Morgunblaðið - 09.05.1950, Síða 14

14
wait<:vvBLAOiv
Þriðjudagur 9. maí 1950.
Framhaldssagan 28 .....
Gestir hjá „ilntoine"
&
Eftir Frances Parkinson Keyes
vliMiiiiliiiiiiimitiiiiiimiiiiimiiiiiiuiiKiiHiiminiiiimi
Að veikindunum undanskild-
um, lifði hún mjög hamingju-
EÖmu lífi“.
„Þjer sögðuð að miðinn hafði
eir.s getað verið skrifaður til
yðar?“ sagði Murphy og sneiú
sjer að Caresse.
„Já“.
„Hafði hún nokkra ástæðu til
að segja yður sjerstaklega að
bún gæti ekki „þolað“ eitthvað
Þengur. Það er vel skiljanlegt
áð hún segi slíkt við móður
sína, eiginmann sinn eða lækn-
jp.n sem öll tóku beinan þátt
r veikindum hennar og afleið-
iagum af þeim. En hvers vegna
hefir hún sjerstaka ástæðu til
að segja það við yður?“
„Jeg veit það ekki. Jeg sagði
bara að hún hefði eins getað
r.krifað þetta til mín“.
„Þjer hafið ekki svarað spurn
iugu minni. Jeg spurði yður,
lívort hún hafi haft nokkra
r.jerstaka ástæðu til að segja
slíkt við yður. Hvort þið hafið
ef til vill verið flæktar í eitt-
hvert vandamál, svo að hún
hafi viljað segja það síðast
orða að hún gæti ekki þolað
þetta lengur?“
„í rauninni var engin ástæða
til þess. En það getur verið að
hún hafi haldið það“.
„Og hversvegna?11
„Hún gæti hafa haldið að
eiginmaður hennar skipti sjer
naeira af mjer en eðlilegt var“.
Rödd Caresse var köld og hörð.
Léonce starði á hana. „Það
sem hún á við er það“, sagði
hann, „að konan mín tók sjer
»njög nærri hvernig sjúkdóm-
urinn var að gagntaka hana
og gerði hana æ meira hjálp-
arvana, og það hafði auðvit-
að áhrif á • • . . á samband okk
ar á milli. Hún var tortrygg-
in gag'nvart hverri konu, sem
jeg talaði til. Þessvegna held
jeg að hún hafi skrifað þetta
til mín. Og hvernig hún komst
í þetta sjúklega ástand, má
rekja beina leið til Perraults
læknis“, bætti hann við og leit
illilega á lækninn“, sem segir
henni að máttleysið muni fara
sívaxandi, ekkert muni við því
að gera, og að hún muni aldrei
framar geta .... ja, geta lifað
heilbrigðu hjónabandslífi með
ínanni sínum. Jeg er viss um
að það var þetta sem hún átti
við, þegar hún segist ekki geta
þolað þetta lengur“.
„Ef til vill hefir Léonce á
r jettu að standa“, sagði Amelie.
næstum áköf. „í fyrstu gat jeg
ekki litið þannig á það, en nú
get jeg það. Jeg hjelt aðeins
að hún hefði snúið sjer til
piín, móður sinnar, þegar hún
iar í vanda, alveg eins og hún
íiefir alltaf gert frá því hún
yar barn, og vildi að jeg fyrir-
gæfi sjer það seffi hún ætlaði
að fara að gera. En jeg verð
að viðurkenna að það er öllu
tneiri líkindi til að það sje rjett
sem Léonce segir“.
„Jæja, við skulum sleppa því
í þetta sinn........Hver ykkar
sá miðann?“
„Jeg“, sagði Amélie og Lé-
once um leið.
„En þjer, Perrault?“
. Perrault læknir hikaði
f.nöggvast áður en hann svaraði
„Já, ieg sá miðann og las hann“,
sagði hann loks dálítið tregur.
