Morgunblaðið - 27.01.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Bianca skildi þessar tilfinn-
ingar hans jafnvel betur en
hann sjálfur. Og hún vissi hve
tilgangslaust það var að reyna
að bertumbæta hann. En við
hana var hann oftast góður,
blíðmáll og hugulsamur. Þeg-
ar það kom fyrir að hann
hreytti í hana ónotum, þá or-
sakaðist það venjulega af af-
brýðissemi hans. Hún var líka
viss um, að Don Luis þótti
vænt um Kit sem son sinn, og
ef rjett væri að honum farið,
þá mundi vera hægt að fá hann
til að viðurkenna hann sem
slíkan. Einu sinni hafði hann
þyrmt lífi Kits af sjálfsdáðum
og í annað sinn, þegar hann
hafði bjargað honum undan
dauðadóm, var hún viss um,
að það var ekki aðeins fyrir
fortölur hennar, að hann gerði
það.
Hún varp öndinni mæðu-
lega. Og það var enn meira,
sem hún þurfti að taka til at-
hugunar. Ef Luis mundi deyja,
annað hvort af slysförum, eða
falla fyrir hendi Kits, mundi
hún þá geta farið til sonar
hans án samviskubits? Gat
hún þá farið til sonar manns-
ins, sem hún var gift, og þótti
hreint ekki lítið vænt um, án
þess að finna til sektartilfinn-
ingar? Það mundi vera enn
verra, ef Kit dræpi Don Luis,
því að þá mundi hún vera hon-
um óbeiniínis samsek.
Hana verkjáði í höfuðið. —
Rúðurnar í kirkjugluggunum
voru marglitar bg henni fannst
birtan koma á móti sjer í mis-
litum ljósum. Hana smiðaði og
henni sýndist englarnir stíga
út úr myndunum á veggjunum
og koma niður til hennar og
benda henni að koma til sín.
Hún var dauðþrjctt. Ef Kit
kæmi núna, hefði hún þá
krafta til að falla í faðm hans?
Það mundi vera miklu auðveld
ara að afneita allri ást og öll-
um mönnum og fara til engl-
anna. Þar gæti hún hvílt sig
eins lengi og hana langaði til.
Hvíld, ó, hvað hún þarfnað-
ist hvíldar. Hún þarfnaðist
hvíldar fremur. en nokkur
annars. Hún viídi ckki standa
lengur sem þröskuldur í vegi
þessarra tveggja manna. Hún
ætlaði að fara til eng'lanna,
verða brúður Krists og losna
undan öllu hugarangri.
Hún stóð skyndilega á fætur.
Sælan lýsti svo úr svip henn-
ar, að Quita varð dauðskelkuð.
„Seniora“, hróþaði hún.
Bianca rjetti upp aðra hönd-
ina.
„Þey, hafðu ekki hátt. Þeir
eru að kalla á mig, Quita.
Englarnir eru að kalla á mig
.... Heyrir þú ekki til
þeirra?‘.‘
„Jeg beyri ekkert“, stundi
Quita upp. „ð; Dona Bianca,
við skulum koma hjeðan“. Og
hún hálfdró Biöncu á eftir
sjþr út úr kirEjunni.
Síðla dags þennan sama dag
fekk Don Luis loks áheyrn hjá
Mendoza Jækni. Þegar hónum
loks var iii pt ii,n á lækna-
stofuna, va, hann orðinn þrút-
inn í framan af reiði, því að
hann hafðj verið látinn bíða í
biðsal á meðán Mendoza af-
greiddi betlara, Chibca-Indí-
66. dagur
ána og negra. Þó að hann
þyrfti mikið á hjálp læknisins
að halda, gat hann ekki staðist
það, að benda honum á þessa
yfirgengilegu ókurteisi.
„Þetta eru allt börn guðs“,
sagði Mendoza. „Jeg ber mikla
umhyggju fyrir fátæklingum.
Jeg skal segja yður, að faðir
minn var svínahirðir alla sína
ævi“.
Don Luis beit á jaxlinn og
stillti sig um að segja það sem
hann langaði til. Mendoza var
honum æðri í þessu tilfelli. —
Hann þurfti á læknishjálp að
halda, en Francisko Mendoza
gat verið sama um hylli Don
Luis. Það var eins og hann
væri að benda honum á, að
hann væri vissulega ekki kom-
inn af háum stigum, en þó
þyrfti Don Luis að leita hjálp-
ar hans.
Mendoza virti Don Luis fyr-
ir sjer. Hann sá að hann átti í
miklu. hugarstríði. Hann beið
rólegur þangað til lávarðurinn
hafði jafnað sig.
„Jeg ætlaði að biðja yður að
koma með mjer til húss Don
Avilas og vita hvort þjer getið
læknað konu mína af ófrjó-
semi“, sagði Don Luis loks.
Mendoza hneigði höfuðið
kurteislega.
