Morgunblaðið - 06.08.1949, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 6. ágúst 1949.
••iliiii m ii n •imuimi
Framhaldssagan 58

Kira Arqunova
Eítir Ayn Rand
• f'IHimiHIIIIIHIIIHIII
IIIIHIIIIIl'MHHHMMmMIIHIHIIIMimmilimillllllllllllllHHHIIIIIIIIIIIimillllllHIHIIIIIIIIIMMIIHHIIIIIIHIIIIIIIHIIIIIIMHIII
iiiHiiimiii
legur sjúkdómur, borgari Ar-
gunova. En í Sovjet-Rússlandi
eru þeir enn alvarlegri. Það er
þess vegna mjög æskilegt, að
það sje strax komið í veg fyrir
frekari útbreiðslu. Því að þeg-
ar berklarnir eru búnir að ná
tökum á honum. eru mjög litl
ar líkur til að hægt sje að lækna
hann“.
„Hváð á hann að gera?“
„Hann á að hvíla sig. Hvíla
sig algerlega. Hann á að njóta
sólar og anda að sér hreinu
lofti. Fá góðan og hollan mat.
Hann verður að fara á heilsu-
hæli næsta vetur. Ef hann yrði
hjer í Petrograd einn vetur í
viðbót, er hann sama sem
dauðadæmdur. Þjer verðið að
senda hann til Suður-Rúss-
lands“.
Hún svaraði ekki, en lækn-
irinn brosti kaldhæðnislega. —
Hann vissi hvað hún ætlaði að
segja. Hann leit á bótina á
skónum hennar.
,,Ef þjer elskið þennan unga
mann, þá sendið hann til Suð-
ur-Rússlands. Hvort sem það
stendur í mannlegu valdi ....
eða ekki .... þjer verðið að
koma honum af stað“.
Kira var mjög róleg, þegar
hún gekk heimleiðis. Leo stóð
við gluggann, þegar hún kom
inn. Hann sneri sjer hægt að
henni og yfir svip hans hvíldi
svo mikil ró og friður, að hann
virtist yngri, en hann var í
raun og veru. Það var eins og
honum hefði orðið svefnsamt
eina nótt, eftir margar and-
vökunætur.
„Hvar varstu, Kira?“ spurði
hann.
,.Hjá lækninum".
..Þangað hefðír þú ekki átt
að fara. Jeg hefði ekki viljað,
að þú fengir að vita allt sem
hann sagði“.
,,Hann sagði mjer alt“.
„Kira, mjer þvkir leitt bað,
sem skeði í gærkveldi. Þessi
stelpukjáni! .Jeg vona, að bú
haldir ekki....“
„Nei, auðvitað’ekki. Jeg skil
þetta alt saman-'1.
„Jeg held að jeg hafj verið
hræddur, og þessvegna haeaði
jeg mjer svona. En jeg er ekki
hræddur lengur. Þetta verður
alt svo miklu auðveldara ....
þegar búið er að setia okkur
takmörk. Það eina, sem nú er
að gera, Kira, er að minnast
ekki á það. Við getum ekkert
gert. Það hefir læknirinn siálf
sagt sagt bjer líká. Við getúm
verið saman dálítinn tíma
ennþá Þegar þetta. verður smit
andi .... ja ....þá....“
Hún stóð andspænis honum
og horfði í augu hans. Þannig
tók hann dauðadómi sínum. —
Rödd hennar var hörð og köíd.
þegar hún svaraði:
„Vitleysa, Leo. Þú ferð til
Suður-Rússlands“.
Á fyrsta ríkisspítalanum. sem
hún leitaði til, horfði maður-
inn undrandi á hana, meðan
hún bar upp erindi sitt.
„Pláss á heilsuhælj á Krím?
Og hann er ekki í flokknum?
Og ekki í neinu sjettarfjelaei?.
Ög ekki í þjónu&tu ríkisins?
Þjer hljótið að vera að gera
að gamni yðar, borgari".
