Morgunblaðið - 31.10.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUN BLAÐIÐ
Þriðjudagur 31. okt. 1950.
"" Framhaldssagan 76 -
••MiiitiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiitiiHlini
HwmiiiiiiiniiiiiuuniK
FRÚ MIKE
Effir Nancy og Benedic! Freedman
5
umfl
ur. Mike hafði þó breytt hon- ir nokkra þögn, „það er á ýms-
um dálítið svo við komumst an hátt hægt að þekkja úlf frá
fyrir með því að sitja að nokkru hundi“.
leyti hvert ofan á öðru. Þannig
þutum við niður hæðina. en
napur vindurinn var í fangið.
Vegna vindsins supu börnin
hveljur og er niður kom voru
þau rauð í kinnum af kuldan-
um.
„Gefðu mjer þetta epli“,
sagði Mike og kleip í kinnina
á Mary Aroon.
„Nei“. hrópaði hún.
„Hvernig þá?“
„Farðu inn með börnin og
rjettu mjer byssuna mína“,
sagði hann.
Jeg gerði það. Og meðan jeg
var að færa Ralph úr öllum
fötunum kvað við skot úr bvssu
Mikes.
„Góði guð“, sagði jeg „gefðu
að hann missi marks“. Jeg var
. _ . í vafa um hvort jeg hefði ver-
u.r 9 ]el Þa Þeu ið nógu fljótur að biðja fyrir
htla kirsuber? og hann tok i úlfinum eða hvort kúian hefði
nefið á henm. Þessi aras kom
henni að óvörum. Hún áttaði
sig þó fljótt og hljóp á hann.
Mike hrasaði og þau veltu sjer
síðan fram og aftur í snjón-
um. Jeg skarst í leikinn því
mjer fannst, að hún væri bú-
in að fá nóg af snjó niður með
hálsmálinu. Við komum börn-
hitt áður þessa fallegu og vitru
skepnu.
Mike kom inn, skellti dyrun-
um á eftir sjer og kom byss-
unni aftur fyrir í horninu bak
við dyrnar.
„Skyggnið er mjög slæmt“,
sagði hann.
. . , . * ,. . Seinna, þegar börnunum
unum fyrir a sleðanum og hlup hafði verið komið - rúmið, datt
um svo allhratt af stað með Mike . hug þag snjal1ræði að
segja mjer eitthvað um mis-
mun á úlfum og hundum, svo
■ jeg ekki færi að gofa úlfunum
beinin.
„Rófurnar eru mismunandi1',
sagði hann. „einnig eyrun, og
úlfarnir standa alltaf teinrjett-
sleðann í eftirdragi. Skyndilega
byrjaði Mary Aroon að gráta.
Jeg bað Mike að láta sem hann
hevrði það ekki. En hann ótt- ,
aðist að henni væri kalt og gekk
að sleðanum til að athuga hvort
þau væru ekki vel bundin nið-
ur. i
„Heilagur Sankti Pátrick!“ t ir“. Hann tottaði pípuna sína í
sagði hann og benti. Á að giska ákafa.
tíu fet fyrir aftan sleðann sat „Veistu það Kathy, að tíundi
RalDh og ljek sjer í snjónum. hluti af tekjum búgarðanna
Hann hafði bersýnilega dottið fara í það að bæta tjón það er
af sleðanum. Það sem eftir var úlfarnir valda?“
leiðarinnar sat jeg á sleðanum.
Jeg hielt fast í börnin og átti
„Jæja?“
„Tíundi hluti af tekjum
í miklum erfiðleikum með að meðalbús: það þýðir þúsundir
skýra út fyrir Mary Aroon,
hvers veena við værum henni
þakklát fvrir að hafa farið að
gráta núna.
Við máttum heldur ekki
leppia öllu seinna af stað heim-
leiðis. bví nú tók að skafa og
sniórinn þyrlaðist í andlit okk-
ar.
„Siáðu þetta“, sasði Mike er
dollara árlega.“
„En, elsku • vinur, það eru
engir búgarðar hjer í grend-
inni“.
