Morgunblaðið - 28.11.1952, Síða 14

MORGVNBLABIB
Föstuðagnr 28. nóv. 1952
14

ADELAIDE
Skáldsaga eftii MARGERY SHARP.
Illllllllllllf lllllllllllllllMllllltlllllllllliniNIIIIIIIMIMIXfmilNHIIMIIIIIIHIIIVIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIItlllllllllll
IHlllllllllllllllllllllllllllllltllMI
Framhaldssagan 73
déskotans skarkala þetta eina svo snögglega að Sonja var ekki
kvöld, sem ég kemst snemma í
en hún gat borgað þegar hún færi rúmið“. Sonja gekk að speglin-
út. um og strauk yfir hár sér. Hún
leit brosandi augum á Dodo í
a *' speglinum. Dodo varp öndinni
_ , , ,’ , ,, léttar og hallaði sér aftur á bak
Bodo korn til Bntanma Mews . stólnum. Nú var allt orðið gott
pegar klukkan var_ rumlega aftur. Auðyitað
var þetta allt í
elievu. Það var ekki ahðio , Auðvitað vildi Sonja fá
kvolds a mæhkvarða þeirra, sem
l>ar bjuggu. En þettá var mánu- ,
dagskvöid og brúðuleikhúsið var
lokað. Þeir, sem höfðu farið út
úr bænum yfir helgina, voru
ekki komnir aftur. Það var eng-
irm á ferli og ljðs aðeins í ein-
staka glugga. Dodo barði að dyr- *
um á númer 7. Ekkert svar. Hún
hlustaði en heyrði ekkert. Ekkert
nema hljóðíð í bílnum, sem hún
hafði komið með. Hann var að
snúa við út í Bedford Street. |
Allt var hljótt eins og .... eins
og í kirkjugarði. Dodo barði aft-
ur að dyrum og fastara. Gat það
verið að Sonja væri ekki heima?
Hún ýtti upp Iokinu á póstkass-
anum, sem var á hurðinni og
gægðist inn. Jú, það logaði ljós
inni. En þar fyrir gat það verið
að Sonja væri ekki heima. Hún
lét stundum ljós loga dögum
saman. Dodo barði aftur. Hún
gat ekki sætt sig við það að
Sonja væri ekki heima. Allt í
einu opnuðust dyrnar á númer 1
komin lengra en að tröppunum.
Það lá við að þær rækjust sam-
an. Sonja rétti fram hendina við-
varandi.
„Það .... það er ekki Robin“,
sagði Dodo svo lágt að varla
heyrðist.
„Kjáninn þinn. Ég sagði aldrei
að það væri hann“.
hana. I „En....“ Dodo þagnaði. Hún
„Eí þú hefðir ekki tekið á móti varð að taka á öllu því, sem hún
mér, Sonja, þá hefði ég stokkið átti til, til þess að horfast í augu
í ána“. við þessa staðreynd. En henni
„Þú verður að sofa hérna niðri tókst ekki að láta eins og ekkert
á bekknum". væri. Hún gat ekki dulið ásök-
„Það gerir ekkert. Allt er gott unina í rödd sinni, þegar hún
úr því ég er komin hingað. Þú hélt áfram. „Ef það hefði verið
ert eina manneskjan í heiminum, Robin, þá .... hefði mér staðið
Sonia, sem hefur ekki brugðist á sama“.
