Morgunblaðið - 03.09.1949, Síða 5

Laugardagur 3. sept. 1949.
MORGUNBLAFrlÐ
5
rr
r ■
rr
Yalur vigir nyjan Kna
spyrnuvöi! í dag
Tektð hetir íæp! ár að koma honum upp
KNATTSPYRNUFJELAGIÐ Valur hefur komið sjer upp knatt-
Spyrnuvelli við fjelagsheimili sitt að Hlíðarenda hjá Öskjuhlíð,
og verður hann vígður í dag. — Völlur þessi er stærsti
krattspyrnuvöllur á landinu, 105x75 m. — Sr. Friðrik Friðriks-
son, faðir Vals, vígir völlinn, en síðan fara tveir vígsluleikir
iram. Valur keppir við Víking í meistaraflokki og við KR í
IV. flokki.
ugleiðingar um Þingvelli
Þetta er fimmti knattspyrnu-'®'
völlurinn, sem Valur hefur átt,
hirir fjórir hafa allir verið tekn
ir af fjelaginu, þar sem að svæð
In hafa verið tekin til annars.
M. a. var núverandi íþrótta-
völíur á Melunum fyrst æfing-
arvöllur hjá Val. En þennan
jnýja völl vonast Valsmenn til
að fá að hafa í friði.
Þeir hafa sýnt mikinn dugn-
að við gerð hans. Byrjað var á
vellinum í fyrrahaust svo að
jbað hefur aðeins tekið þá tæpt
ár að gera hann. Landið, þar
ttera völlurinn er, var ekkert
árennilegt. Það var stórgrýtt
forekka. Þurfti að grafa niður
íyrir vellinum efst en'að hækka
faarm mjög upp á hinum kant-
inum. Mun láta nærri að þurft
hafi að aka í völlinn 17—20
þús smálestum af möl, sandi
og móhellu.
Völlurinn kostar uppkominn
tum 240—250 þús. krónur.
Það er Hlíðarendanefnd Vals,
Sem staðið hefur fyrir fram-
f kvæmdum við gerð vallarins,
en í henni eru Jóhannes Berg-
Bteinsson, formaður, Guðbrand-
ur Jakobsson, Sigurður Ólafs-
Bon, Karl Jónsson og Lúðvík
Jónsson, en Andreas Bergmann
jhefur verið nefndinni til að-
Btoðar.
Þá hefur einnig Guðni Jóns-
BOii, verkstjóri hjá Flugvellin-
um, reynst Valsmönnum mjög
ihjálplegur. Margir fjelagsmenn
íhaía lagt hönd á plóginn, og
hefur Úlfar Þórðarson, formað-
ur f jelagsins, staðið þar fremst-
ur. Ollum kemur saman um, að
völlurinn sje fyrst og fremst
hans verk, ef svo má að orði
komast.
Vaiur er, sem skiljanlegt er,
Élla stæður fjárhagslega eftir
þetta mikla" átak. Efnir fjelagið
jtil iiappdrættis innan skamms
til ágóða fyrir starfsemi sína.
Fjelagið hefur fyrirhugað
inikiu meiri framkvæmdir á
íþróttasvæði sínu. Þar á að gera
^nnan knattspyrnuvöll (gras-
völl) tennisvelli, sundlaug o.fl.
ttllllllllllllllllllllllllllllllllKIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIII
Torgsaian
Njálsgötu og Barónsstíg
og horni Hofsvallagötu og
Ásvallagötu selur allskon
ar blóm og grænmeti. —
Tómatar, 1. flokkur, 12
kr. pr. kg., 2 flokkur
9,50 Rósir 3,50 og 2,50
sÞ/kkið. Nellikkur og alls
konar blómab'mt á 5—7
kr buntið.
eUiIIIIIIIIIIMIIIIIMMIimiM'IIIMMIMMIMIKmMIIIIIKM
íslendlngur meS
Lincoín Ci!y
BRESKA knattspyrnufje-
lagið „Lincoln City“, sem
keppti hjer í maí í vor,
bauð þremur íslenskum
knattspyrnumönnum að
koma til Englands og
leika með fjelaginu í vet-
ur.
Einn þeirra, Halldór
Halldórsson (Val), sem
er 18 ára, hefur þegið
boðið og fer utan í byrjun
þcssa mánaðar, segir í
enskum blöðum.
