Morgunblaðið - 25.06.1947, Blaðsíða 10

10
Miðvikudagur 25. júní 1947
MORGUNBLAÐIB
Á FARTINNI
oCeynilögrejfuóaja eftir jf^eter (fhetjneij
41. dagur
„Hvaða hrekki hefi jeg haft
í frammi?“ segir hann. Nú ætl-
ar hann víst að fara að veiða
það upp ‘úr mjer hvað mikið
jeg veit.
„Það er nú fyrst þetta með
hann Max Schribner", segi jeg.
„'Jeg hringi til þín og bið þig
að taka hann fastan, og hvað
gerir þú? Þú maldar í móinn.
Þú segist ekki gert gert það.
Þú segir að það sje engin fram-
bærileg ákæra á hendur hon-
um. Þú ert með allskonar mót-
bárur, og hvað gerirðu svo?“
„Já, hvað geri jeg svo“, segir
hann og glottir nú.
„Þú ferð rakleitt og tekur
Max Schribner fastan“. segi
jeg. „Þú þykist leika þar lag-
lega á mig. Þú heldur að þarna
hafirðu náð í mann, sem geti
sagt þjer alt um Juliumálið.
Þess vegna tekurðu hann fast-
an og lætur mig ekkert vita.
En þú hafðir enga hugmynd
um það að þú gast ekki gert
mjer meiri greiða.
Hann sperrir brýrnar. Hon-
um þykir þetta víst allmerki-
legt. En jeg held áfram sög-
unni, sem jeg hafði tekið sam-
an á leiðinni í bílnum.
„Sjáðu nú til“, segi jeg. „Þeg
ar bú tókst Schribner fastan,
þá komst Tamara að því undir
eins. Ekki veit jeg hvemig hún
hefir farið að því. En hún
frjetti þetta og hún varð skelk-
uð. Hvað gerir hún svo? Hún
nær í mig og semur við mig.
Hún segir að ef jeg vilji útvega
sjer vegabrjef og sjá um það
að Rudy Zimman og bófar hans
geti ekki gert sjer neitt mein,
þá skuli hún fletta ofan af
þeim. Jeg felst auðvitað á það.
Svo segir hún mjer upp alla
sögu------og hvernig líst þjer
á það? Og hvað heldurðu að
hún vinkona þín frú Lorella
Owen muni segja um það?“
Hann rissar á þerripappír og
er alvarlegur á svip.
„Og nú segi jeg þjer það“,
segi jeg, „að jeg ætla að fara
mínar eigin götur í þessu máli
°g biggja ekki neina hjálp af
þjer. Jeg ætla að ná í þessa
bófa sjálfur, og ef einhver
skyldi skjóta þá verð það jeg,
og þú skalt fá að gefa skýring-
ar á því á eftir“.
„Heyrðu Lemmy seg-
ir hann, en jeg gríp fram í:
„Jeg heyri ekkert“, segi jeg.
„Þú hefir verið að leika á mig,
eða reynt það. síðan jeg byrjaði
að fást við þetta mál. Þegar jeg
bað þig að útvega mjer aðstóð-
armann, þá vísarðu mjer á
Callaghan. Ætlarðu svo kanske
að segja mjer að þú hafir ekki
beðið þennan Callaghan að lála
þig vita um alt, sem jeg tæki
mjer fyrir hendur? Heldurðu
að jeg viti það ekki að þessi
hliðarvagn Callaghans, hann
Nikolls, átti að spýta öllu í
hann, og svó átti Callaghan að
segja þjer frá því? Hvað? ..“
Hann andvarpar mæðulega.
„Það er þýðingarlítið að ætla
sjer að slá ryki í augun á þjer,
Lémmy“. segir hann. „Og jeg
var á móti þessu frá upphafi.
En hvernig komstu að þessu
um Callaghan?“
„Það var mjög auðvelt“, segi
jeg. „Jeg sendi þau Nikolls og
Dodo Malendas heim til mín í
Jermyn stræti. Jeg bað Nikolls
aldrei um það að reyna að
veiða neitt upp úr henni. En
um leið og hann er kominn
heím símar hann til Callaghans
og biður að senda sjer hljóð-
nema. Hann ætlaði að taka
framburð hennar upp á hljóð-
nemann og svo átti Callaghan
að fá það til þess að hann gæti
komið því til þín. Það hefði nú
verið fengur fyrir þig. En Nik-
olls var óheppinn. Áður en
hann gæti fengið stúlkuna til
að tala, komu sendimenn Rudys
þangað og höfðu þau bæði á
burt með sjer og fluttu þau á
gamlan bóndabæ uppi í sveit“.
Harrick tottar pípuna sína í
ákafa. Hann er hugsandi. Eftir
nokkra stund segir hann:
„Lemmy. við skulum tala
saman í hreinskilni. Það er best
að enginn misskilningur sje
okkar í milli“.
„Þetta er fallega mælt“, segi
jeg. „Nú ertu til með að vera
hreinskilinn, þegar þú getur
ekki annað. Jæja. talaðu þá,
jeg hlusta“.
