Morgunblaðið - 06.08.1954, Qupperneq 8

MORGUN BLAÐIÐ
Föstudagur 6. ágiist 1954

Útg.: H.f. Árvakur, Reykjavík.
Framkv.stj.: Sigfús Jónsson.
Ritstjóri: Valtýr Stefánsson (ábyrgðarm.)
Stjórnmálaritstjóri: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Lesbók: Árni Óla, sími 3045.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn, auglýsingar og afgreiðsla:
Austurstræti 8. — Sími 1600.
Áskriftargjald kr. 20.00 á mánuði innanlands.
í lausasölu 1 krónu eintakið.

\ UR DAGLEGA LÍFINU í
Þeir ganga um í myrkri
um miðjan dag
ÞAÐ er alkunn staðreynd, að
kommúnistar eru í dag áhrifa
laus og einangruð klíka í íslenzku
þjóðlífi. Við þá vill enginn eiga
samvinnu, þeim treystir enginn,
og á þá er almennt litið sem
kynleg fyrirbrigði í frjálsum
menningar þjóðfélögum. En hvað
hafast þeir menn þá að, sem
þannig er ástatt fyrir í þessu
landi?
Það er sitt af hverju. Frum-
skylda þeirra er að halda uppi
áróðri og skrumi í þágu sinnar
andlegu fósturjarðar, Sovét-
Rússlands. í þeim tilgangi gefa
kommúnistar út blað, sem alltaf
er fleytifullt af lofgjörðarrollu
um „alþýðulýðræðið“ fyrir aust-
an járntjaldið, hin góðu lífskjör
þar, sætleika rússneskra vína,
frjósemi rússneskrar moldar,
ágæti rússneskra kartaflna!! Nú
skal það engan veginn dregið í
efa, að rússneska þjóðin fram-
leiði marga góða hluta, og að
henni sé margt til lista lagt.
En það breytir ekki þeirri
staðreynd, að það er aumt
hlutskipti fyrir stjórnmála-
flokk á íslandi að helga sig
eingöngu gagnrýnislausu
skrumi um erlent hernaðar
stórveldi, ekki sízt þegar það
er staðreynd, sem blasir við
ailra augum, að í því ríki hefir
persónulegt frelsi verið af-
numið og kúgun og ofbeldi
leitt í lög.
En íslenzkir kommúnistar
dunda við ýmislegt fleira í fá-
sinni einangrunar sinnar. Þeir
hafa heitið sínum austrænu hús-
bændum að berjast sífellt gegn
hvers konar viðleitni íslenzku
þjóðarinnar til þess að tryggja
sjálfstæði sitt og öryggi. Fyrir
síðustu heimsstyrjöld kröfðust
leiðtogar kommúnista á Islandi
þess, að íslendingar leituðu vernd
ar Bandaríkjanna og tækju þar
stór lán til framkvæmda á ís-
landi. En þá voru Rússar tiltölu-
lega veikir og óttuðust mjög upp-
gang nasista. Nú er Rússland
sterkt og vofir eins og hrægamm-
ur yfir Evrópu. Þá hamast
kommúnistar á íslandi gegn því,
að íslendingar freisti samvinnu
við vestrænar lýðræðisþjóðir um
öryggismál sín.
Nú telja þeir það einnig höfuð-
glæp að nota bandarískt láns- og
gjafafé til þess að byggja fyrir
raforkuver og stóriðjufyrirtæki
hér á landi, enda þótt það hafi
í för með sér stóraukið atvinnu-
öryggi og fjölþætt lífsþægindi
fyrir íslenzkan almenning til
sjávar og sveita.
Þannig ber allt að sama
brunni, athafnir hins einangr-
aða og áhrifalausa íslenzka
kommúnistaflokks beinast all-
ar að þjónustu við Rússa.
Enn hafa kommúnistar sér það
til dundurs, að láta blað sitt
halda uppi ærumeiðandi rógi um
flesta þá íslendinga, sem bezt
vinna fyrir þjóð sína. Þeir nota
hvert tækifæri til þess að flytja
upplognar æsifréttir um þing og
stjórn. Hártoganir og útúrsnún-
ingar er meginviðfangsefni blaðs
þeirra. Illgirni og mannhatur
skín þar út úr svo að segja hverj-
um dálki.
Það hlýtur að vera dauflegt
starf fyrir blaðamenn kommún-
ista að stunda þessa iðju dag eftir
dag, viku eftir viku, mánuð eftir
mánuð og ár eftir ár. Það er held-
ur engin furða þótt venjulegt
fólk þreytist á slikri málafylgju.