„,En áður en þjer spyrjið nokk-
tn-s frekar, þá ætla jeg að
minna yður á það að læknir er
bundinn þagnarheiti við sjúkl-
ing sinn“.
,.Jeg skil það vel. Það er að-
eins ein spurning sem jeg ætla
að spyrja enn, og þið þurfið
ekki að hafa neitt samviskubit
þó að þið svarið henni. Mjer
skilst að þið þekkið öll vel rit-
hönd frú St. Amant. Getur
leikið nokkur vafi á því að hún
hafi skrifað þetta sjálf?“
Aftur svöruðu Léonce og
Amélie samstundis. En næstu
spurningu beindi leynilögreglu
foringinn beint að móður
Odile.
..Hversvegna eruð þjer svo
vissar um það, frú Lalande?“
„Haldði þjer að jeg þekki
ekki rithönd barnsins míns? —
Jeg, sem hefi þekkt hana í
nærri tuttugu ár. Jeg kenndi
henni sjálf að skrifa þegar hún
var barn“.
..Haldið þjer að yður geti alls
ekki skjátlast? Hún var orðin
mjög skjálfhent, eftir því sem
Perrault læknir segir“.
„Auðvitað skjátlast mjer
ekki“. í stað þess að stynja og
snökkta var hún orðin skræk-
róma og síðustu orðin æpti hún
framan í leynilögreglumann-
inn. „Odile var skjálfhent, en
jeg veit samt, hvernig hún skrif
aði hvern einasta staf í staf-
rófinu. Enginn gæti þekkt rit-
hönd hennar betur en jeg“.
„Jeg er sammála yður í því,
frú Lalande. Jeg gæti jafnvel
verið sammála um það, að þjer
þekktuð hana svo vel að þér
gætuð skrifað með hennar rit-
hönd“.
Amélie stökk á fætur. „Út!
.... út úr þessu húsi!“ hrópaði
hún og benti til dyranna. „Þó
að þjer berið ekki virðingu fyr-
ir mjer, þá getið þjer að minnsta
kosti borið virðingu fyrir hin-
um látnu. Joe! .... Vance!.. “
Hún sneri sjer frá einum til
annars. Sjer til skelfingar sá
hún að andlit Joe Racina var
alveg sviplaust. Perrault lagði
höndina á handlegg hennar.
„Amélie, Murphy átti ekki
við, að ....“.
„Látum það kyrrt liggja,
hvað jeg hef átt við og hvað
jeg hefi ekki átt við“, sagði
Murphy. „Jeg átti ekki sjerstak
lega við að frú Lalande, hefði
skiáfað þennan miða. En jeg á-
lít að stúlkan, sem nú er dáin,
hafi ekki skrifað hann. Og þó
að jeg viti ekki ennþá hver
gerði það, þá ætla jeg að kom-
ast að því, þótt síðar verði. Því
að Odile St. Amant framdi
ekki sjálfsmorð. Hún var myrt“.
VIII. kafli.
Oi'ð Murphys höfðu miög
mismunandi áhrif á fólkið í
stofunni þegar hann lýsti því
yfir að Odile St. Amant hefði
ekki framið sjálfsmorð, heldur
hefði verið myrt.
Seinna lýsti hann því þannig
við einn samstarfsmanna sinna
á aðalskrifstofu leynilögregl-
unnar:
„Móðirin .... sem er reyndar
miklu fallegri en þessi dóttir
hennar .... sleppti öllu taum-
haldi á sjálfri sjer á stundinni
og rak upp þetta líka skaðræð-
isvein. Gamla kerlingin, barn-
fóstran og þjónustan fleygði
sjer á hnjen, fórnaði höndum
"og ranghvolfdi augunum sVo að
ekki sá í neitt nema hvítuna á
bak við stóru gleraugun. — St.
Amant óð fram gog aftur um
gólfið eins og vltlaus maður.
