Morgunblaðið - 03.02.1949, Síða 10

10
Fimmtudagur 3. fcbni ir 1949.
MORGUNBLABI9
„Já‘, sagði Bernardo. „Jeg
fer nú að vera forvitinn'.
Kit mundi eftir því að De
Ville-búgarðu.rinn hafði iegið í
eyði undanfarin ár. Hann varð
því mjög undrandi, þegar hann
kom að hliðinu og sá að illgres
ið var horfið af landareigninni,
gatan upp að húsinu hafði ver
ið hreinsuð og á henni yar nýr
mulningur. Pálmatrjen með-
fram götunni voru vel hirt og
húsið sjálft var hvítt og ný-
málað. Nýjar rúður voru i
gluggunum og grasvöllurinn
hafði veri ðsleginn. De Ville-
búgarðurinn hafði ábyggilega
aldr§* verið glæsilegri en nú.
Hófatökin hafa líklega heyrst
inn í húsið, þegar þeir riðu
upp götuna því að hurðin opn-
aðist áður en þeir voru komnir
af baki og kona gekk út á for-
stofutröppurnar.
Bernardo heyrði að Kit rak
upp undrunaróp. Hann leit á
hann og sá þá að Kit var orð-
inn alveg náfölur í framan. Þá
leit hann aftur upp á tröpp-
urnar. Konan var í hvítum,
víðum kjól, sem blakti i gol-
unni. Hún hafði gripið báðum
höndunum um vanga sjer og
lagði svo af stað á harðahlaup-
um í áttina til þeirra. Þá fyrst
tók Bernardo feftir því, að hár
hennar var rautt og sítt og
flagsaðist um herðar hennar
eins og logandi eldtungur. Kit
hálf stökk af baki og hljóp í
áttina til hennar.
„Kit“, hrópaði Rouge. Hún
kom ekki upp nokkru orði
frekar, en fleygði sjer í fang
hans. Kit stóð eins og á nálum
og starði yfir: eldrautt og fag-
urlega liðað hárið á litlu höfði
hennar. Loforð hans við Biöncu
skaut upp í huga hans: „Jeg
sver við gröf móður minnar að
giftast engri annari en þjer, á
meðan þú lifir“.
Hann losaði Rouge varlega
úr fangi sínu og virti hana fyr
ir sjer. Hún var fegurri og
glæsilegri en nokkru sinni fyr.
Honum fannst halsinn á sjer
herpast saman o'g hann vissi
ekki hvort hann átti að láta
hugfallast þegar.
„Jeg hagaði mjer eins og
kjáni", sagði Rouge. „Jeg elsk
aði þig alltaf, þó að jeg hefði
ekki viljað viðurkenna það
aftur og nú sleppi jeg þjer
aldrei framar, aldrei á meðan
jeg lifi“-
72. dagur
var horfin úr svip hennar og
augu hennar fylltust tárum.
„En þú hefur þó ekki lofað
henni, að þú skulir ekki kyssa
mig núna“, sagði hún.
Kit beygði sig niður og þrýsti
kossi á varir hennar. Þær voru
heitar og saltar af tárum henn
ar. Hún færði sig fjær honum
og horfði í augu hans. Svona
lítur deyjandi maður á mat-
inn, sem hefði getað orðið hon-
um til lífs, hugsaði Bernardo.
En Rouge var aftur farin að
segja eitthvað.
„Komið þið inn“, sagði hún.
„Þú verður að útskýra þetta
betur fyrir mjer. Jeg verð að
reyna að skilja þetta, þó að
jeg geti það ekki á auga-
bragði“.