Hann segir: „Jeg skil það
vel að þjer er orðið gramt í
geði, Lemmy. En það er ekki
mjer að kenna. Jeg skal sanna
þjer það. Bíddu andartak11.
Hann gengur út, en kemur
aftujr eftir svo sem tíu mínút-
ur. Hann er þá með brjef í
hendinni. Hann segir:
„Jeg fór til yfirmannsins og
sagði honum upp alla sögu.
Hann gaf mjer leyfi til þess að
skýra þjer frá málavöxtum“.
Hann sest við skrifborðið sitt.
„Þú vilt fá að vita hvers jeg
hefi hagað mjer eins og jeg
hefi gert. Jæja, jeg er lögreglu-
þjónn og jeg verð að hlýða fyr-
irskipunum. Hjerna er útskýr-
ingin á öllu saman“.
Hann rjettir mjer brjefið.
Jeg les það. Það er dagsett fyr-
ir tíu dögum. Það er frá sendi-
ráði Bandaríkjanna og hljóðar
svo:
„Kæri Mr. Herrick.
Jeg rita yður viðvíkjandi
samtali, sem jeg hefi átt við
yfirmann yðar í leynilögregl-
unni út af Juliu Wayles. Vjer
höfum verið að reyna að ná í
einn, af leynilögregluþjónum
vorum, L. H. Caution, sem á
að vera hjer í Englandi. en vjer
höfum ekki getað haft upp á
honum. En jeg er nú samt viss
um að hann kemur í leitirnar
eftir einn eða tvo daga, en á
meðan hann er fjarverandi höf
um vjer falið Charles Milton
að rannsaka þetta mál. Mr.
Milton ætlar að fara til manns,
sem Schribner heitir og á
heimji í Betchwörth til þess að
reyna að fá upplýsingar um
Juliu, og jeg vona að þjer verð-
ið honum hjálplegur. En undir
eins, þegar Mr. Caution kemur,
á hann að taka við málinu. Og
nú verð jeg að biðja um sjer-
staka aðstoð yðar. en það verð-
ur að fara dult. Mr. Caution
mun rannsaka hvernig á hvarfi
Juliu stendur., og hann mun
reyna að finna hana. En hann
má ekki fá að vita neitt um það
að það eru „fimtu herdeildar"
menn bæði í Bandaríkjunum
og .Englandi, sem að þessu
standa. Þeirri hlið málsins
verður að halda stranglega
leyndri, og hvað það áhrærir,
þá mundi jeg vera yður mjög
þakklátur, ef þjer vilduð veita
frú Lorella Owen alla aðstoð í
því máli. Hún er sem sje sjer-
stakur erindreki amerísku
leyniþjónustunnar og á að
rannsaka þessa hlið málsins,
komast að því hverjir eru
fimtu herdeildar mennirnir.
Vjer eruð ekki í neinum vafa
um það, að Mr. Caution mun
reka þessa rannsókn með sín-
um alkunna dugnaði, og þá get
ur vel verið að hann gefi yður
einhverjar upplýsingar, sem
gæti orðið að hinu mesta gagni
fyrir frú Owen, og það væri því
æskilegt að þjer Ijetuð hana
vita um það. án vitundar Mr.
Caution, eins ef hann fær ein-
hvern mann til aðstoðar hjá
yður, að frú Owen verði þá lát-
in vita hvað þeim verður
ágengt.
Yðar einlægur
Charles C. S. Senley
fulltrúi í sendiráði Banda-
ríkjanna“.
Mjer verður á að brosa og
jeg fæ Herrick brjefið aftur.
Það er eins og jeg bjóst við“,
segi jeg. „Þeri ætluðu þá að
hafa mig fyrir fífl. Jeg átti að
þeytast fram og aftur eins og
asni og fást við hættulega bófa
aðeins til þess að Lorella Owen
mætti vera með gráa hárkollu
og afskræmt andlit og þóst vera
hinn mikli njósnari og upp-
Ijóstari. Svona átti að fara með
mig. Hvað ætlar þú nú að
gera.?“
Herrick horfir beint framan
í mig.
„Þú verður að muna eftir
því. Lemmy“, segir hann, „að
einu sinni eða tvisvar sinnum
áður, þegar þú hefir verið að
rannsaka mál hjer í Englandi,
þá hefir þú beitt undarlegum
aðferðum. Jeg býst við að
sendiráðið viti um þetta. Og
það hefir víst álitið að frú Ow-
en mundi fara gætilegar að
rannsókn sinni, enda virðist
hún vera mjög vel fær í þeirri
grein“.
„Það getur vel verið“, segi
jeg. „En nú þykist jeg skilja,
að hún hafi verið send hingað
vegna fimtu herdeildarmanna,
og að Rudy Zimman sje höfuð-
paur þeirra. Og mjer skilst líka
að þetta Juliumál sje eitthvað
flækt inn í það. Jæja, jeg sagði
þjer að jeg væri langt kominn
með rannsóknina og það er
satt. Og annað hvort held jeg
nú éfram eins og mjer sýnist,
eða jeg legg upp árar og lofa
ykkur að verða ykkur til
skammar — og þjer megið
skila því til frú Owen, því að
hún á sinn hluta af því“.
