Morgunblaðið - 29.09.1954, Blaðsíða 14

M
MORGUHBLABIB
Miðvikudagur 29. sept. 1954
N I C O L E
Skáldsaga eftir Katherine Gasin
Unglingar
óskast til að bera blaðið til kaupenda
víðsvegar um bæinn, — Talið strax
við afgreiðsluna. — Sími 1600.
Framh'aldssagan 53
í kringum okkur, þínir vinir og
minir“. Hann hló með sjálíum
sér. „Ég veit ekki hvenær ég var
einn með þér svo lengi, að mér
ynnist tími til að biðja þín“.
Hann hélt áfram að tala. —
Nícole handlék hringinn, sem
liann hafði gefið henni. Henni
leið hálf undarlega. Steinninn í
liringnum var blár safír. David
l»ótti blátt svo fallegt.
„Sumt af þessu“, hélt David
áfram og benti inn í trjáþykknið
„verður að grisja“. Annars vex
hér upp frumskógur".
Hún kinkaði kolli. Vegurinn
breikkaði og hún hallaði sér fram
í sætinu er þau tóku síðustu
beygjuna. Þá sást heim. Lynmara
kom í Ijós smám saman. Það var
blýlegt heim að horfa. Síðdegis-
sólin speglaðist í gluggarúðunum
mörgu á vesturhliðinni. Hún sat
eins og í leiðsíu og horfði —
heim.
Nicole var annars hugar er
David hjálpaði henni út úr bíln-
urn og er þau gengu inn í hið
mikla anddyri. Allt í einu stóðu
jþau frammi fyrir gamalli, hvít-
hærðri konu. Greifynjan af Man-
stone hafði verið sérstaklega fög-
ur kona á yngri árum. Merki þess
mátti greinilega sjá.
„Svo að hér er Nicole komin“,
sagði hún. Rödd gömlu konunn-
ar var mjúk og viðfeldin.
Nicole þrýsti útrétta hönd
liennar, og leit í augu hennar.
Þau voru eins og safírbláu aug-
un hans Davids og eins hörð.
„Þér eruð falleg", sagði greif-
ynjan. „Já, ekki síðri en David
var búinn að segja okkur í bréf-
unum mörgu, þar sem hann varla
talaði um annð en fegurð yðar“.
David hló og tók undir hand-
iegg ömmu sinnar. „Þú virðist
ekki hafa mikið traust á dóm-
greind minni, amma“.
Gamla konan virti Nicole aftur
fyrir sér. „Konu finnst það alltaf
miður, þegar önnur kona kemur
inn i líf þess, sem hún ann. En
þegar sú er aðsvífandi kemur er
jafn aðlaðandi og fögur og Nicole,
þá víkur hún áhyggjulaus".
„Þakka þér fyrir, amma“,
sagði David. „Ég fyrirgef þér
alveg“. Hann leit í kringum sig
undrandi á svip. „Hvar er
pabbi?"
Greifynjan sneri sér að Nicole.
„Faðir hans Davids bað mig að
afsaka það við ykkur bæði, að
hann gat ekki verið hér til að
taka á móti ykkur. Hann var
kvaddur á brott í morgun í á-
kveðnum erindagjörðum, sem
ekki var hægt að slá á frest. Hann
verður kominn aftur fyrir kvöld-
verð; hann iðar í skinninu eftir
að hitta ykkur. Trúlofunin kom
svo snöggt og óvænt, að við urð-
um bæði undrandi. Þó verð ég að
viðurkenna að Roger hafði meira
traust á dómgreind sonar síns en
ég“.
Þjónn birtist í dyrunum og til-
kynnti að te hefði verið borið
fram í viðhafnarstofunni.
„Hargreaves er gimsteinn“,
sagði David er þau gengu í átt-
jna að stofunni, og átti við þjón-
inn. „Hann mætti líka kalla ætt-
argrip. Hann kom hingað er afi
minn var á lífi fyrir nærri fjöru-
tíu árum“.