Hún lagði hvítan, grannan
handlegginn um mitti Kits og
þau gengu þrjú upp tröppurn-
af. Kit sagði hvað á daga hans
hafði drifið. Hann byrjaði á
því að segja henni frá því,
þegar hann fór með Biöncu til
Cul de Sac, og hann viður-
kenndi það, að hann hefði orðið
svo hrifinn af barnslegri feg-
urð hennar og yndisþokka, að
við hefði legið, að hann
gleymdi Rouge. Eftir því sem
Kit komst lengra í frásögninni,
tók Bernardo eftir því að Ro-
uge varð æ fölari og alvar-
legri í framan. Þegar Kit var
þagnaður, stóð hún á fætur og
horfði á Kit.
„Þið borðið með mjer kvöld-
verð“, sagði hún. „Jeg fer
núna og skipti um föt. Við get
um talað betur um þetta á eft-
ir og reynt að komast að ein-
hverri niðurstöðu“.
Þegar hún var farinn sátu
þeir eftir þegjandi. Bernardo
tók upp tvær langar krítarpíp-
ur og fyllti þær. Síðan rjetti
hann Kit aðra og þeir sátu
þegjandi í rökkrinu og reyktu.
Þeir litu báðir upp samtímis,
þegar þeir nokkru síðar heyrðu
skrjáf í pilsum. Rouge stóð á
miðju gólfinu í hvítum, glit-
ofnum kjól. Pilsið var vítt og
fjell í djúpum fellingum frá
grönnu mitti hennar og niður
á gólf. Hálsmálið var flegið,
svo að skein á hvítar axlir
hennar.
Kit sat grafkyrr frá sjer
numinn af hrifningu. Þegar
Kit starði á hana. Hann fann ^ann stóð á fætur tók hún báð
að hann mundi eiga erfitt með um höndum um háls hans og
að svara henni, en hann varð þrýsti kossi á varir hans. Hon-
að gefa henni skýringu á fram j um fannst hann svífa á burt
komu sinni.
„Jeg .... jeg finn þig of
seint, Rouge“, sagði hann svo
lágt að hún heyrði það varla.
„Jeg hjelt að þú værir dáin
og jeg er lofaðtxr annarri“.
Rouge varð náföl í framan,
svo að Bernardo-. hjelt að það effjr ejn. Rouge horfði á hann
mundi líða yfir hana. En svo tindrandi augum.
hljóp roðinn aftur í kinnar );Og þþ ætiar að yfirgefa
úr þessum heimi og hann
gleymdi öllu og öllum, nema
hann vissi að hann hjelt á Ro-
uge í fangi sjer. Hann heyrði
ekki, þegar Bernardo læddist í
burtu, en þegar hún losaði sig
úr fangi hans voru þau tvö
mig og fara til annarrar konu“,
sagði hún lágum rómi. „Get-
þú finnir
heiinar.
„Hvar er húnl‘,\ spurði hún.
Rödd hennar var há og hvell urgu þagt þþ ag
og það var eins..og reiðin syði sky]du til þess?“.
niðri í henni. .... ( ,,Nei“, sagði Kit og sársauk-
„í Cartagena", sagði Kit ;nn leyndi sjer ekki í rödd
dapur í bragði. „Og jeg hef hans. „Jeg get það ekki, þó að
svarið og sárt við lagt að koma ^jeg mundi ganga á bak orða
aftur til hennar". Sninna og verða Æerulaus mað-
„Jeg skil“, sagði hún. Gleðin ur og fordæmdur að eilífu“?
J „En þú gafst loforðið, þegar
þú hjelst, að jeg væri ekki leng
ur í lifenda tölu“, sagði hún
biðjandi. „Lofaðu mjer að fara
til hennar, Kit. Lofaðu mjer að
segja henni, hvað heitt við
unnum hvort öðru. Ef hún er
góð kona, þá leysir hún þig
undan heiti þínu“.
„En ef hún gerir það ekki?“,
sagði Kit.
„Þá skal jeg losa þig við
hana“, sagði Rouge æst. „Og
þá verður hún ekki neinum til
ama, hvorki þjer nje öðrum“.
„Rouge“.