Hana skortir alla hugsjónalega
undirstöðu. Grundvöllur hennar
er fyrst og fremst gagnrýnislaus
dýrkun hins rússneska einræðis
og sálsýkiskenndur ofsi og hatur
gagnvart hinni íslenzku þjóð,
sem sífellt verður kommúnism-
anum fráhverfari. Einhverjum
kann að finnast þetta harður
dómur, og víst er hann það. En
hver sá, sem les t. d. hin glóru-
lausu ofstækisskrif Hofteigs-
Bjarna og margra annarra skrif-
finna kommúnista, hlýtur að
sannfærast um, að hann er réttur.
Það er eins og þessir menn
gangi í eilífu myrkri um miðj-
an dag í sínu eigin landi. Að
áliti þeirra, skín sólin aðeins
fyrir austan járntjald, þar sem
menn eru hengdir eða skotnir
fyrir að segja skoðun sína og
fylgja henni. f því skipulagi
fellst hin æðsta fullkomnun,
hið mesta frelsi, að áliti Hof-
teigs-Bjarna og sálufélaga
harrs!!
Fyllsta ástæða er til þess, að
íslendingar fyllist meðaumkv-
un gagnvart þeim löndum
sínum, sem svo herfilega hafa
verið blekktir og ginntir. En
kommúnistar hafa sjálfir tek-
ið sér stöðu utangarðs í ís-
lenzku þjóðlífi. Þar syngja
1 þeir hinum „mikla“ Malenkov
dýrð og lof. Þar eru þeir
' smám saman að daga uppi,
* eins og nátttröll fyrir vaxandi
' skilningi fólksins á hinu
menningarf jandsamlega eðli
VÍSINDAMENN við háskóla í
Pennslyvaníu í USA veltu
því lengi fyrir sér, hvernig þeir
ættu að fara að því að flæma á
brott geysifjölda starra, sem hrjá
sumar borgir þar. Eftir langvar-
andi athuganir varðandi þetta
komust þeir loks niður á gott ráð.
Þegar maður heldur starra ann-
að hvort á vængjunum eða fót-
unum, þá rekur hann upp hroll-
vekjandi neyðarvein, sem aðrir
starrar óttast svo mjög, að þeir
leggja nær undantekningarlaust
allir á flótta. Það, sem vísinda-
mennirnir gerðu svo, var bara
að taka slíkt neyðarvein upp á
hljómplötur og siðan spiluðu
þeir þær hingað og þangað um
borgirnar. I einni smáborg hurfu
allir starar nema um 200 stk.
eftir IV2 klst. spilamennsku. Þar
XJíóLnck —
cýömuil ocý ný
hafði áætlaður fjöldi þeirra ver-
ið 12.000 stk.
★★ NYTT ráð hefur verið fund ■
ið upp til þess að geta sagt fyrir-
fram um það, hvort fóstur konu
er svein- eða stúlkubarn. Konan
er látin væta 1 munnvatni sínu
pappírsmiða, sem meðhöndlaður
hefurverið á efnafræðilegan hátt.
Ef fóstrið er karlkyns, þá á þessi
pappírsmiði að taka á 'sig
purpuralit, en að öðrum kosti
ekki að láta á sjá. — Gamalt
VeU aruii áhrifar:
heimskommúnismans.
Síðasta dæmið
SÍÐASTA dæmið um tómstunda-
iðju utangarðsflokksins er frétt,
sem kommúnistablaðið birtir í
gær um að Ismay lávarður, fram-
kvæmdastjóri Atlantshafsbanda-
lagsins, hafi lagt fast að ‘Ólafi
Thors og ríkisstjórninni í heild
að slíta viðskiptum við Sovét-
ríkin. Auðvitað er hér um hrein-
an uppspuna að ræða. Viðskipti
íslendinga við aðrar þjóðir eru
að sjálfsögðu mál, sem þeir einir
taka ákvörun um. Almenningur
á Tslandi veit líka, að islenzk
stjórnarvöld hafa jafnan lagt
áherzlu á að brjóta íslenzkum af-
urðum braut, hvar sem þess er
kostur. Það hefur aldrei skipt
máli, hverskonar stjórnskipulag
viðskiptaþjóðirnar hafa búið við.
Þessvegna hafa íslendingar ekki
síður talið sér hagkvæmt að eiga
viðskipti við Rússa en hinar vest-
rænu lýðræðisþjóðir.
Kjarni viðskiptastefnu okkar
er sá, að við viljum skipta við
hverja þá þjóð, sem við okkur
vill skipta. Við viljum selja af-
urðir okkar sem víðast og teljum
okkur öryggi í því að vera ekki
bundnir við markaði í örfáum
löndum.
