan af hon-
um. —
Jeg þekti einu sinni laglega
stelou í Hathkin County, sem
hjelt við stigamann. Hann var
leikinn í því að stöðva bíla, þar
sem fáförult var, ræna þá sem
í þeim voru og koma þeim í
skilning um það að það' væri
best fyrir þá sjálfa að gera
ekkert veður út úr þessu.
llann ljek þetta ár eftir ar. og
með honum var þessi stúlka,
sem hjet Wandy Long. Þetta
var bráðlagleg stúlka, með
fallegan" munn og þýða rödd.
Hún var eins og engill.
Hún hafði það hlutverk að
standa á vegunum og láta sem
sig vantaði far. Ungir menn,
sem komu þar akandi í bíl,
þurftu ekki annað en líta á
hana og óðar stöðvuðu þeir bíl-
inn. Þeir hjeldu að þarna hefði
þeir veitt laglegan fugl.
Pilturinn sem hún hejlt við
hjet Freemer. Þau höfðu hald-
ið saman í mörg ár. Og henni
þótti vænt um hann. Einu
sinni var hann dæmdur í fimm
ára fangelsi. Hún stóð við dyrn
ar og tók á móti honum þegar
han kom út. Hann fór svo sem
ekkert vel með hana, en henni
stóð á sama um það.
Svo var það efnn dag að
Freemer stöðvaði bíl og var þá
einn. í bílnum var ung stúlka.
Freemer ljet hana afhenda sjer
alla skartgripi sína og önnur
verðmæti sem hún hafði. Að
því búnu verður honum litið
á stúlkuna og sjer að hún er
bráðlagleg. Hann tekur þá ut-
an um hana og kyssir hana.
En hann vissi ekki að Wandy
var skamt frá með kíki, sem
afi hennar hafði notað í orust-
unrú hjá Gettisburg, og sá alt
saman. Morguninn eftir komu
þrír lögregluþjónar heim til
hans og náðu honum í bælinu.
Wandy hafði þá símað til lög-
reglunnar og kært hann.
Þetta sýnir ykkur, að þegar
ástin er annars vegar. þá eru
stúlkurnar óútreiknanlegar.
Máske vitið þið það, piltar.
Máske þið hafið sjálfir rekið
ykkur á það?
Jeg ek inn í Mount stræti.
klukþan rúmlega þrjú um nótt
ina. Það er hálfkalt og jeg iðr-
ast eftir því að hafa ekki haft
frakka með mjer. En máske
mjer hlýni á því sem er í vænd
um — eða skyldi það verða
kuldalegt?
Jeg skil bílinn eftir í skoti
og legg á stað til að íinna
Grange. Eftir stutta stund tekst
mjer það. Þetta er mikil bygg-
ing, hornhús, sem stendur við
tvær götur. Hvergi sjest ljós
og þegar jeg kem að aðaldyr-
unum eru þær læstar. Jeg fer
þá inn í hliðargötuna og þar
finn jeg aðrar dyr. Þær eru
ekki læstar. Það er gler í hurð
inni og svört tjöld fyrir að
innan.
Jeg fer þarna inn. Kem jeg
þá inn í stórt anddyri og þar
eru tvær lyftur. Anddyrið er
stórt og lampar með ljósskýl-
um eru þar á veggjum, svo að
þar er heldur dimt og drunga-
legt.
Jeg 'læðist inn í anddyrið og
svipast um eftir nafnatöflu, ef
vera kynni að jeg sæi þar hvar
Tamara býr. En það er auð-
vitað tilgangslaust, því að hjer
géngur hún sjálfsagt undir
öðru nafni. Þegar jeg nálgast
annan lyftuklefann heyri jeg
að lyftan er að koma niður.
Jeg svipðst skjótlega um eftir
felugtað. Til vinstri er lítill
gangur. Jeg hleyp inn í hann.
Mjer datt. skyndilega í hug að
verið gæti að Rudy Zimman
væri í lyftunni.
Jeg heyri að lyftuklefinn er
opnaður .og svo gengur einhver
fram hjá ganginum þar sem
jeg stend. Það er ekki Rudy
Zimman. Ónei. En hver haldið
þið að það sje? Það er Dodo
Malendas. Mjer hnykkir við.
Þarna var ný ráðgáta. Þessi
stúlka, sem jeg hjelt að þau
Tamara og Rudy hefði rænt til
þess að hún skyldi ekki ljósta
upp um sig — hún er hjer í
næturheimsókn þar sem Tam-
ara býr.
Lífið er undarlegt. Hvað hef
ir komið fyrir þessa stúlku síð
an henni og Nikolls var rænt
heima hjá mjer og þau flutt
til Leatherhead? Hvernig stóð
á því að hún er hjer um miðja
nótt? Þetta er eitt af þeim dæm
um, sem koma fyrir þegar
tvisvar sinnum tveir eru sjö.
Jeg bíð góða stund. eða þang
að til Dodo er komin út á götu.
Þá kveiki jeg í vindling. Þá fer
jeg aftur á stað og fer nú út
um aðaldyrnar og kemst út í
Mount stræti. Jeg svipast um
eftir símaskýli. Þar er eitt. Jeg
fer þangað inn, leita í síma-
skránni að Grange og hringi
svo. Eftir fimm mínútur segir
einhver letilega og geyspandi
„hailó“.
