Morgunblaðið - 19.01.1950, Side 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 19. jan. 1950
^ ninnm
Framhðidssagan 14
BASTIONS-FOLKIÐ
Eftir Margaret Ferguson

iniiHim lll■l■••lllllllllll■ll
Hún tók í hárlokk, sem hvað
eftír annað stakk sjer fram und
an höfuðklútnum og ýtti honum
á sinn stað.
,,Af hverju er það sjerstak-
lega gaman?“ sagði Leah og
ryi'ti brúnum.
,„Já, jeg sagði það. Það er af-
sltaplega áhugavert að fylgjast
►neð barni vaxa upp, þegar mað
ur hefir ekki minnstu hugmynd
-um forfeður þess eða hvaðan
er komið. Auðvitað getur
t>að verið mikil áhætta að gera
Jiarð; slfm Maitlands-hjónin
gerðu, og oft hefir það stefnt
fólki í beinan voða. En þau
b-sif-a verið heppin. Þó get jeg
clíki annað en sagt, að mjer
fínnst það vanþakklátt af Chat-
hérinU'að' rjúka til Londbri, þég
ar Maitlands-hjónin voru búin
að ala hana upp og kosta hana
alt mögulegt."
„En jeg skil ekki hversvegna
hún ætti endilega að vera svo
afskaplega þakklát“, sagði
fceah.. „Stúlka eins og Catherine
á Bð kynnast fólki og lofa fólki
að kynnast sjer. Og jeg held
ckki að Maitlands-hjónin hafi
tekið hana sjer í dóttur stað
aðeins sjer til ánægju. Ertu
ckkí að verða of sein á fund-
imh Mabel?“
„Drottinn minn. jú. En það
cr bara svo sem engin ástæða
iil þess að koma stundvíslega,
þjt sem- það er ekki talað um
annað fyrsta klukkutímann, en
treaða spil voru á hendi í síð-
asita bridge-boðinu hjá frú
tPolfiot'r og-hvers vegna Doreen
Rardon vann ekki golfkeppnina
um daginn. Fer hárið á mjer vel
**úna, Leah?“
„Eitt hornið á klútnum lafir
ntðmr -í hnakkanum“, sagði
fcéah-og frú Brastock stakk enn
cinni hárnál í höfuð sjer.
„Svona. Jeg skil ekki, hvers-
vegna þú nota aldrei höfuð-
Múta. Leah. Það er svo afskap-
f?ga- þægilegt, sjerstaklega þeg-
ar það er hvasst og það er ekk
ert voðalega óklæðilegt.
Jæja, jeg held að jeg fari að
fcoma •mj-er a-f • stað. Ef jeg kem
tímanlega, þá get jeg kannske
^átpað vesalings Ethel með að
feaída upp dálítilli reglu á fund-
krum svo -að við komumst £Ín-
►frerrrtímann að efninu“.
Úm leið og hún talaði, þokaði
►utrr sjer svo lítið bar á fyrir
•"tiorðshornið og gaut augunum
á ská á litla brjefabúnkann, sem
ÍJherida hafði verið að fara yf-
ir- .-En Sherida læddi um leið
Værripappírsörk yfir brjefin og
trú-Brastock hnykkti sjer til.
„Jæja, jeg verð að fara. Jeg
sje þig á fundinum hjá Rauða
l.rossinum á þriðjudaginn, ef
jjg lít þá ekki inn áður. Og
►oundu-eftir því að segja Logan
að Catherine sje að koma aft-
«r-. Jeg veit að það gleður hann
sjerstaklega“.