mér“. | „Því í fjandanum skyldi þér
Sonja geíspaði. ekki standa á sama?“
„Veslings barnið. Segðu mér „Mér stendur ekki á sama“,
það allt á morgun. Ég var eir.mitt sagði Dodo ákveðin. Sér til mik-
búin að taka tvær svefnpillur og illar skelfingar fann hún að
ég fer núna beint í rúmið aftur“. augu hennar fylltust tárum. f
Dodo virti nú vinkonu sína bet- speglinum á veggnum, þar sem
ur fyrir sér. Hún var e/.ki bein-
línis syfjuleg .... en þó var ein-
hver ró yfir henni. Hreifingar
hennar voru allar ur.darlega
hægar. Svefnpillur auðvitað. —
hún hafði fyrir örskömmu stundu
séð brosandi augu Sonju, sá hún
nú þrútið og eldrautt andlit
sjálfrar sín. „Það er bara vegna
þess að þið Robin hafið verið
Sonja tók alltaf svefnmeðul. Þau mér fyrirmynd. En ef þú elskar
voru hennar eina lækning gegn einhvern annan þá auðvitað. . .“
alls konar kvillum. j Sonja byrjaði að hlæja. Og það
„Það er allt í lagi“, sagði Dodo. mátti ráða undarlega mikið úr
„Ég skal breiða vel ofan á þig hlátri hennar. Af híátrinum vissi
Dodo meira um vinkonu sína en
Sonja brosti. I henni hafði tekizt að læra á tveim
„Ég hef hitapoka.... “ ' árum. í hlátrinum var grimmd
„Ég er viss um að hann er orð- og gleði yfir því að geta haft að
inn kaldur. Og rúmið þitt er á- háði. En aðallega var í honum
byggilega bælt og umsnúið. Þú fyrirlitning. Dodo sneri sér að
þarft nefnilega að hafa barn- henni og starði á hana. Sonja
10 og kvenmaður kom út. Hún . ... . ,
kallaði niður og spurði hvaða °^^poka 1 rUmið '
læti þetta væru. Dodo sneri sér j
við og spurði hvort hún vissi j
hvort ungfrú Trent væri heima.
„Nei, hún er ábyggilega ekki
heima“, sagði konan. Hún var
gáfuleg á svipinn með hornspang- , .... . „
B of fostur . !hafði latist falla mður í legu-
argleraugu. „Mer þykir leitt, ef •
ég hef gert yður ónæði“, sagði
Dodo, „en ég verð að finna ung-
frú Trent. Hafið þér nokkra hug-
mynd um hvenær hún muni
koma aftur?“ „Ekki minnstu hug-
mynd“, sagði konan. „Og ef ég
væri i yðar snorum, þá mundi ég
, ekki bíða eftir henni“. Hún beið
1 sjálf augnablik auðsjáanlega til
að vita, hvort ráðum hennar væri
fylgt. Um leið heyrðist Dodo hún
heyra umgang inni hjá Sonju.
Hún barði aftur að dyrum og
Sonja kom fram.
Hún var ekki blíðleg á svip-
inn. Hún var í gráum morgun-
slopp og berfætt í inniskóm, sem
hún hafði auðsjáanlega smeygt á
sig í flýti og hárið var úfið.
„Hvern fjandann viltu?" sagði
hún. „Ég var sofandi".
Dodo tróð sér næstum fram
hjá henni inn, setti töskuna frá
sér á gólfið og lét fallast í stól.
„Fyrirgefðu, elsku Sonja, ef ég
hef vakið þig, en ég varð að gera
það. Ég er komin“.
„Hvað áttu við?“
„Ég er komin, alkomin. Þú
Dodo stökk á fætur. Sonja bekkinn. Hún hallaði sér aftur
sneri sér snöggt við, en hún var á bak, svo að ljósið féll á falleg-
ekki nógu fljót. Dodo var komin an háls hennar. Hún reisti sig
upp tröppurnar og e.ð svefnher- upp á olnbogann og reyndi að
bergisdyrunum áður en henni tala. En þegar hún sá framan í
vannst tími til að stoppa hana. vinkonu sína, gat hún ekki varist
En á þröskuldinum nam hún hlátri.
staðar að sjálfsdáðum. Því á rúm- | „Elsku Dodo“, stur.di hún á
bríkinni sat karlmaður, sem var miUi hláturskviðanna. „Elsku
að flýta sér að reima að sér skóna. Dodo....“
Það var ekki Robin. |
I Dodo hrökklaðist úr dyrunum 2.
og niður tröppurnar, eldrauð og Það skrjáfaði lítið eitt í laufinu
heit í kinnum. Þetta skeði allt á trénu úti í húsagarðinum. Ann-
Hrói hotfu»
snýr aftu»
attir John O Encsaoi
64.
