Morgunblaðið - 06.07.1949, Qupperneq 14

u
MORGUISBLAÐIÐ
■ Miðvikudagur 6. júlí 1949.
urimnii ...
I
FíEíitlafeapi 32
niii<iinimmi<««HHiiiKmiiMiiiiMmu«aimiiiiiiiiiiiiniiiinimiiiiimmnimimianisinninni^i
f-A%
Eítir Ayn Rand

,.Hvers vegna getir
þetta?“ spurði hún.
þúj Hann tók um handlegg henn- 'að jeg gefi þeim einhverja skýr
ar eins og hann ætti í henni ingu“.
„Jæja, farðu þá,
ekki ler.gi Jeg vil
en vertu
hafa þig
„Jeg var í baltneska flotan- j hvert bein og hurðin lokaðist
um í stríðinu. Kovalensky flota- á eftir þeim.
íoringi varð blindur í herþjón- , Nei, hafið þið nokkurn iím- (hjer“.
ustu. Hann var ekki versti yfir-J ann vitað annað og eins upp- j Þau stóðu þrjú við borðstofu
maðurinn, sem við höfðum. — eldi. . . “ !borðið hreyfingarlaus, eins og
Svona. — Farðu nú að koma
þjer út“.
Galína Petrovna náði varla styttur höggnar í stein. Augu
andanum fyrir gremju. Hún Þeirra voru þrútin eftir svefn-
stóð upp, en þau voru farin.
lausa nótt. Hárið á Lydíu var
fljettað í eina fljettu, sem lá
Leo sagði ökumanninum heim niður eftir baki hennar. Kira
hallaði sjer upp að dyrunum
andspænis þeim. Hún var róleg
og svipur hennar bar þess ekki
„Hún liggur á flatsænginni og
foyitir sjer alla nóttina", sagði
Lydía. „Mjer finnst svo óþægi- ’ ilisfang og þau stigu upp í sleð
legt að heyra þennan hamagang ann.
í henni. Mjer kemur ekki dúr áj , Hvert förum við?“
auga“. J „Hvert við förum? Heirn til lvutt’ að neitt óvanalegt hefði
„Mætti jeg spyrja, hvort þú mín“, sagði Leo. ..Jeg fjekk hús jSkeð_.mIi
ert hætt öllum lestri, Kira Alex ið aftur. Það hefir staðið autt,
androvna?“ spurði Galína Petr síðan faðir minn var .... tek-
ovna. „Þú hefir ekki komið í inn fastur".
skólann í þrjá daga. Victorj „Hvenær komstu.. . “.
sagði mjer það. Heldur þú, aðj ,.I dag. Jeg fjekk heimilisfang
þú vildir stíga niður úr hásæti þitt í skólanum. Svo fór jeg
„Jæja“, sagði Galína Petr-
ovna.
„Hvað áttu við?“ spurði Kira.
„Þú ætlar ef til vill að telja
okkur trú um, að þú hafir ver-
ið hjá írinu?“
foínu og lítillækka þig við að heim og kveikti eld í arninum. “Nei ■
segja okkur, hverju þú ert búin Það var eins og að koma inn í I ba!ma Petrovna vafði slitn-
að segja okkur, hverju þú ert íshús. Það hefir ekki verið|urn morSunsl°PPnum fastar að
foúin að finna upp á núna?“ | kveikt þar upp í tvo mánuði. |Sjei '
Alexander Dimitrevitch En nú er ábyggilaga orðið nógu ’ . ■ e®. veit ekki’ hvað iangt
sagði ekkert. Hann hrökk upp heitt fyrir okkur tvö“. j Þjer finnst þú geta gengið í
af værum blundi. Hann hafði Á dyrunurr. var rautt inn- ^essu kjánalega sakleysi þínu.
sofnað með hálffylta saccarín- sigli frá G. P. U., en nú var iEn geNr, ^u Þíer Ijóst, að fólk
öskju í hendinni. j búið að brjóta það. Þau gengu
Kira svaraði ekki. ! gegnum dimma setustofu. Eld-
„Þú ert með dökka bauga í urinn logaði þar í arninum og
kring um augun“, hjelt Galína varpaði daufum bjarma út yf-
'getur haldið. ..