Ríkharður Jónsson
(Fram) og Hörður Ósk-
arsson (KR), hafa ekki
sjeð sjer fært að taka boð
inu vegna atvinnu sinnar.
EKKI ER að efa, að alþjóð
unnir sínum fornfræga helga
stað. Jeg hef oft fundið það,
þegar fullorðnir menn koma
hingað í síðasta og fyrsta sinn,
að mönnum finnst allt tala hjer
til sín um tign og almætti
Hvort sem staðnum hafi ver-
ið sýnd sú ræktarsemi, sem við-
eigandi væri ,má altaf deila
um, hjer hafa ýmsar umbætur
verið gerðar á seinni árum. Það
er með það eins og annað, að
ekki er hægt fyrir fámenna
þjóð að reisa allt úr rústum á
einum mannsaldri. Hjer var allt
landið girt og fiúðað 1930. Síð-
an hefur landið mikið fríkkað.
í þessum framkvæmdum eins
og mörgum öðrum, að sitt sýn-
ist hverjum, t. d. telja margir
misráðið að leyfa sumarhúsa-
byggingar hjer í þjóðgarðinum,
sömuleiðis telja margir að betri
stað hefði mátt velja fyrir hót-
elið úr því að það var flutt af
þeim stað, sem Tryggvi Gunn-
arsson ljet staðsetja það, Það
átti að hafa rýmra um sig á
Eftir Jón Guðmundsson
þar guðsþjónustur. Jeg teldi jeg hafði bú hjer við hliðina og
best fara á því að alþjóð fórn- sum árin sem hallaðist á hól.el-
aði í þessu skyni með frjáls- j ið, en gekk þá yfir á búið, enda
um samtökum (í líkingu við I hefi jeg ekki haft fje til a5
Skálholtsstað), ef þessi samtök | koma þar Upp nauðsynlegum
gætu orðið almenn um allt'
land, þó lítið væri frá hverj-
um, þá mundi sannast hjer að
margt smátt gerir eitt stórt. Jeg
hef einmitt heyrt á mörgum að
þeir telji þessa leið besta, til
að hrinda þessu máli áleiðis.
Að þjóðinni gefist kostur á að
fórna og með því glæða bestu
hvatir einstaklinganna. Að
menn geti komið hingað í guðs-
hús í blíðu og á erfiðum stund-
um, til að öðlast styrk í lífsbar-
áttunni, vitandi það að þeir
hafa lagt eitthvað af mörkum,
Svo veit jeg að listamenn okk-
ar mundu ekki láta sitt eftir
liggja, mjer væri ánægja að
láta mín málverk — og ljósa-
krónur, sem þykja merkisgrip-
ir. Hjer eru mörg og mikil önn-
ur verkefni, sem jeg læt bíða
að minnast á og ekki til þess
hinum nýja stað, þar sem það ætlandi, að við sem nú erum
Fram vann Víking
MEÐ sigri sínum í þessum leik,
hefur Fram tryggt sjer Reykja-
víkurmeistaratitilinn í ár. Það
undrar því engan þótt aðsókn-
in að íþróttavellinum, s. 1.
fimmtudagskvöld hafi ekki ver-
ið meiri en raun var á, því vart
munu áhorfendur hafa fyllt 500.
Norðan gola var og ljek Vík-
ingur undan fyrri hálfleik.
Lengi framanaf var leikurinn
all þófkendur. en þó var meira
öryggi yfir og meiri hraði í leik
Fram-liðsins. Víkingur ljek nú
án Gunnlaugs og var leikur liðs
ins ekki svipur hjá sjón miðað
við síðasta leik. Framlínan var
afar sundurlaus. Upphlaupin
báru lítinn vott um hugsun eða
skipulagningu, heldur bar
meira á hlaupum einstakra leik
manna með knöttinn. Flestar
sendingar útherjanna fyrir
Fram-markið höfnuðu örugg-
lega í fangi Adams, sem ljek
nú einn sinn allra besta leki í
sumar.
Vörnin var öllu samstilltari,
en gerði bæði markverði og
framherjum mun erfiðar fyrir,
með því að flytja sig ekki fram,
er knöttuiúnn var víðsfjarri.
Liðið slitnaði því í tvær ósam-
taka heildir og átti það sinn
þátt í því hve ósigurinn var
mikill. Einkum kom þetta skýrt
fram í síðari hálfleik, þegar
hliðarfrdmverðirnir Ijeku frem-
ur sem bakverðir en sem.fram-
verðir, og enginn var til að brúa
bilið.