Á næsta ríkisspítala sagði
ums j ónarmaðurinn:
„Það eru hundruð manna á
biðlista, borgari, og þeir eru
allir í stjettarfjelögum. — Að
hann sje Iangt leiddur og hon-
um liggi á? .... nei við get-
um ekki einu sinni sett hann
á biðlistann“.
Á þriðja spítalanum neitaði
Umsjónarmaðurinn að hlusta á
hana.
Hún þurfti að standa í bið-
röðum, þar sem stóðu óhugnan
legar raðir af vansköpuðum
mannverum með ör og sáraum
búðir og hækjur, opin sár og
gulgrænt vellandi hrúður kring
um augun. Fólkið var kvein-
andi og stynjandi og andrúms-
loftið var mettað af nálykt
eins og í líkhúsi.
Hún þurfti að bíða tímum
saman á dimmum og saggafull
um göngum til þess að komast
inn á aðalskrifstofu ríkisspítal-
anna. ,,Já, en jeg er búinn að
segja ,þjer, að hann er farinn“,
sagði maðurinn við skrifborð-
ið. „Það er búið að loka skrif-
stofunni. Þú getur ekki setið
hjer í alla nótt“.
Eftir fjórtán daga var henni
orðið það ljóst, að væru menn
með berkla, þyrftu menn að
vera í stjettarfjelagi til að kom
ast inn á heilsuhæli.
Hún þurfti að snúa sjer til
embættismanna, grátbiðja um
meðmælabrjef, þar sem farið
var fram á sjerstaka undan-
tekningu. Hún þurfti að leita
til formanna stjettarfjelaga, og
þeir hlustuðu á neyðaróp henn
ar með uppglent augu og kald
hæðnislegt bros á vörum.
Sumir hlógu. Aðrir ypptu
öxlum. Einstaka kölluðu á skrif
stofuþjóna sína og báðu þá að
fylgja henni út. Einn sagðist
geta og vilja hjálpa henni, en
hann krafðist borgunar og upp-
hæðin var svo há, að hún hefði
ekki getað unnið sjer inn svo
mikla peninga á heilu ári.
Hún var róleg og örugg, hún
var ekki skjálfrödduð og hún
var ekki hrædd við að biðja.
Þetta var kölluu hennar, bar-
átta hennar og krossferð.
Hún bað Leo að sjá um sum-
ar fyrirspurnirnar, og hann
hlýddi án þess að mótmæla, en
fullviss þess, að þær mundu
ekki bera neinn árangur.
Hún reyndi alt hugsanlegt.
Hún spurði Victor, hvort hann
hefði ekki góð sambönd innan
flokksins og hann gæti ef til
vill. .... Victor setti á sig
merkissvip og sagði;
-• „Kær-a—frænka, jeg vil að
bú gerir þjer ljóst, að fjelags
skírteini mitt er mjer helgur
dómur, sem jeg get ekki notað
mjer í persónulegar þarfir“.
Huft sþurði Marishu. M'árisha
hló.
„Þegar Öll heilsuhæli eru
eins þjettskipuð og bein í síld
arbúk og menn eru á biðlista
fram í næstu ættliði og fjelag-
ar-verkamenn rotna lifandi, á
meðan þeir bíða .... og hann
er ekki einu sinni orðinn veru
lega veikur ennþá! .... Nei,
borgari Argunova, þú skalt
ekki láta-þetta spyrjast.um þig.
Það er kominn tími til að þú
farir að reyna að skilja tilver-
una“.
Hún gat ekki leitað til
Andreis. Andrei hafði svikið
hana.
Síðan á miðvikudaginn, þeg
ar hann kom ekki þangað, sem
þau höfðu mælt sjer mót, hafði
hún farið oft til Lydíu, altaf
til að spyrja sömu spurning-
anna:
„Hefir Andrei Taganov kom-
ið? Hef jeg fengið brjef?“
Fyrsta daginn sagði Lydía
„Nei“. Annað skiptið fytjaði
hún upp á nefið og vildi fá að
vita, hvað væri að. Var þetta
daður? Þá væri víst best að
hún aðvaraði Leo. Leo, sem
var svo fallegur. Kira greip
fram í fyrir henni.
