Morgunblaðið - 26.10.1950, Qupperneq 11

! Fimtudagur 26. okt. 1950.
MORGUNBLAÐIÐ
11'
VOTHEYSVERKUNIN
Framh. af bls 10.
4. mynd sýnir hvcrnig koma
xná fyrir votheyshlöðum í sam-
foandi við hlöðu, sem súgþurrk-
un er í og brú er byggð yfir,
sneð þeim hætti, að það notist
að brúnni og fyllingu þeirri,
sem gerð er í sambandi við
hana, til að koma heyi í vot-
feeyshloðurnar á hagkvæman
feátt. En þá verður auðvítað að
petja þak á votheyshlöðurnar.
Að sjálfsögðu er hægt að koma
jþessu fyrir á margan hátt ann-
an og oft er svo ráð fyrir gert
á uppdráttum að hafa votheys- komið.
felöður við gafl fjóssins, svo að j Þegar í fjósið
ur litlum klefa við hlöðurnar. tvennt sem mjög
ið, sem er þungt í sjer. Hand- ar innan og þrifalegar. Á þetta
hægt er að nota hjólbörur með vil1 míög skorta i mörgum f jós-
gúmmíhjóli til að aka heyinu um- Það Þýðir ekkert að loka
í. Ef hlöðugólfið er sljett og augunúm fyrir því, að í fjölda
halialítið eins og vera ber, og fíósa er allt annað en aðgengi-
auðvelt er að aka inn í fjósið, legt að §efa vothey. Fóðurgang
skiptir ekki miklu máli hvort ur er enginn og jöturnar eru
votheyshlaðan er 2—3 metrum óþrifalegir fjalakassar, sem ill-
nær eða fjær dyrum úr hlöðu naögulegt er að hreinsa úr
í fjós, hitt er meira um vert, rekJur °S leifar án þess að það
sje leiðinda "skítverk. Og ekki
tekur betra við ef þetta eru
steyptar þrær, sem kallaðar eru
jötur. Það er mikill munur á
slíku eða ef jöturnár eru íhvolf
ar sljettar rennujötur án fastra
skilrúma, eins og tíðkast í fjós-
um erlendis, og nú eru farnar
að sjást hjer á landi, í stöku
fjósum. Aðstaðan til gjafar í
f jósinu, er svo mikið atriði, þeg
ar um votheysgjöf er að ræða,
að minsta kosti þar sem kúa-
búskapur er nokkur að ráði, að
því ber að veita fulla athygli
og hafa alla fyrirhyggju þar
að lútandi.
Öllu örðugra er um viðhorf
hlöðunnar til fjárhúsa. Best
væri, að hlöðugólf lægi ekki
lægra en garði, en að vonum
þykir sú gólfhæð ódrýgja hiöðu
rúmið úr hófi fram.
Venjulega er hlöðugólf því í
sömu hæð og fjárhúsgólfið. En
þá er betra að steypa skáflöt
af gólfi upp í tóftardyr, heldur
en tröppur, svo að hægt sje að
aka votheyinu alveg að garðan-
um. Þó er hálf óleyst mál hvern
ig auðveldast er og þrifaleg-
ast að gefa vothey á garða
handa sauðfje. Að gefa það úr
fangi sjer eins og þurrhey þyk-
ir ekki þægilegt. Vafalaust hafa
reyndir fjármenn sínar sögur að
segja um þetta er á má græða.
Þannig vefst húsatæknin á
býlunum á margan o^ mikils-
verðan hátt saman við rækt-
unartæknina og búvje’enotk-
unina, og ekki minnst ef vot-
heysverkunin með Öllu er þar
að lítur, á að skipa mikinn sess
í búskapnum. Málið er ekki svo
einfalt að það nægi að einblína
á hvað það kostar að koma upp
einni votheyshlöðu, er • rúmi
ákveðna tölu hesta heys, að
fóðurmagni.
Frú Sigurborg
Jónsdóttir

Aflöng heyhlaða. Það er ekið á jarðbrú langs eftir hlöðunni.
Inni í henni eru tvær votheyshiöður, sem látið er í af jarðbrúnni
Pg á sama hátt er þurrheyinu komið fyrir í hlöðunni. Annar lang-
veggur hlöðunnar er úr járni á böndum. — Súgþurrkunarkerfi
getur verið í hlöðunni.
að nægilegt rúm sje til athafna
og aksturs, eins og verður þeg-
ar gefið er úr þurrheyshlöðu,
þar sem votheyshlöður eru inn-
an veggja og heppilega fyrir-
kemur,
kemur
er
til
þje hægt að aka votheyinu bnint greina, svo að auðvelt sje að
Inn í fjósið til gjafar. Það er: gefa vothey og um leið þrifa-
legt. Það þarf að vera sæmilega
rúmgóður fóðurgangur í f jósinu
og jöturnar þurfa að vera sljett
STAKFIÐ Á TUNINU
Starfinu á túninu, við að
heyja i vothey, og koma hey-
inu heim að hlöðuvegg, er ekki
að gleyma þótt tíðræddara
hafi orðið um handtökin og að-
stöðuna heima fyrir. Minnstu
skiptir í hvaða röð er um þetta
rætt og til lítils er að slá í vot-
hey, ef aðstaðan til að verka
pt

/H LAE>A' Stjú HLADA
það, er ekki fyrir hendi. Hand
tökin við að hirða í vothey geta
verið með nokkuð mismunandi
hætti eftir stærð bús og vjela-
kosti sem fært þykir að kaupa
og nota.
