Morgunblaðið - 31.08.1948, Síða 14

■TVjtr,wr«***W*irr*»yy»l
rf4
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 31. ágúst 1948
lanannai
M E L I
I
E
Cftir
iJau
L
s s
CatUt
A
OfassÉ
Hann lagði menið um hálsinn
'á Þenni. Hún hrökk við þegar
fingur hans snertu hana bera
og það fór hrollur um hana. En
eat kyr. Og það var sem gneist-
aði af meninu þegar birtan fjell
á það.
Geoffrey gekk svo lítið frá
og virti hana fyrir sjer. Og hann
brosti eins og menn brosa fram-
an í börn, sem þeir eru að
gleðja. Rakel spenti armbönd-
unum á úlfliði hennar, setti
hringinn á fingur hennar og
nældi brjóstnálinni í barm
hennar. Ljósið glóði í gimstein-
unum og Melissa fanst eins og
geislar stafa út frá sjer á alla
vegu þegar hún hreyfði sig.
•Þau dáðust bæði að henni. Mel-
illa hjelt að þau væri að hæðast
að sjer, en þegar hún virti þau
fyrir sjer gat hún ekki sjeð
neinn hæðnissvip á þeim. Gat
Það skeð að hún væri fögur?
Gat skeð að fólk dáðist að
henni ekki aðeins fyrir þekk-
ingu hennar, heldur og fyrir
fegurð hennar?
Pabbi sá í gegn um holt og
22. dagur
sinna. Hún var klædd í flauels-
kjól með kniplingum, og háfði
skreytt sig með amethystum og
perlum. Hárið var sett eftir ný-
ustu tísku og rósir í því.
Hún hafði altaf verið hrædd
við bróður sinn. En nú var hún
bæði skefld og hatursfull. Hún
vissi það að hann talaði altaf í
fullri alvöru, og ef hún væri
honum ekki að geði í kvöld, þá
væri hún heimilislaus að
morgni.
Hún gerði sjer því upp kát-
ínu og ljek á alls oddi við gest-
ina. Jú, hún hafði svo sem vit-
að það löngu fyr, að Geoffrey
lagði hug á blessunina hana
Melissu. Það var langt síðan að
þau höfðu ákveðið að gifta sig,
en svo höfðu þessir sorglegu at-
burðir gerst í Upjohn fjölskyld-
unni. Fyrst hafði faðirinn dáið
og svo móðirin.
Það var svo sem auðvitað að
þau mættu ekki halda neina
veislu rjett eftir slíka atburði.
Þess vegna hafði þeim komið
'saman um að gifta sig algjör-

hæðir, hugsaði hún. Hann gat lega í kyrþey. Hún sagði að
sieð fegurð þar sem enginn ann
ar sá hana. Ef jeg er lagleg eins
og þau Geoffrey og Rakel segja,
þá hefir pabbi líka vitað það
að jeg var lagleg þrátt fyrir
íatagarmana mína. En hvers
vegna blekti hann mig þá og
sagði að jeg væri Ijót?
Þótt hún væri feimin gat hún
ekki orða bundist:
Pabbi sagði oft að jeg hefði
enga fegurð til að bera“.
Geoffrey fann að hann varð
að tala varlega. Hann brosti og
sagði: „Faðir þinn hefir sagt
Jþetta til þess að þú skyldir ekki
verða tepruleg. En hann spurði
mig oft hvort mjer þætti þú
ekki fegurst af öllum konum,
sem jeg hefði sjeð. Og þegar
eg kvað það rjett vera þá var
hann innilega ánægður. Einu
sinni barmaði hann sjer út af
því að hann gæti ekki látið þig
vera eins vel til fara og hann
•langaði til, og að hann hefði
ekki efni á því að gefa þjer
skartgripi. Þá lofaði jeg honum
jþvr að þig skyldi ekki skorta
neitt af þessu þegar við værum
gift, og þá var hann ánægður11.
Melissa viknaði við og leit á
hann tárvotum augum.
Hann mælti enn:
„Jeg er viss um að faðir þinn
væri ánægður ef hann mætti
sjá þig núna. Nú ertu klædd
eins og hann mundi hafa viljað
klæða þig, ef hann hefði haft
efni á því, En hver veit — má-
ske er hann hjer nærstaddur
og gleðst yfir því að sjá þig“.
Melissa fanst þetta svo barna
íegt að hún dæsti við. En hún
skoðaði sig í speglinum, vel og
vandlega og sagði að lokum:
„Jeg sýnist lagleg núna, það
er alveg satt. Jeg hefði ekki trú
að þessu“. Það var engin upp-
gerð nje tepruskapur í mál-
rómnum.
Geoffrey var hrifinn af
henni. Hann bauð henni arm-
inn og sagði: „Það er ánægju-
)eg skylda mín að leiða þig
fram fyrir gesti okkar“.
Hún hikaði dálítið, en svo
tylti hún fingurgómunum á
handlegg hans og fór öll hjá
sjer um leið.
sjer hefði fallið þetta mjög illa.