„Jeg er reiðubúinn að gera
það fyrir yður sem jeg get
....“. Hann hikaði eins og
hann langaði til að segja eitt-
hvað meira.
„lýú, hvað . . . .?“, sagði Don
Luis og hnyklaði brúnirnar.
„Jeg vona, að þjer móðgist
ekki, þó að jeg bendi yður á,
að ófrjósemi er ekki alltaf
konunni að kenna. Stundum
getur óhóflegt líferni í æsku
haft eyðileggjandi áhrif á
mann síðar á ævinni“.
Don Luis fnæsti. „Það þarf
ekki að óttast það“, sagði hann.
„Kona mín hefur þegar orðið
þunguð, en barnið fæddist and
vana“.
„Nú, 'já“, sagði Mendoza.
„Jeg skal líta á hana í kvöld.
Og ef yður er það ekki á móti
skapi, þá langar mig til að
koma með ungan sjerfræðing
í þessum efnum. Hann heitir
José Péres“.
„Komið með alla borgarbúa,
ef þjer haldið að það komi að
nokkru gagni“, svaraði Don
Luis. Síðan gekk hann út.
Bianca hafði hugsað til þess
með hryllingi, að láta lækni
rannsaka sig. En Mendoza var
gætinn og framkoma hans
prúðmannleg, svo að henni
varð rórra. Aftur á móti fekk
hún strax óbeit á Péres. Hann
var slóttugur á svip og augn-
arráð hans var flöktandi. Bi-
anca hjelt að hann væri skottu
læknir, en þar skjátlaðist
henni. José var síst verri lækn
ir en íæknar voru yfirleitt í
Santa Marta. En hann skorti
mannúð og skilning á mannleg
um tilfinningum. En þar var
það sama á að segja um alla
lækna í Nýja-Spáni á þessum
tímum, jaínvel sjálfan Men-
doza. Það sem Mendoza hafði
hins vegar fram yfir aðra
lækna, var að hann hafði meiri
skilning á mannseðlinu og
hann gerði sjer ljósa fákunn-
áttu sína, og var því varfærn-
ari en aðrir.
Mendoza rannsakaði Biöncu
undir stóru laki, án þess að
líta sjálfur á líkama hennar.
Það var auðsjeð að Péres lík-
aði ekki þessi varfærni, en
hann þorði þó ekki á móti að
mæla, þegar hann sá, að að-
ferðir Mendoza fjellu Don
Luis í geð.
Rannsóknin tók langan tíma
og var mjög nákvæm. Síðan
gengu mennirnir út og skildu
Biöncu eftir særða á sál og
líkama eftir meðferðina. En
hana langaði mikið til að heyra
samtalið milli Don Luis og
læknanna frammi í fordyrinu,
en þá hefði hún þurft að rísa á
fætur og klæða sig með hjálp
Quitu. En henni datt ráð í hug.
Hún gaf Quitu bendingu um
að fara út að dyrunum og
hlera.
Quita brosti og hlýddi hús-
móður sinni.
Frammi í fordyrinu hlustaði
Don Luis þungur á brún á dóm
læknanna.
„Jeg get ekki sjeð, að það
sje neitt að eiginkonu yðar“,
sagði Mendoza. „Hún er ung
og ætti að geta átt barn, enda
þótt hún sje nokkuð viðkvæm“.
„Hvernig stendur þá á því,
að jeg eignast ekki erfingja?“,
spurði Don Luis.
„Ef satt skal segja, þá veit
jeg það ekki“, sagði Mendoza.
Hann svaraði Don Luis rólega,
enda þótt Don Luis væri orð-
inn æstur. „Þó grunar mig
eina ástæðu, sem jeg er hrædd
ur um að sje rjett í þessu til-
felli. En jeg vil helst ekki segja
hvað það er, því að það gæti
móðgað lávarðinn“.
„Út með það“, sagði Don
Luis. „Það er óþarfi að sýna
mjer umhyggju“.
„Konan yðar vill ekki eign-
ast barn, að minnsta kosti ekki
yðar barn. Jeg biðst afsökunar,
en þjer sögðuð mjer að tala“.
Don Luis var hálfstaðinn á
fætur, en ljet sig falla niður í
stólinn aftur.
„Frjósemi er ákaflega mis-
munandi njeðal kvenna. Jeg
álít að kona yðar mundi aldrei
eignast nema eitt eða tvö
börn um ævina. Nú er hún ef
til vill hrædd við barnsburð
.... eða eru það ef til vill ein-
hverjir aðrir hugarórar, sem
sækja á hana? .... Það getur
auðveldlega hindrað, að hún
verði barnshafandi. Ef þjer
viljið fara að mínum ráðum,
þá skuluð þjer byrja á nýjan
leik, sem elskhugi hennar. Ef
það heppnast ekki, þá skuluð
þjer taka fósturbarn, því að
Dona Bianca verður aldrei
barnshafandi, nema ....