„Hættu þessari vitleysu,
Lydía“, sagði hún reið „Það
er mjög áríðandi að jeg nái í
hann. Viltu láta mig vita það
strax, ef þú heyrir frá hon-
um“.
En Lydía heyrðl ekkert frá
honum.
Kvöld nokkurt, þegar hún
var stödd hjá Dunajevs-fólk-
inu, spurði hún Victor, hvort
hann sæi Andrei nokkurn tím
ann í skólanum.
„Já, auðvitað". svaraði Vic-
tor. „Hann er þar á hverjum
degi“.
Hún var sár og reið. Hún
skildi þetta ekki. Hvað hafði
hún gert? í fyrsta skipti á æv-
inni fór hún að reyna að rifja
upp, hvernig hún sjálf hefði
hagað sjer. Hún reyndi að
muna, hvað hún hafði sagt og
gert daginn, sem þau voru sam
an úti á ströndinni. En hún
gat ekki munað, að hún hefði
gert neitt rangt. Hann hafði
verið ákafari þann dag en
en nokkru sinni áður. Að Iok-
komst hún að þeirri niðurstöðu
að hún yrði að treysta á vináttu
þeirra, og gefa honum tækifæri
til að gefa skýringu á hegðun
sinni.
Hún hringdi til hans. — Hún
heyrði húsmóður hans hrópa
inn til hans: „Fjelagi Taga-
nov“. Hún heyrði það á rödd
hennar, að hún vissi, að hann
var heima. Svo varð löng bið.
Loksins kom hún aftur í sím-
ann og spurði: „Hver er það?“
Áður en Kira var búin að ljúka
við síðasta atkvæðið í nafni
sínu, hrópaði hún: „Nei, hann
er ekki heima“, og skellti
heyrnartólinu niður.
Kira skellti líka heyrnartól
inu niður og ákvað að hugsa
ekki frekar um Andrei Taga-
nov.
Eftir heilan mánuð var Kiru
orðið það ljóst, að það var al-
gerlega ómögulegt að koma
Leo inn á ríkis-heilsuhæli.
Á Krím voru einnig heilsu
hæli, sem rekin voru í einka-
eign, en þar þurfti að borga
mikla peninga.
Hún varð að útvega peninga.
Hún bað um áheyrn hjá fje-
laga Voronov og spurði hvort
hún gæti fengið sex mánaða
fyrirframgreiðslu. — Það yrði
nóg til þess að koma Leo af
stað. Fjelagi Voronov brosti og
spurði, hvort hún ,væri viss
um, að hún hefði stöðuna eftir
hálft ár.
Hún leitaði til Milovskys
læknis, föður Vövu. Hann var
Vofan í Triona kastala
Eftir WINIFRED BEAR
10.
Þegar þær komu alveg að klettinum, var eiginlega ekkert
í hann varið. „Þetta er bara eins og hver annar gamall
klettur, nú ekkert lengur líkur rjómabollu," hrópaði Ella.
En María var farin að stara á eitthvað hinum megin við
klettinn, sem hafði ekki sjest, þegar þær voru niður á
ströndinni, — það var svart op, sem var þar inn í kletta-
hlíðina.
„Þetta er hellir,“ sagði hún. „Skyldi hann vera djúpur?“
sagði hún og leit með grunsemdar og dularfullum svip ti’.
Ellu.
„Jaá,“ sagði Ella. „Hvað skyldi hann ná langt inn? Það
er rjett að rannsaka málið seinna.“
Ströndin tók sveigju fram fyrir klettinn ,svo að þegar
stúlkurnar höfðu gengið fáein skref til baka var hellisopið
horfið. Og nú fóru þær að hlaupa til að ná Rosemary aftur.
