Morgunblaðið - 06.09.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 6. sept. 1950 j
......Framhaldssagan 28 .................. mmmmmmmmmm*** 11111111111111i11 tnmra^
FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedicf Freedman
..■................■■■—....................IIIIHlllll.IIIIHIIIII n
í marsmánuði komu þokurn-
ar. í>að var eins og snjóbreið-
urnar hefðu fengið útbrot. — í
ljós komu milljónir af smáhol-
um, sem lýktust einna mest
svitaholum í hörundi. Vetur-
inn var senn á förum. Síðari
póstsendingin hafði ekki komið
til skila. Það kom aðeins tvisv-
ar sinnum póstur yfir veturinn,
og þegar Mike sagði mjer að
engin póstsending kæmi yfir
sumarið, grjet jeg.
En í hvert skipti, sem heim-
þráin greip mig sínum heljar-
íökum og jeg saknaði móður
minnar, kom ávallt eitthvað
fyrir. Og einnig nú varð ofur
lítilfjörlegt atriði til þess að
beina athygli miíini að öðru og
kom mjer til að hugsa um ann-
að en þá hluti, sem jeg saknaði.
Jeg beygði mig niður til að at-
huga förin í snjónum. Jeg
þuklaði þau með fingrunum og
reyndi að ímynda mjer eftir
hvaða dýr sporin væru. — Það
voru ekki spor eftir hunda, því
slóðin lá frá skóginum að hús-
inu og siðan hring eftir hring
kringum það og það einkennileg
asta var að með hverjum hring
nálgaðist slóðin húsið. Jeg
minntist þess nú, hve mjög
hundarnir höfðu spangólað
kvöldið áður. — Hugur minn
komst í uppnám og jeg hljóp
heim að húsinu.
,,Mike, Mike“. Hann kom út
í dyrnar. „Komdu og sjáðu
sporin hjerna. Eftir hvað eru
þau“?
Hann beygði si'g niður eins og
jeg hafði gert til að athuga þau.
En hann komst að niðurstöðu.
„Úlfar“, sagði hann um leið
og hann rjetti úr sjer. „Það er
unarlegt hvað hann hefur kom-
ið nálægt húsinu. En það er
aldrei hægt að reikna út hvað
úlfarnir hafa í hyggju. Einu
sinni sá jeg einn, sem virtist
véra að dauða kominn. Hann
rjett drattaðist áfram. Yfir
honum sveimaði hrafn og fylgd
ist vel með honum. Að lokum
fjell úlfurinn á jörðina og lá
grafkyr. Hrafninn sveif til jarð-
ar, settist á úlfinn og bjó sig til
að jeta hann, en það fór á ann-
an veg, því það var úlfurinn
sem át hrafninn“.
„Úlfarnir eru þá svona hyggn
ir, að þeir geta leikið brögð
sem þetta“.
Mike leit upp. Trjen voru nú
sem óðast að losna við hina
þungu byrði sína og er snjór-
inn bráðnaði af þeim kom í ljós
dökkur og blautur börkurinn.
„Myndirðu vilja fara núna í
fjallgönguna, sem jeg hef allt-
af lofað þjer upp á Nautið?
Snjórinn er nú horfinn, nema á
örstuttum kafla leiðarinnar“.
Mig hafði lengi langað til að
klifa upp á Nautið. Jeg hafði
heyrt Indjánana minnast á það,
er þeir komu til mín til að
þiggja te vikulega. Nautið var
gríðarstór klettur, sem var í
lögun nákvæmlega eins og stórt
vísindahöfuð. Það var eíns og
vörður við mynni Ne parle pas
fljótsins nokkrar mílur, í burtu.
í hvert skipti, sem jég hgfði
minnst á það við Mike að fara
þangað, hafði hann aftarð mjer
frá því og sagt að snjórinn þar
væri of varhugaverður og mjúk
ur til að klifa fjailið á þessum
tíma árs.
„En hvað' finnst þjer um það,
að úlfarnir skuli koma svona
nálægt húsinu?“, spurði jeg
Mike um leið og jeg tók hönd
hans og togaði hann af stað.
„Það er dálítið einkennilegt.
En það er vegna sljettu hænsn-
anna, sem þeir gerast svona
djarfir11.
„Sljettu hænsnanna?"
Hann glotti. ,Það er það, sem
þú kallar kanínur".
Jeg hló að því hvað hann
kallaði þær dularfullu nafni.
„Haltu áfram og segðu mjer
meira um þær“, sagði jeg.
En hann hjelt ekki áfram.
Við vorum komin upp í hæð-
irnar fyrir ofan Hudsons Hope.
