Morgunblaðið - 01.09.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLABIB
Fimmtudagur 1. sept. 1955
Framhaldssagan 16
„Eg get ekki séð, að framtíð-
aráætlanir hennar komi okkur
neitt við“.
„Það kann að vera rétt hjá
þér, en ég álít, að við séum skyld
ug til að breyta við hana eins og
mannlega veru. Við getum ekki
fleygt í hana fáeinum krónum og
rekið hana svo út á götuna“.
í,Segirðu að við getum það
ekki?“
„Já og við megum það ekki
heldur".
„Gott og vel, ef það er skoðun
þín, þá er bezt að hún verði
hér út mánuðinn og það þýðir
það, að við verðum að þola ná-
vist hennar í hálfan mánuð enn-
þá. En þú skalt ekki setlast til
þess af mér, að ég Iáti Gerald
í hendurnar á henni eftirieiðis.
Þú getur gætt hagsmuna stúlk-
unnar, en ég kann betur við að
gæta sjálf barnsins míns .. “.
Davíð hristi höfuðið viðutan
og gekk til dyra. Auðvitað var
það alveg rétt, að mikið væri um
söguburð og hverskyns þvaður
í hinum litla dómkirkjubæ og
Jessica, sem hafði meiri mögu-
leika en hann, til að kynnast
því, hafði sennilega réttara fyrir
sér í þessu.
Auk þess gerði þetta Leni ekki
svo mikið til, ef henni tækist
þá að fá annað starf eins gott
eða betra.
Ef hún yrði ekki fær til leik-
starfa, þá ætlaði hann að gefa
lienni meðmæli og hver vissi
nema að hún gæti þá, vegna
kunnáttu sinnar í þýzku, fengið
starf við kennslu eða einhverja
skrifstofu.
Og enda þótt bæði hann og
Gerald myndu sakna hcnnar, þá
myndi þó brottför hennar aðeins
gera allt eins og það áður var,
jafnvel fyrir drenginn.
Hann settist niður, reykti um
stund og reyndi árangurslaust að
gleyma þessu dapurlega umhugs-
unarefni, þar til loks, löngu eftir
miðnætti, að hinar þreyttu hugs-
anir hans sefuðust.
Næsta morgun, þegar hann sá
Leni, um það leyti sem hann var
að leggja af stað í sínar daglegu
sjúkravitjanir, þá lét hann eins
og ekkert sérstakt hefði komið
fyrir.
Hann fann að einhver sérstak-
ur skyldleiki var með þeim, fann
það nú betur en nokkru sinni
áður.
Þegar hann kom aftur heim
um nónbil, sagði Leni honum, að
Jessica hefði tekið Ger'ald með
sér eitthvað í burtu. en dreng-
urinn hefði verið óánægður og
grátandi.
„Fór hann að gráta, þegar hann
kvaddi yður?“
„Hann fékk ekki að kveðja
mig“.
„Vitið þér nokkuð hvert Jessica
fór með hann?“
„Til hr. Simpsons."
„Nú já. Það er bróðir konunn-
ar minnar. Hann er aðstoðar-
prestur við St. Peters kirkjuna.
Allra bezti náungi — hann hefur
gætt Geralds áður.“
„Haldið þér að hann verði
hamingjusamur?"
„Gerald? Ég veit það ekki.“
Hann hallaði sér upp að skrif-
borðinu og barði með fingrun-
um á plötuna: „Mér bykir leitt
að þetta skyldi enda svona. En
hvað get ég eiginlega gert? Ég
er ekki einn af þeim, sem hafa
gaman af að stofna tll illínda.
Stundum — stundum óska ég
samt þess að ég væri það.“
„Hafið engar áhyggjur út af
þessu,“ svaraði hún.
„Er Jessica komin heim aft-
ur?“ spurði hann.
j „Nei, ekki ennþá. Hún sagðist
ekki koma heim fyrr en um há-
1 degi.“
„Þá ætla ég ekki að bo^ða neinn
hádegisverð, aðeins kaffibolla og
eina brauðsneið. Viljið þér biðja
Súsönnu að færa mér það hing-
að.“
^ „Ég er búin að tala um það
. við hana. Ég vissi að þér hafið
I það alltaf þannig, þegar frú
Newcomes er ekki heima.“
j „Svo verðið þér að reyna að
fá einhvern mat handa sjálfri
yður, hjá Súsönnu."
„Ég er ekki svöng heldur.“
Nú kom Súsanna inn í stof-
una með kaffi og smurt brauð
á bakka.
j „Þér verðið að drekka með mér
kaffið,“ sagði Davíð brosandi og
hugsaði sem svo, að I eni gæti
alveg eins borðað og drukkið í
j lækningastofunni, en bætti svo
við:
„Ég var annars að tala við
Jessicu í gærkvöldi og mér þyk-
ir það mjög leitt að ..“
„Þér eigið við það, að ég verði
að fara?“
„Ekki fyrr en eft:r hálfan
mánuð“.
i „En núna, þegar Gerald er far-
inn .. “.
„Það skiptir engu máli. Ég gat
fengið Jessicu til að fallast á það,
að þér yrðuð hér út þennan
mánuð.“
Stúlkan þagði og Divíð hélt
áfram: „Og þennan tnna getum
við notað, til þess að leita eftir
einhverju öðru starfi handa yð-
ur.“
| Hún kinkaði kolli.
