Morgunblaðið - 04.01.1949, Blaðsíða 14

!4
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 4. janúar 1949.
Ðon Luis horfði á konu
fiína. Andlit hans var afmynd-
að af sársaukanum í hand-
leggnum. „Við skulum ekki
tala um, hvern ætti að hengja“,
sagði hann. „Það gæti verið að
jeg freistaðist til að nota vönd
>nn, sem þú átt skilið að fá að
kenna á. Ef þig langar til að
vita það, þá hefur landsstjór-
>.nn þegar sýknað mig. Ástæð-
an til þess að við förum hjeð-
an er eingöngu sú, að jeg kæri
mig ekki um, að láta þig þurfa
að standa augliti til auglits við
heiðarlegar hefðarkonur hjerna
eftir þetta hneyksli“.
Bianca leit á hann. Dauft
bros ljek um litlausar varir
hennar. „En jeg er hrædd um,
að þú neyðist til að láta mig
.standa auglits til auglits við
hvaða konur sem eru hjer, því
jeg efast um, að jeg treysti
mjer til að leggja upp í ferða-
)ag“.
Don Luis greip um særðu
öxlina. Sársaukinn var óskap-
legur en engar svipbrevtingar
fiáust á andliti hans.
„Nú, hvers vegna?“ spurði
hann.
„Vegna þess....“, Bianca
hikaði, „--- vegna þess að jeg
er með barni“.
Þegar hún sá hvemig hann
varð gagntekinn gleði, hugsaði
hún með sjer, að ef til vill
mundi hún einhverntímann
geta fyrirgefið honum, en ekki
núna eins og stóð á. Nú brosti
hún kuldalega og augu hennar
skutu neistum.
„Jeg hlýt að verða fyrir von-
brigðum, lávarður minn“, sagði
hún.
,.Og hvernig þá? Er það mjer
að kenna?“ sagði hann þreytu-
lega' -
„Já. Þú spyrð mig ekki,
hver sje faðir að barninu“.
Don Luis hallaði sjer upp
að rúmgaflinum, og leit á
hana stórum skelfdum augum.
„Og ef jeg mundi spyrja þig,
hverju mundir þú þá svará?1
Bianca horfði þegj^pdi á
hann. Augu hennar voru köld
og hörð og roði færðist í kinn-
ar hennar.
„Svaraðu mjer“, öskraði
Don Luis. „Hver er faðirinn“.
„Auðvitað þú“, sagði Bi-
anca rólega. „Þú hefir æfing-
una við að geta börnin. — Þó
efast jeg um að þetta barn
verði ljóshært eins og elsta
barnið. sem þú eignaðist, þar
gem jeg er ekki Ijóshærð, eins
og „franska kvensniftin
Síðan sneri hún sjer við og
gekk þegjandi út úr herberg-
inu.
Don Luis ríghjelt sjer í
rúmgaflinn. Nú misti hann
takið, og um leið og honum
fanst hann sökkva niður í kol-
svart hyldýpi, hugsaði hann
um það, hvort sárið það væri,
sem rjeði niðurlögum hans,
sárið eftir sverðsoddinn í herða
Waði hans eða ósýnilega hnífs
^aðið, sem eiginkona hans
stakk honum í hjartastað.
15.
Santa Elena, skip Don
Francisco Alvarez sigldi suður
með ströndum Panama. Don
Francis.ka stjórnaði skipi sínu
sjáífur. Þeir höfðu' faíið fra
46. dagur
Port Royal á Jamaica nokkrum
dögum áður, og eftir stutta
viðdvöl í Porto Bello voru þeir
nú á leið til Nombre de *Dios.
En í dag var mótvindur, svo
að skipinu miðaði lítið áfram.
Þegar myrkrið skall á var
Don Francisko staddur nokkr-
ar sjómílur út af Nombre de
Dios. Undir venjulegum kring
umstæðum hefðu spánskir skip
stjórar, sem kunnugir voru á
þessum slóðum. haldið hik-
laust áfram inn á höfnina,
kastað akkerum þar og beðið
þess að birti. En þetta voru eng
ar venjulegar kringumstæður
á þessari júlí-nótt, árið 1694.
Don Francisko var í erinda-
gerðum fyrir spönsku stjórn-
ina og hafði aldrei sjálfur,
fremur en nokkur skipverja
hans, komið áður á þessar
slóðir.
í staðinn fyrir að halda áfram
•inn á höfnina, gerði Don
Francisko nákvæmlega það,
sem hann ekki átti að gera. —
Hann stefndi skipinu að strönd
inni og mældi dýptina altaf
með stuttu millibili. Þegar
honum fanst dýptin vera mátu
leg, sagði hann skipverjum sín-
um að kasta akkeri. Sjálfur
settist hann inn í káetu sína og
kveikti sjer í pípu.