„Larry Parpentier á stóra
hjörð. Og hvað um Bessie“?
„Þessi úlfur hefur ekki ráðist
á Bessie“, sagði jeg.
„Kathy“, sagði Mike þolin-
móður, „Hefur þú nokkru sinni
við komum inn í húsearðinn. ’ sje á hve miskunarlausan hátt
Hann soarkaði með fætinum í úlfarnir drepa kýr?“
eitthvað, sem mjer sýndist vera
hundur, sem fenntur væri ,í
kaf.
„Nei“, viðurkenndi jeg.
„Kýrnar eru kannske saraan
í hóo. Úlfurinn kemur og ger-
„Þetta er kannske eftir Úif, ir árás á eina þeirra, segjum
einn af hundunum11, sagði jeg t. d. Bessie, og flæmir hana út
til að róa hann. úr hónnum. Þegar úlfui inn hef-
Mike beveði sig niður til að ur náð henni út úr hópnum
rannsaka^betta nánar. „Þetta bítur hann í fætur hennar, bang
hefnr TJlfur gert“, sagði hann að til hún ekki getur gensrið.
um leið og hann stóð upp aft- , Vildurðu að þetta kæmi fyrir
ur. i Bessie?“
„Mier geðiast ekki að þessu. ! ..Nei. En jeg get ekki sjeð
Grái úlfurinn er alltaf að snígl- hvernig bað gæti huesast.
ast hier í krine um húsið. Jeg Bessie er ein kvr en ekki kúa-
skal. ráða niðurlögum hans“. hier«. jeg skil ekki hvernig
Hann fiekk svar við bessari hæ^t er að flæma hana út úr
ákvörðun sinni. Lágt skerandi .. . . “
ýlfur barst til okkar. Við lit- ..Ouð minn gnður“, sa«ði
um í áttina bangað sem hljóðið Mivo. .hú hefur ekkert ímvnd-
barst. Á kletti sem gnæfði yfir unarafl“.
vatnið stóð erár úlfur. Hann ...tú. íeg hef bað“
ylfraði stöðuCTt eins og. hann ,Vn VVí b"ítír
vildi revna að kveða niður þyt- fmirntiaðu hier áð úlfurinn sje
inn 1 vindinum. að læsa tönnufjum fi Bessie,
„Er bnfta úlfurinn okkar?“ pem ranvbvg'ltlr auyunum af
spurði jeg. hræðslu. TTifurinn drenur hana
Mike fussaði. „Þetta er úlf- ev1'; »f bvi pð hann sie svo
urinn. sem jeg ætlaði að drepa, s^+inn T'ir, máH-'ð á viku. eða
ef það er það sem þú átt við“. tótf mált.íðir moð inf nu miUí-
„Ef til vill er þetta bara biu vfir v»turinn. er nóg fvrir
hundur“, saaði jeg og rýndi úhinn. Þ°ss eru dmmi að beir
gegnum snjóskýin, sem þyrluð- hafi ráðjst á káiffnUar kýr að-
ust upp, því nú hvessti mjög. eins vggna kálfanna“.
„Hundur, sem farið hefur á „AHt i lam“. sa^ði jeg,
flæking, en leitar sjer nú að drentu hann. Ef bú heldur að
Jiúsaskjóli.“ þú gætir gert það, gerðu það
„Katherine“ sagði Mikle eft- þá“.
Mike ikveikti aftur í pípu
sinni og spurði mig hvort við
j ættum ekki ófláðar kanínur.
[ Hann vissi þó mætavel, að við
áttum þær, því Grouard biskup
hafði fært okkur þrjár að gjöf.
„Jeg man nú allt í einu veiði-
aðferð Indíána. Jeg veit ekki
! til þess, að hún hafi nokkru
sinni orðið árangurslaus. Það
er ekkert eitur notað“. Hann
leit á mig vongóður á svip.
„Hvernig er hún?“ spurði
jeg.