„Rugl og vitleysa“, hreytti
Don Luis út úr sjer. „Þetta eru
gamlar kerlingabækur“.
„Getur verið“, svaraði Men-
doza. „en þetta er líka álit
mitt“.
Don Luis leit á José Péres.
„Og hvað er yðar skoðpn?“,
spurði hann.
EF LOFTVR GETXIR ÞAÐ EKKl
ÞÁ HVER?
Fimmtudagur 27. janúar 1949.
í leit að guili
•ftir M. PICKTHAAl
64
HEIMKOMAN
XI. KAFLI
Leifur nam staðar við hellismunnann og ætlaði varla að
trúa sínum eigin augum, því að þarna var Brown gamli,
gekk nær honum og rjetti fram hendina. Á bak við hann
stóð hár grannur maður, nokkuð rauðsleginn í andliti. Það
leyndi sjer tæplega, að þar myndi vera Indíána Tommi. Og
þarna voru þeir með Brand, hestinn hans.
Þegar Leifur gekk út úr hellinum sneri hesturinn sjer að
honum og hneggjaði. Leifur klappaði hestinum nokkrum
sinnum en horfði fast á Brown á meðan og beið þess að
hann segði fyrsta orðið. Leifur skildi varla nokkurn skap-
aðan hlut, hvernig á þessu stæði. Að hjerna stóðu þeir
fjandmenn hans, sem höfðu stolið hestinum. Voru þeir
komnir til að skila honum aftur?
Loksins tók Brown til máls. — Já, læknir, sagði hann.
— Það er margt, sem jeg þarf að skýra út fyrir yður, en jeg
verð að setjast niður.
— Já, þjer eruð þreyttur og veikur, sagði Leifur og
bætti við: — Villi, farðu inn í hellinn og komdu með teppx
fyrir hann Brown.
— Þakka yður fyrir, læknir, sagði Brown og svo byrjaði
hann. — Já, læknir. Þjer hafið altaf verið góður við mig.
Jafnvel í það skipti, sem þjer slóguð mig niður í stofunm
heima hjá yður, höfðuð þjer rjett fyrir yður. Jeg hef oft
hugsað um það, en hvað var jeg þá annað en ræfilsskepna,
sem allir voru á móti. Og jeg var sjálfur á móti öllum.
En þjer, læknir, þjer eruð sannur maður, alveg inn í bein
cg jeg ætla einu sinni að reyna að vera sannur, gagnvart
yður, áður en jeg drepst.
— O, þjer eruð ekki svo hætt kominn, sagði Leifur. —•
Þjer hafið það af.
— Jeg hef enga trú á því, svaraði Brown, en hvað um
það. Nú skal rjett einu sinni vera rjett og Indíána Tommi
hjerna er alveg sammála mjer.
Leifur lagði hönd sína á herðar Brown. — Ef allt gengur
fiíto liynxj
— Þarftu cndilega að snúa
öllu við til þess að finna einn
flibbahnapp. í
★
Læknir nr. 1: — Hjelstu
speglinum að vitum hennar til
þess að vita hvort hún andaði
ennþá?
Læknir nr. 2: — Já. Hún
opnaði fyrst annað augað, síð-
an hitt, rak svo upp ógurlegt
hljóð og þreif til púðurdósar-
innar.
★
Barnfóstran: •— Jeg bara, jeg
bara missti sjónir af barninu í
þvögunni, og gat ekki fundið
það aftur.
Frúin: — Já, en því í ósköp-
unum talaðirðu þá ekki við lög
regluþjón, og ....
Stúlkan: — Jeg var einmitt
að tala við lögregluþjón, þeg-
ar jeg týndi barninu.
— Hvað hefirðu farið í mörg
um höggum?, spurði maður
nokkur gólfleikara, sem hann
kom til úti á golfvellinum.
— í sjötíu og tveimur.
— Sjötíu og tveimur. Það er
ágætt.
— Það er ekki sem verst,
sagði sá, sem ljek, og jeg
vona að jeg þurfi að nota mun
færri til þess að komast í aðra
holuna.
★
Stúlka í kvennaskóla kynti
eitt sinn „unnusta“ sinn fyrir
bekkjarsystur sinni. Það endaði
með því að sú síðarnefnda tók
hann frá henni. Stúlkan, sem
beið þarna lægri hlut, fylltist
hatri til skólasystur sinnar,
hætti að tala við hana, en skrif
aði henni eftirfarandi brjef:
„Þú þarna, hjartalausa
skepna. Þú veist það vel, að
við Gunni vorum búin að vera
saman í sex mánuði. ,Bíddu
bara þangað til jeg næ almenni
lega til þín, þú einskinsnýta
■ fígúra. Jeg skal klóra í'augun
á þjer, rífa í hárið, brjóta í
þjer hvert bein og ausa þig
auri. •— Þín N.N.
P.S.: Fyrirgefðu skriftina“.
avglysing
ER GULLS IGILDI