Nóttin var dimm. Frálands-
vindurinn fylti loftið gróður-
ilm. Við og við kváðu við
skrækir í máfum, sem svifu
um J kring um skipið. eins og
draugalegar afturgöngur
drukknaðra sjómanna. — Það
brakaði kyrrlátlega í skipfnu,
þar sem það vaggaði á bylgjun
um við akkerisfestarnar. Svefn
inn sótti brátt á Don Francisko
þar sem hann sat í stól sín-
um. Skipshöfnin öll var einnig
komin í fasta svefn, að varð-
manninum einum undanskiid-
um.
Ekki leið á löngu þar til Don
Francisko vaknaði aftur upp
við vonaan draum. Hann
heyrði hryllilegt óp. Hann
rauk á fætur, greip sverð sitt
og hljóp út á þilfarið. — Þar
blasti við honum óskemtileg
sjón. Skeggjaðir og ótútlegir
ræningjar voru önnum kafnir
við að brytja niður hálfsofandi
og illa vopnaða skipverja hans.
Hann böivaði í hljóði og stökk
inn í þvöguna. En hann sá
brátt, að hiálp hans mundi
koma að litlum notum.
Hann hrá sverði sínu. — Á
auaahraeði var bruffðið sverði
á móti honum. Neistarnir
firuVV,, unflíín sverðurmm rw
Vrancisko \iarð V>rá+t ]ióst.
oð.Vpnn rnuridi olcra í bnaa\ i7Íð
ViciiÍTronann pVnmiru»flrmanri.
Uorir, VrflVflcf fl-f+ur fl Volr -pof
-frrf VflnrTfl^ CC>m "|lncið lV
Irónflj V>flr»c cVöln úf p Vnlfflnð
T~X o rivj í oViri piViq ortrppri'f-
1 »-> rfr'-f'i 111 o fil orr»1-rlíi
V> ó -f i r> W
þn *-> r> L ” /fn1 1 ff’Ó
T9 -1 o44 ó■Xi 1 v> pv> T~\o
y-v> onr>Jr>i
riArfio Lo'X TTOtl
l.Ano TT/.V
■>/1mo oó
nn
r>/->»-> rri n
um buxum, sem skýldu ekki
fögrum líkamsvexti hennar.
Bardaganum var lokið á þil-
fari Santa Elenu. Jafnvel í
dagsþirtu hefði þessi skipshöfn
orðið hvaða sjóræningjum, sem
á þá hefðu ráðist, að bráð, þar
sem þeir voru algerlega óvanir
brögðum þeirra og bardagaað-
ferðum.
Rouge stóð í framstefninu og
ávarpaði skipverja sína. Eld-
rautt hárið flagsaðist niður um
herðar hennar.
„Jæja, hafið þið nokkra
frekari ástæðu til að kvarta?“
sagði hún. „Jeg bjargaði ykkur
af „Seawitch“, áður en logarn-
ir gleyptu ykkur og hlustaði á
jarmið í ykkur i bátunum á
leiðinni til lands. Nú er komið
að ykkur að sýna hvað þið dug-
ið. Ef þið hlýðið mjer ekki
möglunarlaust, missi jeg alla
þolinmæði. Og svo af stað.“
Mennirnir muldruðu ánægju
lega og þustu hver til sinna
verka. Það var ennþá dimt en
þeir ljetu myrkrið ekki tefja
sig. Rouge hallaði sjer fram
yfir borðstokkinn, til þess að
lesa nafnið á skipinu.
„Santa Elena“, tautaði hún.
„Jeg efast um að það nafn hæfi
skipinu lengur. Jeg skíri það
„Máfurinn", því að jeg ætla
að fljúga á því um öll höf og
ráða niðurlögum hvers þess,
sem vill skerða hluta minn“.
Hún kallaði á smiðinn og skip
aði honum að mála nýja nafn-
ið á kinnunginn næsta dag.
Hún mundj glöggt eftir öll-
um erfiðleikum síðustu daga.
Hún hafði sjeð um að enginn
maður var eftir í skipinu, áð-
ur en hún yfirgaf það sjálf, og
þá logaði þilfarið svo að segja
undír fótum hennar. Síðan
hafði hún hrakist með skipverj
unum í bátnum í fjóra daga,
áður en þau komust að landi.
Svo tók við hungrið, eitur-
slöngur og moskíto-flugur á
ströndinni í Panama, þar sem
þau þurftu að fara huldu höfði,
því að landið var undir spönsk
um yfirráðum. En það var
nógur tími seinna til að hugsa.
Nú var nóg að gera.
„Færið mjer skipstjórann“,
sagði hún við hásetann, sem
stóð við hlið hennar og gekk
til káetu sinnar.
Nokkrum mínútum síðar
kom hann aftur með Don
Francisko. Þegar varðmennirn-
ir ýttu Spánverjanum inn í ká-
etUna, hallaði hún sjer aftur
á bak í stólnum og hvíldi fæt-
ur sínar uppi á borðinu. Það
var auðsjeð að Don Francisko
varð felmt við. Hann rendi
litlum, svörtum augunum eft-
ir löngum, fagurlega limuðum
fótleggjum hennar og roðnaði.
