Morgunblaðið - 04.08.1955, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 4. ágúst 1955 ]
FRIEDEMANN LITLI
EFTIR THOMAS MANN
Framhaldssagan 6
„Eins og þú vilt“, svaraði frú
Rinnlingen og leit framhjá hon-
um.
Tveimur mínútum síðar kvaddi
hr. Friedemann. Þegar hann
hneigði sig einu sinni enn, frammi
við dyrnar, mætti hann augna-
ráði hennar, sem hvíldi, blæ-
brigðalaust og óskýrt, á honum.
Hann gekk áfram, en ekki
sömu leiðina til borgarinnar, sem
hann hafði komið, heldur hélt
hann, hugsunarlaust, inn á veg
sem sveigðist frá trjágöngunum
og lá niður að fornu kastalavíg-
girðingunum við fljótið.
Þar var vel hirtur skemmti-
garður, skuggsælar götur og
bekkir.
Hann gekk hratt og hugsunar-
laust, án þess að líta upp. Honum
var óbærilega heitt, hann fann
hvernig eldurinn hið innra með
honum ýmist gaus upp eða hjaðn-
aði og verkurinn í hinu þreytta
höfði hans fór sífellt vaxandi.
Hvíldi ekki alltaf tillit hennar
á nonum? Og ekki eins og síðast,
tómt og svipbrigðalaust, heldur
eins og áður, með þessari titrandi
grimmd, er hún einmitt hafði
rætt við hann á sinn undarlega
og hægláta hátt?
Æ, hafði hún gaman af að gera
hann algerlega utan við sig og
ósjálfbjarga? Gat hún ekki, fyrst
hún sá hann algerlega út, haft
einhverja meðaumkun með hon-
um og sýnt honum vorkunsemi?
Hann hafði gengið meðfram
fljótinu, við hliðina á hinum
grasivaxna virkisgarði og settist
nú á bekk, sem var að hálfu leyti
umluktur jasmínurunnum.
í kringum hann angaði allt af
sætum, svölum ilmi, en fvrir
framan hann brotnuðu sólargeisl-
arnir í titrandi yfirborði vatnsins.
Hann var af sér genginn og ör-
magna, en samt var eins og allt
væri í þjáningarfullu uppnámi
hið innra með honum.
Mundi ekki vera bezt, að líta
einu sinni enn í kringum sig og
fela sig svo í hljóðum faðmi hins
kyrra vatns, til þess að hljóta,
eftir skammvinnar þjáningar,
frelsi og frið annars lífs.
Æ, já, friður var einmitt það,
sem hann þráði. Ekki samt friður
tómlegra og hljóðra nátta, held-
ur kyrrlátur og blíður friður,
fullur af góðum, hljóðlátum hugs
unum.
Á þessari stundu titraði hjarta
hans af hinni innilegu ást hans á
lífinu og þrá hans eftir hinni glöt-
uðu hamingju, sem honum var
neitað um að njóta.
En þá litaðist hann um, í hinni
hljóðu og óendanlega tilfinninga-
lausu kyrrð náttúrunnar, sá
hvernig fljótið hélt leiðar sinnar
í sólskininu, sá hvernig grasið
bifaðist titrandi og blómin stóðu,
þar sem þau höfðu sprungið út,
og biðu þess eins að visna og
feykjast burt, sá hvernig allt
beygði sig í auðmýkt fyrir lífinu.
Og allt í einu kom yfir hann
einhver tilfinning vináttu og
samkomulags til þeirrar nauð-
synjar, sem megnaði að veitayfir-
burði yfir öll forlög.
Hann minntist síðdegisstundar-
innar á þrítugasta afmæiisdegi
sínum, þegar hann, í friði og ham
ingju, þóttist sjá fyrir öll sín ó-
komnu æfiár, án vonar og án
ótta.
Ekkert ljós og enga skugga
hafði hann þá séð, heldur hafði
allt verið vafið mildu húmi, unz
‘j það dvínaði, nærri ómerkjanlega,
t og hvarf í dimmuna að baki,
j Og með hljóðlátu og bórgin-
■ mannlegu brosi hafði hann geng-
ið til móts við hin komandi ár —
en hversu langur tími var ekki
liðinn, síðan allt þetta gerðist?
Þá hafði þessi kona komið. Hún
hlaut að koma. Það voru hans for
lög. Hún var sjálf forlög, hún ein.
Hafði hann ekki líka fundið
það, frá fyrstu stundu?
Hún hafði komið, og þótt hann
reyndi að vernda og varðveita
sinn eigin frið, þá hafði þó, fyrir
hennar tilstilli, allt það gert upp-
reisn, sem hann hafði frá fyrstu
æsku sinni bælt niðri, enda þótt
hann vissi, að það færði sér að-
eins þjáningar og tortímingu.
Það hafði gripið hann með
hræðilegu og ómótstæðilegu
valdi og stefndi með hann í glöt-
un.
Já, honum var fyllilega ljóst,
* að það stefndi með hann í glötun.
