Morgunblaðið - 28.01.1949, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐÍB
Föstudagur 28. janúar 1949.
,.Jeg hef ekki sama álit á
þessu og starfsbróðir minn“,
sagði hann. „Jeg kýs að segja
íavarðinum mitt álit í ein-
yúmi“.
Mendoza leit undrandi á
Péres. Honum hafði yfirsjest,
að Péres væri það efst í huga
að hafa eitthvað upp úr starfi
sínu. Honum varð því bilt við.
En hann var nógu glöggur til
að sjá. að við því mundi ekki
annað að gera en hneigja sig
kurteislega og ganga út, enda
gerði hann það. Áður en hann
var kominn að dyrunum, kall-
aði Ðon Luis í hann og fleygði
í hann peningapyngju, án
þess að rísa á fætur, rjett eins
og menn kasta beini í hund.
Mendoza stóð með pyngjuna í
hendinni og hugsaði sig um
augnablik.
„Þar sem jeg hef ekki getað
orðið að neinu liði“, sagði
hann loks, „get jeg ekki tekið
við neinni borgun. Ef þjer vilj-
ið, getið þjer gefið þetta fá-
tækum“. Hann setti pyngjuna
frá sjer á borð og gekk út. En
Don Luis sat eftir þrútinn af
reiði, en skammaðist sín þó um
)eið.
„Jæja, þá erum við tveir
einir. Nú getið þjer talað“,
sagði Don Luis.
„Jeg ætla ekki að fara nein-
ar krókaleiðir“, sagði Péres,
„og ekki er það ætlun mín að
hlífa lávarðinum við sannleik-
anum. Dona Bianca getur aldrei
orðið barnshafandi. Það eru að
eins tvö ráð, sem jeg get gefið
)ávarðinum“.
„Nú, haldið áfram“, sagði
Don Luis.
„Lávarðurinn ætti að snúa
sjer til erkibiskupsins og
sækja um ógildingu giftingar-
jnnar. í slíkum tilfellum sem
þessum getur hann verið
mjög tilleiðanlegur“.
„Nei, jeg geng ekki inn á
)jað“, sagði Don Luis. „En
hver er hin uppástungan?“.
Don Luis var blíðmáll, svo
að Péres óx hugur. „í starfi
mínu meðal Chibca-Indíáan-
anna hef jeg uppgötvað ýms
efnasambönd .... eitur, ef jeg
mætti leyfa mjer að nota svo
ófagurt orð .... bráðdrepandi
og sársaukalaust, og þó ber
dauðann að með mjög eðlileg-
um hætti. Engan þarf að gruna
neitt. Þegar lávarðurinn er orð
inn frjáls á ný, getur hann
leitað lags við unga og fjöruga
hefðarkonu, sem mundi tryggja
honum marga syni“.
„Þetta er athyglisvert. Mjög
athyglisvert“, sagði Don Luis
um leið og hann stóð á fætur.
En þegar Péres varð litið í
augu Don Luis, varð hann
skelfingu lostinn, því að þar
ólgaði reiðin. Hann hopaði
undan hnefahöggi hans. En
Quita. sem var hinum megin
við dyrnar sá ekkert, en heyrði
aðeins orð Don Luis. Hún hljóp
Íeð öndina í hálsinum til hús-
óður sinnar og sagði henni,
hvað hún hafði heyrt.
„Ef eiginmaður minn vill
mig dauða þá er ekkert við því
að gera“, sagði Bianca.
,Jú, Dona Bianca“, hrópaði
Quita. „Jeg skal búa til allan
mgt yðar og skenkja yður a^lt
vín. Þjef megiö ekki shehtít
67. dagur
neitt, nema það sem jeg færi
yður. Jeg skal koma í veg fyr-
ir að hann geti framkvæmt
ódæðisverkið. Ó, hvers vegna
fóruð þjer ekki með unga
manninum með ljósa hárið?“.
„Þey, Quita“, sagði Bianca
blíðlega. „Hin heilaga móðir
mun vernda mig, því að jeg er
ekki sek að neinni synd“.
Ef Quita hefði staðið augna-
blikí lengur við dyrnar, hefði
hún heyrt hávaða og hama-
gang úr fordyrinu, þegar þeir
áttust við Don Luis og José
Péres. Don Luis greip föstum
tökum um háls hans, lyfti
honum frá gólfinu og skók
hann til og frá. Þegar hann
sleppti honum afur, lyppaðist
hann niður við fætur hans og
snökti hástöfum. Don Luis
sparkaði fætinum fyrirlitlega
í hann.
„Upp með þig“, sagði hann
byrstur. „Þakkaðu fyrir að þú
færð að halda líftórunni.
Péres skrönglaðist á fætur
og hljóp út úr húsinu í slíkum
flýti að hann skildi eftir bæði
bækur sínar og áhöld.
Næstu þrjár vikur nærðist
Bianca aðeins lítið eitt. Quita
gekk illa að útvega mat handa
henni, en Ijúfengar máltíðir,
sem settar voru fyrir hana,
fóru aftur ósnertar til baka.
