Morgunblaðið - 24.08.1949, Qupperneq 14

14
MORGINBLAÐIÐ
Miðvikudagur 24, ágúst 1949,
€™"
Frcmhaldsiagafl 71
IIHVIHIIIIMIimillinimillUIIIHimtlMHlKIIIHItllllllKHIIimMIMlll «*
Eftir Ayn Rand
SiÉnMiimmmiHiiiiiiiiiiiiiiirtMMiiHmiimimnnimimiimimiiiiiii
■ j ■ 11 ■ 11111 11 ■ ii ■ i •
Hún hafði falið vinlinga-
kveikjarann, silkisokkana og
jlvatnsglasið. Hún sagði Leo,
að að hefði keypt sjer rauða
kjólinn í tilefni af heimkomu
hans. Hann undraðist að hún
vildi aldrei fara í hann.
Allan daginn leiðbeindi hún
feiðafólki um sali Vet'rarhall-
arinnar.
„. . . . og það er skylaa allra
samviskusamra borgara að
kynna sjer sögu byltingarinn-
ar, svo að hver og einn geti
orðið áhugasamur stríðsmaður
í heimsbyltingu öreigalýðræð-
isins. En eins og við vitum öll.
cr heimsbylting lokatakmark
okkar“.
Á kvöldin reyndi hún að
gefa Leo einhverja skýringu,
svo að hún gæti komist út:
„Jeg verð að fara út í kvöld.
4>ví að jeg lofaði Irínu ....“
Eða: „Nú verð jeg að fara í
kvöld. Það er fundur í fjelagi
leiðsögumannanna11. En hann
neyddi hana alltaf til að vera
heima.
Hún skoðaði sjálfa sig í
spegli og hugsaði um það að
fólk var vant að segja, að augu
tiennar væru svo skær og heið
arleg.
Hún fór ekki út á kvöldin.
Hún gat ekki yfirgefið hann.
Hún gat aldrei fengið nóg af
að horfa á hann ganga um her
bergið eða standa við glugg-
ann með hendurnar á mjöðm-
um. Hann hallaði sjer dálítið
aftur á bak, svo að hún sá á
fiólbrenndan háls hans undan
þykku hárinu. Af baksvipnum
fannst henni hún geta lesið
svip af andliti hans, svip, sem
fól í sjer loforð. Hún stóð upp,
gekk til hans og strauk hend-
inni niður hnakka hans. Hún
sagði ekkert og hún kvssti
.hann ekki.
Og einmitt á slíkum augna-
blikum gat henni dottið í hug
maður, sem beið eftir henni
úti í borginni. Hana furðaði á
sjálfri sjer. En hún varð að ná
tali af Andrei, svo að eitt
kvöldið fór hún í rauða kjól-
inn og sagði við Leo, að hún
hefði lofað að heimsækja fólk-
ið sitt.
„Má jeg ekki koma með
þjer?“, spurði hann. ..Jeg hef
ekki sjeð það síðan jeg kom,
svo að mjer finnst vera kom-
inn tími til að heimsækja
þau“.
„Nei. ekki núna, Leo“. sagði
hún rólega. „Jeg víl það helst
ekki. Mamma er .... svo
breytt. og jeg veit að vkkur
mun ekki koma vel saman“.
„Verður þú endilega að fara
í kvöld, Kifa? Mjer finnst svo
leiðinlegt að þú farir og skiljir
mig eftir. Jeg hef þurft að
vera án þín svo lengi“.
„En jeg lofaði að jeg skyldi
koma í kvöld. Jeg skal koma
fljótt heim“.
Hún var einmitt að klæða
sig í kápuna, þegar dyrabjalian
hringdi. Marisha opnaði og
þau heyrðu rödd Galinu Petr-
ovnu, þegar hún gekk í gegn
um herbergi Marishu á leið
inn til þeirra.
„Jæja, það er gott, að þau
eru heima. Jeg var farin að
halda að þau heimsæktu bara
annað fólk og vanræktu gamla
foreldra og .... “
Galina Petrovna kom fyrst
inn. Á eftir henni kom Lvdía
og síðastur Alexander Dimi-
trieviVch.
