Morgunblaðið - 24.04.1949, Page 14

n
MORbUlSBLÁÐIÐ
Suhrmdagur 24. apríl 1949.
II
Framhaidssagan 9

Myndir hins liðna
Eítir Helen Reilly
i/mimmiimiiitimmmmii iiimiimmiimiiimiiiiiiimmitmtmmmmmimmiimiimmmmmifmmmmmmmimiiniiiimmtiimmmmtmmmmHt
IIIIIIIIIIIIHIr
tnegin við kringluleita mann-
inn. Bifreiðin .... hún reyndi
að sjá hana fyrir sjer aftur . .
jú, í Greenfield . . Bradley, var
ekið í sams konar bifreið, þeg
ar hann fót út að fá sjer frískt
)oft. ,,Bifreiðin var gömul trg
und af Cabriolet, grá með
svartri umgjörð um gluggana“_
,,A-ha“. John fjekk sjer aðra
rigarettu úr öskjunni á borð-
j nu.
„Veitstu nokkurn veginn
hvað hún var gömul?“
Gabriella var ekki viss. lík
Jegan síðan í kringum 1930 —
Hann spurði hana enn um Jo-
‘nnu Miadleton, Claire, Blake
Evans, Bonds-hjónin og þótt
undarlegt væri, um Brendu
Holmes.. Hvernig hafði þessu
fólki orðið við dauða Marks.
Ilafði nokkurt þeirrk verið
r.ammála henni um það, að
Mark hefði verið myrtur?
..Jæja“, sagði hann og brosti.
,,Jeg er kannske farinn að
r.pyrja þig um atriði sem skipta
ekki máli. En jeg verð að geta
tíregið upp einhverja mynd_ —
Jeg var ekki viðstaddur, eins
og þú veitst“.
Gabriella gat ekki sagt ann-
að um Bonds-hjónin, en að þau
höfðu verið henni ákaflega
hjálpleg. Þau höfðu líka verið
stödd hjá Mark, þegar kringlu-
Jeiti maðurinn kom fyrst. Þau
höfðu ekki sjeð hann, en þau
höfðu ekki tekið neina ákveðna
afstöðu til málsins. Hún vissi
ekkert um hitt fólkið, nema
það að Blake Evans hafði verið
hjálplegur við Claire, þegar
hún fjekk grátkastið við jarð-
arförina. Hún hafði alla tíð
tíáð Mark mjög.
Þetta var í annað skipti, sem
John minntist á Blake. „Hvers
vegna ertu að blanda Blake
inn í þetta“, spurði hún. ,,Hann
og Mark þekktust varla. Að-
ins í gegn um Claire“.
John yppti öxlum „Mjer
finnst líkur benda til þess, að
ef Mark var myrtur, þá hafi'
kunnugur maður gert það. j
Byssan hans til dæmis ....
hann geymdi hana í skúffunni
í borðinu við gluggann. Það
vissi enginn, nema nánir kunn
ingjar hans. Kringluleiti mað-;
urinn, sem þú ert alltaf að tala'
um, mundi alls ekki geta vitað
það. Og hann sendi frú Pendle- j
ton út. Ef til vill vildi hann
ekki, að hún sæi þann, sem:
hann átti von á“.
Það fór hrollur um Gabri-
ellu_
„Heldurðu að Mark harfi
gert boð eftir einhverjum?“.
„Getur verið“.
Þau sátu lengi og John
spurði hana í þaula. Hann
mundi hafa haldið áfram alla
nóttina, ef hún hefði haft frá
einhverju fleiru að segja, En
hún var búin að tína allt til,
og var orðin steinuppgefin,
þegar John stóð loks upp.
En hann var ekki búinn.
Hann sneri hattinum vand-
ræðalegur á milli handa sjer.
„Ertu alveg viss um, að mað-
urinn, sem hringdi til þín í
kvöld, hafi nefnt kringluleita
manninn?“_
Var John í vafa um, að hann
gæti treyst orðum hénnar?
„Jeg veit ekki hvern hann gat
1 átt við annan“, sagði hún þurr
lega. „Maðurinn, sem hringdi
spurði mig, hvort jeg kærði
mig.um upplýsingar um mann-
inn. sem kom til Marks 23.
júní“.