„Auðvitað svaf jeg hjá hon-
l’etrovna áfram. „Það er alveg
voðalegt að sjá, hvernig útlit
|>itt er orðið“.
„Já, vissi jeg ekki“, hrópaði
Lydía. „Nú er hún búin að setja
aftur átta töflur í glas“.
Fjórum kvöldum síðar var
dyrabjöllunni hringt. — Kira
leit ekki upp frá „saccarínglas-
inu“. En Lydía var forvitin. —
Hún fór fram og opnaði.
Kira heyrði karlmannsrödd
frammi í ganginum.
„Er Kira heima?“
Saccarínglasið datt á gólfið
•g brotnaði í þúsund mola Kira
hentist fram í dyrnar.
Hann brosti. Munnvikin
beygðust niður á við. svo að
brosið' var um leið hæðnislegt.
„Gott kvöld, Leo“.
Lydía horfði á þau til skiptis.
Kira stóð kyrr í dyrunum og
síarði á hann. Hún kom ekki
upp nokkru orði Galína Petr-
ovna og Alexander Dimitrie-
vitch voru hætt að telja sacca-
ríni inni í borðstofunni.
„Farðu í kápu og komdu með
mjer út, Kira“. sagði Leo
„Já, Leo“. Hún tók kápuna
niður af snaganum. Það var
cins og hún gengi í svefni.
Lydía ræskti sig, og Leo leit
á hana. Lydía gat ekki varist
því að brosa hlýlega til hans.
Augnaráð Leos hafði altaf þau
áhrif á konur
Lydía átti fult í fangi með að
gleyma því, að þa: hefðu ekki
verið kynnt hvort fyrir öðru.
En hún vissi ekkert hvernig
hún ætti að byrja sámtalið, svo
hún starði bara orðlaus á falleg
asta karlmanninn, sem nokkurn
tíma hafði stigið fæti sínum í
forstofuna þeirrá.
„Hvaðan komið þjer, með
leyfi?“ stundi hún loksins upp.
„Úr fangelsinu“, svaraði Leo
og brosti blíðlega
Kira var búin að hneppa að
fijer kápunni. Hún horfði altaf
á Leo, eins og hún væri búin
að gleyma, að aðrir væru við-
staddir.
ir parket-gólfið. Það var auð-
sjeð, að hjer hafði farið fram
hfcrannsókn. Brjef lágu á víð
og dreif og nokkrir stólar voru
á hvolfi Kristalsvasar stóðu á
malakit-borðum. Einn vasinn
hafði brotnað og brotin glóðu
í rökkrinu eins og litlir kola-
molar, hefðu oltið út úr arnin-
um.
I svefnherbergi Leos 'ogaði
ljós á litlum silfurlampa, sem
stóð á svörtum onyx-arni. Eld- ura
urinn var að kulna í armnum,
en varpaði þó rauðle:tum
bjarma á silkiábreiðuna á rúm-
inu.
Leo kastaði frakkanum á
stól í stofunni. Hann k’.ædai
hana úr kápunni, og án frekari
umyrða krækti hann upp kjóln
Lydía rak upp óp.
Galína rak upp óp.
„Galína Petrovna opnaði munn
inn. en kom ekki upp nokkru
orði, svo hún lokaði honum
aftur.
Alexander ’ Dimitrievitch
varð svo undrandi, að munnur
hans opnaðist, en hann lokaði
honum ekki aftur.
Galína Petrovna rjetti út
handlegginn og benti á dyrnar.
„Farðu út úr mínum hús-
sagði hún, „og vogaðu
þjer aldrei að stíga fæti þín-
um hingað inn framar“.
„Eins og þú vilt“, sagði
Kira.
„Hvernig getur þú gert þetta?
Dóttir mín. Hvernig getur þú
staðið þarna og horfst í augu við
okkur? Hefir þú enga blygðun-
um hennar. Hún stóð graíkyrr iartilfinningu? Þetta er það við-
og ljet hann afklæða sig.
...... Þrjá daga . . . og
þrjár nætur þurfti jeg að bíða“,
hvíslaði hann við vanga henn-
ar.