Hann leggur frá sjer pípuna
og segir:
„Lemmy. jeg trúi öllu, sem
þú segir. Jeg trúi því að þú
getir gripið þau Tamara og
Zimman hvenær sem þjer sýn-
ist, eins og þú sagðir mjer. Og
jeg trúi því að þú vitir hvar
þau Nikolls og Malendas eru
niður komin. Með öðrum orð-
um að þú hafir sama sem leyst
málið. Er það ekki rjett?“
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
21.
„Yðar hátígn“, svaraði jeg, „ef jhamingjan verður
mjer eins hliðholl og hingað til, hef jeg víst lítið fyrir
því að finna hest á leiðinni."
Auðvelt reyndist að komast í gegnum borgarhliðið,
því strax og varðmennirnir sáu prinsana, opnuðu þeir
fyrir þeim. Og að lokum stóð jeg fyrir utan hliðið, og
um leið og jeg þrýsti hendi minni að brjefi konungsins,
sneri jeg mjer við og lagði hröðum skrefum af stað
burt frá borginni.
Fjórði kafli.
Lagt af stað.
Jeg var kominn úm mílu vegar frá borginni, þegar
jeg dró brjefið, sem Anton hafði gefið mjer, upp úr
vasanum. í tunglskininu sáust blóðblettimir á því
greinilega. Utanáskriftin var á þessa leið:
„Til vors hjartkæra og trygga Sir Ralph Hopton,
hjá herjum vorum í Cornwall, með konunglegri kveðju.“
Þetta var ekkert annað en jeg hafði búist við, en
þegar jeg las það og sá hið rauða innsigli konungsins,
greikkaði jeg sporið.
Þar sem jeg kærði mig ekkert um að rekast á varð-
menn konungs, sem komið hafði verið fyrir víðsvegar
í kringum Abingdon, stefndi jeg í vest.urátt og hugðist
ná út á þjóðveginn, sem liggur til Bath. í myrkrinu
hlýt jeg þó að hafa vilst og haldið of mikið í suður,
því við sólarupprás kom jeg að vísu til bæjar eins, en
þetta var ekki Faringdon, eins og jeg hafði búist við,
heldur Wantage. Nú, við þessu var auðvitað ekkert að
gera, og þess vegna ákvað jeg að reyna að fá mjer her-
bergi. Svo vildi þó til, að bærinn var yfirfullur af ferða-
mönnum, og jeg hafði lengi leitað, þegar jeg loksins
fjekk inni í veitingahúsinu „Gullni lykillinn”. Og varla
höfðu liðið fimm mínútur frá því jeg kom inn í her-
bergið, þar til jeg var sofnaður.
GÓÐUR FENGUR.
— Jeg kem með nóg í soðið
í dag, elskan.
★
Gamla konan: Veistu hvað
verður um litla drengi, sem
skrökva?
Kalli: Þeir komast með
strætó fyrir hálft verð.
★
Meðan stóð á áköfum ástar-
atlotum í myndinni hnippti
konan í mann sinn.
Af hverju gerirðu aldrei
svona með mjer.
Heyrðu, svaraði hann, veistu
hvað þeim er borgað fyrir að
gera þetta.
★
Þegar Lincoln forseti heyrði
áð Suðurríkjamennirnir hefðu
hertekið einn hershöfðingja og
tólf múlasna var það fyrsta
sem hann sagði:
Það var vissulega slæmt.
Hver múlasni kostaði 200 doll-
ara.
Leikkonan: Heyrðirðu hvern
| ig áheyrendurnir grjetu, þegar
jeg dó í síðasta þætti.
Hann: Var það ekki von.
Þeir vissu að þú varst bara að
leika.
★ ■; t j
Jeg var djúpt inni í frum-
skóginum, þegar jeg sá skyndi-
lega hóp af mannætum koma
þjótandi til mín.
Guð minn góður, hvað gerð-
irðu þá.
Jeg starði á þá þangað til
jeg varð svartur í framan og
þeir hjeldu að jeg væri einn af
þeirra flokki.
^ l’æn
Jónas: Gott kvöld, gamli
vinur. Jeg kom hjerna við til
þess að fá hjá þjer regnhlífina,
sem jeg lánaði þjer um dag-
inn.
Björn: Mjer þykir það leitt,
en jeg lánaði hana öðrum vini
mínum. Þurftirðu á henfii að
halda.
Jónas: Ja, ekki handa sjálf-
um mjer, en náunginn, sem jeg
fjekk hana lánaða hjá vill fara
að fá hana.
UNG DÖNSK STÚLKA
óskar eftir atvinnu við iðnað.
Góð meðmæli. Tilboð sendist
Henny Jacobsen, Aaarp, Fyn,
Danmark. j