,,Svona“, sagði hann og tók
veiðihnífinn sinn og stakk hon-
um á kaf í kanínuna. „Þegar
úlfurinn hefur fullvissað sig
um, að ekkert eitur er í hræ-
inu rífur hann í beituna með
skoltinum. En þá mun hann
skera skoltinn og tunguna“.
„Hann drepst ekki við það“,
sagði jeg.
„Nei en hann missir blóð, og
þefur af blóði mun berast til
hinna úlfanna og ef til vill til
íleiri dýra. Særð skepna á ekki
marga lifdaga í þessum hjeruð-
um“.
Mike fór að klæða sig í hlífð-
arfötin sín. „Þú' getur ímyndað
þjer hvað skeður, þegar þeir
verða óðir vegna blóðbefsins“.
„Þegar hverjir verða óðir?“
„Úlfarnir“.
„Þeir sem aldrei koma hing-
að að húsinu, fyrir utan þenn-
an gráa?“
„Það er nærri víst, að það
liggja þrír eða fjórir úlfar dauð
ir hjer í garðinum á morgun“.
Hann gekk út með kanínuna,
hnífinn og það sem enn var eft-
ir af olíunni frá Söru.
Stuttu eftir að hann var far-
inn, gaut Juno. Hún ýlfraði
fyrst af sársauka en er jeg
hiálpaði henni lagaðist það og
innan lítillar stundar hafði hún
gotið fjórum hvolpum. Hún
þvoði þá síðan með því afi
sleikja þá alla, velti þeim til
og hagræddi þeim.
Þeir voru sjerstaklega falleg-
ir fannt mjer, og jeg varla
stillti mig um að vekja Mary
Aroon til að svna h^nni bá.
í marpar vikur hafði ieg lnfað
hnnni bessum hvnlmim ng hún
var orðin mjög óbolinmóð.
Jeg heyrði að Mike var úti
fyrir.
„Mike!“ hrónaði jeg „Mike!“
Hann oonaði rbu-nar 0g ]eit
inn. ..Hvað er að?“
„Juno er búin að gjóta“.
Hann plnttj og gekk tii .Tuno
og hneppti frá sjer jakkanum
um leið. Hann hnrfði á hvoln-
ana lenei. en síðan hvarf glott-
ið pf andliti hans.
„FImm“. sa°ði hann loks og
hnnnnti iakkanum aftur upp í
háls. og teveðí sig eftir húf-
unn> n# hnnskunum.
„Hvert ertu að fara?“
„TTt tji ná í beituna sém
ieu bofi ia<rt fyrir úlfinn“.
„En.......“.
„Kathv“. sagði hann, „það
er ekki riett gert af mjer að
dreoa föður hvolpanna hennar
Juno“.
íMnMilcslióíj
Hákon Hákonarson
5.
Fram að þessu hafði verið gott að vera á „Nelson lávarði5*,
en upp frá þeim degi, sem Howell tók við stjórn, breyttist
allt til hins verra.
j Áður hafði hann hegðað sjer eins og maður, en hann var
ekki fyrr fluttur í skipstjóraklefarm, en hann byrjaði að
drekka eins og svín. Hann hafði alltaf átt það til að vera
dálítið erfiður í umgengni, en nú varð hann bókstaflega eins
og hann væri genginn af göflunum.
| Hann blótaði og hamaðist og lamdi skipshöfnina að ástæðu-
, lausu.
| Maturinn fór líka versnandi, og það var aldrei að heyra
vingjarnlegt orð af vörum karlsins. Hann var sjerstaklega
geðvondur, þegar eitthvað var 1 kollinum á honum, og það
var það oftast nær.
| Frá Suður-Ameríku sigldum við til Sidney í Ástralíu,
og hvernig sú ferð Var, geta allir ímyndað sjer, þar sem
skipshöfnin gerði lítið annað en að rífast. Karlinn var með
ofsa frá morgni til kvölds, og hásetarnir urðu óánægðir og
i afundnir. Við annar stýrimaður reyndum að halda okkur
utan við hamaganginn eftir bestu getu, en við urðum þó a'ö
reyna að halda aga um borð.
Loksins komumst við til Sidney og jeg hefði sannarlega
farið í land þar, ef jeg hefði ekki verið ráðinn alla ferðina.