Á nokkrum stórbúum, sem
enn má telja á fingrum sjer,
kernur til greina að nota vagn-
sláttuvjel, sem gerir allt í senn
að slá grasið og færa það upp á
vagn, án þess að saxa það.
slíkt er dýr vjelasamstæða, en
ekki er vonlaust um að ódýr-
ari og einfaldari vjeiar til bess
ara nota verði fáanlegar þegar
lengra líður og þá komi þetta ÞEGAR mjer barst harmafregnm
glæsilega úrræði að almennari um lát frændkonu minnar frú
notum en nú getur talist. ! Sigurborgar Jónsdóttur á Lauga-
Hið venjulega verður að slá veS 54> brutust minningarnar ein
með traktor eða hestum. Hugs- eftir aðra fram 1 huga minn. —•
anlegt er að nota heyskúffu ef Fyrst °§ fremst Þakkl3eti 111 Þess-
gras er ekki mikið og mjög! go8u°g k2nu’fy™
snemma er slegið. Þo gen jeg systrum mínum frá því við ung_
ekki ráð fyrir að sú aðferð ar að aldri hófum ferðir til
verði notuð yfirleitt. Ef slegið Reykjavíkur, ýmist á skóla eða i
er án skúffu er næsta verk að í öðrum erindum. Það var ekki lít-
raka slægjunni saman i stór- ils virði fvrir kjarklitla sveita-
múga með múgavjel, ef hún er
til, og síðan er múgurinn tek-
inn upp á vagn með heyhleðslu
vjel. Þessi vinnubrögð miðast
einnig við ríflegan vjelakost.
Eitt verkfæri er óreynt í
unglinga að eiga að heimilið a
Laugaveg 54, því þar fann maður
trausta vináttu og öryggi beggja
húsbændanna, enda voru þau
hjónin mjög samhent og sam-
stillt. Fyrir þetta viljum við nú
þakka Sf alhug. — Heimilið á
þessu sambandi, það er drag- j Laugaveg 54 var ekkert smá-
hrífan sem Norðmenn nota við. heimili. Börnin þeirra hjónanna
að raka nýslegnu grasi af hesj- j voru 7 og fleira skyldfólk, fyrir
um. Jeg tel ekki ólíklegt að j utan fleira og færra aðkomufólk,
hún geti orðið að góðu'gagni sem dvaldi langdvölum á heim-
ilinu. En ekki var á húsmóður-
gott fyrirkomulag ef staðhætt-
tr leyfa jafnframt að fylla svo
hð hlöðunum, að í þær verði
látið ofan frá á sama hátt og
þegar um hlöðubrú er að ræða.
Það er mikilsvarðandi að vot
feeyshlaðan geti verið sem
ídýpst, þá er hún -drýgri til
fóðurgeymslu. Þess vegna er
Bjálfsagt að láta hana ná að
minsta kosti 1 m niður fyrir
felöðugólf, það má jafnvel vera
1,5 m, en ógjarnan dýpra en
það, því að þá fer að verða erf-
ítt að taka neðstu heyfylluna
úr hlöðunni til gjafar.
Oft takmarkar jarðvatn hve
djúpt er hægt að setja hlöðuna
<og svo það, að frárennsli fáist
úr botni hlöðunnar, en það er
óhjákvæmileg nauðsyn, sem
feafa verður í huga.
I R HLOÐUNNI
í PENINGAHÚSIN
Gólfið í þurrheyshlöðunni má
ekki vera til muna lægra en
fjósgólfið, og ef það er dálítið Votheyshlöður við hliðina á heyhlöðunni. Brú yfir heyhlöð-
lægra verður það að vera með una þvera. Látið er i votheyshlöðurnar af fyllingu þeirri scni
feóflegum halla, svo auðvelt sje j verðm. við aðra hlið hlöðunnar upp af hlöðubrúnni. Baggagat
í*^a í,e>i. ur þlöðvmn’ inn er á hlöðunni brekkumcgin. Súgþurrkunarkerfi getur verið í
a foðurgangmn í fjosmu. Það
gildir sjerstaklega um vothey-
lílÖðunni.
við að heyja í vothey.