Nicole virti viðhafnarstofuna
fyrir sér smám saman. Hún rann-
sakaði allt, — húsgögnin, glugga-
tjöldin, gluggana háu, sem hægt
var að opna út á svalirnar og
stóra píanóið, sem þó lítið bar á
í þessari stóru stofu. Þarna inni
var allt í röð og reglu og niður-
röðun þannig, að betur gat ekki
farið. Sú kona, sem hér hafði
höndum um farið, hvort sem það
var greifynjan gamla eða móðir
Davids, hafði sýnilega lagt sig
fram um að fá samræmi milli
alls þess, er þarna var inni.
„Og hvernig lízt yður svo á
Lynmara?" spurði greifynjan.
„Hér er dásamlegt, Lady Man-
stone“, svaraði hún, „og allt svo
stórt. Mér finnst eins og ég gæti
týnzt hér auðveldlega".
„Ég skal sýna þér allt betur og
nákvæmar í fyrramálið“, sagði
David. „Við förum þá í útreiðar-
túr; þá skaltu fá að sjá garðinn,
sem við ókum í gegn um áðan.
Ég sagði Jamieson að söðla svörtu
merina fyrir þig. Hún er stór-
glæsilegt hross, og getur aldeilis
sprett úr spori, ef því er að
skipta“.
Greifynjan brosti. „Hross! Það
er allt sem David hugsar um. Ef
ég fengi nokkuð ráðið, þá mundi
hann nú vera í Oxford. En hann
neitar algjörlega að fara þangað“.
„Amma vill að ég fari í utan-
ríkisþjónustuna", sagði David og
hló. „Ég yrði víst dágóður þar!“
„Pabbi þinn....“ byrjaði Nic-
ole. „Vill hann að þú farir til
Oxford?“
„Honum fannst það“, svaraði
David, „þar til ég minnti hann á,
að hann var þar ekki nema eitt
misseri".
„Roger var alveg eins slæmur
og David“, sagði greifynjan.
„Hann fór þangað aðeins vegna
þess, að ég lagði svo hart að hon-
um“.
„Hann elskaði Lynmara", sagði
David, „svo hann hélzt ekki í
burtu. Af sömu ástæðu fer ég
ekki héðan. Ég veit, að ég yrði
kominn heim aftur, áður en
fyrsta misserinu yrði lokið. Á
sumum sviðum erum við pabbi
mjög líkir“.
o—O—o
Nicole heyrði karlmannsraddir
neðan úr anddyrinu. Hún hall-
aði sér út yfir handrið stigans,
en gat samt ekki séð hver var
þar niðri. Hún lagði við hlust-
irnar. Hún þekkti rödd Davids;
og gat sér til að hitt væri Roger,
faðir hans. Hún gekk að stiga-
skörinni og hægt niður.
Það var David, sefn varð fyrri
til að koma auga á hana. Augu
hans ljómuðu áf aðdáun, en nú
hafði hún engan áhuga á hon-
um. Það var Roger, sem hún virti
fyrir sér. Hann hafði snúið sér
við, svo hún sá andlit hans. Hún
beið þess að hann sýndi undrun-
arsvip — einhver merki þess, að
honum fyndist hún lík einhverri, 1
j er hann hefði áður séð. En slík
merki sáust engin. Hann brosti
og gekk á móti henni.
David kynnti þau. Hann hafði
roðnað í andliti og hárlokkur
hrokkið fram á enni hans.
Hversu barnalegur var David
ekki, hugsaði Nicole með sjálfri
sér, eins og skóladrengur, sem
með ákefð sýnir §inhvern gim-
stein í fiðrildasafni sínu. I
Hendi Rogers var heit. Hann
bauð hana velkomna með mörg-
um orðum. En hún tók varla eft-
ir orðum hans, en virti hann vel
fyrir sér. Hann var hár vexti —
eins hár og David og virðulegur.
„Ég verð að óska þér aftur til
hamingju, David“, sagði hann.
„Þú hefur afbragðsgóðan smekk
og prýðilega dómgreind".
Nicole hnyklaði brýrnar. Ör-
yggi hans fór í taugar hennar.
