Morgunblaðið - 19.07.1952, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 19.07.1952, Blaðsíða 10
10 MORGUflBLAÐtm ^ Laugardagur 19. júlí 1952 ( Smósaga dagsins: IVAN Vassiljevitsj og Anna Aleksandrovna höfðu orðið ást- fangin. Hvorugt þeirra vissi hvernig það hafði gerst. Þau voru bæðí ungkommúnistar, gengu á sama kvöldskólar.n, lásu rit eftir Karl Marx og unnu í sömu verk- smiðjunni. Þegar þau hittust á göngunum eða á leiðinni frá vinnu roðnuðu þau bæði og litu niður fyrir sig. -— Undarlegt! hugsaði Ivan Vassiijevitsi. Af hverju er þetta svona? Karl Marx hefur þó kennt oklcur að allar slíkar til- finningar séu af efnislegum rót- um runr.ar. Hvernig stendur á því, að ég verð glaður og hress í hvert skipti sem ég hitti Önnu Aleksandrovnu? Ég er ekki að hugsa um neitt efniskennt, þeg- ar ég sé hana. Ég á ekkert, og hún á heldur ekkert, og ég hugsa aldrei um peninga. Mér þykir bara svona vænt um hana siálfa. — Undarlegt! hugsaði Anna Aleksandrovna. Enginn hjá okk- ur klappar ákafar en ég, þegar áróðursmennirnir eru að rífa nið- ur borgaralegan hugsunarhátt viðvíkjandi sambandi manns og konu. En eftir að ég kynntist Ivan Vassiljevitsj huesa ég að- eins um hjónaband. Ég þrái og dreymi um heimili, og þó að ég viti að hann hatar eignaréttinn, er ég samt farin að sauma í búið. En bvltingin og allt sem hsnni fylgdi. hefur hert fólk, bað talar *»kki um tilfinningar sínar. Það lá við að Ivan skammaðist sín, begar hann fann að hann elskaði Önnu. í huga hans var hún fögur og saklaus og hann þorði varla að nálgast hana. Hann hafði séð aðra verkamenn ganga beint íil þeirra stúlkna, sem þeir höfðu hug á. og spyrja þær blátt áfram að því, hvort þau ættu ekki að flytia saman; eða fara á hióna- bandsskrifstofuna næsta frídag. SHkt gæti hann aldrei sagt við Önnu Aleksandrovnu. Þau hittust oft og heilsuðu hvort öðru eiy.s og áður: „Gott kvöld, félagi!“ eða: „Hvernig líður þér, félagi?“ En annars töl- uðu þau lítið saman. Kvöld eitt áttu að vera sér- stæðar umræður í félaginu. Fé- lagarnir skyldu draga númer og þeir tveir, er hlutu sama númer, áttu að sitja saman og skiptast á skoðunum um eitthvért ákveðið efni. Ivan og Anna urðu saman eitt kvöldið. Þau settust við borð'úti við dyrnar. Bæði voru feimin. „Hvað eigum við að tala um, félagi Aleksandrovna?“ spurði Ivan. „Um alla heima og geima, fé- lagi Vassiljevitsj“, svaraði Anna. „Á ég að lesa eitthvað eftir Karl Marx eða Lenin, sem við getum svo rætt um á eftir?“ Ivan tók fram hina stóru ævi- sögu Karl Marx eftir Þjóðverj- ann Frantz Mehring, og hvort sem það var nú íilviljun eða ekki, þá varð fyrst fyrir honum frásögnin um æskuást Marx. Hann las hana til enda. Anna þorði varla að draga andann;- hún hallaði sér fram á borðið og hlustaði á lesturinn. Hann var um ást Karl Marx til hinnar ríkuj aðalungfrúar, Jenny von Wesi- falen, hvernig þau leyndu ást- um sínum, og hvernig Jenny var honum trú á meðan hann var að ljúka doktorsprófinu og sagði j ættingjum sínum, að hún værþ trúlofuð hinum fátæka doktor. Svo kom frásögnin um óham- ingju hinna ungu elskenda. Þegar Ivan hafði lokið lestr- inum sátu þau þögul nokkra stund. „Getur þetta verið satt?