Hún fann sjer upp mörg til-
efni til að komast hjá því að
sitja að snæðingi með eigin-
manni sínum. Don Luis fylgd-
ist undrandi með því, hvernig
kona hans var fölari og veiklu-
legii með hverjum deginum,
sem leið.
Loks lýsti hann því yfir, að
nú færu þau aftur til Carta-
gena, þar eð auðsjeð væri, að
hún þyldi ekki lengur lofts-
lagið í Santa Marta. Bianca
hafði loks ekki getað fundið
neina afsökun til þess að losna
við að sitja til borðs með hon-
um. Hún leit á hann skelfingu
lostinn. Hvernig gat hann
verið svo tilfinningarsnauður?
Hún ætlaði að standa á fætur
og ganga burt, en fjell í yfir-
lið á gólfið við fætur hans.
i Don Luis kraup á knje við
hlið hennar. Hann greip vín-
glas af borðinu og ætlaði að
.renna því á milli vara hennar.
En Quita rauk til og sló glasið
úr hendi hans, svo að það datt
á gólfið og fór í þúsund mola.
„Morðingi“, æpti Quita. „Þú
skalt ekki fá að drepa hana“.
Don Luis starði undrandi á
Chibca-stúlkuna.
„Hvaða rugl ertu að fara
með, Quita“, sagði í hann.
„Hver hefur sagt að jeg vilji
Donu Biöncu dauða?“.
I „Þú sjálfur“, sagði Quita.
Rödd hennar var lág og ógn-
andi. „Jeg heyrði til ykkar.
Læknirinn sagðist skyldi út-
vega eitrið ....“.
Don Luis rak íupp skelli-
hlátur.
„Ja, það veit guð, að jeg
ætti að láta flengja þig, Quita“,
sagði þann loks. „En jeg fyrir
gef þjer. Nú fer að renna upp
fyrir mjer ljós“.
I Hann leit á Biöncu. Hún var
•'áð ranká úr rotinu og horfði á
hann skelfdum augum. ,,Og þú,
dúfan min, hefur líka haldið,
að jeg ætlaði að byrla þjer inn
eitur“.
Bianca reyndi að losa sig úr
faðmi hans.
„Vertu róleg, vina mín“,
sagði Don Luis. Hann sneri sjer
að Quitu og skipaði henn að
fylla annað glas úr flöskunni
Quita hikaði.
„Gerðu eins og jeg segi þjer“,
hrópaði Don Luis óþolimóður.
Quita hlýddi og með skjálf-
andi höndum fyllti hún annað
glas. Don Luis tók við glasinu
og drakk helminginn. Svo setti
hann glasið við hvítar varir
Biöncu.
„Drekktu nú“, sagði hann
blíðlega.
Bianca teygaði úr glasinu.
Vínið var styrkjandi og gott á
bragðið. Hún gat ekki fundið
neinn beiskan keim.
„Jeg er sárhryggur yfir því,
að þú skyldir trúa öðru eins
og þessu um mig“, sagði Don
Luis. „Vissir þú ekki, að það
munaði minstu, að jeg gerði
alveg út af við Péres?“.
Hann lyfti henni varlega í
fang sjer. Svo leit hann yfir
öxl sjer til Quitu og sagði:
j „Farðu og reiddu fram mat
fyrir húsmóður þína“. Síðan
bar hann Biöncu íil svefnher-
bergis hennar og lagði hana á
rúmið.
) „Fyrirgefðu mjer. Luis“,
sagði hún lágri röddu. „En jeg
veit, hvað þig langar mikið til
að eignast erfingja“.
I „Hafðu engar áhyggjur af
því, Bianca“, sagði hann. „Þeg
ar við komum aftur til Carta-
gena, fer jeg til klaustursins
og tek til fósturs efnilegan
munaðarleysingja. Hann verð-
ur sem sonur okkar og við get-
um látið okkur þykja vænt um
hann. Borðaðu nú vel og
hvildu þig, svo að þú verðir
orðin hraust áður en við leggj
um af stað heimleiðis“.
Hann kyssti hana á kinnina
og gaf Quitu, sem komin var
með rjúkandi matarfat handa
húsmóður sinni, merki um að
, koma inn. Quita kraup á knje
I við hlið Biöncu, en Don Luis
1 gekk út. En Bianca var ekki
hálfbúin af diskinum, þegar
Quita hikaði við að rjetta
henni næstu skeið, því að hún
I hafði snúið sjer undan. Quita
hallaði sjer yfir hana og
(heyrði reglulegan andardrátt
hennar. Hún reis hljóðlega á
fætur, dró gluggatjöldin fyrir
og læddist á tánum út. En Bi-
anca svaf loks svefni hinna
rjettlátu.
24.
Bernardo átti fullt í fangi
með að fylgjast með áraslög-
um Kits, því slíkur hraði var
á honum. Þeir voru komnir
fram hjá Magdalena-ánni og
fóru nú með straumi. Þeim
miðað því vel áfram.