John kinkaði kolli. ,,.Tá, ein-
mitt .... Má jeg? ....“. Hann
tók handfylli af sígarettum úr
öskjunni á borðinu, og stakk
þeim í vasa sinn_ ,,Nú fer jeg.
Mundu að læsa dyrunum á
eftir mjer“.
Hann leit ekki á hana svo að
hún gat ekki lesið neitt úr svip
hans. „Jeg held, að það þurfi
að rannsaka málið allt frá
byrjun“, sagði hann. „Við
verðum að finna þeníian
kringluleita mann þinn. Það
þarf ekki að vera, að hann sje
sá seki. Við vitum ekkert um
það fyrr en við náum í hann_
Það er maður hjá okkur, sem
heitir Pete Basil. Hann vinnur
við ýmisleg trúnaðarstörf og
hann er mjög glöggur maður.
Jeg segi honum allt af ljetta,
og. bið hann að reyna að hafa
upp á þeim kringluleita. Hann
er viss með að komast að ein-
hverri niðurstöðu?“.
John trúði henni þá ....
Henni Ijetti óumræðanlega
mikið. Hún fylgdi honum
fram að dyrunum_ Hann sagði
henni að læsa. „Og svaraðu
ekki, þó að síminn hringi aft-
ur í kvöld“, sagði hann. Hann
stóð við hlið hennar og virti
hana fyrir sjer. Svipur hans
var blíður og mildur. Það
varð augnabliks þögn.
„Þú ert þreytt, Gabriella",
sagði John. „Jeg hefði ekki
átt að halda vöku fyrir þjer
svona lengi. Reynau nú að
sofa vel. Jeg læt þig vita, strax
og eitthvað kemur á daginn.
Góða nótt“.
Gabriella snjeri lyklinum í
skránni og fór aftur inn í setu-
stofuna. Hún leit á stólinn, þar
sem John hafði setið og stól-
aimana, þar sem hendur hans
höfðu legið. Hún tók upp lokið
af sígarettu-öskjunni og ætl-
aði að láta það á hana, en þá
varð henni litið niður í öskj-
una. Hún var tóm. John hafði
farið til þess að kaupa sígar-
ettur, áður en þau óku af stað
heim til hennar og samt hafði
hann engar sígarettur, þégar
þau komu inn. Hún mundi ó-
Ijóst eftir því að hann hafði
þreyfað á vösunum, þegar
hann kom fyrst inn. Og hann
hafði reykt hennar sígarettur.
Hvert hafði hann þá farið, þeg
ar hann skildi hana eftir í bif-
reiðinni á tuttugustu og sjö-
undu götu?
Gabriellu dreymdi illa um
nóttina- Hana dreymdi að hún
sæi blöðrur svífa um loftið og
smám saman breyttust blöðr-
urnar og fengu á sig ólögulega
mannsmynd og hún þekktj þar
á meðal Phil Bond, Blake Ev-
ans, Joönnu og Tony van Ness.
Og blaðran, sem var Tony var
að traðka ofan á, einhiverju,
sem einhvern tímann hafði
verið Susan. Það var hryllilegt.
Hún vaknaði með höfuðverk.
Það voru líklega spurningar
John Muir kvöldið áður, sem
brsökuðu þéssa drauma.
Hún fjekk sjer asperín-
töflu, appelsínusafa og kaffi
og fór í bað, og eftir það leið
henni miklu betur. Hún var
ekki lengur ein um þá skoðun,
að Mark hefði verið myrtur.
John stóð með henni, og hann
ætlaði að hjálpa henni. Þegar
John Muir tók sjer eitthvað
verkefni fyrir hendur var hann
vanur að leiða það farsællega
til lykta. Það var einn hæfi-
leiki hans. sem hafði hjálpað
hcnum að komast áfram í við-
skiptaheiminum. Hann hafði
ekkj aðeins skarpa dómgreind
og skapfestu. Heppnin virtist
líka fylgja honurn eftir. í
málinu, sem höfðað nafði ver-
ið gegn Tritex fyrirtækinu,
sem hann var einn af forstjór-
um fyrir, hefði fyrirtækið get-
að farið alveg á hausinn, ef
hann hefði ekki komið mál-
unum á rjettan kjöl, og nú
hafði hann komist i góð sam-
bönd í Suður-Ameiíku. Hann
mundi að öllum líkindum
verða stórríkur maður áður en
yfir lvki.
