Morgunblaðið - 23.12.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
í: ímmtudagur 23. des. 1948.
á könnunni, fór honum að líða
betur. Eftir fimta sopann, fann
hann sjer til mikillar undrun-
ar, að hann skemti sjer ágæt-
lega. Auk þess var stelpan bara
lagleg. Þegar dagskíman fór að
íæðast inn um gluggana, voru
skrautklæði aðalsmannsins frá
París komin í hina mestu
óreiðu. Sjálfur var hann sæll
og glaður og söng sjóaravísur
af meiri krafti en nokkur ann-
ar í kránni.
Þegar Bernardo fór að átta
sig aftur á tilverunni, var kom
áð fram á miðjan dag. Honum
varð það bráðum ljóst, að hann
var ekki lengur í kránni, held-
ur í herbergi, sem vafalaust
tilheyrði lagskonu hans frá
kvöldinu áður. Hann tók á öllu
því sem hann átti til. reisti höf
uðið frá koddanum, og leit í
kring um sig. Hann reiknaði
þ>að út, að höfuðið mundi vera
að minnsta kosti ein tíu tonn
að þyngd. Jú, tilgátan var rjett.
Stúlkan svaf í öllu sínu sak-
)eysi við hlið hans. Bernardo
lagði höfuðið aftur á koddann
og stundi þungan. Hvers virði
voru ánægjulegar stundir í
myrkrinu, þegar þær voru
fallnar í gleymsku að morgni?
En ekki dugði að hugsa frek
ar um það. Hann átti verk-
efni fyrir höndum. Hann stundi
aftur, reis á fætur með mikl-
um erfiðismunum og fór að
íýna utan á sjer spjarirnar. —
Þegar því var lokið, og hann
ætlaði að fara út, varð honum
litið á stúlkuna. Hún hafði ekki
bært á sjer, svo að hann tók
undir sig stökk og var kominn
út á götu á einu augabragði. —
Sólarljósið blindaði hann, svo
að hann gat varla opnað aug-
un.
Hann vissi, hvar hann átti að
leita Kit uppi. Hálfri stundu
síðar stóð hann við dyrnar á
litlu veitingahúsin í útjaðri
bæjarins.
Það var yfirleitt lítið sótt, því
að ekkjan, sem átti það, krafð
ist þess, að þeir sem sóttu
beina hjá henni, hegðuðu sjer
sem heldri menn, hvort sem
þeir væru það eða ekki. Hann
þurfti ekki að berja að dyrum
því að Kit stóð úti fyrir hjá
hesti sínum og hjelt á beisli
í annari hendinni. Bernardo
setti upp undrunarsvip.
„Þjer kemur það svo sem
ekkert við“, sagði Kit glaður
í bragði, „en fyrát þú endilega
vilt fá að vita það, þá er jeg
að fara til Notre Dame de
Léogane til þess að hitta faðir
Dumaine".
Bernardo sá að hesturinn
var klyfjaður. „Nú, þú ætlar
að fara með allan ágóðann af
herferðinni, sje jeg“.
„Já“.
„Hversvegna?“
„Það er ekkert of mikið til
að tryggja sálumessur fyrir
hana. Og vissulega er það ekki
nógu mikið til þess að losa mig
við syndabyrðar mínar“.
Bernardo vætti þurrar varir
sínar með tungubroddinum.
„Hvað verðurðu lengi í burtu?“
spurði hann.
„Jeg kem aftur á morgun“,
sagði Kit,
40. dagur
„Jæja, það er ágætt“, sagði
Bernardo og það var auðheyrt
á rödd hans, að honum ljetti.
„Landsstjórinn sendi sjerstak-
an sendiboða til að leita að
þjer. Hann vill að þú komir til
sín. Jeg held að hann ætli að
launa þjer fyrir það, að þú
komst í veg fyrir það að liðs-
sveitir Beauregards gereydd-
ust.
Kit ypti öxlum. „Það er of
seint að launa mjer“, sagði
hann. „Jeg kæri mig ekki um
landið, sem herra Ducasse lof-
aði mjer. úr því að hún er dá-
in“. Hann leit út á hafið, þar
sem hvít seglin blöktu í sól-
skininu. „Hjerna ætlaði jeg að
byggja handa henni stórt og
glæsilegt hús úr gráum
steini....“. Hann leit hrygg-
ur í bragði á Bernardo. Ang-
istin skein úr augum hans.
Bernardo lagði handlegginn
um öxl hans. „Svona, Kit“,
sagði hann. „Alt á sjer tak-
mörk, og sorgin ekki síður en
annað. Þetta var eins og hvert
annað slys. Guð á himnum veit,
að þú hefðir aldrei gert henni
nokkurt mein af ráðnum hug.
Að mínu áliti hefir þú engu
minni ástæðu til að byggja stórt
og glæsilegt hús nú en áður“.
Kit leit á hann. „Því segir
þú það“.
