Morgunblaðið - 14.01.1955, Blaðsíða 7

Föstudagur 14. jan. 1955 MORGVNBLAÐIÐ
Segbu Laxness ad hann geti
fengib lán sé hann þurfandi
Ljósmyndir og samtaí Hans hlalmberg- vs8 Hemingway
Ilemingway er sjaldnast klaeddur í kjól og hvítt.
KÚBANSKUR leigubílstjóri
hét að aka mér fyiir 8 doll-
ara þessa tveggja ^nílna leið úr
borginni Havana til aðseturs
Hemingways í San Francisco de
Paula.
Skyndilega klossbremsaði hann
hinum ameríska lúxusbíl sínum,
sneri sér við og brosti gleiðgosa-
lega til mín:,— Hérna er hlið
Hemingways.
Síðan ýtti hann með olnbog-
anum á flautuna og 12 ára strák-
lingur kom hlaupandi út úr kofa
einum skammt frá, með lykil að
hliðinu í handarkrikanum. Síðan
gafst bílstjóranum aftur tæki-
færi til að sýna kúbanska bremsu
list sína við þrepin fyrir framan
pálmaskrýtt íbúðarhúsið Finca
Vigia.
— Vertu velkominn, sagði
Hemingway, sem var klæddur í
þverröndótta skyrtu, ullarvesti
og síðar vaðmálsbrækur, og rétti
fram kraftalega höndina til að
heilsa mér. — Það var annars
ljósmyndari í heimsókn hjá mér
í gær, hélt hann áfram. — Hann
tók ijósmyndir í 6 klst., hann var
meira að segja að taka myndir
meðan við vörum að borða. Gott
fyrir meltinguna, er það ekki?
— Það er leiðinlegt hvað þú
verður fyrir miklu ónæði......
— Já, ég hef orðið fyrir
miklum töfum af öllum þessúm
hamagangi. Einmitt þegar ég
var bezt upplagður að skrifa
kom Stokkhólmsskeytið sem til-
kynnti mér um Nóbelsverðlaun-
in. Síðan enginn friður.
Hemingway haltraði um gólf í
setustofunni og það mátti glöggt
sjá, að hann hafði ekki náð sér
eítir flugslysin í sumar. Þegar
hann talaði var hann rámur eins
og gamall bassalúður, sem leikið
er á án undirleiks.
— Við erum engir skrautfugl-
ar, María mín og ég, sagði skáld-
ið. — En við erum opinberar per-
sónur, — það er skuldin, sem við
verðum að gjalda fyrir frægðina.
Jæja, hvað viljið þér þá gera?
Ég sagði við ljósmyndarann, sem
var hér í gær, að ef þessi Malm-
berg ætlaði að láta mig kiifra
upp í pálma, þá myndi ég kasta
honum á dyr.
— Það er erfitt að glíma við
blaðamenn og Ijósmyndara. Time
ætlar að birta teiknaða litmynd
af mér á forsiðu. Þeir hringdu
hraðsamtal frá New York til mín
og spuröu hvernig augun í mér
væru á litinn. Hvernig getur
maður munað það? Ég varð að
líta í spegilinn til að gá að þvi.
En þar fyrir utan sagði ég þeim,
að ég kærði roig ekkert um að
komast á forsiðuna.
Hdr eru pálmagöngin, sem liggja
niffur aff skrifturninum mínum.
Hér kem ég aftur með
Hún cr elzt af kisunum mínuiti
tuttugu og fjórum og viírust. —
Nafniff hennar er afríkanska cg
þýffir: „Góff-betri-bezt“.
o——o
AÐ var dimmt i lofti yfir
Finca Vigia, stormurinn
hvein í páimakrónunum og ég
gat ekki tekið neinar myndir i
turninum, þar sem Hemingway
vinnur oftast að skriftúm.
— Ég get ekki skrifað þar þeg-
ar það er svona hvasst. Ef ég
opna glugga.á.turninum, þá þjóta
arkirnar í kringum mig eins og
fjaðrafok. . . . Og svo er allt þetta
veður gert út af mér. Þegar það
lægir, tek ég bátinn minn og
sigli brott til ókunnugra staða
og reyni að halda áfram skrift-
unum.
Nokkrar klukkustundir liðu.
Við gengum um malarstígana,
settumst inn í bókasafnið og
klóruðum 24 köttum bak við eyr-
un. Uppáhaldskötturinn heitir
„M’Usuri", sem er afríkanskt
svertingjamál og þýðir „Góður,
betri, beztur". — Kettir eru svo-
mannlegir, sagði skáldið. Svo var
þögn í nokkrar mínútur.
— Ljúktu þér nú af með að
taka þessar mjmdir, sagði hann.
— Svo fáum við okkur að drekka.
Það var komið með drykkinn,
Martini — með miklu gini.
— Já, svo við víkjum aftur að
blaðamönnunum. Hér kom einn
í gær og lagði fyrir mig spurn-
ingar um stjórnmál og trúmál.
En ég svara ekki slíkum spurn-
ingum. Maður verður að vera
varkár, þegar blaðamenn eiga í
hlut. — Hvað' segirðu, litmyndir.
Já þú ert velkominn aftur á
morgun, þegar léttir upp.
o—♦—o
JÆJA, þá. Það var í dag, sem
við áttum að taka litmyndirn-
ar, sagði hann glaður í bragði
morguninn eftir, þegar bílstjór-
inn minn hafði lokið við að sýna
bremsulistir. — Farðu sjálfur í
klæðaskápinn og finndu föt í
réttum liturri, þá skal ég klæða
mig í þau á eftir.