“ Þetta kom cir.s og stuna. „Lestu aftur siðustu línurnar, félagi Vassilje- vitsj“. Ivan las það orðrétt: „Sjaldan er getið um fegurri og hreinni ást en ást þeirra Jer.ny von Westfalen og doktor Karl Marx“. „En hvernig getur kommúnisti skrifað svona?“ spurði Anna. „Eða er þá — er þá ekki ástin — borgaraleg f jarstæða?“ „Það hélt ég“, sagði Ivan, „en kannske er því ekki þannig far- ið“. „Nei, kannske er því ekki þannig farið“, tók Anna upp eft- ir honum og rödd hennar skalf af gleði. Hún leit á Ivan, horfði á hann nokkur augnablik, en hann skildi hana. Hann þrýsti hönd hennar undir borðinu, svo að hin ir félagarnir sæju bað ekki. Þrátt fyrir kenningu þeirra Marx og Lenins vaknaði Ivan jnorgunin eftir ákaflega ham- ingjusamur. Og .Anna lá hálfsof- andi alla nóttina og brosti við draumum sínum og breiddi út faðminn, eins og hún ætlaði að j faðma einhvern að,sér. I Ivan var 21 árs gamall og vann á verkstæði. Anna var smátelpa þegar byltingin brauzt út, og nú vann hún við vefstól á annarri hæð verksmiðjuhússins. Stundum fékk hann tækifæri til að ganga Upp í salinn, þar sem vefstólarnir voru, Við dyrnar var dimmur krókur. Þar stóð hann oft og horfði á Önnu, með- an hún var að vinna. Sólargeisl- arnir flæddu eins og bráðið gull inn um óhreinar gluggaráðurnar og ljómuðu andlit héhnar. — Hvað skyldi hún nú vera að hugsa um? hugsaði hann með sér, þegar hann stóð þarna. Hann sá andlit hennar fyrir sér það sem eftir var dagsins, þar sem bað var uppljómað af sólargeislun- um. ' Anna sá Iván á’ 'hverjum morgni þegar hann var á leið í vinnuna, -og hún var nð hugsa um hann allan daginn. — Fötin hans voru orðin slitin, hugsaði hún og háu stígvélin hans eru ekki mátuleg handa honum. Og meðan hún var að laga til í vef- stóinum gat hún ekki annað on verið að hugsa um fötin hans og þessi allt of stóru stígvél. Þegar bau gengu samhliða í stóru . kröfugöngunni á hátíðis- dögum, fannst þeim að hljóm- sveitin væri eingöngu að spila fyrir þau ein. Nöfn þeirra voru nefnd í ræðunum og vindurinn, § sem þandi hina rauðu íána, var að segja þeim frá hinni ungu ást þeirra. Einn dag, þegar allir áttu frí, fóru þau langt út í sveiíina fyrir austan Moskvu. Unga fólkið sveimáði um hina miklu skóga og baðaði sig í ánum, sem runnu Ivgnar og djúpar milli trjánna. Þau gengu á sundfötum í hitan- um og þegar komið var út í skóg- inn, voru þau frjáls eins og íuglarnir. Þannig gerðist það eitt sinn er Ivan kom út úr skóginum og ætlaði að taka sér bað í ánni, að hann sé livar Anna- sat alein í mjúkum sandinúm á fljótsbakk- anum. Hún sneri baki við hon- um, hárið var bundið uþp í hnakkanum, hálsinn og hand- leggirnir voru naktir og hún var að leika sér að því að iáta hvítan sandinn renna gegnum greipar sér. Hann roðnaði, en gekk strax til hennar og settist hjá henni. ..