,,Jeg á mjög áríðandi erindi“,
segi jeg. „Getið þjer gert svo
vel og gefið mjer samband við
ungfrú Tamara Phelps?“
Hann bíður mig að bíða á
meðan hann líti, í gestskrána.
Svo segir hann: „Jú, Tamara
Phelp>s er hjer. Hún býr á ann-
ari hæð. Bíðið þjer snöggvast“.
Nú verður þögn. Jeg bíð og
er að hugsa um það hvað Tam
ara muni nú taka til bragðs,
þegar jeg segi henni hver jeg
er. Hvort hún muni þegar
smella heyrnartólinu á, eða
hlaupast á burtu eins og fjand-
inn væri í hælUnum á henni.
En máske verður hún líka
hrædd þegar hún veit við hvern
hún talar.
Nú kemur hún í símann.
Hún segir með sinni lágu,
köldk’ rödd: „Halló, hver tal-
ar?“
Je? brosi í taltúðuna.
I Bílamiðlunin
I Bankastræti 7. Sími 6063
i er miðstöð bifreiðakaupa.
«Mlft*Mimi*IIIMMM*MIMIMIMfllMI*M*M«t •••••••* ••••••*'•*
GULLNi SPORINN
Eftir Quiller Couch.
15.
„Nei — fljótt, sverðið mitt! Það er gott að finna til vin
áttu þinnar. Það er leitt að deyja svona ungur — jeg hefði
ennþá getað skemmt mjer svo mikið. Teningarnir voru
falskir — hefurðu fundið sverðið
Jeg þreifaði niður með hliðinni á honum, fann það og
tók það upp frá gólfinu.
„Þú átt að eiga það, Jack og hestinn minn og brjefinu
þarftu að koma til skila Segðu Delíu.... Þeir eru að koma
upp stigann. Segðu... .“
Hurðinni var hrundið upp, og á þröskuldinum stóðu
næturverðirnir. Þeir hjeldu ljóskerum sínum hátt á loftí
svo bjarminn frá þeim fjell á hið föla andlit Antons.
Þeir voru sex eða átta saman undir stjórn lágvaxins
manns, sem í hendinni hafði langan staf og um hálsinn
langa, gylta keðju. Bak við mennina stóð hópur af kven-
fólki, sem lyfti sjer á tá til að sjá inn í herbergið, en aftast
sást í eldrautt andlitið á gestgjafanum.
„Jæja, segðu nú eitthvað, herra Short“!
„Vissulega, vissulega, en sem stendur hefi jeg svo margt
að hugsa“, svaraði Short, sá lágvaxni með stafinn. Hann
renndi augunum yfir herbergið, og þegar hann sá aðeins
einn, sem mundi geta- veitt mótstöðu, ræskti hann sig
og sagði ákveðinn:
„I nafni konungsins handtek jeg ykkur!“ — Jæja, og
hvað hefur skeð?
„Morð“, svaraði jeg.
„Hættu þá þessum morðum — þau eru ekki leyfileg“.
Svo dró hann penna og blekbyttu upp úr vasa sínum og
sagði: „Og nú verð jeg að yfirheyra ykkur“.
„Já, og nú er það of seint“, sagði jeg, um leið og jeg
sleppti Anton, „því veslings vinur minn er látinn“.
„Þá verðið þjer að koma með mjer, ungi maður“.
„Koma með yður?“
„Já, ákærður fyrir morð!“
„Fíflin ykkar!“ hrópaði jeg og vár ævur af reiði. —•
„Þeir seku komust undan fyrir meir en tíu mínútum
síðan. Og stöðvið mig nú ,ef þið þorið!“
Jeg rjetti hermanni þeim, sem ætlaði að grípa mig,
vænt kjaftshögg, og um leið og jeg barði um mig með
VESLINGS BAKARA-
SVEINNINN.
standa þarna og glápa. Held-
urðu að það væri ekki nær fyr-
ir þig að fara inn og athuga
af hverju rýkur.
★
— Það var svo kalt þar,
sagði pólfarinn, að ljósið á
kertunum fraus og við gátum
ekki slökkt á þeim.
— Það er ekki mikið, sagði
annar maður, þar sem við vor-
um var svo kalt, að orðin komu
út úr okfrur í klakastykkjum,
og við urðum að bræða þau í
potti til þess að heyra, hvað
við vorum að segja.
— Þekkirðu Svein?
—: Jeg er nákunnugur hon-
um.
— Getur maður trúað því
sem hann segir?
— Ja, jeg held, að þegar
hann segir sannleikann, sje ó-
hætt- að trúa hyerju orði, en
þegar hann lýgur, ættirðu ekki
að trúa neinu, sem hann segir.
★
Negraprestur ávarpaði söfn-
uðinn á þesa leið: Mínir elsk-
anleeu, dýrðlegasta krafta-
verkið var með brauðhleyfana
og fiskana. Það voru 5000 brauð
hleyfar og 2000 fiskar og post-
ularnir 12 urðu að gleypa það
allt. Kraftaverkið var að þeir
sprungti ekki.
'ér
Eftir misheppnaða frumsýn-
ingu á einu leikriti Oscars
Wilde, kom hann í klúbb sinn
seint um kvöldið.
— Hvernig gekk leikritið,
spui’ði einn vinur hans.
— O, svaraði Wilde. Leik-
ritið, það var allt í lagi með
það, en áhorfendurnir, þeir
voru alveg mislukkaðir.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGTJNBI-AÐINTJ