Ég valdi vínrauða skyrtu og
nokkrar buxur í mjúkum lit, sem
hann mátti velja á milli. Hem-
ingway haltraði inn til að skipta
um föt og kom út aftur eftir
nokkra stund, þó í allt öðrum
fötum, en ég hafði stungið upp á.
Það var rauðflekkótt skyrta, lit-
uð með þeim aðferðum, sem
tiðkast meðal svertingja í frum-:
skógum Afríku og gefa góðan
dularlit til að hyljast í kjarri.
Utan yfir var hann í veiðivesti
úr skinni, sem hann sagði að
væri úr „villta vestrinu".
Svo mikið var víst að litasam-
setningin var ennþá betri til ljós-
myndunar en mínar tillögur.
— Það er uppskeruhátíðin í
dag, sagði hann. — Ef þú villt nú
vera svo góður að leggja mynda-
vélarnar frá þér, þá ertu velkom-
inn að sitja hiá mér um st.und
sem einka-gestur og vinur. Villtu
það? _
— Ég þakka fyrir.
— Jæja, kalkúninn er ekki
alveg tilbúinn ennþá. Þú mátt
taka bílinn minn og bílstjórann
og láta hann aka þér um í ná-
grenninu. Það set-ti að vera hæfi-
legt að þið komið aftur kl 2.
— Við erum ekki alveg tilbúin
enn, sagði hann kl. 2. María er
að synda í lauginni. Hún svndir
venjulega tvær mílur. Ég sting
mér aðeins sjaldan og syndi þá
þetta 400 metra. Hr'ýggörinn í
Ljósmýndarinn Ilans Malmberg
er kunnur hér á landi fyrir frá-
bærar Ijósmyndir, er hann tók
af íslandi og gaf út í sérstakri
bók. Hann er kvæntur íslenzkri
konu, Margféti Guðmundsdóítut.
mér þolir ekki meira. Við skul-
um fá okkur „drink“.
AÐ var Saint Emilion við
málsverðinn og við ræddum
um Nóbelsverðiaunin.
— Verður þú viðstaddúr
Nóbels-hátíðina, spurði gestgjaf-
inn?
— Já, það hafði ég hugsað mér.,
— Skilaðu beztu kveðjum og
þakkaðu þeim fyrir peningana.
Þekkirðu Laxhess? Það var leitt,
að hann skyldi ekki fá verðiaun-
in.
— Já, ég hef hitt hann, svaraði
ég. — En harin sagðist ekkert t
kæra sig um verðlauriin. Ef ’nann !
fengi Nóbels-peningana yrði 1
hann að fara hús úr húsi til þsss í
að fá lánað fyrir sköttunum, seg- !
ir hann.
— Ógn er að heyra, berðu -
kveðjur míriár til hans og segðu í
honum að hann geti fengið lán
hjá mér, ef hann er þurfandi.
Hémingway teygði sig fram og
hvíslaði í eyru konu sinnar:
; — Eigum við ekki að taka fram
kampavínsflösku, ha?
— Ja, ég veit ekki.
Frú María virtist frekar mót-
faliin því. En hvað um það,
kampavínsflaskan kom fram í
dagsljósið. Hemingway lyfti
glasi sinu og sagði: — Við skál-
um fyrir því að ljósmvndarar
geti einnig fengið NóbelsVerð-
laun. En aðeins fyrir ljósmvnd-
ara undir 35 ára aldri. Eg fékk
mín verðlaun alltof seint. Skál!
— En að hugsa sér, sagði ég,
— hvað margir 36 ára ljósmynd-
arar myndu hengja sig í örvænt-
ingu, ef aldurstakmarkið væri
35 ár.
— Jæja þá, sagði Hemingway.
Við skulum þá hækka aldurstak-
markið upp í 50 ár. Skál!
o—<$—o
G siðan rabbaði hann lengi
við mig. Hann sagði mér frá
árunum í París, frá borgara-
styrjöldinni á Spáni og mest
sagði hann mér frá Afríku.
—. Skoðaðu nú þetta, sagði
hann og tók fram litmyndir, sem
María hafði tekið af honum eftir
f’ughrapið í Afríku.
— Brendur, skilurðu það, —
brendur. Og svo bakið á mér og
nýrun. En ég mun aldrei gefast
upp á að fliúga. í rauninni fékk
ég aldrei að kynnast Afríku að
neinu ráði fyrr en í fyrra. Við
flucum yfir alla dýrðina. Við
höfðum liíla flugvél, sem gat
svifið rétt. yfir trjákrónunum. svo
að við gátum skoðað vel bæði
dýralíf og jurta.
Ilann skrapp fyrir nokkrn til
Itúbu og átti eftirfárandi szmtal
viff Hemingway.
— Ferðu aftur til Afriku?
— Já, ætli það ekki.
Það þarf mörg flugvélahrtip til
þess að gamli Hemingwav missi
alla löngun til Afríku. Afrika er
sá stóri segull, sem dregur hann
stöðugt til sin. , _
AíKjlýseridw
afhögil!
ísafotð <>e Vorffur er
vinÝæiast.i fjöH>reytt
asía bíaffsff i sveituir1
fandídiis.
Rf»r at einii sínni ti! tvis.vai
i *>!(« — tfi vsffnT
Þetta meff Nóbelsverfflaunin varð til þess aff ég fékk geysiíegan
póst, segir Hemingway, sem les nýjasta póstinn meff uppáhalds-
kettinum „M’Uzuri“.