' „Og ef sú leit ber engan árang-
ur, þá mun ég greiða fyrir yður
fargjaldið heim til Þýzkalands.“
Einhver breyting í svip henn-
ar minntu hann á áður töluð
orð og hann flýtti sér að segja:
„Ó, ég var alveg búinn að
gleyma því. Þér sögðuð mér einu
sinni, að þér vilduð ekki fara
aftur heim til Þýzkalands, eða
var ekki svo?“
* „Eg get ekki farið þangað aft-
ur,“ sagði hún og bætti svo við
eftir stundar þögn: „Vegna þess
að ég strauk í burtu“.
„Að heiman?“
„Nei, úr skóla. Það var mjög
strangt þar og ég gat ekki þolað
það til lengdar."
Davíð þagði og beið eft.ir fram-
haldi sögunnar.
„Rússnesku landamærin voru
þarna mjög nálægt, svo að ég
strauk eina nótt og hélt til St.
Pétursborgar, til dansskóla þar.
En lögreglan komst á slóð mína
þar, svo að ég varð einnig að
flýja þaðan. Loks faldi ég mig
úti í skipi og komst bannig til
London.
Á þessu sjáið þér, að ég verð
að halda kyrru fyrir í London.
Ég get ekki farið aftur til Þýzka-
lands. Þeir myndu undir eins
taka mig fasta fyrir fölsun."
„Fölsun? Hvað eigið þér við
með þvi?“
„Vegna vegabréfsins. Maður
verður að hafa vegabréf til þess
af' komast til Rússlands. Ég
breytti því öllu á skírteininu —
aldrinum og nafninu. — Ég skrif-
aði bara allt annað nafn.“
Hann fór að brosa. „En það
var ekki gert í oinum glæpsam-
legum tilgangi. Ég býst ekki við
að yfirvöldin myndu dæma þig
mjög hart fyrir það. Þpu myndu
áreiðanlega ekki setja þig í fang-
elsi.“
„Nei, kannske ekki í fangelsi,
en þau myndu áreiðanlcga senda
mig í skólann aftur.“
Hann hló: „Nei, þau gætu það
nú ekki. Þér eruð orðaar nógu
gamlar til að ráða yíir yður
sjálf.“
„Nei, það er nú einmitt það sem
ég ekki er, vegna þess að á vega-
bréfinu lézt ég vera tuttugu og
fimm ára.“
„Og eruð þér það ekki?“
„Nei, ég er ekki nema nítján
ára.“
„Davíð horfði á har.a. Hann
hafði yfirleitt ekkert um aldur
hennar hugsað, en nú varð hann
samt alveg hissa. Nítján ára. En
auðvitað breytti það í engu fram-
komu hans í hennar garð. Hann
1 BILLY IMORTOIM |
3
„Þú!“ svaraði maðurinn og varð augsýnilega fyrir miklum
vonbrigðum.
I „Ég get þó sagt þér,“ sagði Billy og roðnaði mjög. „Þótt
ég sé ungur, er ég með beztu verkmönnum í Lundúnum.
Að minnsta kosti segir faðir minn það.“
„Heldurðu þá, að þú getir smíðað lykil fyrir mig eftir
vaxmóti?“ .
„Já, það get ég,“ svaraði Billy.
j „Jæja, við skulum sjá,“ sagði maðurinn og fór niður í
vasa sinn. „Ég þarf nefnilega að fá lykil að útidyrunum hjá
mér, og hann áttu að smíða eftir þessu vaxmóti. Hvað kostar
lykillinn?“
Billy athugaði gaumgæfilega mótið og sagði síðan: „Þrjár
krónur.“
„Ef þú smíðar lykilinn fyrir mig, skaltu fá helmingi meira.“
, Þegar Billy hafði smíðað lykilinn reif hann eitt blað úr
minnisbók föður síns og pakkaði honum inn í það. I
1 Ókunni maðurinn tók við lvklinum og borgaði Billy síðan
6 krónur, eins og hann hafði lofað. Hann kvaddi síðan og
hélt á brott.
Þremur dögum seinna sat Norton gamli í smiðju sinni og
las í dagblaði. Billy var að gera við gamlan lás, sem hann
átti að Ijúka við þann sama dag. j
Allt í einu heyrði gamli smiðurinn mikinn umgang fyrir
utan smiðjuna. j
- AUGLÝSING ER GULLS ÍGILDI -
Höfum flutt
Veiðarfæraverzlunina
Teppa og Dreg&a-
deildina á Vesturgötu 1
CEYSMR h.S.
Unglinga
vantar til að bera Morgunblaöið til
kaupenda í eftirfarandi hverfi:
Sörlaskjól
Vesturgötu I,
IHorgttnHaMð
Sími 1600
Útsuln — Útsala
Mikil verðlækkun
Gluffffinn
Laugavegi 30
Píccolo
stytfir
uppþvottatímann
um helming

Reynið að þvo upp með I’XCCOLO — nýja,
ódýra þvottaleginum — þá styttið þér upp-
þvottatímann um helniing. Ef með þarf, er
borðbúnaðurinn fyrst skolaður undir vatns-
krananum, svo er hann settur í heitt PICCO-
LO-vatn, — sem leysir upp fituna á svip-
stundu — burstaður, tekinn upp og látið
renna af honum andartak. Þá er hann orðinn
spegilgljáandi og þarf ekki að þurrka af
honum nema á stöku stað.
Allir hafa efni
d að nota
Piccol
— nýja, ÓDÝRA þvottalöginn.
Heildsöiubirgðir:
/. BRYNJÓLFSSON & KVARAN