Morgunblaðið - 27.06.1947, Blaðsíða 10

1«
MORGUNBLAÐIB
Föstudagur 27. júní 1947,

A FARTINNI
cJ^eynilöcjrecýluióacýa ejtir jf^eter CfheijVieij
43. dagur
XII. KAFLI.
Jeg kem heim til mín klukk-
an þrjú og legg mig. Jeg fer
yfir alt málið í huganum og
athuga hvert atriði gaumgæfi-
lega til að vita hvort mjer hafi
nú hvergi yfirsjest. En jeg held
að alt sje í lagi. Ef jeg bara
verð svolítið heppinn, þá geng-
ur allt vel.
Þið munuð nú fara nærri um
það ,.mcð því að leggja saman
tvo og tvo, að þau Rudy og
Tamara hafa eitthvað mikið á
prjónunum. Og þau verða að
láta til skarar skríða sem fyrst.
Þau _eru að komast í bobba og
að, koma sjer út úr þessu. Og
jeg býst við að jeg fari nærri
um það hvað þau ætla að taka
til bragðs.
Je^ fæ mjer yindling og fer
að hugsa um öll þau mál, sem
jeg hefi fengist við þar sem
fallegar stúlkur voru annars
vegar. Jeg býst við því, að í
hvert sinn sem einhver fer að
fást við að rannsaka eitthvert
óþrifamál, þá skjóti þar upp
falle^ri stúlku. Og svo fer jeg
að hugsa um það á hverja mjer
mundi nú lítast best — Tamara,
Ðodo eða frú Owen, ef jeg
skyldi vera einn með þeim á
eyðiey. Dodo kemur ekki til
mála. því að húii hefir tvo svip-
ina. Og þegar jeg hugsa betur
um Tamara, þá held jeg að jeg
vildi heldur bindast hámeri en
henni. Þá er aðeins frú Owen
eftir,. og hana þekki jeg ekki
svo yel að jeg geti tekið neina
ákvörðun.
Jeg hugsa að jeg verði að
kynnast henni betur.
Klukkan fimm kemur Nik-
olls vaðandi inn, eins og umtal-
að vs-T. Hann segir að allt sje
í lagi. Hann segir að Callaghan
hafi .sett tvo menh á vörð í
tómu húsi skamt frá frú Owen
og aðra þrjá í húsið beint á
móti, henni. Þetta sje alt helj-
armenni og þeir muni færir um
að taka hverju því sem að hönd
um ber. Jeg spyr hvort hann
viti hvað frú Owen ætli að taka
sjer fyrir hendur.
„Hún er heima núna“, segir
hann. „Við sertdum þangað
mann undir því yfirskyni, að
hann væri frá gasstöðinni og
ætti að athuga gasmæla. Hann
náði tali af stúlkunni, sem hjá
henni er, og hún sagði að frú
Owen mundi verða heima í all-
an dag. Hún hafði meira að
segja gert ráðstafanir til þess
að borða kvöldverð heima“.
„Það er gott“, segi jeg. „Og
nú skuluð þjer fara til skrif-
stofu yðar og vera þar þangað
til jeg kalla í yður, en þá verð-
ið þjer að bregða fljótt við“.
Hann er ánægður með það og
fer. Eftir það fæ jeg mjer einn
sterkan og vænan, svona í sótt-
hreinsunarskyni, og fer svo að
hátta. Jeg segi við sjálfan mig
að mjer muni ekki veita af
hvíldinni, því að óvíst sje hve-
nær jeg muni frá svefnfrið
næst.
En svo ligg jeg þarna and-
vaka góða stund og get ekki
um annað hugsað en þetta
Juliumál og hvort það muni nú
ekki fara eins og jeg hefi ráð
fyrir gert. Og jeg hugsa líka
dálítjð um frá Lorella Owen.
Jeg held að hún sje ekki svo
afleit — fyrir utan það hvað
hún er falleg í vextinum á jeg
við. Jeg held að hún sje greind.
Mig langar til að sjá hvernig
hún ,er þegar hún hefir tekið af
sje þessa gráu hárkollu og lag-
að á sjer andlitið. Og mig lang-
ar líka til að heyra málróm
hennar — hennar rjetta mál-
róm. Þetta kemur af því að jeg
er brot úr vísindamanni. Jeg er
mjög. gefinn fyrir rannsóknir,
einkum þegar kvenfólk á í hlut.
Ójá, margar góðar hefi jeg
nú hitt um ævina. En jeg hefi
aldrei hitt neina í leyniþjónust-
unni, sem er svipuð Lorella
Owen, og þess vegna langar
mig jil að kynnast henni.
Jeg sofna út frá þessum um-
svifamiklu hugsunum. Og jeg
segi ykkur satt, að það getur
verið heppilegt að sofa, ef mað-
ur hefir ekki annað að gera.
Jeg vakna ekki fyr en klukk
an átta. Jeg fæ mjer heitt bað
hrin"i niður og bið að færa
mjer mat. Þegar jeg hefi snætt
sit j<*g nokkra stund og drekk
kaffi og viský þess í milli, og
er að. hugsa um hvort alt muni
nú ganga vel og hvað muni
verða uppi á teningnum.