Þeir höfðu búist við því að
þurfa að fara landveg frá bökk
um Magdalena-árinnar það
sem eftir var leiðarinnar til
Santa Marta. Þeir höfðu tekið
með sjer allmikið af gulli frá
Don Luis til þess að kaupa múl
dýr og annað til ferðarinnar.
Fjeð var meira en nóg til
í leit að gulli
•ftir M. PICKTHAA
65
vel, Brown, þá eigið þjer eftir að lifa í mörg ár enn. Það
er jeg sannfærður um.
Brown hrissti höfuðið. — Jæja, þá hef jeg kannske tíma
til að bæta örlítið af því, sem jeg hef gert rangt. En vitið
þjer, læknir, hversvegna jeg er kominn hingað?
— Nei, Brown. Það veit jeg ekki.
— Það er nú fyrst og fremst, sagði Brown, til þess að
skila hestinum. Jeg tók hann aðeins að láni í nokkra daga,
en ætlaði alls ekki að stela honum og svo hefur Indíána
Tommi fundið gullið í gulldalnum hans Lyans.
— Ha? sagði Leifur og horfði á þá til skiptis.
-— Já, sagði Brown, hann hefur fundið gullið, en það
var ekki nærri eins mikið og Lyan sagði að það væri. Það
voru aðeins nokkrir gullmolar í sandinum. En áin, sem
hefur velt þeim þangað, kemur út úr hellisgöngum, innan
úr fjallinu og gullæðin hlýtur að vera einhversstaðar langt
inni í fjalli, þar sem ómögulegt er að komast að því. En
Tommi safnaði saman því gulli, sem var þar og það er ekki
svo lítið. Tommi, láttu lækninn hafa það.
Og Tommi tók upp af jörðinni stóran, þungan poka og
rjetti Leifi hann.
Þeir stóðu þögulir nokkrar mínútur og Leifur starði sem
þrumu lostinn á pokann.
Loksins hjelt hann á hamingjunni í höndunum. Gullið,
sem hann hafði sótst eftir og gefið svo margt til að ná, var
nú skyndilega þarna hjá honum. Og það var maðurinn,
sem hann hafði mest hatað, sem afhenti það. Hann truði
því várla, að hann væri vakandi, að hann væri með slík
ósköp af gulli í höndunum og að hann ætti það. En loksins
kom hann til sjálfs sín.
Hann rjetti Brown pokann og sagði rólega. — Ekki þetta
allt. Við skiptum því á milli okkar og jeg fæ þriðja hlut-
ann.
Brown tók hikandi við pokanum og svaraði: — Það er
rjett, að Tommi fái sinn hluta. En jeg vil, að þjer takið
við mínum hluta.
flfU^ vrufixjumkcJl,
!iyyuj
Þegar tannlæknirinn er nær-
sýnn.
★
„Eitt sinn er jeg ætlaði að
fara að fiska“, sagði gamall
veiðimaður, „fann eg ekkert,
sem jeg gæti beitt. Loks kom
jeg þó auga á lítinn snák, sem
var að enda við að veiða sjer
frosk til matar. Án þess að
hugsa mig frekar um, tók jeg
froskinn af snáknum, skar
hann niður og beitti honum.
Snákurinn varð auðsjáanlega
[mjög undrandi yfir þessari ó-
I svífni og starði á mig. Jeg fór
að fá samviskubit yfir, að
hafa rænt hann máltíð hans
og ákvað að reyna að bæta
honum það upp. Jeg hafði með
mjer vískí-pela, og nú hellti
jeg nokkrum dropum í munn
þess litla. Hann virtist vera
sólginn í áfengið svo að jeg
gaf honum svolítið meira, en
hjelt síðan áfram að veiða“.
„Nokkur tími leið, þar til jeg
varð þess' var að eitthvað var
að dangla í fótlegginn á mjer.
Jeg leit niður og sá að þar var
snákurinn kominn — með þrjá
froska í viðbót“.
★
— Jeg hefi veitt því at-
hygli, að þessi stóri fiskur, sem
þú segist hafa veitt, er ekki
alltaf jafn stór, þegar þú trt
að segja frá honum.
—- Nei, það er skiljanlegt.
Jeg segi hann aldrei stærri en
það, sem jeg álít, að sá sem jeg
segi söguna í það og jlað skipt-
ið geti trúað því.
★
— Svo að þjer hefur gengið
vel að vinna þig upp metorða-
stigann.
— Já, jeg hafi unnið mig
upp. Jeg byrjaði sem skóburst-
ari, en nú er jeg rakari.
★
„Hitti jeg þig ekki einhvern-
tíman á Akureyri?“
„Nei, við höfum aldrei hitst
á Akureyri“.
„Þá hljóta það líka að hafa
verið éinhverjir tveir aðrir
náungar“.
4 v c l y s / /v a
kr r.r / i « i (. • i.dí