Þetta var fyrirtaks tækifæri til að stinga af fyrir hásetana
og karlinn hafði líka grun um það.
Um þetta leyti var á sveimi orðrómur um það, að mikið
af gulli hefði fundist inni í landinu. Það var sagt, að stykkin
væru svo stór, að ef menn fyndu eitt, nægði það til þess að
þeir gætu lifað í vellystingum praktuglega það, sem þeir
ættu eftir ólifað.
| Gullæðið greip alla, og áður en við gátum talið upp að
tíu, voru ensku hásetarnir okkar horfnir út í veður og vind,
Skipshöfnin var orðin að einum átta mönnum, þrem stýri-
mönnum, negramatsveini — doktorum, eins og við kölluð-
um hann —• og malajakáetudreng.

'7fíhj5‘‘ Tna’bCfumJu^iiviJLL •
KAUPT GULL
or; SJTT.FIIR
hæsta verði
Sigurþór, Hafnarstræti 4.
„Það er skrýtið rjettlæti“, tautaði
bölsýiiismaðurinn, „að allt sem er
skemmtilegt í heiminum,- er annað-
hvort Ijótt eða óskiljanlegt.“
★
Það er eitt gott við sjálfselskan
mann. Hann er ekki alltaf að tala
um nágrannana.
★
Herra Meekly var að hugsa um
að fara í skemmtiferð til ákveðins
staðar, og einn vinur hans aðvaraði
hann, og sagði að það væri líkindi til
þess að loftslagið þar myndi vera
óþægilegt fyrir frú Meekly.
„Það myndi ekki þora það“, svar-
aði herra Meekly.
i ~k
Rigningardagur kom eftir mjög
þurrviðrasamt tímabil, og írlendingi
nokkrum varð að orði: „Klukkutími
af þessari rigningu gerir meira gott
á fimm mínútum núna, en mánuður
af henni myndi gera á viku á ein-
hverjum öðrum tima.“
★
Palla: „Amma, viltu leggjast á
fjóra fætur snöggvast".
Amma: „Til hvers, góða mín?“
Palla: „Af því að mig langar til
að teikna fíl.“
★
„Jeg heyri sagt, að þjer elskið góða
músik“, sagði hún og leit upp frá
píanóinu, og liann svaraði:
„Ó, það gerir ekkert til, haldið þjer
bara áfram.“
★
Ungfrú Dóra hjelt veislu fyrir
kostgangara sina. Einn þeirra, sem
eitt sinn hafði orðið. skipreka á eyði-
eyju, sagði söguna af því og hinir
hlustuðu í geysilegri eftirvaantingu.
„Við vorum í þann veginn að verða
hungurmorða," sagði hann. „Það var
ekkert til að borða, en að síðustu,
þegar við vorum orðnir vonlausir,
datt einum ráð í hug. Hann skar nið-
ur stígvjelin okkar og eldaði súpu úr
þeim, og —“. „Uss,“ gripu hinir
fram i með skelfingarsvip. „Láttu
ekki ungfrú Dóru heyra til þín.“
★
Sú staðreynd að það eru fleiri
ógiftir menn í fangelsum en giftir,
sannar ekki það, sem sumir karl-
menn halda fram, að þeir vilji held-
ur fara í tugthús en gifta sig.
la ■••••• «••••«••••••••■• ••••■•• ••■■•• li il lii HUIIims
= Góð gteraugu eru fyrir öllu. 1
| Afgreíðum flest gleraugnarecept 1
Aij*turstræti 20
| og genini við gleraugu.
I Augun þie* hvilið með gler |
•ugu fré
f ÝLI H. F.
• lllll•l•ll••MII)l•••••(«••il••■l•
SÖLLtíCÐ, VIÐGERÐTi*
VOGIR
I Reykjavik og uaprenni lónusQ
við sjálfvirvar búðarvogj.- á
rneðan é viðgerð stendur.
ölafur Gízlaton & Co. é f,
Hverfisgötu 49, irfmi 81370,