Hún virti Sheridu ekki við-
Hfe; þegar hún fór. og Leah
>tattaði~Sjer aftur á bak í stóln-
um og sagði hugsandi:
„Jeg skil ekki hversvegna
foestu eiginleikar vina manns
geta stundum gert mann fok-
►eiðam Mabel Brastock er vönd
tið kona og góðhjörtuð .... en
síundum gæti jeg blátt áfraqt.
snúið hana úr hálsliðnum bara
vegna þess. Fannst þjer ekki
við tala eins og verstu kjafta-
kerlingar um Catherine Mait-
land? En það hefir aldrei ver-
ið farið leynt með það hjer, að
Maitlands-hjónin tóku hana að
sjer þegar hún var sex mán-
aða gömul frá munaðarleys-
ingjahæli. Hún fannst vafinn
inn í sjal í biðsalnum á Truro-
stöðinni. Hún var ákaflega fal-
legt barn, og hún er orðin mynd
arlegasta stúlka. Manni dettur
Varla í hug að hún sje ekki
dóttir Maitlands-hjónanna. —
Jæja, eigum við ekki að halda
áfram við þessi brjef, Sherida,
áður en nokkur annar kem-
ur“.
Tvisvar voru þær þó ónáðað-
ar aftur um morguninn. — í
fyrra skiptið var það Christine,
hún hjekk lengi við stólbak
Leah og bauðst til að stoppa í
sokka fyrir hana eða ydda blý-
antana eða gera bara eitthvað,
sem þurfti að gera, svo að hún
gæti fengið að vera inni hjá
henni. En Leah neitaði tilboð-
unrri svo ákveðið, að Christine
gafst upp að lokum og fót út
með óiundarsvip.
í annað skiptið, rjett fyrir
hádégið, kom frú McReady. —
Hún var stutt og digur, með
sakleysisleg blá augu. Hún kom
til að segja frjettir af fundin-
úm hjá fjáröflunarnefndinni.
„Okkur tókst loksins að
skrifa upp nöfn þeirra sem
ætla að taka börn inn á heim-
ili sín“, sagði hún. „En jeg
skrifaði ekki þitt nafn, vina
mín. Það væri ekki rjett að
snúa sjer til þín nema ef í nauð
irnar rekur. Við komum þessu
loksins af, þó að það væri ekki
auðvelt vegna Mabel. Jeg veit
að hún er góð vinkona þín,
Leah, en samt sem áður ....
þegar við vorum búnar að
hlusta á það, hvernig hún fór
að því að fá verðlaunin fyrir
begoníurnar í fyrra og hvernig
„elskan hann Keith“ dekrar við
hana, og hvernig allir ungu
stúdentarnir í Heidelberg lágu
bókstaflega fyrir fótum henn-
ar þegar hún var þ>ár í þrjár
Vikur í sumarleyfi árjð 1900;
svo að hún getur bara alls ekki
trúað því að Þjóðverjar sjeu í
hjarta sínu annað en einfaldir
góðhjartaðir tilfinningamenn,
bá er ekki mikill tími afgangs“.
Hún leit glettnislega á Leah.
„Kom hún kannske ekki svona
tímanleea á fundinn til þess,
svo að lítið bæri á, að geta
hjálpað mjer að stjórna og kom
ast að efninu?“
Leah hristi höfuðið og hló.
„Þú þekkir Mabel eins vel
og jeg, Ethel Við þurfum ekki
að tala meira um það. Hefurðu
verið kynnt fyrir nýju vjelrit-
unarstúlkunni minni, ungfrú
Sheridu Binyon. Þetta er frú
McRegdy, Sherida".
„Komið þjer sælar“. Bros frú
McReady var blíðlegt eins og
barnsbros. „Ertu loksins búin
að losna við ungfrú Miffity
með lífstykkin og mölkúlulykt-
ina, Já, heyrðu mig, Leah, er
Ghristine vel frísk núria, Jeg
mætti henni í garðinum áðan,
og hún var svo föl og niður-
lút og hún svaraði varla þegar
jeg yrti á hana. Jeg hjelt
kannske að það væri eitthvað
að henni“.
„Ó, nei, nei, það er ekkert
að henni“, sagði Leah. „Það
er bara það, að hún vildi vera
hjerna inni hjá mjer í morg-
un og fá að gera eitthvað fyrir
mig og jeg vildi ekki leyfa
henni það. Hún hefir náttúr-
lega verið særð og yfirgefin.