Hann þurfti ekki að vera svona
öruggur með sjálfan sig. Hún 1
horfði á hann rannsakandi augna ,
ráði. Hann var dökkhærður,
skarpeygður og svipaði mjög til
greifynjunnar.
Lady Manstone kom fram á
stigapallinn. David bað þau af-
saka sig og hljóp upp stigann til
að styðja ömmu sína niður.
Röskur sendisveinn
óskast þegar í stað.
Rannsóknostofa Háskólans
við Barónsstíg.
Sendisvein
vantar okkur frá 1. október.
H. Ólofsson & Bernhöft
Sendisveinn
Röskur og áreiðanlegur sendisveinn óskast.
Uppl. í skrifstofunni.
Vélsmiðian Héðinn h.f.
Sendisvein
vantar frá 1. október. Upplýsingar í skrifstofunni.
ATVINNUMÁLARÁÐUNEYTIÐ
Arnarhvoli.
>•■*■■■■■■■■■■■■■■■■■ ■■■■■■■<•■■■■■■■■■■»«■•■■■■■ ■■JúiUiaaalÍUI
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
28.
á eftir þeim. Þessir herir voru skipaðir barónum og riddur-
um ásamt sveinum þeirra, göfugasta hetjuliði kristninnar,
einnig löngum röðum bogmanna.
Og ég, Jóhann de la Lande, var liðsmaður í þessum fríða
her. Að vísu var ég ekki annað en auðvirðilegur riddara-
sveinn. Samt hafði ég þá stöðu, sem margur riddarinn hefði
haft ástæðu til að öfunda mig af, því að ég reið á eftir Rík-
arði konungi, hinum göfuga, hugumstóra herra mínum. Ég
veitti hinum tveimur konungum athygli þegar þeir voru
að tala saman. Filippus Frakkakonungur brosti stundum en
hló sjaldan, en hlátur konungs okkar glumdi eins og margar
hljómþungar bjöllur. Hann kastaði höfðinu aftur um leið
og hann hló, svo að hið rauðgyllta hár hans glampaði í
sólskininu.
Konungarnir skildu í Lyonsborg, því að hin mikla stævð 1
hinna tveggja herja gerði förina erfiða. Svo að sagt sé eins J
og er, þá fóru þessir göfugu herir, sem ég hefi áður sagt!
frá, ekki einir síns liðs, því að þeim fylgdi mikill sægur af i
alls konar lausingjaskríl, þar sem voru flakkarar, fjárhættu- j
spilarar, dansmeyjar og þjófar — og alltaf bættist eitthvað
i í hópinn úr hverju þorpi, sem við fórum í gegn um, svo
öð alltaf Jókst og fjölgaði þessi óþjóðalýður. Það var engu
líKata ©D að þessir vanheilögu pílagrímar ætluðu sér líka
j í Pið heilaga stríð.
Frakkakonungur var svo sjóhræddur, að hann þorði aldrei
! að hætta sínum dýrmæta líkama út á skipsfjöl. Þess vegna
j fór hann landleiðina til Genúa. Konungur okkar hélt sem
j leið liggur suður til Marseilles. Hann reið fyrir hinum fríða
her sínum, sem var skipaður mönnum frá Englandi, Nor-
mandíi, Akvítaníu, Poitou og Gaskogne. Þar bjóst hann við
DISPEL
Hinn ódýri og góði lykteyðari
fæst nú í mörgum verzlunum.
DIS-PEL heldur hreinsunarm-
ætti sínum frá fyrsta dropa til
síðustu stundar.
DIS-PEL flöskunni með kveikn
um á ekki að fleygja heldur
fylla aftur, Jiessvegna kaupið
þér ennþá ódýrari flösku til
áfyllingar.
DIS-PEL hefir engin heilsu-
1 spillandi áhrif.
DIS-PEL er viðurkennt af
„Good Housekeeping“
stofnuninni.
’rniTnminnrmiuimuiuigi ¥ , iiiiiimiiiinmmnmmini V i»m«ihiih«ihiiiihiiiíiw , TUiinirnnnTTmrmniiiiini; Jnuiniiiiiimmiui!