Rouge brosti og glettnin skein
úr augum hennar.
„Fáið yður sæti, senior. Mig
langar til að spyrja yður nokk
urra spurninga.“
Don Francisko hneigði sig
þegjandi, en settist ekki. —
Rouge gaf varðmönnunum
bendingu, og þeir hrintu hon-
um harkalega niður í stól.
„Má bjóða yður vínkollu?“
spurði Rouge. Don Francisko
hristi höfuðið. Annar varð-
mannanna var þegar búinn að
taka vínkollu og neyddi skip-
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAí
51
Birnirnir hurfu inn í skógarþykknin, en þeir Leifur og
Villi hjeldu ferðinni áfram. Þeir fóru nú yfir marga srná-
læki, sem höfðu grafið sig djúpt niður. Það var erfitt fyrir
hestana. Þegar þurfti að fara niður mikinn bratta urðu
Leifur og Villi að halda af öllum kröftum í tögl þeirra, svo
að þeir yltu ekki yfir sig. Þegar þeir loksins komust yfir
það versta voru þeir orðnir lafmóðir allir saman.
Jæja þá, Brandur, sagði Villi. Þeir voru eins og venjulega
á undan, en Leifur og Blesi komu á eftir.
Þá það, sagði Leifur. Nú hvílum við okkur um stund. Síðan
ættum við að geta haldið áfram með fullum hraða. Mjer
sýnist að vegurinn fari nú að batna. Og hann þurkaði svit-
ann af enni sjer.
Svo hjeldu þeir áfram inn í strjálan skóg, en þá — skeði
rokkuð.
Villi hafði beygt fyrir skógarrein eina og var nokkuð
langt á undan. Hann nam snögglega staðar, rak upp undr-
unaróp og sneri við í skyndi, og var snjóhvítur í framan
af ótta.
Það er tjald þarna á bak við, hrópaði hann og það er
einhver í tjaldinu, sem gefur frá sjer eymdarleg kvein.
Farið ekki þangað, það er eitthvað hræðilegt. Farið ekki
þangað. ,
Vitleysa, Villi, sagði Leifur rólega. Jeg verð að sjá, hvaf
það er.
En Villi læsti greipinni um handlegg hans og hvíslaði:
Nei, farið þangað ekki.... því að jeg er viss um, að það
eru þeir Brown og Indíána Tommi.
VIII. KAFLI
Maðurinn í tjaldinu.
Leifur stóð með skammbyssuna spennta í hægri hönd.
Niðri í lautinni bak við nokkur gisin furutrje var lítið,
snjáð ljereftstjald. Rjett við tjaldið var öskuhrúga, þar
ÍTIjlcF nrcjjhGjCin'Jzatli
umu

Tenórinn.
★
Japanskur herflokkur heldur
enn áfram „stríðinu” gegn
Ameríkönum. Hann hefst við á
litlum eyjaklasa, Anatahan, í
Kyrrahafinu. Amerískar flug-
vjelar hafa flogið þar yfir og
kastað niður flugritum, ame-
rískum tímaritum og ýmsu öðru
til þess að reyna að koma Jap-
önunum í skilning um, áð stríð-
inu sje lokið og undirbúa jarð-
veginn fyrir ameríska „heim-
sókn“ þangað.
★
Englendingurinn Alfred Hall
reyndi nýlega að tala við konu
sína í síma, en hún er rússnesk
og dvelur í Moskva. Eins og
aðrar rússneskar konur, sem
giftar eru útlendingum, fær
hún ekki að yfirgefa sæluríkið
og fara til manns síns, sem er
í Bretlandi. Sonur þeirra varð
tveggja ára þann dag og í til-
efni þess hringdi hann.
Eftir að hafa haldið á síma-
áhaldinu I meira en klukku-
tíma og sagt „halló“ meira en
hundrað sinnum, gafst hann
upp. Hann fjekk einn vin sinn
til þess að hringja til breska
sendiráðsins í Moskva, en kon-
an hans vinnur þar við skipti-
borðið. Sambandið var ágætt og
vinurinn talaði við konuna, en
strax og Hall tók sjálfur við
símaáhaldinu, varð ægileg trufl
un. „Halló, elskan“, spangólaði
hann, „Halló, ástin mín“, svar-
aði konan, en svo heyrðist ekk-
ert meir. Þegar vinurinn tók
aftur við, komst sambandið í
samt lag, en í hvert sinn, sem
Hall reyndi að tala sjálfur,
heyrðist ekkert nema orð og
orð á stangli.
Maður einn í London var fyr-
ir rjetti ásakaður um rán í Hyde
Park, Fyrst rændi hann bíl-
stjóra um 10 pund, og nokkr-
um dögum seinna rændi hann
annan bílstjóra um 4 pund. Þá
upphæð ætlaði hann til þess að
greiða fyrrí bílstjóranum nokk-
uð af ráninu aftur. Honum
fannst að hann hefði leikið
haiiri helst til grátt.