Morgunblaðið - 03.09.1949, Side 14

14
LcugaiJagur 3. sept 1949,
M O R G U N BL Afí IÐ
Framiiálda

Kira Arqunova
Eítir Ayn Rand
IJJJiMl IJ<MJJ<IJ<JJ1JI1I11III1MIIM1IM1IMIIIIIII1IMM1 II
liMiMlllllllllMltlllllllllllllMIIIIIMIMMMIllMMIIIII
andi prímuskvikindi, þegar ég hrökk í þúsund mola. Hún greip
kem heim?“ j andann á lofti. Hann hló.
„Maturinn er til“, sagði stúlkj „Komdu þá. Þú getur keypt
an og flýtti sjer að slökkva á eitthvað á leiðinni“.
prímusnum. J Hún stóð kyrr og starði á
„Keyptirðu gjöfina?“ spurði j brotin
Klira.
„Já, hún stendur þarna.
Yertu ekki að taka brjefið ut-
an af henni. Hún er brothætt.
Við skulum fara að borða, ann-
ars komum við of seint".
Þegar þau höfðu lokið við að
borða, þvoði stúlkan matar-
ítátin og fór síðan. Kira sat
fyrir framan spegilinn og mál-
aði varir sínar með nýjum,
frönskum varalit.
„Ætlarðu að vera í þessum
kjól?“ spurði Leo.
„Já“-
„Nei. Farðu heldur í svarta
flauelskjólinn“.
„Mig langar hreint ekkeit til
að skarta í mínum fínustu föt
um í brúðkaupi Vietors. — Ef
ekki væri vegna Vasilis frænda
færi jeg als ekki“.
„En fyrst við förum. vil jeg
að þú sjert fín“.
„Leo, er það viturlegt? —
Þarna verða vinir hans úr
ílokknum. Hversvegna ætt-
um við að sýna þeim, að við
höfum peninga.“
„Því ekki það: Auðvitað höf
um við peninga. Látum þá bara
sjá, að við höfum peninga, Jeg
vil ekki gera þessum mann-
ræflum það til geðs, að ganga
eins og ræfill til fara“.
„Jæja, Leo. Þú skalt ráða“.
Hann virti hana fyrir sjer
þar sem hún stóð fyrir framan
hann í svarta kjólnum. Kjóll-
inn var látlaus og einfaldur og
klæddi hana vel. Hendur henn
ar voru mjúkar og hvítar við
svart flauelið. Hann kinkaði
kolli og brosti, og tók um hönd
hennar, eins og hún væri hirð
meyja og kysti á handaibakið.
„Leo, hvað keyptir þú handa
þeim.“ spurði hún.
„Jeg keypti vasa. Þú getur
litið á hann ef þig langar til“.
Hún tók brjefið utan af og
skoðaði vasann.
„Leo“, hrópaði hún upp yf-
ir sig. „Hann hlýtur að hafa
verið hræðilega dýr“.
„Eðlilega. Þetta er Sjevres-
postulín“.
„Leo .... fyrir alla þessa
peninga. . . . “. Rödd hennar
var þreytuleg.
„Geturðu aldre'i gleymt
lóm, þegar hún talaði við gest-
ina.
Acía litla var með rauða
slaufu i hárinu, sem rann stöð-
ugt fram á nef hennar. Hún
flissaði kjánalega. nagaði negl
urnar og virti Marishu fyrir
sjer með vandlætingarsvip. —
Svo læddisi hún í kring um
boiðið, þar sem gjafirnar stóðu.
Litli húsálfurinn
SAGA FRÁ LUNEBORG
2.
þessu orði? Getum við ekki(Þær voru undarlegt sambland
lifað án þess að þurfa að hugsa( af óskildum munum: brons-úr,
sí og æ um peninga?“ kínverskur öskubakki, eins og
„En þú varst búinn að lofa. hauskúpa að löeun, nýr prímus,
að spara. Við getum þurftjog heildarúteáfan af ritum
seinna á peningum að halda.
Það e rekkí víst að þetta haldi
áfram“.
„Vitleysa. Við höfum nógan
tíma til þess að hugsa um að
spara“.