Kira lá í rúminu og horfði
upp í loftið. Það var orðið bjart
að degi. Morgunsólin varpaði
geislum sínum í gegnum grá
silkigluggatjöldin. Hún settist
upp og hjelt höndunum um kalt
brjóst sjer.
„Það er kominn morgunn",
sagði hún.
Leo svaf. Hann hafði ýtt kodd
anum undgn höfði sjer og ann
ar handleggur hans hjekk fram
á rúmbríkina. Sokkarnir henn-
ar lágu á gólfinu og kjóllinn
hjekk á rúmgaflinum.
Leo rumskaði. Hann opnaði
augun.
„Góðan daginn, Kira“, sagði
hann.
Hún teygði úr sjer og lagði
hendurnar undir hnakkann.
„Jeg held, að fólkinu mínu
líki þetta ekki“, sagði hún. —
„Jeg held. að þau reki mig út“.
„Já, en þú verður hjer“.
„Jeg verð að fara til þeirra ..
kveðja“.
„Þarftu það?“
bjóðslegasta
„Mjer finst að við ættum ekki
að tala um það“, sagði Kira.
„Hefir þjer aldrei dottið í
hug, að þú hefir syndgað svo,
að þjer verður aldrei fyrirgefið?
Atján ára og með manni, sem
er nýsloppinn út úr fangelsi. —
Og kirkjan og guðdómurinn . .
í þúsundir ára . . hefir það ver-
ið brýnt fyrir forfeðrum þínum,
að fyrirlitlegri synd sje ekki til.
Maður hefir heyrt um slíkt . .
en drottinn minn á himnum . .
mín eigin dóttir . . og allir dýr-
lingarnir, sem hafa ....“.
„Má jeg taka dótið mitt með
mjer?“ spurði Kira, „eða viljið
þið að jeg skilji það eftir?“
„Jeg vil ekki sjá tangur eða
tetur af eigum þínum í mínum
húsakynnum Jeg þoli ekki, að
þú andir að þjer loftinu í stof
unni okkar Jeg vil ekki heyra
nafn þitt nefnt í viðurvist
minni".
Lydía fól andlitið í höndum
sjer og snökti hástöfum.
„Segðu henní að fara,
mamma“, hrópaði hún á milli
gráthkviðanna. „Jeg lifi þetta
ekki af. Svona kvenmaður á
ekki tilverurjett“.
„Taktu eigur þínar og hypj
„Jeg held, að það sje betra, aðu þig út“, hvæsti Galína Petr
iivivaUstól;
|UiSivf»mlIsí|ráí5«--
Á skotveiðum í skóginum
Eftir MAYNE KEID
6.
Hahn var brátt búinn a ðhlaða byssu sína. Hann veifaði
henni yfir höfði sjer og snjeri sjer að mannfjöldanum, en
rlú söfðu allir í veiðiförinni safnast þar í kring.
„Þetta var engin skotfimi. Þetta var ekki vandasámara.
en að láta sig detta“, sagði hann. „Hver sem er gæti gert
svona nokkuð, ekki triú jeg öðru, ja, svo framarlega, sem.
hann veit hvað sigti á byssu er. — En það er önnur sort af
skotkeppni, sem jeg þekki. Þar þarf að vera sæmilega fimur
í listinni“.
Hjerna þagnaði hann stundarkorn og leit til Indíánans,
sem var að smeygja skothylkinu í sprengihólfið.
„Heyrðu þú, ókunnugi!“ hrópaði Garey. „Áttu nokkurn
[kunningja, sem þekkir það, hvað hittinn þú ert með bvssu“.
Indíáninn hikaði andartak. Svo svaraði hann: „Já“.
„Heldurðu, að þessi fjelagi þinn treysti þjer sem skot-
manni, treysti þjer fyrir lífi sínu?“.
„Óh, jeg hugsa það. Hversvegna spyrjið þjer um það?“
„Hversvegna? Ha? Þú færð nokk að sjá það. Nú ætla jeg
að sýna þjer, hvernig æfum okkur stundpm í Bents virkinu.
Ja, æfum okkur, það er kannske ekki rjett. Hvernig við
leikum okkur. Það er svo sem ekki neinn vandi, skal jeg
segja þjer lasm, en bara svona til heilsubótar fyrir taug-
arnar, býst jeg við. Hei, halló, Robbi, hvar ertu?“ hrópaði
hann svo undritók í skóginum. „Komdu hingað, Robbi“.