..Leo, elsku barnið mitt“,
hiópaði Galína Petrovna,
vafði hann örmum og kyssti
hann á báðar kinnar. ,Ó„ hvað
mjer þykir gaman að sjá þig-
| Velkominn aftur til Lenin-
grad“.
Lydía r.ietti honum mátt-
lau«a hendi sína og tók af sjer
jffamla barðahattinn. Svo henti
'hún sjer buncdamalega niður
í stól og fitlaði við hárnálarn-
jar sínar. bví að einn hárlokk-
i urinn hafði lo°nað. Hún var
i ákafleea föl. Hún dvfti ekki
'andlit sitt, svo að það skein á
nefbroddinn. Svo studdi hún
höndnm undir kinn og starði
þunglyndislega í gaupnir sjer.
„Það er gott, að þú ert orð-
inn frískur aftur, drengur
minr“. tautaði Alexander
Ilimitrievitch. Hann klappaði
á öxl hans. en augnaráð hans
var flóttalegt, eins og í styggu
dýri.
Kira horfði á þau. Svipur
hennar var kuldalegur og ró-
legur. >
..Hvernig stendur á því, að
þið komið hineað? Jeg var
einmitt að fara til vkkar, eins
og ieg var búin að lofa“.
„Varst þú búin að lofa
....?“
„Jæia, fvrst bið eruð kom-
in, þá skuluð þið fara úr káp-
unum“.
„Mier. finnst svo gott, að þú
skulir vera orðinn frískur,
Leo“. sagði Galína Petrovna-
LMjer finnst þú vera sonur
hinn. Og það ert þú nú eigin-
lega líka. Hjónabönd eru bara
úreltir hleypidómar yfirstjett-
anna“.
..Mamma“, hrópaði Lydía og
setti upp vandlætingarsvip.
Galína Petrovna kom sjer
fyrir í þægilegum stól. Alex-
ander Dimitrievitch tyllti sjer
á brúnina á stól, .sem stóð út
við dyrnar.
„Það var fallega gert af
vkkur að koma“, sagði Leo og
brosti vingjarnlega. „Eina af-
sökunin, sem jeg hef fyrir því,
að ieg skyldi ekki vera búinn
'að heimsækja ykkur, er
„Kira“, sagði Galína Petr-
ovna fyrir hann- „Já, veistu
\ það, að við sáum hana bara
I þrisvar sinnum, allan þann
tíma, sem þú varst í burtu“.
„Jeg er með brjef til þín“,
sagði Lydía allt í einu.
,.Brjef?“ Rödd Kiru var dá-
lítið óstyrk.
„Já, það kom í dag“-
Það stóð ekkert nafn send-
anda á umslaginu, en Kira
þekkti strax skriftina. — Hún
fleygði brjefinu kæruleysis-
lega á borðið.
„Ætlar þú ekki að opna
það?“, spurði Leo.
„Það liggur ekkert á“, sagði
hún.„„það er ekkert áríðandi".
„Jæja, Leo“, hjelt Galína
Petrovna áfram. Rödd hennar
var orðin hærri og hvellari
upp á síðkastið. „Hvað ætlast
þú fyrir í vetur? Það er ákaf-
lega merkilegt ár, sem er að
hefjast núna. Það eru tækifæri
á hverju strái
fólkið“.
fyrir unga
tæki-
„H'vað segirðu . .
færi?“, sagði Leo.
„Verksviðið er stórt og
j mikið. Það er eitthvað annað
hjer en í hnignandi borgum
Evrópulandanna, þar sem íbú-
arnir strita og stríða allt sitt
líf til að drepast ekki úr sulti.
Hjerna höfum við aftur á móti
öll tækifæri til þess að gerast
skapandi kraftur í hinni gríð-
arstóru heild. Hjer verður
vinna hvers og eins ekki spillt
orka til að framfleyta lífinu,
■ heldur skerfur til uopb.vgging
arinnar i hinni stórkostlegu
, áætlun, sem nefnist framtíð
mannkvnsins“. ,
I ,.Mamma“, sagði Kira, „hver
hefur skrifað þetta niður fyrir
þig“-
„Nei, hevrðu mig, Kira“,
sagði Galína Petrovna og
rjetti úr sjer. „Þú ert ekki
eingöngu ókurteis við móður
þína, en ieg held líka, að þú
hafir spillandi áhrif á framtíð
Leos“. ,
„Jeg held, að það væri best,
að hætta að tala um þetta“,
sagði Leo.