Kringluleiti maðurinn mundi
finnast, þótt séinna væri. Efa-
semdirnar um heilindi Johns,
sem hún hafði fengið vegna
sígarettanna hurfu. Það gat
alveg eins veiið að það hefði
verið búið að loka versluninni.
Gabriella byrjaði daginn
með því að koma ýmsu í verk,
sem hafði legið ógert undan-
farnar vikur. Hún þurfti að
svara brjefum, setja sig' í sam-
band við kunningja, og hún
hafði misst eina tannfyllingu.
Hún sammæltist við tannlækni
sinn og átti að koma til hans
klukkan hálf þi'jú. En þá
hringdj síminn einmitt þegar
hún var á leiðinni út.
Það var Julie Bond. „Tókstu
eftir svipnum á Joönnu Middle
tori í gærkvöldi, Gabriella “,
sagði hún. „Það lítur sannar-
lega ekki út fyrir að henni
þyki neitt sjerlega vænt um
þig. Heldurðu að það sje vegna
peninga Marks? Jeg skil ekki,
hvernig hún getur verið að sjá
eftir þeim. Hún fær sín fimtíu
þúsund. En hún er nöldur-
skjóða og hefur allt af verið.
Kannske er bað vegna Claire
.... Jeg býst við að Claire og
Blake Evans gifti sig bráðlega.
Þú ættir að vara piltinn við
að dásama þig svona mikið.
Hann gerði það við kvöldverð-
arborðið. Eftilvill var það þess
vegna, sem Joanna sendi þjer
svona illt auga“.
Julie bað Gabriellu að koma
með sjer til Larks-fólksins um
daginn. en Gabriella sagðist
vera á leiðinni til tannlæknis-
ins. Síðan kvöddust þær. Það
lak úr heitavatns-krananum í
baðherberginu og hún skrúfaði
fyrir áður en hún fór út.
Hún var rúman klukkutíma
hjá tannlækninum. Þegar hún
kom heim, beið lágvaxinn
maður í gráum frakka og með
gráan hatt við dyrnar. Hann
tók ’ofan. „Jeg heiti Todhunt-
er“, sagði hann lágt, „frá leyni
löereelunni1'. Hann sýndi henni
merkið innan á frakkanum.
„Mig langar til að spyrja yður
nokkurra spurninga, ungfrú“.
Gabriella starði undrandi á
Fóíkib í Rósatundi
Eftir LAURA FITTINGHOFF
56.
Heyrðu Pjetur litli, sagði mamma. Það er best að bu
standir fyrir máli þínu. Er það rjett, sem hún Maja var
að segja, að þú værir búinn að slíta fötin þín?
Buxurnar voru alveg heilar í morgun, svaraði Pjetur,
en það kom fyrir mig óhapp, þegar jeg var að opna fyrir
hænsnunum. Jeg þurfti að klifra upp í trje til þess að ná
„Greifynjunni." Og' Pjetur leit með*svo miklum áhyggju-
svi'p á mömmu síria, að maður hefði næstum því ekki getað
trúað, að þetta væri hann Pjetur sjálfur.
Jæja, jæja, góði minn. Jeg skal bráðum bæta það eins
og jeg.get, en mundu, að það er verst fyrir þig sjálfpn,
eí þú ferð illa með fötin þín, því að þá verðurðu að ganga
með kagbættar buxur.
Nei! Sjáið þið hjerna, sagði Pjetur, sem var búinn að
taka stækkunarglerið upp af gólfinu. Sjáið þið, hún mamma
notar stórt sverð. Þetta stóra sverð var þá borðhnífurinn,
sem mamma hans hafði lagt frá sjer.