Þessari stefnu munu fsiend-
ingar fylgja, hvaða lygasögur,
sem utangarðslýðurinn spinnur
upp í blaði sínu á hverjum tíma.
Rabbað við veitinga-
mann.
IBRÉFI frá „hálffertugum“
segir:
„Velvakandi góður!
Ég brá mér eins og fleiri úr
bænum yfir verzlunarmanna-
helgina og sá og heyrði ýmislegt
eins og gerist og gengur á ferða-
lögum, ekki sízt á slíkum tylli-
dögum, þegar allir keppast við
að ferðast og gistihús og veit-
ingastaðir við þjóðvegina eru ið-
andi af ferðafólki — af öllu tagi,
af öllum stéttum. Ég kom á einn
slíkan fjölfarinn stað, síðla næt-
ur og hlaut þar hvíld og góðan
beina.
Ég gaf mig á tal við veitinga-
manninn og spurði hann frétta:
Hvernig hafði verið yfir helg-
ina? — hafði verið margt um
manninn, hafði fólkið hagað sér
sæmilega? — Þetta eru spurning-
ar, sem maður er orðinn vanur
að spyrja í sambandi við verzl-
unarmannahelgina.
Erum við orðnir
of gamlir.
Æ-NEI, svaraði veitingamað-
urinn, heldur súr í bragði
og leiður — þetta er
skelfilega leiðinlegt allt saman,
ég skil það ekki. Mér hefur ailtaf
þótt vænt um að fá í heimsókn
glaðlynt æskufólk, sem hefur
sungið kátt og hressilega — þá
finnst mér ég verða unglingur í
annað sinn. En nú syngur unga
fólkið ekki lengur, þar sem það
er saman komið, það rekur upp
rof, einhver tryllingsleg og ó-
kennileg hróp og hví, sem minna
einna helzt á frumstæða menn,
sem vita ekki hvað siðmenning
er. — Nei, hélt veitingamaðurinn
áfram, ég var ekki ánægður með
unga fólkið sem kom til mín
yfir helgina — eða er þetta
kannski vegna þess, hvað ég er
orðinn gamall sjálfur — að ég
fylgist ekki með — eða hvers
vegna getur. ekki íslenzkt æsku-
fóik, þessi fallega og þróttmikla
æska, látið lífsgleði sína og fjör
í ljós á hugnanlegri hátt?“
Þetta sagði nú veitingamaður-
inn, og mér varð á að spyrja
með honum: erum við orðnir of
■ gamlir — eða hvað er það þá?
1 Hálffertugur".
Ungur nemur,
gamall temur.
TOBBI hefur orðið:
Það er mikið skrafað og
skrifað um umferðina hér í höf-
uðborginni, um umferðarreglur
— og umferðarslys og víst er um
það, að ekki verður ofbrýnt fyrir
fólki að gæta varúðar og gætni
þar sem þessir hlutir eru annars
vegar.
Ég skrifa þessar línur annars
vegna dálítils atviks, sem ég
varð sjónarvottur að hér á dög-
unum niðri í Miðbæ, þar sem um-
ferðin er skæðust. Kona með lít-
inn barnhnokka sér við hönd
kom gangandi eftir Pósthússtræt
inu — og sú var nú ekki að velta
vöngum yfir hlutunum.
Hvað varðaði hana . . .?
HÚN gat fyrir það fyrsta hreint
ekki lagt sig niður við að
ganga á gangstéttinni, heldur,
sem ekkert væri, utan við járn-
grindina — á sjálfri akbrautinni.
Svo kom að því, að hún þurfti að
komast yfir Austurstrætið. Þá
hirti hún auðvitað ekki hið
minnsta um hina afmörkuðu
gangbraut, gekk meðfram henni
og síðan í kyrfilega sveigmynd-
aðan skáa yfir götuna. — Hvað
varðaði hana um umferðina og
bílaþvöguna allt í kring?
Ábyrgð mæðra
VARAÐU þig nú á bílunum í
bænum, mundu að fara
aldrei út af gangstéttinni og svo
að fara rétt yfir götuna“. Hversu
oft minna ekki mæður börn sín
á þetta sama — og víst er það
rétt og sjálfsagt, að þær geri það.
En mér datt í hug, þegar ég varð
áhorfandi að atvikinu, sem ég
sagði frá hér að ofan — hvernig
getur ein móðir, sem gefur barni
sínu jafn hörmulegt fordæmi
ætlazt til þess, að það virði allar
umferðarreglur og áminningar
hennar, þegar það er eitt síns
liðs á ferð? Nei, góðar mæður,
hlutverk ykkar á þessu sviði er
of ábyrgaðrmikið til þess að þið
megið bregðast því. Þess vegna
— það er ekki nóg, að þið segið
börnum ykkar hvernig þau eigi
að haga sér í umferðinni, þið
verðið að sýna þeim það í verki.