„Og þar að auki vona jeg,
Leo, að þú sjert nógu brosk-
aður til að yfirvinna þá hleypi
dóma, sem áður höfðu okkur
að þrælum. Við getum ekki
annað en viðurkennt það, að
sovjet-stjórn er einasta fram-
tíðar-stjórn heimsins. Tökum
til dæmis gamla konu, eins og
mig, sem allt mitt líf hef ekki
unnið ærlegt handarvik. Jeg
fæ tækifæri til að inna skap-
andi starf af hendi. Og. hvað
viðvíkur ungum manni eins og
þjer. þá get. . . .“
„Hvar vinnur þú, Galína
Petrovna?“
„Veistu það ekki? Jeg kenni
í verkamannaskóla. Það eru
þeir skólar, sem áður hjetu
alþýðuskólar. Jeg kenni handa
vinnu. Við vitum öll, að það
er miklu hagkvæmara fyrir
borgara framtíðarinnar að
læra að sauma, heldur en að
vera að bjástra við alla þessa
latínu, sem var áður troðið
inn í kollinn á ungu fólki. Og
kennsluaðferðirnar. Þær standa
framar kennsluaðferðunum í
öllum öðrum Evrópulöndum.
Til dæmis hvernig við. ., . “
,,Mamma“, sagði Lydía
þrevtulega- „Það er ekkert víst
að Leo þyki gaman að hlusta
á allt þetta“.
„Hvaða vitleysa. Leo er nú-
tímamaður. Þú hefur ábyggi-
lega gaman af að heyra um
kennsluaðferðirnar. — Hvað
gerðu menn áður fvrr Jú,
börnin urðu að læra utanbókar
burrar og sundurlausar kenslu
bækurnar .... sögu, eðlis-
fræði og stærðfræði .... og
þ?ð var ekkert samband á
milli neins þessa. Og hvað ger
um við núna? Við notum sam-
drítt.araðferðina. Við getum
tekið til dæmis síðustu viku.
Þá áttu börnin að kynnast verk
smiðium. í söffutímanum lásu
börnin um það, hvernig verk-
smiðiurnar urðu til og þróun-
arsögu þeirra. í eðlisfræðitím-
anum lærðu þau um vjelarnar
og í teiknitímanum voru börn-
in látin teikna verksmiðjur að
1¥ *
mi
Refsing og rjettmæt laun
ÍTÖLSK ÞJÓÐSAGA
6.
En prinsinn varð ekki glaður. Hann varð ennþá hryggari
og sagði:
„Ó, Myra, hvað hefur þú gert? Hvers vegna hefur þú
komið hingað? Nú verð jeg enn að fljúga og hrekjast fyrir
j veðri og vindi í heil sjö ár, sjö daga, sjö tíma og sjö mínútur.
Ekki verð jeg enn laus undan óhamingju minni.“
Myra starði á hann undrandi.
„Ætlarðu virkilega að yfirgefa mig aftur, nú þegar jeg
hef grátið og syrgt þig og loksins fundið þig eftir langa leit?,
Jeg trúi ekki því, sem þú segir.“
Þá svaraði kóngssonurinn:
„Jeg get ekki hjálpað þjer, jeg verð að yfirgefa þig, en
ef þú vilt fórna einhverju til að frelsa mig og leysa mig úr
álögum, þá skal jeg segja þjer, hvernig þú getur það.“
j Hann leiddi hana út á stórar svalir og sagði:
I „Ef þú bíður mín hjer á þessum svölum í sjö ár, sjö daga,
j sjö tíma og sjö mínútur, hvernig sem veður er, hvort sem
það er stormur eða logn, rigning eða sólskin, frost eða hiti,
og ef þú allan þennan tíma hvorki borðar nje drekkur nje
Ualar, þá er jeg frelsaður og þú skalt verða drottning mín.“
I Hann hafði varla sleppt orðinu, þegar hann breyttist x
! fugl og flaug í burtu.