Frh. á bls. 12
átti að hafa allt landið að kon- !
ungshúsinu. Jeg leyfði að setja
skúr fyrir gamla konu, sem var
búinn að vinna lengi á Þing-
völlum og óskaði hjer að vera.
Þetta leyfði jeg innan Valhall-
arlóðarinnar, án alls endur-
gjalds, þó nú virðist Þingvalla-
nefnd hafi verið nokkuð ágeng
um að þrengja að hótelinnu þar
megin. Mjer finnst það minsta,
sem maður gæti ætlast til væri
að Valhöll hefði fengið að halda
sinni upphaflegu lóð, þar sem
jafn margir koma og hingað
verður að vera rúmt um hótel-
ið. Þessu er auðvitað hægt að
breyta til hins betra.
Mjer hefur altaf fundist því
fje illa varið, sem er varið til
að byggja „flott“ sumarbústaði,
á meðan jarðir í sveitum lands-
ins leggjast í eyði vegna vönt-
unar bygginga.
Hjer á Þingvöllum tjalda
margir og búa í þeim lengri og
skemri tíma. Jeg teldi best fara
á því að leyfa fólki að helga
sjer smábletti innan þjóðgarðs-
ins, sem fólk fengi að halda,
tiltekinn árafjölda, með því
móti að ganga vel um og prýða
blettinn með skógrækt. Þessir
staðir væru allir númeraðir. Jeg
geri ráð fyrir að það yrði tek-
inn einhver smáleiga eftir þessa
bletti, ásamt veiðileyfi í vatn-
inu. Því fje sem kæmi inn,
væi'i varið til klakstöðvar, sem
er mikið nauðsynjamál, ef
halda á veiðinni við. Talað hef-
ur verið um að byggja nýja
kirkju. Þess er vissulega þörf.
Kirkjan er ríkiseign, og hún er
á þeim stað, þar sem kristni var
lögtekin, með sjerstaklega
merkilegum hætti, árið 1000 og
efast jeg um að nokkursstaðar
fyrirfinnist, að heil þjóð skipti
um, og taki kristna trú, á jafn
sjerstakan hátt og hjer á Þing-
völlum. Sá atburður stendur
svo ljós og skýr fyrir - öllum
landslýð. Við erum líka svo
heppinn að hafa skýra frásögn
og vafalaust rjetta af þessum
atburði. Það ætti að stánda þjóð
'inni nokkuð nærri að reisa þess
um atburði merkan minnis-
varða. Fram til þessa hefur
kirkju á. þessum stað ekki ver-
ið sýndur neinn sómi, varla að
það geti talist hægt að halda
á lífi, getum nema að litlu leyti
komið i framkvæmd. Aðalatrið
ið er að ekki sje gerð mikil,
vanhugsuð verk, svo hin vafa-
laust framtakssama kynslóð,
sem tekur við af okkur, eigi
hægara með að bæta við og
bæta um það sem við höfum
gert.
Jeg hef starfað hjer bestu ár
æfi minnar, þó nú sje heilsa
farin að bila, þrái jeg samt að
starfa hjer áfram, þó með því
móti að mín ráð fái að njóta
sín, annars missir maður kraft.
Hjá mjer eins og öðrum hafa
ýms feilspor verið stígin, en
mjer finnst mín mjög svo dýr-
keypta reynsla hafi kennt mjer
margt. Reynslan er sannleikur,
sem bæði einstaklingar og þjóð-
ir verða að læra af og byggja
framtíðina á. Jeg hefi haft mót
töku gesta með höndum og hef-
ur það óneitanlega verið erfitt
starf. Það hefur sem éðlilegt er
verið fundið að ýmsu, en jeg
vil biðja þá góðu menn að líta
á allar aðstæður, hverjar þær
voru. Jeg byrja hjer efnalítill,
allt mjög frumstætt, eins og þá
var. Hjer eru reknar veitingar
3—4 mánuði ársins. Aldrei hægt
að reikna með neinni vissri að-
sókn, fer mikið eftir tíðarfari.
Það er oft svo, að gestakoma er
hjer sáralítil, nema um helgar.