„Bu — um. Hvern f.n villtu mjer?“.
Svarið kom innan úr tjaldbúðunum skammt frá. Það var
rámur og skelfing önugur málrómur. Allir litu í áttina
þangað og sáu, að þar sat einkennileg vera og húkti yfir
einhverju fyrir framan eldinn. Það var annars erfitt að
segja, hvort þetta væri mannlegur líkami, því að hann snjeri
bakinu að hópnum og var svo niðursokkinn í starf sitt, að
hausinn hengdi hann niður fyrir herðarnar, svo ekki sást í
hann. Þetta virtist vera langtum líkara stubb af höggnu trje,
ef olnbogarnir hefðu ekki sjest afanfrá á sífelldri hreyfingu.

Notar selurinn regnhlíf?
Þessi selskinnskápa er fyrsta flokks
að sjá, en þolir hún rigningu.'-
Kaupmaðurinn: — Hafið þjer nokk
urntíman heyrt um að selir noti regn
hlífar?
-k
Móðirin varð fyrir óhappi.
Kútur: — Mamma mín varð fyrir
miklu óhappi.
Lilla: — Nú, hvernig þá?
— ICútur: — Jeg missti strra krist
alsvasann hennar í gólfið, og hann
brotnaði.
*
Fjekk hrós.
Lilla: — Kennslukonan hrósaði
mjer í dag. Hún sagði að við öll- í
bekknum værum asnar, og að jeg
vaeri sá mesti.
-k
Það væri heimska
Kútur: — Ef jeg færi nú að æfa
mig í skotfimi, og svo yrði ekkert
stríð, þá væri það hin mesta heimska.
★
Fuglar á flótta.
— 1 lok síðasta stríðsins urðu Dan-
ir að taka á móti miklum straumi
þýskra flóttamanna. En það voru
fleiri en mennimir, sem flýðu það-
an. Mikill fjöldi fugla komu einnig
yfir til Danmerkur.
Síðustu tíu árin, hefir mikill fjöldi
fugla komið þangað á flótta. Fyrst
var það órói stríðsáranna, m. a. hinar
miklu flugferðir. Svo er það loftbrúin
til Berlín, sem hefir hrakið marga
þeirra frá Þvskalandi.
Þessir fuglar eru engir aufúsugest-
ir. Þeir valda ýmsum spjöllum og
skemma oft verðmæti.
-k
l)rama“ í Sidney.
Nýlega skeði það i Enfiela, einni
af útborgum Sidney, að brauð fjell úr
vagni bakara, sem var að aka vöru
sinni á markaðinn. Bakarinn stöðv-
aði vagninn og ætlaði að ná í brauðið
en í því kóm - þar að mikill fjöldi
hunda. Einn hundurinn varð á und-
an bakaranum og náði i brauðið og
hljóp af stað með það. Bakarinn og
hundarnir hlupu á eftir. Bakarinn
náði að sparka í hundinn, sem hafði
brauðið, þannig að hann missti það.
En áður en bakarinn gat náð þvx
hafði annar hundur gripið það.
Hundurinn, sem tók það fyrst vein-
aði af sársauka og söfnuðust margir
menn þar í kring til þess að sjá, hvað
uin væri að vera. Bakarinn elti nú
hund nr. 2 og tókst loks að ná af
honum brauðinu. Áhorfendurnir, sem
orðnir voru mjög margir, hrópuðu
húrra fyrir honum. En við það fæld
ist hesturinn, sem var spentur fyrir
vagn bakarans. Bakarinn tók á sprett
á eftir hestinum, en missti brauðið.
Hann náði loks í vagninn, og hjelt
síðan áfram á markaðinn.
Hundarnir átu brauðið, sem fjell
úr vagninum.
M.s. DronniiH)
Alexanririne
Næstu tvær ferðir til Kaup-
mannahafnar 8. júií og 22.
júlí, — Tilkynningar um vörur
óskast tilkynntar til skrifstofu
Sameinaða í Kaupmannahöfn.
Skipaafgr. Jes Ziemsen.
Erlendur O- Pjetursson.