„Jeg skal elta þig til Carta-
gena. Jeg kann enn að stjórna
skipi, þó að jeg sje orðinn
meiri kvenmaður en jeg var“.
En allt í einu rjetti hún báðar
hendurnar í áttina til hans.
„Fyrirgefðu, Kit“, sagði hún.
(„Jeg er víst ennþá meiri sæ-
gammur, en kona. Taktu mig í
fang þjer og kenndu mjer að
vera blíð og góð“.
En Kit var með hendur í
vösum. í annarri hendinni
hjelt hann á síðustu tætlunni,
sem eftir var af fánanum með
hegranum. Bianca, vesalings
Bianca, sem þjáðist af minn-
ingum og lifði í einhverskonar
dularheimi. Hann varð að
hjálpa henni.
Og hann varð líka að gera
upp sakirnar við Luis del Toro.
Þá fyrst yrði hann frjáls mað-
ur.
„Nei“, sagði hann. „Það er
nógur tími til þess að kenna
þjer að lifa. Nú er annað verk
efni, sem bíður mín“.
Rouge gekk til hans. Tungls
ljósið fjell á berar axlir henn-
ar. Loftið var þrungið blóma-
ilman úr garðinum. Hún gekk
enn nær honum, þangað til
hann sá ekkert nema andlit
hennar og varir, sem loks
snertu varir hans.
„Getur það ekki beðið til
morguns?“ sagði hún. Rödd
hennar var lág og biðjandi og
það var eins og hún ætti erfitt
með að tala.
26.
Snemma morguns, þann tutt-
ugasta mars árið 1697, sigldi
franski flotinn úr höfn í Petit
Goave vestur á bóginn í áttina
til Cartagena. Um sama leyti
stikaði Rouge stórum fram og
aftur eftir gólfinu í svefnher-
bergi sínu. Hún hafði ekki
nokkra ró í beinum sínum. —
Undanfarið var henni orðið
svo ljett um að tárfella og það
var henni hreint ekki vel við.
Það var allt of mikið veikleika
merki og allt of kvenlegt að
hennar dómi. Hún hafði aldrei
á ævi sinni átt í eins miklu
stríði innra með sjer. Hún sem
hafði alltaf framkvæmt. það
sem henni fyrst datt í hug, hún
var nú dæmd til að sitja hjer ,
og bíða átekta, hjer í þessu
þögla húsi.
Nei. þetta mundi ekki ganga.
Ef nokkur sannleikur var til
á þessu jarðríki, þá var það i
rjettmætt að hamingju áttu
þeir skilið, sem gripu hana
þegar hún gafst. Hún gat ekki
beðið hjer og vonað að Kit i
kæmist lífs af. Hún gat ekki i
gengið hjer um gólf og óskað (
þess, að Bianca leysti hann
' IKtftmdAaMtf ^
Fólkih í Rósalundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
— Já, en jeg skipaði þjer aldrei að kitla mig með því.
Sjáðu Pjetur, hvað fór illa fyrir brúðunni minni, auminginn
litli. Það var gott að hún var ekki komin í sparifötin. A£
hverju þurftir þú líka að i'ara að kitla mig, Pjetur, svo að
jeg feldi balann um?
— Hver bað þig líka um að snúa á móti mjer rauðum
iljunum? Þú veist ekki, hvað það var freistandi. Jeg bara
gat ekki annað en kitlað þig.
— Jeg varð að vera berfættur. Ekki gat jeg farið að
trampa á stígvjelunum innan um hvítskúrað gólfið. Nei,
takk. En heyrðu, farðu nú fyrir mig og sæktu aftur vatn
í balann, svo jeg geti skúrað íorstofuna og svo ætla jeg að
leggja einberjalím á gólfið.