Hún hefði viljað fresta gifting-
unni í sex mánuði svo að þau
gæti haldið brúðkaup sitt með
viðhöfn. En það voru nú ekki
allir jafn gefnir fyrir viðhöfn-
ina. Hún andvarpaði. En ekki
ferst mjer að vera að setja út
á það, sagði hún.
Mr. Victor Littlefield var
bæði lítill vexti og með litla
sál. Hann var eins og maur og
hafði alla eiginleika maursins.
Hann var nú um sextugt, en
ekki sást eitt grátt hár í höfði
hans nje skegginu. Hann var
tvígiftur og konan hans var
miklu yngri en hann. Hún var
skartkvendi hið mesta, en svo
hætt við yfirliði, að menn voru
altaf hræddir um að hún mundi
missa meðvitund ef talað var í
hærra lagi.
Mr. Brewster Eldridge og
kona hans voru stutt og feit og
síbrosandi. Þau voru um fert-
ugt. Mr. Eldridge var bókaút-
gefandi eins og Geoffrey, og
átti heima í New York.
Svo voru það Bertrams-hjón
in frá New York. Það fór lítið
fyrir þeim að öllu leyti. Það
var eins og þau hyrfi alveg inn
an um hitt fólkið. En þau höfðu
það til brunns að bera er Ara-
bella mat mest af öllu. Þau voru !
rík.
Það var ekki venja Arabellu
að hrósa neinum nje hafa í há-!
vegum, nema því aðeins að
hann væri auðugur, jafnvel
ekki listamönnum. Mr. Erskine
Holland var ekki ríkur, en hann
var frægur málari og það þótti
mikil fremd í því að láta hann
mála mynd af sjer. Þess vegna
voru þau Hollands hjónin víða
boðin og velkomin. Og þess
vegna höfðu þau verið boðin
hingað. Og þau og Eldridge
hjónin voru Geoffrey helst að
skapi.
En þarna hafði líka komið ó-
væntur gestur, sem Arabella
tók þegar ástfóstri við. Hann
var sonur Mr. Littlefield og
fyrri konu hans og hjet Ravel.
Ravel var einn af þessum
ungu mönnum, sem fæstar kon
Arabeíla sat á meðal gésta
föður síns. Hann var laglegur
og vissi af því. Þess vegna kaus
hann venjulega að standa og
helst þar sem „hann tæki sig
best út“, svo sem hjá hvítum
marmarasúlum. Og yfirleitt var
öll framkoma hans þannig, að
karlmönnum gramdist, en kven
fólk var fult aðdáunar.
Hann hafði ekki enn hlaupið
af sjer hornin, og hann var al-
veg nýskeð laus við áleitna
leikkonu í New York. Hún
hafði endilega viljað giftast
honum, en hann sá að með gift
ingu myndi hylli sín hjá kven-
þjóðinni mjög rjena, svo að
hann hljóp frá henni.
Upp úr þessu ástarævintýri
kom skáldskapargáfan yfir
hann og hann byrjaði á löngu
kvæði um Orfeus og hörpu
| hans og raunir konu hans, Eu-
rydice. En honum háði það að
j hann hafði ekki enn fyrir hitt
neina konu sem gæti verið hon
um fyrirmynd Eurydice.
| Þetta kvöld stóð Ravel hjá
marmara-arninum og hlustaði
með athygli á uppgerðar raus
Arabellu um hina nýu mág-
konu sína. Hann langaði til þess
að sjá þessa ungu frú, og gaut
augunum hvað eftir annað til
dyranna í þeirri von að hún
kæmi inn þá og þegar. Hann
þekti kvenfólk svo vel að hann
kannaðist við tóninn hjá Ara-
bellu, þótt hún mælti fögur
orð. Það var jafnan þessi tónn
í tali kvenna þegar þær töluðu
um aðrar konur, sem þeim lík-
aði ekki. Hann beið því með
eftirvæntingu.
Arabella vendi nú sínu kvæði
í kross og sagði í meðaumkun-
artón: „Auðvitað getur hún
ekki gert að því blessunin þótt
hana skorti alla fegurð. Þið
verðið að minnast þess, að
menn, sem komnir eru á aldur
Geoffrey, meta fegurð minna en
gáfur og ættgöfgi. Og blessun-
in hún Melissa er bæði gáfuð
og af góðum ættum“.
Fólkið hlustaði með svo mik- 1
illi athygli á Arabellu að það
tók ekki eftir því þegar brúð-
hjónin komu inn. En alt í einu
spratt Arabella á fætur með
miklu írafári og þá varð öllum
litið við. Þá stóðu þau Geoffrey
og Melissa í dyrunum. Arabella
hrópaði:
„Ó, þarna koma þau elsk-
urnar“.
Allir störðu á Melissa, fyrst
forvitnislega og svo með undr-
un. Hún stóð þarna við hlið Ge-
óffrey há og tíguleg, föl yfirlit-
um og stillileg. Græni kjóllinn
fór henni svo vel að hinn fagri
vöxtur hennar naut sín fylli-
lega, og birtan dansaði á gullnu
hári hennar.
Karlmennirnir risu á fætur.
Þeir voru stórhrifnir og gátu
ekki haft augun af henni. Ra-
vel gleymdi sjer sem snöggv-
ast. Herra trúr, hugsaði hann.