Og þaðan sáum við Klettana í
austri. Hryggur veraldarinnar
kölluðu Indjánarnir þá. Þarna
gnæfðu þeir, eins og þeim væri
raðað hvorum ofan á annan,
marglitir og tígulegir. Þoku-
slæðingur ljek um rætur þeirra,
svo að þeir litu út eins og eyja
í skýjunum. Mike hjelt fast um
hönd mína. Við stóðum og dáð-
umst að þessu tignarlega lands-
lagi um stund, Það var dásam-
legt að vera þarna tvö saman
og hrífast bæði í einu. Jeg leit
í augu hans og hann tók utan
um mig og kyssti mig lengi.
Síðan hjeldum við áfram. —
Grenitrjen risu eins og dimmir
turnar fyrir ofan okkur, því nú
var snjórinn fallinn af þeim.
Eftir stundarkorn mundi jeg
allt í einu eftir sljettu hænsn-
unum.
„Segðu mjer eitthvað meira
um sljettu hænsnin, Mike“.
„Jæja. Um það bil sjöunda
hvert ár virðist eins og sjúk-
dómur komi upp meðal þeirra.
Það virðist einna helst vera
einhverskonar höfuð- eða háls-
veiki. En hvað sem það nú er,
drepast þær eins og flugur. Úlf-
arnir lifa aðallega á þessum kan
ínum og svo þegar þeim fækkar
svona mikið verða úlfarnir
hungraðir“.
„En geta þeir ekki jetið ann-
að en kanínur?" spurði jeg.
„Oh, jú, þeir veiða hreindýr
og velja þá oftast úr ungkálfa,
veikburða, eða vansköpuð
dýr. Og ef þeir eru rángjarnir,
ráðast þeir stundum á fullvaxin
dýr. Þeir sækjast líka eftir kind
um, geitum og hagamúsum. En
þessar hjarðir eru á sífeldu ráfi
og ef ekki vill þannig til að þeir
eru í nágrenninu, verða úlfarn-
ir gráðugir og óðir að komast í
slíka hjörð“.
„Heldurðu að sá sem kom
heim að húsinu hafi verið óð-
ur?“ spurði jeg dálítið skelfd.
„Jeg vona ekki“, sagði Mike.
„Jeg vildi síður að hundarnir
okkar'fengju hundaæði“.
Jeg hlýt að hafa verið nokk-
uð áhyggjufull á svipinn, þegar
hann sagði þetta, þvi hann flýtti
sjer að bæta við: „Hafðu ekki
áhyggjur af þessu, Kathy. Jeg
set út fyrir hann dálítið af kjöti
með eitri í“.
En mjer geðjaðist ekki að
þessu. Nú fór jeg að kenna í
brjósti um úlfinn.
„Kannske fer hann“, sagði
jeg, _.,eða hann deyr eðlilegum
dauðdaga“.
„Úlfar drepast ekki nema á
þrennan hátt — úr kláða, hunda
æði, eða af eitri“.
„Er ekki hægt að skjóta þá
eða veiða þá í gildru?“
„Venjulega ekki. Þeir eru of
hyggnir. Þeir eru svo varir um
sig gagnvart gildrum, að veiði-
menn geta haldið þeim í hæfi-
legri fjarlægð frá skotnum dýr-
um einungis með því að leggja
járnbút á jörðina“.
„Jeg kann ekki við þetta. Jeg
vil ekki láta eitra fyrir hann“.
„Ef við ekki gerum það“,
sagði Mike, „rífur hann hund-
ana okkar í sig“.
Jeg andvarpaði. Svona nokk-
uð kom ekki fyrir heima í
Boston.
„En Mike----------“ Hann tók
svo fast í hendi mína að það
brakaði í beinunum. Jeg leit á
hann. — Hann linaði takið og
benti. Jeg leit í áttina þangað,
sem handleggur hans stefndi.
Jeg sá ekkert. Aðeins snævi þak
inn árbakkann. Jeg starði og
starði. Jeg þóttist vita að eitt-
hvað væri þarna og mig langaði
að koma auga á það. Jeg vildi
vera skógarmaður eins og Mike.
Allt í einu kom jeg auga á það.
Orlítill gufustrókur reis upp úr
snjóskaflinum. Mike leiddi mig
á brott og þegar hann áleit að
við værum komin nógu langt
þaðan nam hann staðar.
„Sástu þetta, Kathy?“'
„Já, það held jeg. Litla gufu-
strókinn?"
„Það var það“, sagði Mike
fagnandi, „en þú verður að geta
hvað það er“.
Jeg gat það auðvitað ekkí, svo
hann sagði mjer það. „Það er
björn, sem er að vakna af dvala.