„En skliur þú als ekki, að
þarna liggja rúblur í hundraða
talj á gólfinu? Ertu búinn að
gleyma því að þú hættir lífi
þínu fyrir hverja eina af þess
um rúblum?“
„Nei, jeg er hreint ekki bú-
inn að gleyma því. Það er ein-
mitt .bað sem ég man. Hvernig
get jeg vitað, hvort jeg á
nokkra framtíð? Jeg hefi nógu
Lenins í rauðu bandi. Irina
fylgdist með systur sinni, til
þess að geta dregið hana frá
kökunum á skápnum í tæka
tíð.
Galína Petrovna elti Victor
á röndum, sló á öxlina á hon-
um og endurtók í sifellu: „Jeg
er svo ánægð, jeg er svo ánægð
með þig, elsku drengurinn
minn“. Vöðvarnir í andliti
Victors voru orðnir stiiðir og
brosið afskræmt. En hann sneri
sjer frá einum gestinum til
annars og það skein í hvítar
tennur hans.
Þegar Victor tókst loks að
losna við Galínu Petrovnu,
hún á öxl Vasili
lengi átt að búa við peninga-
skort. Hefi jeg ekki leyfi til klappaði
að
sýnist .... á meðan jeg get?“ ,er svo ánægð, svo afskaplega
„Æ, Leo .... Við skulum ánægð, Vasili- Þú mátt sannar-
leggja af stað, annars komum lega vera hreykinn af syni
fjfra við þá, það sem mjer Ivanovitch og endurtók: „Jeg
við of seint“.
„Vertu ekki að hnykla brýrn
ar, Kira. Þú ert dásamlega fal-
leg í þessum kjól“.
Vasi með astersvendi stóð á
borðinu í borðstofu Dunajevs-
fólksins og nastúrtíur i skál á
slaghörpunni. Slagharpan
hafði verið fengin að láni hjá
einum nágrannanna. Það voru
djúpar rispur í parketgólfinu
frá dyrunum og að staðnum,
þar sem hún stóð.
Victor var í dökkum fötum
og hafði á sjer svip sem sómdi
hamingjusömum ungum manni.
Hann heilsaði gestunum með
handabandi, brosti og hneigði
sig og þakkaði fyrir hamingju-
óskirnar. Marisha var í fjólu-
bláum ullarkjól með hvíta rós
á annarrj öxlinni. Hún var ó-
styik og utan við sig, en fylgd
ist hreykin með hverri hreyf-
„Leo. Við getum ekki gefið ingu Victors. Hún roðnaði og
þeim hann. Mér er alveg sama jkinkaði kolli, þegar gestirnir
um verðið, en við getum ekki óskuðu henni til hamingju, og
Vasili Ivanovitch kinkaði kolli,
eins og hann hefði ekki heyrt
hvað hún sagði, og Irina dró
Galínu Petrovnu frá honum.
Þegar Kira kom inn í stofuna,
varð henni fyrst litið i áttina
að glugganum. Þar stóð Andrei
Taganov.
Hún nam staðar i dyrunum.
Hann mætti augnaráði hennar,
en leit svo á manninn, sem
leiddi hana við hlið sjer. Leo
brosti hæðnislega. Kira gekk
beint til Andrei. Hreyfingar
hennar voru öruggar og fas
hennar frjálslegt og tígulegt í
senn. Hún rjetti honum hönd-
ina og sagði hátt:
„Gott kvöld, Andiei. Það er
gaman að sjá þig hjerna“.
Hún las úr svip hans, að
Vinnufólkinu þótti eins og skiljanlegt er heldur en ekki
vænt um alla þessa hjálp og eldastúlkan sá um það, að á
hverju kvöldi væri húsálfinum fært upp í turnherbergið skál
af sætri mjólk og hveitbrauðssneið.
Ef eitthvað týndist í húsinu, þá var það altaf sama sagan,
að það var Hinrik litli húsálfur, sem fann það og hann hjálp-
aði fólki til að muna hvað því hafði verið sagt að gera.
Satt var það að stundum sparkaði hann óþyrmilega í rass-
inn á þeim sem voru latastir, en þegar allt kemur saman.
verður ekki annað sagt en að vel hafi verið á með honum
og fólkinu í gömlu höllinni og um húshaldið þar var sagt,
að hvergi væri meiri myndarbragur á neinu heimili en ein-
mitt þar.