Eftir því sem jeg hugsa
meira um það, því hræddari
verð jeg um það að mjer muni
hafa.yfirsjest og reiknað dæm-
ið skakt, og þá hefi jeg gert
mig að fífli í augum þeirra frú
Owen og Herricks, en bófarnir
munu hlæja að heimsku minni.
Þið hafið máske komist í eitt
hvað álíka. Þið hafið máske
sett ykkur að gera eitthvað,
undirbúið það á allan hátt, en
orðið svo hræddir á seinustu
stund um það að ekki muni nú
alt fara eins og ætlað er. Ef
svo er, þá vitið þið hvernig
mjer líður núna.
Jeg fylli glas ag gömlu
Kentucky viský og ætla að
hressa upp á taugarnar, en þeg
ar jeg er að bera glasið að vör-
unum, þá hringir síminn. Það
er þjónninn niðri. Hann segir
að kona sje í símanum og vilji
tala við mig, en hún vilji ekki
segja til nafns síns. Hann spyr
hvort jeg vilji tala við hana.
Hvort jeg vil? Jeg skipa hon-
um að gefa mjer samband við
hana undir eins. Og mjer er
svo mikið niðri fyrir að jeg
verð skjálfhentur. Eru það elli-
mörk — eða hvað?
Grunaði ekki Gvend? Það er
Tamara. Þarna kemur röddin
hennar silkimjúk og laðandi í
símanum.
„Jæja, Tamara“, segi jeg.
„Þjer hafið þá ákveðið að koma
yður út úr þessu. Þjer hafið þá
ákveðið að framselja þessa
skitnu lúsablesa, sem þjer haf-
ið ve.rið í fjelagi við, og Rudy
þar á meðal. Þjer eruð hyggin
stúlka“.
Hún hlær. Og hlátur hennar
er svo 'töfrandi að hann gæti
fengið fótalausan mann til þess
að dansa Rumba.
Hún segir: „Þjer máttuð vita
að ieg er ein af þeim stúlkum,
sem vita hvoru megin brauðið
er smurt. Skilið þjer það? Jeg
held að þessi leikur sje hættu-
legur fyrir mig .... og áður
en lýkur verður hann líka
hættulegur fyrir yður og alla
aðra. Já, jeg ætla að koma mjer
út úr þessu. Og jeg ætla að
standa við það sem jeg lofaði
yður. En svo verðið þjer að
ábyrgjast að mjer sje óhætt“.
Mjer þykir rjettara að ýta
undir hana. Jeg segi:
„Jeg stend líka við það, sem
jeg lofaði. Jeg hefi útvegað
sjerrjettinda farmiða handa
yður hjá sendiráðinu og þjer
getið siglt á morgun. Þjer þurf-
ið ekkert að óttast Rudy. Jeg
skal vernda yður, barnið gott“.
„Þakka yður fyrir, Lemmy“,
segir hún í mjög þakklátum
tón. „Og jeg fullvissa yður um
það að jeg mun ætíð minnast
yðar sem mikils manns, sem
var góður við Tamara. Og það
getur verið að jeg geti einhvern
tíma gert. eitthvað fyrir yður,
vinur“.
„Það getur svo sem vel ver-
ið“. segi jeg og er alveg viss
um bað að hið eina, sem hún
vildi fyrir mig gera er það að
stúta. mjer á meðan einhver
heldur á mjer höndum og fót-
um. „Það getur svo sern vel
verið að þjer getið gert mjer
greiða“, segi jeg, „og jeg skal
verða yður þakklátur, þegar
þar að kemur. En svo að við
snúum okkur að öðru. Hafið
þjer gert það sem þjer lofuðuð
að gera?“
„Já, og meira til“, segir hún.
„Jeg.hefi gert meira en jeg lof-
aði, Lemmy. En jeg get ekki
sagt yður frá því í síma. Það
getur verið að einhver komi að
mjer. Jeg þarf að tala við yður
undir fjögur augu, einhvers
staðar þar sem Rudy kemst
ekki að því“.
„Jæja, hvar eigum við þá að
hittast og hvenær?“ segi jeg.
„Við skulum hittast í húsinu
hans Schribners“, segir hún.
„Þar er enginn maður. Jeg hefi
lykil að því og þjer hafið lykil.
Getið þjer fundið mig þar í
kvöld á tólfta tímanum?“
„Já, jeg skal koma þangað“,
segi jeg.
„Alt er í lagi“, segir hún.
„Jeg hefi fengið alt að vita um
sjerstaka manneskju — þjer vit
ið hver það er — og þjer getið
fundið hana í nótt. Jeg skal
segj.a yður, þegar við hittumst,
hvar hana er að finna“.