Pjetur stífnaði allur við og fór að þylja upp langa
romsu, eins og hann væri embættismaður: — Fyrst
á jeg að sækja vatn, og svo á jt*g að finna eitthvað æti
handa honum Lappalaus, svo á jeg að strá sandi undir
Písla, svo á jeg að eltast við Einbúa og reyna að koma
honum inn í kofann, svo á jeg að sækja mjólk handa Flæk-
ingnum og svo á jeg að leggja hálm í básinn hennar Augna-
yndi, svo að hún geti lagt sig fyrir nóttina, áður en augun
springa út úr hausnum á henni.
— Foj bara, skammastu þín Pjetur, það er ekkert að aug-
unum í henni Fjólu, nema að þau eru dálítið stór. Jeg hef
mörgum sinnum sagt þjer það, að þau eru bara dálítið of
stór, að þú vitið það, en þú ert altaf vondur við hana, og
það eru allir vondir við hana. Eins og hún geti nokkuð
að því gert, þó að hún hafi svona augu, veslings skepnan.
En þú skalt ekki fá að leggja eitt einasta hálmstrá í básinn
hennar!
Mja var orðin blóðrauð í framan af reiði. Hún velti þvotta-
balanum til hliðar og fór að draga skóna á fætur sínar, með-
an hún hjelt áfram að skamma Pjetur, sem stóð fyrir fram-
an hana og hafði togað peysuna upp fyrri eyru eins og
hann stæði í skelfilegri haglhríð.
— Þú veist ósköp vel, að hún heitir ekki augnayndi, held-
ur Fjóla. Þú segir það bara til að stríða mjer.
Stephen Foster vill syngja
Það hljómaði mikill söngur
Tacoma-fangelsinu í Was-
hington. Lögreglan hafði tekið
fastan ölvaðan mann, sem lá í
rennusteininum og var að
troða peningaseðlum niður í
frárennslisrör. Hann tautaði í
sífellu: „Þetta er bara pappír,
þetta er bara pappír“.
Þegar hann hafði verið sett-
ur inn, byrjaði hann að syngja
af miklum innileik. Fangavörð
urinn fór inn í klefann til hans
og bað hann hætta söngnum,
en hinn var ekki alveg á því.
„Jeg er Stephen Foster og jeg
hefi leyfi til þess að syngja
eins og jeg vil“. Það kom síðar
í ljós, að maðurinn hjet þessu
nafni, en hann var samt ekkert
skyldur tónskáldinu fræga.
★
Auglýsing
„Hugsið yður vel um áður
en þjer burstið tennur yðar
með Carmina-tannkremi“,
mátti nýlega lesa í auglýsingum
í Parísar-blöðunum. Og svo
kom áframhaldið:
„Nýlega skeði hryllilegur at
burður í flugvjel. Einn far-
þeginn skaut annan farþega til
bana. Hann tapaði sjer af af-
brýðisemi vegna þess hve flug
freyjan brosti oft til hins far-
þegans. Hún hafði burstað
tennur sínar með Carmina-
tannkremi“.
★
Góð uppskera
í kirkjugarðinum í Rocking-
ham fannst nýlega eftirfarandi
grafskrift á mosavöxnum
steini:
„Hjer hvílir Hosiah White,
en hann andaðist háaldraður,
eða 96 ára gamall. Hinir 386
afkomendur hans hafa reist
honum þennan minnisvarða.
Nú hefur hann öðlast eilífan
frið“.
★
Dýrt bókarlán
Maður nokkur kom nýlega
með bók í bókasafnið í Marion,
Indiana. Hann hafði fundið
hana í gömlum skáp og sjeð að
hún var með stimpli bókasafns
ins. Það kom í ljós. að bókin
hafði verið fengin að láni 3.
mars 1915. Gjaldið fyrir það,
hve dregist hafði að skila bók-
inni var reiknað út og reynd-
ist kr. 1531,10.
Sigurður Ólason, hrl. —
Málflutningaskrifstofa
Lækjargötu 10B.
Viðtalstími: Sig. Ólas., kl.
5—6, Haukur Jónsson,
cand. jur. kl. 3—6. —
Simi 5535.