„Lífið hefir ekki altaf leikið
mig mjúkum höndum“, sagði
Bernardo og stundi. „Samt sem
áður hefi jeg ekki farið alveg
á mis við að eiga son síðan við
kyntumst. Mundir 'þú vilja
hindra það, að jeg fengi að
verða afi? Jeg mundi eiga part
í þínum börnum líka, af því að
mjer mundi þykja svo vænt um
þau. Þú skalt syrgja um nokk-
urn tíma, það er aðeins eðli-
legt. En seinna ætla jeg að biðja
þig að byggja þetta hús, sem
þú varst að tala um ,og þú
kanske ætlar mjer þar herbergi
líka“.
Kit brosti. „O, þorparinn,
svo þú ætlar að sjá um að þú
eignist barnabörn? Hversvegna
á jeg að gjalda þess, að þú hefir
ekki eignast syni sjálfur?“
Bernardo brosti og bandaði
frá sjer með hendinni. „Sonur
minn mundi aldrei geta orðið
eins fyrirmannlegur og þú,
Kit“, sagði hann. „En taktu
eftir orðum mínum. Það eru
margar stúlkur fult eins falleg
ar og hún“.
„Nefndu einhverja“.
Bernardo strauk sjer hugs-
andi um vangann.
„Ja, til dæmis seniora Bi-
anca del Toro“, sagði hann.
Kit stirðnaði en svaraði engu.
„Jeg hugsa að hún verði ekkja
einhvern daginn“, sagði Bern-
ardo. „Don Luis á marga ó-
Kit strauk hendinni eftir glit
ofna dúknum, sem hann bar
um mittið. „Já, hún verður
ekkja .... og þess verður ekki
langt að bíða“. Hann sneri sjer
að Bernardo. „Bianca“, tautaði
hann. „Það er svo langt síð-
an jeg sá hana, að jeg veit ekki,
hvort mig misminnir að hún
væri svona falleg eða hvort
hún var það í raun og vgru. Ef
til vill geri jeg mjer rangar
hugmyndir um hana ' vegna
sársaukans og einmanaleikans
í hjarta mínu“.
„Og hvernig hugmyndir ger-
ir þú þjer um hana?“ spurði
Bernardo.
„Mig minnir að hún sje lág
vexti“, sagði Kit, „nái mjer
varla upp að öxl. Andlit henn-
ar var eins og á engli en augun
hennar voru svolítið stríðnis-
leg. En hvernig voru þau á lit-
inn? Það man jeg ekki, Bernar-
do. Jeg held, að þau hafi verið
svört og dimm. Er þetta alt vit-
leysa hjá mjer, Bernardo?"
„Nei“, sagði Bernardo, „al-
veg hárrjett. Þega>r jeg skildi
ykkur tvö eftir í Cul de Sack,
hafði jeg gert mjer vonir um
að þú mundir gleyma þeirri
rauðu. En þú hefir alla tíð ver-
ið þrjóskur í lund“.
„Jæja, líklega endar það
með því að þjer verður að ósk
þinni“, sagði Kit.
„Landsstjórinn býzt við þjer
á miðvikudaginn“, sagði Bern-
ardo.
„Já, jeg kem“, sagði Kit.
Árla miðvikudagsmorguns
riðu Kit og Bernardo ásamt
Ducasse landsstjóra, upp bratt
ann fjallveginn. Þeir fóru sjer
að engu óðslega og allir virt-
ust niðursoknir í sínar eigin
hugsanir. Ducasse var að hugsa
um það, að öll hans fyrirhöfn
við að hindra að Jamaica yrði
samkepnisfær við St.-Dom-
ingue, hefði verið unnin fyrir
gíg. Og allar hjálparbeiðnirn-
ar, sem hann hafði sent til
frönsku hirðarinnar, um að fá
aðstoð til að hrekja Spánverj-
ana frá suðurhelmingi His-
paniola höfðu heldur ekki
borið neinn árangur. Ef hann
næði allri eyjunni á sitt vald,
mundi hann verða voldugri en
nokkur annar á þessum slóð-
um. Hann hristi höfuðið og sló
í hestinn,
Bernardo hugsaði með til-
hlökkun um að geta setst að í
landi þar sem trúarbrögðin
voru hverjum manni frjáls, og
þar sem enginn tók hið minsta
tillit til þess, að hann væri af
Semitiskum uppruna. Hann
gæti jafnvel fengið sjer konu,
því að hann var ekki nema
rúmlega fertugur, enda þótt
hann virtist eldri útlits. Hæðnr
isorð Kits um það að hann
hefði ekki sjálfur getað eign-
ast sonu, hafði snert hann.
En hvaða tækifæri hefir
maður, sem er hundeltur landa
á milli, til að eignast konu og
börn? .... Nú mundi samt alt
breytast til batnaðar. Hann
vildi gjarnan gleyma öllum
óuppgerðum sökum við del
Toro, ef honum væri trygt að
geta lifað rólegu lífi I frið-
sömu landi.
•iiiDiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiHsiiitiiiiiiiiiisifiiiiiiiiiiiiiniii
« B
s r
I MÁLFLUTNINGS- í
SKEIFSTOFA
| Einar B. Guðmundsson i
| Guðlaugur Þorláksson i
Austurstræti 7.
Símar 3202. 2002.