Dóttirin og þessi Racina voru
þau einu, sem ljetu engar svip-
breytingar á sjer sjá, nema hvað
stúlkan sendi St. Amant svo
baneitrað augnaráð, að jeg hefði
heldur kosið að horfa á hana fá
eitthvert æðiskastið, eins og
hin. Racina er auðvitað ennþá
blaðasnápur í eðli sínu, og eins
og vitað er þurfa slíkir fuglar
alltaf að láta sýnast sem þeir
hafi sjeð þetta allt margoft áð-
ur og þeim dauðleiðist. Þú
veist hvernig þeir láta?“
„.Tá, hvort jeg veit“.
„Svo að jeg snúi mjer aftur
að stúlkunni. þá tek jeg eftir
einu......Hún er sú kventeg-
und. sem alltaf er í nvjum og
stroknum fötum. En hún var
bað ekki þetta kvöld. Hún var
í rauðum ullarkjól og hann var
allur blettóttur að framan. Eðli
leea spurði ieg hana. hvernig
hún hefði farið að því að hella
allri þessari sósu framan á sig,
og bað var eins og mjer hefði
verið gefið utanundir. þegar
hún segir óskön blátt áfram, að
betta sie ekki sósa, það sje
blóð. Svo áttar hún sig á því
hvað hún er að segja og fer að
fjasa um einhvern bílaárekst-
ur, sem hún hafði lept i um dag-
inn, og að það hafi spruneið
fyrir vörina á henni og hún
hafi fengið blóðnasir. „Og þier
eruð ennþá í sama kiólnum?“
spyr jeg. „Ekki ennbá. heldur
er ieg komin í hann aftur“, seg
ir hún. Hún er þá svo utan við
sig eftir áreksturinn að hún fer
beint að hátta, þegar hún kem-
ur heim og flevgir fötunum frá
sjer hier og þar. Og þegar hún
svo vaknar við ópin og óhljóð-
in, fer hún í þann kjólinn, sem
næstur henni er, og það er þá
bessi. Og þjer að segia. Dan,
finnst mjer blóðblettirnir vera
stærri en svo, að beir hafi get-
að komið af sprunginni vör og
smá blæðingu úr nefi“.
Góð gleraugu eru fyrir öllu
} Afgreiðum flest gleraugnarecept
og gerum rið gleraugu.
j Augun þjer hvilið með gler
augu frá
T Ý L I H. F.
Austurstræti 20.
I Enm |
I SÖLLöOÐ, VIÐGERÐIfi [
VOCIR
í I Reykjavík og nafrenni lánum i
: við sjálfvirrar búðarvogi á í
1 meðan á viðgerð stendur.
i ÓlafiiT Gínlason & Co. I< /. =
i Hverfisgötu 49, sími 81370 1
s S
iiiiiiiiiiiiJiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiii^
ALUMINUiM
j KRISTJÁNSSON II.F. i
i Austur8træti 12. Sími 280t. i
iiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiuv
Silfur í Syndabæii
FRÁSÖGN AF ÆVINTÝRUM ROY ROGERS
26.
Carol lagðist fyrir uppi í rúmi í kofanum. — En jeg
skal ekki blunda eitt augnablik, sagði hún. — Jeg' veit
það, að þú ætlar að ráðast á mig í svefninum með skamm-
byssu og drepa mig.
Roy ansaði henni ekki. Hann settist niður á armstól,
sem stóð á skálagólfinu og sofnaði fljótt.
Hann vissi ekki, hvað hann hafði sofið lengi, er hann
hrökk upp við það að Carol var að læðast yfir gólfið.
— Hvað á að gera? spurði hann.
— Mjer var svo kalt, að jeg ætlaði að kasta brenni á eld-
inn. '
— Jeg skal gera það, sagði Roy. Hann gekk yfir að dyr-
unum að brenniskúrnum, opnaði þær og beygði sig til
þess að taka upp sprek.