Hann bað einu sinni um að fá hægindastól, borð og rúm
upp í turnherbergið og var svo gert. En aldrei sást, að
þessir hlutir væru neitt notaðir. Það var aðeins hægt að sjá
í rúminu dálitla laut, líkast því sem ketlingur hefði legið
þar.
En mjólkurskálin var tæmd á hverjum degi og hin daglega
brauðsneið hvarf einnig.
En svo fann hann upp á því að heimta að fá að borða við
borð húsbóndans á hverjum degi hjeðan í frá. Hann heimt-
aði að stóll væri settur við hlið húsbóndastólsins og það átti
að leggja á borð fyrir hann eins og fyrir aðra gesti, bæði
skeið, hníf og gaffal, vínglös o. s. frv. Húsbóndinn hafðí
ekkert á móti að sjá hvað úr þessu yrði, gaf skipun um að
allt skyldi gert eins og húsálfurinn bæði um.
Og svo fjekk Hinrik húsálfur að sitja við matborð hús-
bóndans. Það var til dæmis hellt í vínglasið fyrir hann og
þá sáu menn, að það lyftist frá borðinu, tæmdist og var aft-
ur lagt niður tómt. Og menn sáu hnífinn skera ketið niður
í bita og gaffallinn stakkst í bitana, lyfti þeim upp og svo
hurfu þeir. Og síðast sást serviettan, sem lyftist upp og
nuddaðist fram og aftur í loftinu, þá var Hinrik litli að
þurka sjer um munninn.
Þá var það einu sinni sem göfugur gestur kom til hallar-
innar og sat til borðs með húsbóndanum. Hann sá állar þess-
ar einkennilegu aðfarir og starði steinhissa á það, hvernig
menn rjettu hinum ósýnilega borðgesti matinn.
nrfuoh^uinnJka. '^unix
látið þau sjá, að við höfum ráð tók í útrjettar hendur án þess hans var kurteisleg, en brosið
L U/vn—. T-.nJ< „U _ C i ií. . í r t , , I ncVommfoilíí
Á baðstað. Fargjöld fyrir fíla.
— Hvað, eruð þjer að baða yður Til þess að ferjan yfir Hudson-
með hattinn á höfðinu? fljót á milli New Jersey og New
— Baða? jeg er ekki að baða mig.York horgaði sig voru öll fargjöld
jeg er að drukkna. hækkuð, þar á meðal var fargjald
dk fyrir fíia hækkað úr $ 1,40 í $ 2,80.
Akið varlega. 4"
Það sem af er þessu ári hafa l jViIdi fá skaðabætur.
hann skildi hana. Hann myndi fangar sloppið úr fangelsinu i Salt
vera varkár. Hann þrýsti hönd Lake City.
Einhver greinagóður maður, setti
nýlega upp við akveginn, sem liggur
með fram fangelsinu skilti, sem á
var letrað:
— Akið varlega. Strokufangar að
hlaupa yfir götuna.
hennar og brosti vingjarnlega.
Leo kom til þeirra. — Hann
hneigði sig fyrir Andrei.
„Jæja, þjer eruð þá vinur
Victors?“ sagði hann. — Rödd
á þessu. Það er alt of hættu-
legt“.
„Hvaða vitleysa“.
„Þú leikur þjer með eldinn.
Leo. Hversvegna ættum við að
koma með svona gjöf. þegar
allir kommúnistarnir sjá það‘,
„Einmitt þessvegna".
„En þú getur sagt þjer það
sjálfur, að þeir sjá strax, að
venjulegur einkaverslunarmað-
ur hefir ekki ráð á að kaupa
svona gjöf“.
„Hættu þessari vitleysu“.
„Skilaðu honum aftur og
fáðu eitthvað annað í staðinn“.
„Nei, það geri jeg ekki“.
„Jæja, þá fer jeg ekki“.
„Kira ....“.
„Ó
mig.......“.
„Gott og vel“.
að hafa hugmynd um, hver
maðurinn var, en leit altaf án
afláts á Victor.