MISJAFN VJELAKOSTUR
Sje vjelakostur mun minni,
inni að sjá, aðdænnar starf væri
erfitt, hún gekk um með sama
jafnaðargeðinu og glaðværa við-
mótinu, enda var oft glatt yfir
er grasinu nýlega slegnu rakað , þessu heimili og við sem eig-
saman með venjulegri rakstrar j um ljúfar minningar þaðan vit-
vjel og því hlaðið á vagna með um vel, að hlutur húsmóðurinn-
var ekki
heygaffli. Vagnarnir geta ver-
ið fjórhjóla eða tvíhjóla eftir
vild, en vafalaust eiga tvíhjól-
aðir traktor-vagnar langtum
ar og móðurinnar
minnstur.
Já, nú er stóra breytingin kom-
in yfir þetta heimili, „eikin" fall-
, , in, sem allt skylduliðið kepptist
mein rjett a sjer heldur en nu um að hlua a8| hvorki maður
er titt. Þeir eru þægari i snún- þörn gátu hugsað þá hugsun t.il
ingum, sjerstaklega ef ak; barf enda að hún hyrfi sjónum þeirra.
aftur á bak og einnig œiklu
ódýrari að stofnkostnaði.
Frú Sigurborg var svo mik:i<>
fyrir börnin sín, meira að segja
Heyvagnarnir ættu helst að, nu eftir að þau eru öll fullorðin,
vera á hjólum með hjólbörðum,1 S)ft °S farin að heiman, að jeg
en ekki er það neitt höfuðskil-,
yrði. Mjög lághjólaðir vagnar i
beld næstum að fátítt sje. Hún
var alla tíð umvafin ástríki
_ , , _ manns og barna, naut hún þesa
með storum palli, sem viða eru . ríkum mæli> ekki sist eftir aú
til, henta vel til að aka heyi í hinn banvæni sjúkdómur heltók
vothey, ef dráttaraflið er nægi-
legt, t. d. traktor.
Það er hægt á margan hátt
hana. Hinnsta hvílurúmið henn-
ar var svo fagurlega búið, af
smekkvísi og ástríki dætranna ad
að skipuleggja starfið við að unun var á að líta.
heyja í vothey, en aldrei verð- j nú verðum við öll að sætta
ur þó framhjá því gengið, að °kkur v)ð Það sem orðið er, og
bað er meira verk oe erfiðara! þakka g°ðum §uðl fyr)r að hlm
Það.ei meira verk og ertlöara þurfti ekki lcngi að stríða vií5
að aka heim nyslegmm toðu, erfiðamsjúkdóm. Það veit jeg líka
grasþurri, heldur en þurrheyi.' að henriar nánustu ástvinir eru
A móti því kemur öryggið, að þakklátír fyrir. Hún er kvödd
vera búinn að Ijúka verkinu og. hier með trega og tárum ura
hirða heyið, að eiga engan t\á- j stundarsakir af ástríkum eigin-
verknað yfir höfði sjer, hvern- j manni og sex eftirlifandi bcrn-
ig sem viðrar og engan skaða um °g tengdabörnum og öðrura
og enga skömm. Því óneitanlega * V)num> en aftur a meti er hermi
er það bæði skaði og skömm að , hellsað ogffagnað af dótlurinru
_, . . . , , , \ ungu, sem farin er a undan heimi
lata hey .storskemmast vegnajfyrir nokkrum árum; nú heíur
þess eins, að bonaanum °g!hún heimt mömmu sína og verð-
mönnum hans óx i augum að. ur henni leiðarljós á landi lif-
komg heyinu í garð óþurrkuðu. 1 enda.
Allt sem gert er til að gera hirð j Sigurborg Jónsdóttir var faedd
inguna í vothey auðveldari og á Hallbjarnarstöðum í SkriðdaJ
fljótvirkari, er mikils um vert, j1 Suður-Múlasýslu.
en það mest. að vita og reyna, I M6ðurætt hennar var ðn ;if
að það er ekkert vandræðaverk fI-ierað]> en foðuræ tm ur Skafta'
e fellssyslum. Hun olst upp i stor-
— að það er einfalt
drjúgt til nota._______
verk og
Væringar
um systkinahóp, sem flest eru a
lifi og búsett á Austurlandi. —
Sigurborg giftist ung eftirlifandi
manni sínum, Jóni Sigurðssyni
járnsmið, frá Reykjakoti í Ölfusi.
Þeim varð 7 barna auðið, og eru
6 á lífi, öll hin mamjvæniegustu.
Vil jeg svo enda þessar fátæk-
BELBRAD, 24. okt./— Aðal-
málgagn kommúnista í Júgó-
Slavíu, Borba, skýrði frá'því íj
dag, að herlið frá Albaníu hafi' le?u lmur með Þessu guHfallega
hafið skothríð á herbúðir rjett eiiIKli-
innan landamæranna í vikunni,
sem leið. Segir blaðið, að vjel-
byssuskothríð hafi verið haldið
uppi í röskan hálftíma. Júgó-
Slavar guldu líku líkt. Reuter.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð
og mjallhvitir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Vinir.