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
iiiii:iBiiiiiatiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiii]9iiii3iiiEnaaaB»

I leit að gulli
eftir M. PICKTliAAL
45
Villi horfði þögull á hann og yppti öxlum. Hann var ekkx
gamall, en hann var nógu reyndur og þekkti gullþorstann,
sem greip svo marga í þessum hjeruðum. Og hann vissi
lika, að það væri álíka reynandi að stöðva snjóskriðu og að
koma vitinu fyrir mann, sem var gripinn þessari gulllöngun.
Auk þess vissi hann, að þessi eltingaleikur var hans sök.
Leifur virtist hafa gleymt því, en Villi sjálfur gat aldrei
máð það úr huga sjer.
Þeir hjeldu enn áfram alllengi yfir klungrið meðfram
ánni. Hestarnir voru hálfuppgefnir, en Leifur hugsaði um
ekkert nema að komast áfram, og að keppinautarnir voru
á undan. Loks komust þeir upp úr gjánni. Þar uppi var rok,
en fyrir framan var skarð niður í fjallshrygginn, eins og
\oldugt sverð hefði skorið það í jörðina.
Þetta er Tartaraskarð, sagði Villi og við verðum að kom-
ast yfir það, því að hjerna megin við það er ekkert gras-
lendi. Og hestarnir verða að fá tuggu í kvöld.
Þeir hjeldu nú með fullum hraða áfram upp eftir skarð-
inu. Sitt hvoru megin voru klettarnir kolsvartir og rokið
hamaðist svo hvein í.
Yndislegur staður til að starfrækja sumarhótel sagði
Leifur og hafði nú þrátt fyrir allt komist í gott skap í
bardaganum við náttúruöflin.
Rokið bljes og stundi gegnum dökka klettakróna, en hest-
arnir þokuðust innar og innar. Loks þegar þeir voru komnir
inn í.mestu þrengslin varð eins og skjól í kringum þá.
Nei, sjá Krákur núna, sagði Villi.
Leifur sá volduga tinda fjallsins bera við himin í hin-
um enda skarðsins, en þoka þyrlaðist um þá, dimm og
ógnþrungin.
Þokan er að falla yfir okkur, sagði Villi, svona nú, áfram
Blesi og Brandur.
Bráðlega komust þeir út úr skarðinu, en Krákur huldust
i þokunni, sem kastaðist í stórum flókum niður hlíðar
svartra fjallanna og huldi einnig lægri tindana. Leiðin lá
nú niður allbratta hlíð, framhjá stórum fossi. Þarna er
skógargróður, hrópaði Villi. Nú, báðum megin við ána. Hjer
\ erður ágætt að tjalda. En hann fjekk ekki sagt fleira, því
að skyndilega byrgðist öll útsýn, aðeins snjóhvítur þoku-
mökkur sást allt umhverfis þá.
Svona skyndilega sagði hann loks. Þeir gátu varla sieð
ífljxT
Asraj
Sögur frá Evrópu:
Róm: Tveir ítalir voru að
ræða um stríðshættuna milli
Bandaríkjamanna og Rússa. —
„Með hvorum myndir þú berj
ast?“ spurði annar.
„Með Rússum“, svaraði hinn.
„Hversvegna?“
„Vegna þess að jeg vil held-
ur vera fangi Ameríkumanna
en Rússa“.
Prag: Tjekkneskur verk-
smiðjueigandi sem var orðinn
öreigi eftir að verksmiðja hans
hafði verið þjóðnýtt, ákvað að
deyja sem píslarvottur og þjóð
hetja. Hann fór því til mjög
fjölmenns fundar, sem hald-
inn var í tilefni af afmæli
Stalins. í miðjum ræðuhöldun
um, stóð hann alt í einu upp og
kallaði: „Niður með Stalin“. —
Dauðaþögn vahð í salnum, en
ekkert skeði. Hann stóð upp
aftur og hrópaði enn og nú öllu
hærra en áður: „Niður með
Stalin! Niður með Stalxn!“
Þegar hjer var komið komu
þrír vinir hans til hans og
höfðu hann með sjer út úr
salnum.
„Ertu vitlaus, maður“, sagði
arfnar þeirra, „skilurðu ekki
hættuna sem þú hefðir getað
komið þjer í. Hugsaðu þjer að-
eins, ef einhver kommúnisti
hefði verið í salnum“.
★
London: Hjer er bresk skil-
greining á bjartsýnis- og svart
sýnismanni. Bjartsýnismaður-
inn segir, að glasið sitt sje hálf
fult, en svartsýnismaðurinn
segir að það sje hálf tómt.
★
Vín: Figl forseti Austurríkis
kom á ráðneytisfund með nýj-
ar frjettir. „Stórveldin hafa
náð samkomulagi á ráðstefn-
unni í London“, hrópaði hann,
„það, er alt á því hreina með
okkur.
„Kalla hernámsveldin þá alt
lið sitt heim?“
„Nei, nei“, svaraði Figl, „það
verður kyrt — það eru Austur
ríkismenn sem eiga að yfirgefa
landið“.
SENDIBÍLÁSTÖÐIN
SÍMI 5113.