Áður en þeir komust að hliðinu, hrasaði Stutely um hund,
sem var þarna á flækingi. Hann skall endilangur og her-
mennimir réðust samstundis á hann. Hann brauzt um og
veizt°að við vorum búnar að tala sparkaði af alefli, en gat ekki losað sig. i
um það. Hvað er að? Er Robin ^ Henry nam staðar jafnskjótt og hann sá ófarir félaga síns
hérna?“ og hjó til manna þeirra, er næstir honum voru. En þegar
„Nei, hann er ekki hérna“, hann sá, að hann fékk ekkert að gert og það aðeins myndi
sagði Sonja stutt í spuna. 1 gera illt verra, ef hann yrði einnig tekinn höndum, tók hann
,^Iæja“. Dodo tók af sér hatt- aftur til fótanna. j
inn. Hún barðist við að láta ekki j i^arin komst undan á síðustu stundu, því að byrjað var
vonbrigðin ná á ser yfirhon ínni. ag draga vindubrúna upp. — Klaklaust komst hann samt
®ta. Tvtt dra ° <ifPm ^ ekki úr þessum ryskingum, því að hann fékk ör í vinstri
skyldi hitta svona ílla a og Sonja ,____\ J ° r , , . ,
skyldi vera í svo-a vondu skapi. I ^dieggmm - Þegar hann var orðinn ohultur i skog-
Sonia var f• æg fvHr sVanvonzk-'inum- nam hann staðar og reif snepil af treyjunm sinni og
una. En hún meinti ekkert méð ha*t um sárið til að stöðva blóðrásina. Það var með mestu
því. Henni var ekki alvara. Auð-
vitað var henni það mjög kært
að hún væri komin. Það gat ekkí
„Þetta hefur verið alveg hræði-
legur drgur“, s^gði Dodo. „Ég
gat ekki afborið að vera heima
stundinni lengur. Mér vannsU
ekki einu sinni tími til að hringja
til blTI fvro+ t»ú vorqt bÚÍT»
eiS segja að ég gæti komið hve-
nær sem væi-i .... Eg vona að þú
sért ekki reið?“
„Hvaða viÁéyáa. Ég ér ekkert
reið. Þú kemur bara með þessum
herkjum, að hann komst til félaga sinna og hann varð að
hvíla sig oft á leiðinni.
Þeir tóku hann og lögðu á brekán. Bróðir Tuck gerði að
handleggnum. Hrói höttur bað menn sína að örvænta ekki, i
þó að þetta hefði komið fyrir félaga þeirra. Þá koma dagar
og þá koma ráð, sagði hann.
Nú skvldu beir strax líta eftir vopnum sínum og hafa þau
í lagi. Svo skyldu þeir allir fara að sofa, því að á morgun
þyrttu þeir á öllum sínum kröftum að halda.
Hin bjarta vornótt var á enda og morgunsólin skein á
írjátoppana. Útlagarnir leyndust bak við heslikjarrið í skóg-
arjaðrihum og horfðu ákaft á vesturhliðið í Nottingham.
Sumir þeirra voru klæddir eins og bændur, aðrir eins og
ikið úrval
Snið fyrir barnaföt, kjóla
kápur, náttföt og undirföt.
Kápu og kjólatölur, skraut-
V
hnappar og margs konar
■PRQDUCTS
STáLVASKAR
íyrirliggjandi
j^crláhóóon (S? líjoÁmann
bYggingaeínaverzlun
/,/
Jfóér ciíjib
að frík Ik0 uiÉ jiuottinn

I húð heilbrigðs æskufólks er efni, sem
nefnt er Lecithin. Færrr þáð hörundinu
fcgurð og mýkt. — Þetta efni er líka í
Leciton sápunni. Hún freyðir vel, og er
froðan létt og geðfeld og ilmur hennar
þægilegur. — Leciten-sápan er hvort-
tveggja i senn, sápa og smyrsl, sem
hjálpar hörundinu til að halda svip æsku
og fegurðar.
1
'v
I
I

LECITON
HEILDSÖLUBIRGÐIR
I. Bfynjólísson á Kvaran
- AUGLÝSING ER CULLS ÍGILDI -