En til hvers var þá að berjast og
kvelja sjálfan sig? Allt varð að
ganga sinn gang.
Hann varð að renna áfram sitt
skeið og loka augunum fyrir hinu
gínandi hyldýpi, sem blasti við,
að baki hans, hlýðinn forlögun-
um, hlýðinn hinum yfirsterkari,
kveljandi mætti, sem ekki varð
undan komizt.
Vatnið glitraði, frá jasmínun-
um barst sterkur, svalur ilmur.
Fuglarnir kvökuðu í trjánum,
þar sem heiðblár himinninn sást
í gegnum laufþykknið.
Friedemann litli sat saman-
hnipraður á bekknum, langa
stund, álútur, með hönd undir
kinn.
j Öllum bar saman um, að mað-
ur skemmti sér prýðilega heima
hjá von Rinnlingen og frú; hans.
Þrjátíu manns voru saman
komnir við hið langa og smekk-
lega skreytta borð, sem stóð í
hinum rúmgóða borðsal.
| Þjónninn og tveir aðstoðarþjón
ar hröðuðu sér við að bera ís
fram til gestanna og loftið var
þrungið af skálaglami, lófa-
klappi og heitum ilmi matar og
snyrtilyfja.
( Alúðlegir stórkaupmenn voru
hér mættir með konur sínar og
dætur, næstum allir liðsforingj-
ar setuliðsins, einn gamall og
! Tweed barnafrakkar
teknir udd í dasr.
VERZLUNIN
mikilsmetinn læknir, nokkrir lög
j fræðingar og fleiri, sem töldust
til yfirstéttarinnar. Líka var
| viðstaddur stærðfræðistúdent,
frændi undir-ofurstans, sem var
í heimsókn hjá þessum ættingjum
sínum.
Hann var í djúpum samræðum
við ungfrú Hagenström, sem sat
andspænis herra Friedemann, við
borðið. I
Hr. Friedemann sat á fallegri
pluss-sessu við neðri enda borðs-
ins, við hlið hinnar ófríðu konu
menntaskólarektorsins, ekki
fjarri frú von Rinnlingen, sem
Stephens konsúll hafði leitt til
borðs. I
Það var furðuleg mikil breyt-
ing sýnileg á hr. Friedemann, eft-
ir þessa einu viku, sem liðið
hafði.. Kannske sýndist hún meiri
í hinni hvítu birtu gasljósanna,
sem fylltu salinn og gerðu andlit
hans svo bleikfölt að sjá, en kinn-
arnar voru innfallnar, hin rauðu
augu hans með dökku baugun-
um, höfðu ólýsanlega þjáningar-
fullt tillit og svo var að sjá sem
hann væri enn krepptari og
hnýttari, en endranær. |
Hann drakk mikið vín og ávarp
aði sessunaut sinn öðru hvoru. |
Undir borðum hafði frú von
Rinnlingen ekki beint til hans
’ einu einasta orði, en loks laut hún
örlítið fram í sæti sínu og kall-
aði til hans:
„Ég hefi undanfarna daga á-
rangurslaust biðið eftir yður, yð-
ur og fiðlunni yðar“.
Hann horfði um stund á hana,
algerlega annars hugar, áður en
hann svaraði.
Hún var klædd Ijósum, þunn-
um kjól, sem ekki skyggði hið
minnsta á hvítann, þrýstinn háls-
inn. Og fullblómstruð, Marchall-
Niel-rós var fest í ljóst hárið. í
kvöld voru vangar hennar rjóð-
ari en venjulega, en ávallt lágu
dökkir skuggar í augnakrókun-
um.
Herra Friedemann starði niður
á diskinn sinn og tautaði eitthvað,
sem átti að skiljast sem svar, en
menntaskólarektorinn spurði,
Hafnarstræti 4 — Sími 3350.

Fiskbúðingur
Fiskbollur
Gulrætur
Blandað grænmeti
Grænar baunir
Heildsölubirgðir
j.a
WLfYlfOi
65on

varavi
»>■«04
Góð staða
■
■
Óskum að ráða sölumann í bifreiðadeild vora.
■
■
a
Carðar Císlason h.f.
■ —1
Hverfisgötu 4.
a
*
.........................■■■■■■■■■■■■.■■■■■■■■»■■
■
■
■
I Þeir stúdenfar,
■ *
■
Z sem hafa hug á að hefja nám í lyfjafræði í haust, snúi
■ sér til skrifstofu Apotekarafélags íslands Laugavegi 16.
Apotekarafélag íslands.
••M
■»••
,,Umurinn er indœll
og bragðið eftir því
MORSÖ
MIÐSTÖÐVAR
ELDAVÉLAR
O.M nion CS? ^JJaaber h.f.
Nottapottar I
útvegum við með stuttum l|
fyrirvara frá N.A. Christ-
ensen & Co., Nykbbing —
Aðalumboðsmenn:
NATIIAN & OLSEN H.F. ;
Sími: 1-2-3-4.