Gestirnir tíndust inn vand-
ræðalegir á svip, óskuðu brúð-
hjónunum til hamingju og sett
ust enn vandræðalegri. Gamlir j og kunningja, og tók Irinu tali.
vinir og kunningjar Dunajevs-
óskammfeilið.
„Það gegnir sama máli um
mig og vður“, sagði Andrei.
Kira fór til að óska Victor og
Munkar prjóna sokka og vettlinga
1 Shanghai er klaustur buddhatrú-
armunka, sem er kallað „Klaustrið
við brunninn". Siðan kommúnistar
Marishu til hamingju. Hún ! rlí>ðu Shanghai, hafa þeir bannað
kinkaði kolli og brosti til vina | munkunum að leita samskota. og hef-
' ir klausturstjómin ákveðið að afla
rr,-,„ ■ • _ . fjár með því að láta munkana prjóna
Hun vissi, að maðunnn, sem > ,,
oiAv ___| sokka og vettlmga.
stoð við gluggann fylgdist með
henni, en hún leit ekki þangað.
Það leið nokkur stund áður |Tv‘svfr v,er®ur gan,aU ma8ur barn
en hún gat nálgast Andrei aft-
ur svo að lítið bæri á. Leo var
fólksins voru taugaóstyrkir, tor
tryggnir og varkárir. Vinir
Victors úr flokknum voru
klunnalegir, feimnir og næst-
um óeðlilega kurteisir við vini
fjölskyldunnar. Framkoma : að hlusta á Lydíu hinum megin var hinn kátasti, vegna þess að hann
gestanna varð þó enn fumkend , í stofunni. JVar farinn að taka tennur enn einu
ari þegar þeim varð litið á Vas- „Victor hefir svo oft boðið sinni.
ili Ivanovitch. Hann var mag- - mjer heim til sín, en þetta er I
Richard Thompson, sem er niræður
og á heima í Florida. kastaði fölsku
tönnunum sinum út í öskutunnu, og
ur og bak hans bogið og á- í fyrsta skipti sem jeg kem.
VíSa er pottur brotinn.
James Parker leynilögregluþjónn
Ohio, er gjaldkeri lög-
hyggjurnar höfðu rist rúnir sín | Jeg vissi að þú mundir ' vera ,
. Leo gerðu það fyrir j ar í andlit hans. Hann hafði hjerna. Kira. — Það eru liðn- 1 .v/1!”1,tou , , . . -
yarla augun af Irinu. Hún var ar þrjár vikur, síðan....“. j wti« ****££.
Tl . , x skarsta kjolnum sinum, þottj „Jeg vext það, Andrei. Mjer ann af skemmtunilmi inn í banka, en
Hann greip vasann og fie.vgði hanrx væri shtinn og bættur og , komið. Jeg skal skýra það alt var sagt að einn af 20 dollara-seðl-
honum í gólfið svo áð ‘
hann hún gerði sjer upp glaðværan þykir það leitt. En jeg gat ekki urnun væri falsaðut.
Nýlega kom brjef til borgarstjór-
ans í Worcester í Massaschusett. í
brjefinu.stóð m. a.:
— Einhvemtimann á timabilinu
1889 til 1890 fjell jeg ofan um opið
kolageymslugat fyrir framan gisti-
húsið og slasaði mig ......... Mjer
finnst að bærinn ætti að greiða mjer
skaðabætur.
★
Fór á leiðarenda.
Lögreglumaðurinn Dick Tracy var
kallaður út, þegar tilkynning barst
um, að bifreið hefði verið ekið út af
vegi gegnum grindverk og út í
stöðuvatn fyrir neðan. Lögreglumað-
urinn ók á staðinn, en þegar hann
var nærri kominn þangað verkuðu
bremsurnar á bílnum hans ekki og
hann Jenti út í vatnið við hliðina á
hinum bilnum.
IIMllllllllllllllMlllllllllllliiiiiiMIIIIIMIIIIIMIMIIIIVI
Sokkaviðgerðir
i
Getum aftur tekið á móti |
sokkum. Afgreiðslutími |
2—3 dagar. Gerum einnig §
yið tildregna sokka.
Verslunin Varðan,
Laugaveg 60.
IIIIIIIII lllllll 1111111111111111111111111IIIIII IIIIMIHIIIÉIIUa