Hún skyldi við þær rjett framan við kastalann og hún
virtist vera komin aftur í gott skap. En Ellu fannst á Rose-
mary, að húh væri fegin að geta nú loks skilið við þær og
snúið til baka.
„Þið lofið því að fara beina leið upp í kastala og vera
ekkert að tefja á leiðinni?“ spurði Rosemary.
„Já, við skulum fara beina leið inn,“ svöruðu þær báðar.
„Þakka þjer fyrir heimboðið og fyrir það, að þú fylgdir
okkur,“ bætti Ella við. „Jeg vona, að þú hafir ekki breys1:
á að ganga þessa leið.“
„Alls ekki,“ svaraði Rosemary. „Jeg get gengið 10 mílur
án þess að finna til þreytu, en auðvitað vil jeg ekki skilja
móður mína lengi eftir aleina í húsinu.“
Svo kvöddust þær og stúlkurnar hlupu upp stíginn að
kastalanum. Ella sagði:
„Mjer finnst nú að frú Margrjet sje ekki þannig kona,
að hún sje hrædd við að vera ein í húsinu sínu. Finnst þjer
það kannski?"
„Nei, það finnst mjer ekki,“ svaraði María. Hún var orðin
móð af göngunni í brattanum.
(21 VWfý' JLjcT nmjúhqjjuTt, zgJ^ ~ > li/TLLL ,
flældng, sem kom til liennar og ba3
ölmusú.
— Jeg fæ hvergi vinnu.
— Færðu hvergi vinnu? Hvemig
stendur á þvi?
— Þeir heirnta allir, að jeg komi
með meðmæli frá siðasta atvinnu-
veitanda míniun, en hann ac fyrir
20 árum.
— Hvert eiguni við aS fara
meS píanóiS?
—• Upp á fjórSa áttund.
★
Kona kom inn í strætistagn og
rjettir bílstjóranum 100 króna seðil.
—7 Þvi miður, sagði hún, á jeg
enga smápeninga.
—v Allt í lagi, sagði bílstjórinn um
leið og hann hringlar í peningatösku
sirfffi, eftir fimm mínútur munið þjer
hafa eignast nóg af þeim.
— ★
Stórar fætur.
Það er mikið talað um það og
skilfbð, að gamlir sjómenn gorti mik-
ið, þegar þeir em hættir í sigling-
un^pg sestir i helgan stein. En það
getdýfleiri gortað en sjóménnimir.
liÉtirfarandi samtal átti sjer eitt
sinn stað milli tveggja ameriskra
bæmla:
* Þú ert að tala um, að þú hafir
sjeð. mann með stóra fætur. Jeg sá
eitj^Áinn mann með svo stóran fót
að 2in var nær metri á lengd.
-i Hvað er það. Maðurinn. sem jeg
var að tala um áðán, hafði svo stór-
af fætur, að haim varð að ga igá áft-
ur Jt bak að húsunum til þess að
geta barið að dymm.
■*" ★
Gat ekki fcngiS meðmæli.
-r- Hversvegna faerðu þjer ekki ein-
hverja vinnu? spmði brjóstgóð kona
Hver skilur þetta?
— Jeg hata konur, og mjer þykir
vænt um að jeg hata þær, því að ef
jeg hataði þær ekki, myndi mjer
þykja vænt um þær, og jeg hata
þær.
★
Þvílík læli.
— Það var allt í uppnámi fyrir
utan bíóið í gærkvöldi.
— Nú, hvað var að?
— Tvær hálfsystur voru &ð reyna
að komast inn á einn miða.
Ausfur-ferðir
Reykjavík — Laugarvatn |
ferðir alla daga.
Reykjavík — Grímsnes 1
— Biskupstungur
til Geysis
ferðir alla daga.
Til Gullfoss og Geysis ;
sunnudaga og fimtudaga. |
Afgreiðsla í Ferðaskrif- |
stofunni.
Ólafur Ketilsson I
BERGUR JÓNSSON
Málflutningsskrifstofa,
Laugaveg 05, sími 5033.
Heimasfml 0234.