Þá rjeðist Carol allt í einu aftan að honum, hrinti hon-
um inn í brenniskúrinn, skellti hurðinni aftur og setti lok-
una fyrir.
—- Jæja, hrópaði Carol. Þá þarf jeg ekki lengur að
vera hrædd við þig, herra glæpamaður. Nú þarf jeg ekki
lengur að vera hrædd um að þú getir tekið mig af lífi,
því að nú hefur leikurinn snúist. Nú ert þú fangi minn.
Roy heyrði að einhver bankaði á ytri dyrnar. Carol hljóp
yfir gólfið og cpnaði. Svo hrópaði hún.
;— Nú er jeg örugg, mikið var jeg heppin að einn af mönn-
um Regans kom til að bjarga mjer. Villtu bíða augnabhk.
Jeg ætla að sækja dótið mitt og svo kem jeg með þjer
niður í Syndabæli.
— Hvar er silfurmolinn? heyrði Roy að aðkomumaður-
inn sagði. Hann þekkti á málrómnum, að þeta var Mángi,
einn af mönnum Regans.
Silfurmolinn er í handtöskunni minni. Fanturinn náði
honum ekki af mjer, sagði Carol.
Roy kastaði sjer af afli á dyrnar að brenniskúrnum.
Lokan fór að láta undan, meir og meir, þar til hún gaf
sig alveg, hurðin kastaðist upp á gátt og Roy hljóp fram.

jsruu.
Tídaðu um stríðið, en farðu ekki í
það
Spánskt spakmæli.
★
Kennari: „Nefnið fjórar tegundir
af hundum."
Nemandi: „Hvitur hundur, svart-
ur hundur, hvitur og svartur hundur
og gulur hundur.“
★
„Ö,“ sagði unga stúlkan. „Mjer
finnst alveg hræðilegt að hugsa til
28. afmælisdagsins míns.“
„Hvers vegna?“ spurði vinur henn
ar. ,,H\að kom fyrir?“
★
„Afi þinn, gamli presturinn, heyrir
dálitið illa, er það ekki?“
„Dálítið! 1 gær baðst hann fyrir
og liraup á kettinum."
★
„Er kjúklingur nógu stór til að
borða þegar hann er tveggja vikna
gamall?“
„Auðvitað ekki.“
„Hvernig fer hann þá að lifa?“
★
Kristniboði: „Hversvegna starirðu
svona á mig?“
Mannæta: „Jeg er matvælaráðu-
nauur.“
★
„Veistu hvað, vina mín,“ sagði veð
urfræðingurinn. „Jeg er búinn að fá
atvinnu í Ameríku.“
„Það er gott,“ sagði konan hans.
„Jeg hefi tekið eftir því, að veðrið
hjerua stendur uppi i hárinu á þjer.“
★
Jvennari: „Getur einhver ykkar
nefnt mjér eitthvað mikilvægt, sem
hefir komið í heiminn á síðastliðnum
50 érum.
Betty litla: „Jcg.“
★
Skraddarar og rithöfundar verða að
hugsa um tiskuna.
I ÍBIJÐ
■
■
■
- 3 herbergi og eldhús óskast nú þegar, eða síðar. —■
■ Símaafnot fyrir leigusala geta komið til greina. Tilboð
5 leggist inn á afgr. Mbi. fyrir 12. þ. m. merkt „Íbúð-maí
| -1950 — 209“.
7
■
l
:
■
.....................................
\ Afvinna j
■ :
Tvær stúlkur geta fengið framtíðaratvinnu :
■ nú þegar. Z
Upplýsingar hjá Fjelagi íslenskra iðnrek- >;
enda, Skólavörðustíg 3. Sími 5730.
,iBsiaaaaMaaMBBaaaaaBaaMaaiaaaiaaaaaaaaaaMaiiiiifliaaaiMiMaMaMaaa|