Stelpurnar hjálpuðust nú að því að lyfta sultupottinum
af eldinum og lögðu þær hann út á svalir, en þar átti
(að kólna í honum. Síðan fóru Maja og Þyrí saman út í
hænsnakofa til að taka eggin. Það var verk Pjeturs eins
og venjulega að sækja kartöflur og þvo þær. Mamma nkrapp
inn í dagstofu til þess að sjá hvað klukkan væri orðin. Hún
var hissa og dálítið óróleg yfir því, að Jóhannes skyldi ekki
vera kominn. Skóggæslumaðurinn hafði flutt berjakörfurnar
þeirra úr skógarlundinum út á engið og þangað hafði Jó-
hannes sótt þær, en nú var hann að sækja síðustu körfuna.
Mjer sýnist þú ivera þreytt mamma, eða ertu hrygg yfir
einhverju? spurði; Matta, sem rjett í þpssu var að hella
mjólk í pott, því að svo átti að sjóða mjólkurgraut.
Mamma hafði sest við saumaborðið.
Nei, sagði hún. Jeg er hvorki þreytt nje hrygg, en jeg er
hissa á því, hvað hann Jóhannes ætlar 'að vera lengi að
sækja seinustu berjakörfuna.
Finnst þjer ekki leiðinlegt, hvað Gústaf er alltaf upp á
móti honum Jóhannesi? sagði Matta.
líyIí2T jn^t^MrJzcJJjynu
£%íýjí s
' — Jejt er að fara nieð viðtækið
mitt beint niður í (Jtvurp»8töð, þeir
skulu þó eimi siiini fá að Iieyra
J>es»a hræðilegu dugskrá sína.
★
„Ekkjan“.
í frönsku stjórnarbyltingunni köll-
uðu Parisarbúar fallöxina ..£kkjan“,
vegna þess liversu margar konur urðu
ekkur af völdum hennar.
★
Enginn kvenmaður.
Faðirinn kemur til sonar sins og
segir við iiann, að storkuiinn hafi
komið með litinn bróður handa hon-
um. Strákurinn er ánægður með það
og spyr:
— Hvemig fæddist jeg, pabbi?
— Storkurinn kom með þig.
— En þú, pabbi?
-— Storkurinn kom líka með mig.
—• En afi?
— Hvað er þetta strákur. auðvitað
kom storkurinn líka með hann.
Nokkrum * dögunt seinna kemur
kennarinn heim til drengsms og seg
ir við föður hans:
— Það er dálaglegur sonur, sem
þjer eigið. Um daginn skrifaði hann
eftirfarandi 5 stil: Samkvæmt áreiðan
legum heimildum, er það sannað, að
í síðustu fjóra ættliði hefir enginn
kvenmaður verið til í minm ætt.
■k
Skotasaga.
Skoti einn fjekk nýlega stöðu sem
vaktmaður. Hann fór umsvifalaust til
fornsala og seldi náttfötin sín.
★
Sá er inumirinn.
Kona. sem var að halda ræðu um
rjettindi kvenna komst svo að orði:
Ja, hvar væru karlmennirnir nú stadd
ir, ef konumar hefðu ekki verið til?
Áheyrandi: — 1 Paradis.
★
Hafði vit á tískunni!
Kaupstaðarfrúin: — Nei, sjaið þjer
hvernig þessi belja starir á riig.
Bóndinn: — Þetta er alls ekki
belja. Þetta er naut, og það er rauða
sólhlífin \ðar, sem það starir svona
á.
Frúin: — Já, jeg veit það svo sem
vel, að þessi sólhlif er ekki eftir ný-
ustu tísku, en jeg hjelt sannarlega,
að nautið hefði ekkert vit á því.
..................•■■..■■■■...•■■■■■■„
1 Endurskoðunarskrifstofa I
EYJÓLFS ÍSFELDS
EYJÓLFSSONAR,
i lögg. endursk. Túngötu 8. I
i Sími 81388. Viðtalstími 1
kl. 4—6. I
Einar Ásmundsson
hœstarjettarlögmaður
Skrtfstofa.
Tiarnarsrötn 10 — Síml 5407.
BEST ÁÐ AUGLÝSA
I MORGUNBLAÐINU