Jeg vildi óska, Ethel, að jeg
hefði farið að þínu ráði, og
sent hana á heimavistarskóla,
með Meg. En hún æsti sig svo-
leiðis udp við tilhugsunina um
það að fara frá mjer, og Basti-
ons, að mier varð nóg um. Það
er orðið of seint núna. Það er
ekki hægt að senda sextán ára
stúlku á heimavistarskóla í
fyrsta sinn“.
.. „Jeg held að hún hefð|
haft gott af að fara“, sagði frú
McReady. „Og hún gæti vel
farið núna í skólann í Merrion
Towers. Það er nokkurskonar
framhaldsskóli“.
„Já, jeg veit það, en. Ethel,
þú veist ekki hvernig Christine
getur skotið okkur skelk í
bringu, þegar hún æsir sig upp
og jeg held líka að hún mundi
verða óánægð þar. Jeg veit vel
að jeg er ósköp kjánaleg og
allt of eftirlát við hana, en jeg
held að allir hafi tilhneigingu
til þess gagnvart stiúpbörnum.
Þau eru miklu þyngri ábvrgð
og vega meira á samvisku
manns, en eigin börn. Ef And-
rew tæki upp á því að spenna
sig upp í ofsa, eins og Christ-
ine gerir, mundi jeg reka hon-
um vænan og eftirminnilegan
löðrung. En því er öðruvísi var-
ið með Christine. Ætlarðu að
borða hádegisverð með okkur?“
„Nei, jeg hefi ekki tíma til
þess“. Frú McReady setti á sig
hanskana. „Það er gaman að
siá hve þú ert hraustleg, Leah.
Og ef Christine verður svona
niðurlút í dag, sendu hana þá
til mín. Hún getur hiálpað mjer
að mála auglvsingarspjöldin
fyrir skátana. Verið þjer sælar,
ungfrú Binyon. Jeg vona að
yður falli vel að vera hjer á
Cornwall“.
„Mier líkar það prýðilega",
sagði Sherida, en henni fannst
frú McReady horfa rannsak-
andi á sig, um leið og hún fór
brosandi út.
7. KAPÍTULI.
Catherine Maitland sat við
gluggann í reykingarklefanum
á fyrsta farrými í járnbrautar-
lestinni með hattinn í keltunni
og horfði út.
Þetta var sólskinsbjartan vor
dag, þegar loftið virðist tindra
í blíðri golunni, og trjen fá á
sig annarlegan litblæ. Lestin
var komin inn á Cornwall. —
Himinninn var heiður og blár,
en þó var eins og sólinni tækist
aldrei að varpa geislum sínum
alveg í gegnum leyndardóms-
fullu skuggana, sem alltaf
hvíldu yfir landinu. Hæðar og
ásar báru við bjartan himin-
inn, hjer og þar glitti í silfur-
tærar tjarnir og uppi á hæðar-
brún uxu spengileg lævirkja-
trje.
JNhttmdAAifU)*
I leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
14. I
Monroe skellihló, þegar frásögninni lauk.
— Jeg viðurkenni, sagði hann, að það gat vakið grun,
að jeg fór að taka þennan bústað á leigu með svona stutt-
um fyrirvara. En læknirinn sagði mjer, að jeg yrði þegar
í stað að njóta hvíldar og fara eitthvað út á ströndina og
þá vildi jeg þennan stað. Það er heldur ekki svo undarlegt,
þó að þið hafið ruglað mjer saman við þennan Jackson,
því að þegar jeg var á gangi í bænum í morgun sá jeg að
margir horfðu með grunsemdaraugum á mig og jafnvel
varð jeg þess var, að nokkrir fóru að elta mig og fylgjast
með ferðum mínum og ef satt skal segja, þá var jeg að
ieyna að fela mig á bak við bátana í morgun til þess að
forðast að fólk tæki eftir mjer.
— Jeg vissi það, að þú hefðir verið að fela þig fyrir ein-
hverjum, sagði Dikki sigri hrósandi, en þessi írski bjáni
þarna, og hann benti á Halligan, sagði að ferðalag þitt væri
ekkert grunsamlegt.
Halligran gretti sig framan í Dikka. — Já, sagði hann. Þú
getur haldið áfram að hnjóða í mig, en jeg skal líka láta
þig kenna á því á morgun.