I Og vesalings Myra sat ein eftir úti á stóru svölunum og
kraup niður í eitt hornið. Dísirnar komu út og báðu hana
um að koma inn til þeirra, en hún hristi aðeins höfuðið
þögul. Hún hreyfði sig ekki burt af staðnum, hún borðaði
ekki og hún drakk ekki og ekkert orð kom fram yfir varir
hennar.
Þannig sat hún í sjö ár, sjö daga, sjö tíma og sjö mínútur,
hvort sem það var regn eða hagljel eða sólin skein brenn-
andi heit eða skýjaflókarnir huldu himinhvolfið, og svo fór
að mjúka litfagra hörundið hennar varð skorpið og dökkt
og andlit hennar varð grettið og afmyndað. Hún varð stirð
og klunnaleg í hreyfingum.
En nú var hinn langi biðtími liðinn og vængjaþytur kvað
við úr lofti. Græni fuglinn kom svífandi úr fjarlægð og varð
að yndislegum konungssyni.
Þá kastaði hún sjer í faðm hans grátandi af gleði og hróp-
aði:
„Nú ert þú frelsaður úr hinum grimmu álögum, og allar
mínar þrautir eru á enda.“
IÍPulcJ tmj39ijqAjynhci,l)ÁyruuL v
--Lýttu nú bara á, jeg Ias í hlaSi
um mann, sem fann svo mikla
peninga í gömlum sófa, að hann
Jiurfti ekkert að vinna ineira.
Hann var í báðum.
Rafn bauð Pjetri á fyllirí, þó með
því skilyrði, að þeir færu báðir í
stúku daginn eftir.
Þegar þeir iiafa setið að drykkju
um stund, segir Rafn:
—- Eigum við ekki að ganga í
Eininguna?
— Jeg get það ekki.
—r Þá í Dröfn?
— Jeg get það ekki. þvi jeg er í
þeim báðum.
• ★
Hans var ríkiS.
Tveir stjórnmálamenn voru á fundi
úti á landi. ,
Þegar annar þeirra er að flytja sina
ræðu, gripur hinn frammí fyrir hon-
um og stgir:
j — Þetta er ekki satt.
' —Víst er það satt, segir hinn.
— Mjer ætti nú að vera kunnugt
um það, þar sem jeg var í stjórn-
inni þá.
— Það er satt, þitt var rikið, etl
hvorki mátturinn eða dýrðin.
★
Hann har margl við.
| Prestur einn átti kynbótahest. semt
gekk laus um sveitina. Gekk hann
ríkt eftir því við bændur, að þeir
borguðu sjer fyrir notkun hans.
I Eitt sinn eftir rnessu, hittir harrn
bónda nokkum og segir:
— Jeg á fyl í merinni þinni.
—■ Jæja, margt berið þjer nú við,
prestur minn.
★
Hún tapaði.
j Coolidge forseti Bandaríkjanna var
ekki margmáll roaður. Frú ein í
Washington talaði mjög um, að hún
skyldi fá forsetann til þess að ræða
við sig, fyrr eða síðar. Eitt sinn í
veislu far.nst henni bera vel í veiði,
fór til forsetans og sagði:
—- 0, herra forseti, í hreinskilnl
sagt, þá veðjaSi jeg við kurinirigja-
konur mínar um, að jeg skyldi fá
yður ti) þess að segja að minnsta kosti
þrjú orð.
I — Þjer tapið, svaraði Coolidge.
★
Þá var skemmtunin úti.
| Josepn Chamberlain var eitt sinn
heiðursgestur í miðdegisverðarboði t
lítilli borg í Englandi, þar sem margt
manna var samankomið. Þegar borð-
haldið hafði staðið yfir í klukkustund,
lýtur borgarstjórinn að Chamberlaia
og sagði:
— Eigum við að lofa gestunum að
skemmta sjer svolítið lengur, eða vilj-
ið þjer kannske fara að byrja á ræðu
yðar?