— Með þökk fyrir birtinguna.
Tobbi“.
Margir smíða
hamingju sína
þannig, að þeir
nota meðbræð-
ur sína fyrir
steðja.
húsráð hérlendis er það, að þeg-
ar húsfreyjan ætlaði að leggja
egg undir hænu, þá rannsakaði
hún þau á sérstakan hátt með
tilliti til þess að vita hvort úr
þeim myndi koma hani eða
hæna. Húsfreyjan náði sér í
skæri og tvinna. Batt hún tvinn-
an um bæði eyrun á skærunum og
hélt þeim þannig hreyfinga-
iausum yfir egginu. Svo fóru
skærin að hreyfast. Ef þau
snérust í hringi, þá var hæna í
egginu, en ef þau sveifluðust
fram og aftur eins og pendúll
þá var í þeim hani. Þessa sömu
aðferð mætti ef til vill nota til
spádóma um kyn fósturs konu
með því að halda skærunum fyr-
ir ofan höfuð þeirra. Nokkuð er
víst að skærin hrevfast á alveg
sama hátt yfir höfðum fólks eins
og yfir eggi. Annars eru skæri
alls staðar nálæg og þú skalt
bara reyna þetta sjálfur, lesandi
góður, yfir höfði einhvers kunn-
ingja.
o—®—o
★ ★ VÍSINDAMENN við háskól-
ann í Michigan í Bandaríkjun-
um, hafa fundið upp ákaflega
heppilegan tannbor til notkunar
fyrir hermenn á vígvöllunum. —
Borinn er eins og alúminíum
, kúlupenni í laginu og inni í hon-
um er örlítil vél, sem er eftir-
líking af rafmagnsvélum í barna-
járnbrautarlestum. Tannborinn
er svo bara settur í samband við
| rafmagnsgeymi á jeppabíl. Gefur
auga leið að þetta er til mikilla
þæginda.
10—•—o
★ ★ í BANDARÍKJUNUM er nú
i farið að nota sérstaka tegund
paþpírs, þegar gera þarf afrit af
bréfum og öðru slíku og þarf þá
engan kalkipappír. Pappír sá,
sem notaður er, hefur verið úð-
aður sérstökum efnum. Bakhlið
efsta blaðsins hefur verið úðuð
með sérstöku efni, en afritsblað-
ið er með þunnri, gulri himnu
úr einhverju öðru efni. Þegar
vélritað er á efsta blaðið verkar
það á afritin þannig að stafirnir
koma fram á þessari gulu himnu
og er þá blár. Það er hægt að
afrita allt að sjö afritum í einu
með þessari aðferð á rafmagns-
ritvél.
o—•—o
★★ ÍBÚAR Costa Rica og nær-
liggjandi landshluta S.-Ameríku
drekka hvítan vökva, sem rennur
úr tré, sem þeir kalla „kýrtré".
Vísindamenn, sem dreypt hafa á
vökva þessum segja, að hann sé
mjög áþekkur mjólk á bragðið.
Þeir reyndu jafnvel að skilja
( vökvann og síðan að þeyta hann
(eins og rjóma. Ekki segir þó
hvernig sú tilraun tókst. íbúarn-
(ir þarna í S.-Ameríku drekka
þessa „mjólk“, sem fyrst eftir
að hún hefur runnið út um skurð
í berki trésins.
o—•—o
★★ SÉRFRÆÐINGAR þykjast
nú geta skýrt það hvers vegna
stundum rignir „blóði" á Ítaiíu,
Suður-Frakklandi og Balkah-
iöndunum. Segja þeir að í sand-
stormum á Sahara-eyðimörkinni
feykist upp örfínt rautt ryk og
þyriist það upp í gufuhvolfið,
síðan hrekjist það norður á bóg-
inn og falli hægt niður unz það
samlagist regni, sem það liti
rautt og falli til jarðar með. —
Siíkar rigningar hafa iðulega
vakið mikinn ugg hjá hjátrúar-
fullu fólki og verið taldar illur
fyrirboði og fleira þess háttar.
o—•—0
★★ NOKKRIR VÍSINDALEGA
þenkjandi leynilögreglumenn
hafa fundið upp nýja aðferð við
! að þekkja fólk. Með nýjum, ná-
I kvæmúm taékjum geta þeir á-
kveðið nokkurn veginn örugg-
iega aldur og kyn. fólks eftir
hári þéss. Til þess að geta þetta
Framh. á bls. 12 j