Þá er kannski 3—4 tíma á
sunnudögum allt fullt af fólki,
og nærgætnin misjöfn, bæði
með umgengni úti og inni. Þeg-
ar maður lítur til baka, þá
verð jeg sjálfur að undrast, að
það hefur tekist, vonum fram-
ar. Það er eins og mjer hafi
altaf fundist æðxú máttarvöld
hafi verið hjer að verki, sem jeg
hef oft notið hjálpar frá í ýmS'
um vanda, sem bar að hönd
um.
Sumt af því fólki, sem jeg
hefi haft, á miklar þakkir skil-
ið fyrir sitt trúa og góða starf.
Hafði jeg oft sama fólkið. jafn-
vel áratugi, t. d. Lára Sigurð-
ardóttir, sem hefur unnið hjer
rúm 30 ár. Við þetta fólk er jeg
í mikilli þakklætisskuld Það
heimtaði ekki af mjer 8 stunda
vinnudag og' sumarfrí og orlofs-
fje o. fl„ sem vafi getur á leik-
ið, hvort atvinnuvegir okkar
geta risið undir.
Það hjálpaði mjer mikið, að
byggingum. Svo starfrækti jeg
36 kw. rafstöð, sem gerði mjer
kleyft að halda hjer opnu allt
árið í 5 ár. Sum árin fjekk jeg
nokkur tonn af kolum án
greiðslu. Seinustu árin hef jeg
ekki getað haldið henni við,
þar sem mjer hafa brugðist
tekjur af henni. Og hefur þetta,
sem jeg nú nefni, átt sinn stói a
þátt í því hvað hótelið á nú
erfitt með reksturinn, — það
svo, að á síðasta þingi tilkynnti
sýslumaðurinn í Árnassýslu að
fyrir sig væri búið að leggja
að krefja fjelagið um á annað
hundrað þúsund krónur sem
fjelagið átti ógreitt í sköttum.
Hvort það á fyrir mjer að liggja
að eignin verði tekin upp í
þessa skatta og kannski aðra,
sem hafa verið óskynsamlega á
lagðir, og það verði eftirlaun-
in mín, að það fari svo, mnn
jeg láta alþjóð dæma um. Von-
andi raknar úr því á betri veg.
Til þess að hægt sje að starf-
rækja hótel hjer, er eitt fyrsta
skilyrði, að fá raforku, sem þol-
ir enga bið og vera laus við hið
leiða mótorskrölt.
Ef tillit væri tekið til minna
óska, vil jeg bæta um stöðina
mína, sem kostar tiltölulega
ekki mikið, 100 kw. Þó raforka
kæmi frá Sogsvirkjuninni, þá
er hún ekki ónýt.
Árið 1944 gaf jeg nær allar
eigur mínar til að prýða stað-
inn í framtíðinni. Það er bann-
ski of mikið sjálfshól að segja,
að jeg hafi með hagsýni og spar
semi neitað mjer um flest, sem
jeg gat án verið, gat dregið
þetta saman og gerði þetta með
fram með það fyrir augum, að
ríkisvaldið mundi þá írekar
koma á móti og hjálpa mjer
og fjelögum mínum, til stærri
átaka til umbóta á staðnum,
sem nauðsynlegar geta talist.
Með þetta í huga skrifaði jeg
hinu háa Alþingi brjef dagsett
16. jan. 1945, þar sem beðið er
um ríkisábyrgð fyrri láni allt
að 600.000 kr. með veði í eign-
um fjelagsins, á eftir gjafabrjefi
mínu, 300.000 kr. Þessu fje
hugsuðum við okkur að verja
til nýbyggingar nálægt Valhöll
og höfðum það í huga að halda
því opnu allt árið, sem mikil
nauðsyn getur talist,, tel jeg að
öllu leyti mjög slæmt, að géta
ekki haldið hjer opinni greiða-
sölu og móttöku gesta allt ár-
ið. —
Við höfðum von um lán með
sæmilega góðum kjörum, ef rík-
isábyrgð hefði fengist. Svo fór
að okkur var synjað um þessa
bón. Jeg er kannski ekki spá-
maður, en jeg spái því, að hjer
hafi ríkisvaldið sleppt tæki*-
færi, til að komast Ijett Tit
nauðsynlegum umbótum. Þa
kannski cftir að sýna sig
síðar. — Það cr kanmli
lengur móðihs að vei*a hr.g
hvorki með ríkísrekstur
annað í þessu þjóðfjelagi.
hefði helst kosið að umfcætur
Fih. á bls. 12
ur
aö á
>ét ur
eklci
ýrin,
eða
Jeg