Þii hræddir mig, félagi Vass- iljevitsj“, sagði hún. Hún sneri sér að honum og brosti. „Ég er farinn að linast í trúnni á bvltinguna“, sagði Ivan. „Hvað? Trúirðu ekki lengur á byltinguna?“ spurði Anna og rak upp stór augu. „Nei, og það er þér að kenna“. sagði Ivan. „Áður hélt ég að ást- in væri ekkert annað en borgara- leg leif, sem væri ■ ekki sæmandi sönnum öreigum, en nú verð ég alveg frá mér af ást í hvert skipti, sem ég sé þig. Áður hæddist ég að hjónabandinu og trúði á frjálsar ástir, og nú óska ég einskis heitara en að giftast þér. Eg er ekki lengur sammála Marx og Lenin í þessu efni, og það-ein- lcennilegasta er, að það vekur hjá mér innilega gléði". ..Svona er það líka með mig, félagi Vassiljevitsj", sagði Anna. „Ef til vill hefur þessum miklu mönnum skjátlast á þessu sviði“, bætti hún við. „Ég hallast helzt að því“, svar- sé ekki þannig varið. get ég ekk- aði hann. „Og jafnvel þótt því ert að því gert að mér þykir vænt um þig“. Þau sátu á árbakaknum þang- að til seint um kvöldið, og hvorki Marx né Lenin voru lengur nefndir á nafn. Og þegar varir þeirra mættust, voru þau að hugsa um allt annað en stjórn- málastefnur. Er þau gengu heim til borgar- innar, hlógu þau af gleði og ham- ingju og fannst húsaraðirnar brosa við sér. Þau voru strax farin að hugsa um litla, fátæk- lega heimilið, sem þau ætluðu að stofna í þessari borg....... eftir Grimmsbræður . 10. Ánægði Jón reikaði nú víða um og gaf gullið á báðar hend- ur, alveg eins og hann hafðt gert í fyrra skiptið. Og svo kom að því, að hann átti ekki eftir nema íáa skildinga. Þá kom hann að gistihúsi nokkru. „Það er langbezt, að ég kaupi mér eitthvað fyrir þá’1, hugsaði hann með sér. Svo pantaði hann sér vín fyrir þrjá skildinga og brauð fyrir einn. En þegar hann var að gæða só.r á þessu, barst að vitum hans ilmandi steikaralykt. Hann læddist nú að' ofninum og leit inn í hann. Var þá verið að steikja tvær vænar gæsir. — Mundi hann þá allt í einu eftir því, sem félagi hans hafði sagt honum, að hann gæti óskað sér hvað sem væri í skjóðuna. „Það er þá bezt að ég reyni að fá gæsirnar í skjóðuna. Hann stóð svo upp og gekk út á hlað. Svo sagði hann við sjálfan sig: verður cngin vinna framkvænid hjá mcr dagana 19. júlí—2. ágúst. Runólfur Jónsson, vatnsvirki, Bollagötu 2. LÉTTIÐ YÐUR BAKSTURINN - OG NOTIÐ ROYAL LYFTIDUFT SUKKULAÐI BOLLUR Uppskrift: 100 gr. hveiti. 20 gr. kakó. 2 tsk. Royal lyftiduft. Örlítið salt. 70 gr. smjör. 70 gr. sykur 2 egg. 6 tesk. heit mjplk. Nokkrir dropar vanilla. ROYAL Smyrjið 12 lítil kökumót. Sáldrið saman hveiti, kakói, lyftidufti og salti. Hrærið saman smjör og sykur, eggjunum bætt þar út í. ‘Þurefnunum hrært þar í ásamt mjólkinni og síðast dropunúm. Bakið í litlum mótum í 15—20 mín. Þegar kökurnar eru kaldar, er skorið ofan af þeim og sulta og 'jórai látinn á þær. Það sem skorið er ofan af ■ er skorið í tvent , og því stungið of an í rjómann, .þannig að hlið- arnar snúi upp. tryggir yður öruggan balcstur — Morgunblaðið með morgunkaffinu

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.