Rithöfundurinn fór að hlæja. — Hvað gengur eiginlega á
milli ykkar? sagði hann.
— Ekkert annað en það, að jeg ætla að berja hann Dikka
á morgun, svaraði Halligan. — Hann hefur ekkert annað gert
i allan liðlangan dag en að hella móðgunum yfir mig.
Dikki ætlaði eitthvað að fara að svara fyrir sig, þegar
Monroe lagði fingurinn að vörum sjer.
— Uss, þögn, sagði hann. — Hlustið þið. Heyrið þið ekki
eitthvað einkennilegt hljóð? hvíslaði hann.
Við þögnuðum undir eins og heyrðum, að neðan úr kjall-
arnum kom undarlega hljóð eins og skruðningar og líkast
því sem einhverskonar leirmunur hefði fallið og brotnað.
*lfJRjLCF ^nohjqumliCi^Áyriu,
— Vilduð þjer gjöra svo vel, að
gefa mjer cinn höfuðverkjarskamt.
★
Hjarta fíflsins dansar á vörum
hans. —Skoskur málsháttur.
★
Maður nokkur var að halda rœðu
gegn hinum þungu sköttum lands-
ins. Hann sagði: „Ef skattaálagninga-
mennimir, sem við höfum hjema,
væru -settir upp é eyðieyju, myndi
ekki líða einn dagur, þangað til
þeir væru búnir að stinga höndun-
um í vasana á allsnöktum frum-
•>yggjunum“.
★
Mikið hefur verið skrifað um það,
hvernig á að bjarga lifi sjúklings,
meðan beðið er eftir lækni. en jeg
hefi aldrei sjeð orð um það, hvernig
eigi að fara að bjarga lífi læknis,
á meðan hann bíður eftir sjúklingi.
★
Umferðasali kom eitt sinn á bónda
bæ. „Drottinn minn dýri,“ sagði
hann, „en hvað þetta er Ijót kona“.
„Þetta er konan mín, ungi rnaður",
sagði bóndinn, „og þjer ættuð að
' minnast þess, að ytri fegurð nær
ekki dýpra en húðin“.
„Jæja,“ svaraði umferðasalinn, „í
guðs bænum, afhýðið hana þá“.
★
Ungur maður, sem borgaði 175 kr.
á viku fyrir herbergi með rúmi og
borði, var aldrei alveg viss um,
hvað væri rúmið og hvað væri
borðið.
_ ~Ar ^ ^
Maður, sem hafði lesið sögu í
mörg ár, sagði eitt sinn við Lincoln
forseta. „Jeg þekki engan, sem hefur
kafað dýpra í hina heilögu lind þekk-
ingarinnar, heldur en jeg“
,.Nei,“ svaraði Lincoln, „og eng-
an, sem hefur komið þurrari upp“.
★
Slæm mistök.
Pjetur er að verða hræðilega utan
við sig. Núna um daginn kyssti hann
ctúlku í misgripum.
„Hjelt hann, að hún væri konan
sin?“
,,Nei, það var konan hans“.
★
Hrekkjótti Amor.
„Ertu trúlofaður fjórum stúlkum
I éinu“? hrópaði hinn skelfingú lóstni
föðurbróðir. „Hvemig geturðu varið
slíkt háttalag?“
t „Jeg veit ekki“, svaraði ungi
frændi hans. „Amor hlýtur að hafa
skotið mig með hríðskotabyssu".
iiniiMiiiiHiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiniiiiiai
Hannyrða- og
sníðakensla
Byrjum nýtt námskeið um
næstu mánaðamót. Dag- og
kvöldtímar. —• Upplýsingar á
Langholtsveg 89 alla daga og í
síma 80268 frá kl. 3—6.
Guðný Helgadóttir.
Ástrún Valdimarsdóttir.
Indíana Guðlaugsdóttir.
lll■■■IIIIItlH■■l■IIIIIIMIIIIII■ll■IIIIIIIIIIIIUi
BEST AÐ AVGLÝSa
1 MORGVNBLAMIW