það sem við sáum var andar-
dráttur hans. Hann rís bráðum
á fætur með látum“.
Jeg horfði undrandi á Mike.
Hann hafði skarpa sjón óg
kænsku Indjánanna.
IH3IHIHimimHUIIIUIIHni«MIIH«IUHII»IIUIHHIIUl—
- s
i Klukkan
Auglýsingar,
*cm birtast eiga í
sunnudagsblaði
í surnar, þurfa aS vera
komnar fyrir
klukkan 6
á íöstudögum.

RAGNAR JONJSON
hœstarfettarlögmdiuf.
Laugaveg 8, sími 7752
Lðgfræðistörf og eignaumiýila.
Nr. 37/1950.
Tilky nning
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefur á-
kveðið eftirfarandi hámarksverð á seldri vinnu hjá neta-
gerðár verkstæðum:
í dagvinnu.............. kr. 14.53
í eftirvinnu .............— 20.82
í nætur- og helgidagavinnu — 27,12
Þar sem unnið er jafnt nótt og dag, helga daga sem
virka, fyrir sama kauptazta við viðgerð á síldarnótum
og netum, er heimilt að selja vinnustundina á kr. 20,07,
og gildir það ákvæði til 30. sept. n. k.
Ákvæði tilkynningar þessarar gilda frá og með 1.
ágúst 1950.
Reykjavík, 5. sept. 1950.
Verðlagsstjórinn.
■m
Nr. 36/1950.
Tilky nning
Innflutnings- og gjaldeyrisdeild Fjárhagsráðs hefur á-
kveðið að verð hverrar seldrar vinnustundar hjá skipa-
smíðastöðvum, vjelsmiðum, bifreiðaverkstæðum, raf-
virkjum og pípulagningarmönnum, megi hæst vera sem
hjer segir:
Dagvinna
Sveinar........kr. 17,83
Aðstoðarrhenn . — 15,32
Verkamenn .... — 14.04
Nætur- og helgi-
Eftirvinna daga vinna.
kr. 24,62 kr. 31,42
— 20.60 — 25,84
— 18,87 — 23,70
Ákvæði tilkynningar þessarar gilda frá og með 1.
ágúst 1950.
Reykjavík, 5. sept. 1950.
Verðlagsstjórinn.

.........
. .. ...... .. 3!
■ ■
Lítið hús I
? ..... 3
: í Vesturbænum óskast til kaups, skipti á íbúð koma til ■
: .........................................
5 greina. Uppl. í síma 81089 kl. 12—1 og 7 8 á kvöldin. •
; 3

T1
JSTLLL
Martröð andvökumannsins.
★
Meðan stóð á áköfum ástaratlotum
í myndinni, hnippti konan í mann
sinn.
— Af hverju gerirðu aldrei svona
með mjer.
— Heyrðu, svaraði maðurinn,
veistu hvað þeim er borgað fyrir að
gera þetta?
★
Elsa litla segir kennslukonunni að
hún hafi eignast systur, og þá læðist
Þórunn litla upp að kennaraborðinu
og hvíslar að kennslukonunni, að
bráðum eignist hún lítinn bróðm-.
— Hvemig veistu það, spj-r
kennslukonan.
— Jú, í fyrra varð mamma veik,
og þá eignaðist jeg litla systur. En
nú er pabbi orðinn véikur.
— Þjer skrifuðuð i, auglýsinguna
' að hjeðan væri gott útsýni.
— Já, það er kvennaskóli hjernu
við hliðina.
★
Afbrýðissami eiginmaðurinn tók
eftir því, að konan hans var að dansa
vangadans við ókunnan mann úti á
gólfinu, Hann færði sig til hennar.
— Það stara allir á þig, Erla,
hvíslaði hann, þú ættir að biðja hann
að dansa svolítið fjær 'þjer.
—. Þú ættir heldur að segja hon-'
um það sjálfur, svaraði konan, þv!
jeg þekki hann ekkert.
★
Greifinn (-vdð þjóninn) : — Jóhann,
viljið þjer gjöra svo vel að leggja
| arm minn um háls stúlkunnar, sem
situr við hlið mjer.
★
Einn hifaður að tala við tunglið
á næturhimninum.
—. Vesalings tungl. Jeg vorkennl
þjer að þú getur verið fullt aðeins
einu sinni í mánuði, en jeg geí
verið fullur allan mánuðinn.
★
í langfeiðabíl.
— Er ekki trekkur hjá þjer, elskan
mín?
— Nei, það er enginn trekkur hjer.
— Skiptu þá við mig, því hjer er
fjandans ekki sen trekkur.