„Það er ágætt, Tamara“, segi
jeg. „Og jeg skal áreiðanlega
koma. Jeg verð þarna á tólfta
tímanum og þjer skuluð koma
eins fljótt og þjer getið, því að
ef við höfum góðan tíma, þá
langar mig til að sýna yður
nýtt kverkatak, sem jeg hefi
fundið upp síðan við sáumst
seinast“.
„Æ, talið þjer ekki svona,
Lemmy“. segir hún raunalega.
„Yður er ekki alvara, en þetta
særir mig. Mjer þykir svo vænt
um yður, að jeg á þetta ekki
skilið“.
„Jeg var ekki, að gera að
gamni mínu“, segi jeg. „En þjer
skuluð ekki láta það á yður fá,
því að jeg skal útlista þetta alt
þegar við hittumst. Bless á
meðan“.
„Bless, Lemmy minn“, segir
hún. „Og munið það að jeg hefi
gert alt, sem jeg lofaði að
gera“.
■ StlwímiiMatisiiu. -
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
23.
Bæði af meðaumkun með þjófnum og til að forða sjálf-
um mjer, fleygði jeg mjer nú einnig út í fljótið. Andar-
taki seinna var jeg kominn að honum, náði fótfestu á
botninum, skar á böndin, sem hjeldu honum við stólinn
og lyfti honum upp. Og þarna stóðum við nú, pústandi og
í vatni upp undir háls, en bjarndýrið stóð á fljótsbakk-
anum og starði á okkur.
Ekki hafði það þó meiri áhuga fyrir okkur en það, að
eftir örskamma stund sneri það sjer við og gekk Urrandi
upp götuna.
Meðan á þessu stóð, hafði vasaþjófurinn og jeg skreiðst
upp á árbakkann hinum meginn og undið föt okkar. Þjóf-
urinn virtist alveg áhyggjulaus.
„Veröldin er ekki sem verst, eftir allt saman,“ sagði
hann. „Þakka þjer fyrir hjálpina."
Og er hann hafði sagt þetta, skildi hann við mig, en
jeg fór heim á herbergi mitt, til þess að þurka föt mín
Jeg ákvað að kaupa hestinn daginn eftir, og var bráðlega
sofnaður með brjef konungsins og peningana mína undir
koddanum.
Daginn eftir, eftir að hafa skoðað hóp af grindhoruðum
hrossum, keypti jeg eitt af rauðhærðum náunga. Hest-
urinn var að vísu engin fyrirmynd, en hann bar sig
betur en hinir, og auk þess fjekk jeg með honum hnakk
og beisli.
Það var komið fram yfir hádegi, þegar jeg lagði af
stað burt frá bænum. Það var heldur kalt í veðri en
heiðskírt, og jeg var ekki langt kominn, þegar jeg rakst
á kunningja minn, vasaþjófinn. Hann sat við lítinn eld,
sem hann hafði kynt skammt frá veginum.
„Verðurðu ekki sjóveikur á bikkjunni, fjelagi?“ hróp-
aði hann. „Komdu hjerna og borðaðu með mjer.“
Jeg stöðvaði hestinn.
„Það gleður mig, að það skuli liggja svona vel á þjer,“
svaraði jeg. „Og þó munaði minnstu í gær, að þú værir
búinn að tapa líftórunni og kominn yfir í annan heim.“
ÞEGAR BENSÍNIÐ ÞRAUT.
Hún: Geturðu ekki farið svo-
lítið hraðara.
★
Tveir kunningjar, sem ekki
hafa, sjest í fimm ár, hittast.
— Ertu enn trúlofaður henni
*Sellu? .
•— Nei,
— Þar varstu heppinn, því
að hún var reglulegt gægsni
og ....
— En, en, nú er hún konan
mín.
★
Það var ckki hey.
í borginni Lindsay í Ontario
var Elmer Jewell ásakaður um
að svelta skepnur sínar. Sönn-
unin var að einn af kálfum
hans^ ætlaði að jeta taglið á
meri einni.
Kennarinn: Pabbi þinn hlýt-
ur að verða reiður við þig, þeg-
ar hann sjer þessar slæmu eink
unnir þínar.
Maggi: Nei, pabbi er alltaf
ánægður þegar hann sjer eink-
unnirnar mínar, því að þegar
þær eru góðar gefur hann mjer
krónu, en ef þær eru vondar
sleppur hann að minsta kosti
við að gefa mjer krónuna.
★
— Þjer skrifuðuð í auglýs-
inguna að það væri fagurt
útsýni hjer.
— Já, það er kvennaskóli
hjerna við hliðina!
★
Úr nútíma skáldskap:
Andlit hennar var sem appel
sína, sem hefir vaxið í drífhús-
inu á Laugum og tær hennar
eins og bananar.
★
— Hundurinn minn er sjer-
lega vandlátur, hann vill ekki
nema tugginn mat.
— En er það ekki erfitt fyrir
sjerlega vttraðærhuðá4jiÞ.hl h
þig að ....
— Nei, alls ekki. Hann tygg-
ur matinn nefnilega sjálfur.
★
Kona, sem heyrir getið um
bankahrun í Ameríku: Guð al-
máttugur hjálpi mjer og dóu
margir?