ísdrotning! Afrodite! Eurydice!
Melissa fanst hún vera kom-
in inn í gullhelli þar sem alt
glóði í krystalsdropsteinum.
Hún varð skelfd. Henni varð
dimt fyrir augum. Hún varð
bess óljóst vör að hún var kynt
fyrir framandi fólki.
Einhver leiddi hana að stól
hjá arninum. Henni varð litið á
arinhylluna og starði undrandi
á hina gullnu kupidoa þar, með
1 •
Týndi hringurinn
Músasaga
hvað sjerstakt er á seyði og það kom líka í ljós, því að dag
einn komu þau bæði inn í herbergí gamla mannsins, ungi
maðurinn og stúlkan. Þau sögðu, að þau væru trúlofuð og
síðan kom fleira fólk inn í herbergið. Það var komið með
vínflöskur og þessar undarlegu manneskjur þrýstu hendur
hverra annarra og töluðu hærra en nokkumtíma áður. Jeg
kallaði á afa þinn og við sátum saman uppi á skápsbrúninni.
og skemmtum okkur við að sjá fólkið slá glösunum saman,
hrópa húrra og margar aðrar kúnstir. Við vorum mjög
undrandi yfir öllum þessum ósköpum, því að svona látum
við mýsnar aldrei. Það var verst að kanaríufuglarnir belgdu
sig upp og ískruðu og tístu eins og þeir væru aðalpersón-
urnar. Það var svo mikill hávaði í þeim, að mig langaði til
að halda fyrir eyrun, en þá hefði jeg ekki heyrt það sem
fólkið sagði. Þau tvö gengu yfir að glugganum og maðurinn
tók fram hring og dró hann á fingur hennar og hún kyssti
bæði hringinn og hann og brosti af hamingju. Jeg sá, hvemig
steinninn glóði í sólskininu. Svo varð allt kyrrt aftur, því að
gamli maðurinn var orðinn þreyttur og fólkið gekk út.
Vikur og mánuður liðu og það varð kyrrlátt í húsinu.
Ungi maðurinn hafði farið í langt ferðalag, svo við vorum
laus bæði við hann og hundinn hans. Kanaríuhjónin lágu
til skiptis á eggjum sínum. Þau voru að unga þeim út.
Það hafði fjölgað hjá okkur og nú var auðsjeð, að erfið-
leikar voru framundan. Auk þess kom gamall frændi okkar
og gerðist þegjandi og hljóðalaust meðlimur fjölskyldunnar.
Þar sem hann var ókunnugur öllum staðháttum gátum við
ekki fallist á, að hann legði sig í hættu við að afla fæðu,
þótt okkur fyndist maginn á honum að vísu botnlaus hít.
1 æsku hafði hann lifað misjöfnu lífi, og bar hann þess og
verksummerki. Annað eyrað var bitið af honum, auðvitað
í slagsmálum, vinstri afturfótinn hafði hann misst í músa-
gildru og af halanum var eftir aðeins smástubbur.
ur geta staðist. Og ekki spilti
það að fiann var eihkaérfigi logandi blys í höndunum

Þetta er ekki tungan á mjer,
heldur er það bókmerki.
Hún var mjög rík, en hann
var fátækur. Samt voru þau oft
saman. Henni þótti hann skemti
legur, en það var líka alt og
Sumt.
„Þú ert afskaplega rík“,
sagði hann kvöld eitt.
„Já, nokkuð svo“, svaraði
hún, „jeg er einnar miljón tvö
hundruð og fimmtíu þúsund
dollara virði“.
„Og jeg er fátækur“.
„Já“.
„Viltu giftast mjer?“
„Nei“.
„Jeg vissi að þú myndir ekki
vilja það“, sagði hann.
„Hvers vegna varstu þá að
spyrja?“
„Ó, mig langaði bara til þess
að vita, hvernig manni liði, eft-
ir að hafa tapað einni miljón
tvö hundruð og fimtíu þúsund
dollúrum.
Móðirin: — Komdu hjerna
Frissi minn og kystu nýju barn
fóstruna þína.
Frissi: — Nei, jeg þori það
ekki, mamma.
Móðirin: —Hversvegna ekki,
elskan?
Frissi: — Pabbi kysti hana £
gærkvöldi og hún sló hann ut-
anundir.
*
Prófessor annars hugar gekk
fram og aftur á tröppunum.
„Aa, nú er jeg alveg búinn að
gleyma, hvort jeg var að fara
út eða koma inn“.
★
Kennarinn: — Jæja, Villi,
hvað ert þú að teikna?
Villi: — Jeg er að teikna
mynd af Guði.
Kennarinn: — Heyrðu, Villi
minn, þú getur ekki gert það,
enginn veit hvernig Guð lít-
ur út.
Villi: — Menn fá þá að vita
það eftir að jeg hefi teiknað
hann.
★
Hann: — Mjer skilst að koss-
arnir sje mál ástarinnar.
Hún: — Já.
Hann: — Þá skulum við ræða
saman. 7
EF LOFTUR GETUR ÞAÐ EKXl
— ÞÁ HVER?