Morgunblaðið - 21.09.1955, Blaðsíða 14

(
14
MORGUNBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 21. sept. 1955
Framhaldsssagan 33
an við rúm þitt og allt í einu
kæmi lífsandi í líkama þinn, sem
myndi valda angist, fyrst af öllu,
en sem færi sífellt minnkandi,
unz þú gætir hreyft þig og skrið-
ið um og e. t. v. líka gengið við
staf, en værir um tíma heyrnar-
dauf, blind og örvita....“
„Það væri hræðilegt“.
„En samt ekki nálægt því eins
hræðilegt og það yrði um það bil
sem þú nálgaðist endamarkið.
Hugsaðu þér daginn, þegar þú
yfirgæfir skólann og flyttir á
barnastofuna. Hugsaðu þér dag-
inn þegar þú tryðir í fyrsta skipti
sögunum um jólasveinana, Leppa
lúða og Grýlu og vildir endilega
hengja upp sokkana þína á jóla-
nóttinni til þess að Sánkti Kláus
skyldi fylla þá með allskyns sæt-
indum og gullum.
Hugsaðu þér fólkið, sem myndi
klappa þér á kollinn eftir því sem
þú yrðir sífellt yngri og minni,
með hverjum líðandi degi.
Hversu óendanlega sorglegra
væri ekki þetta allt, hversu óum-
raéðilega mikið betra er ekki það
hlutskipti, að eldast með líðandi
stund og deyja að Iokum“.
„Og — fá svo aldrei — aldrei
framar að sjá þig“.
„Kannske færðu það, Leni. Ef
til er annað líf eftir dauðann og
annar heimur, þá mun ég reyna
að hafa upp á þér þar, eins og ég
hafði upp á þér í þessum heimi.
Vissulega bíður okkar annað líf
í öðrum heimi og ég mun finna
þig þar . . Manstu eftir fyrsta
kvöldinu, þegar ég fann þig? Þá
var mjög hvasst — seinna fór svo
að rigna. Fyrst fór ég til leik-
hússins, en þá varstu farin. En ég
fann þig samt að lokum.“
„Ég sá þig í speglinum, þegar
þú komst inn í herbergið mitt og
cg vissi, að þú hlaust að vera
litli læknirínn, vegna þess að þú
varst svo .... þú varst svo ....
Ó, Davíð — Davíð .. Hversvegna
þurfti þetta endilega að enda
svona hræðilega?"
Síðar, þegar Leni hraðaði aft-
ur för sinni til Midchester, í vagni
með niðurdregnum gluggatjöld-
um, fóru mennirnir, sem legið
höfðu á hleri í næsta herbergi,
að bera saman athugasemdir sín-
ar og sú staðreynd var viður-
kennd að lokum, að samræður
fanganna hefðu algerlega verið
misheppnaðar og gagnslausar.
„Auðvitað var það sýnilegt, að
liann hafði grun um að brögð
væru í taflinu. Heyrðuð þið ekki
þegar hann sagði: Við erum ekki
ein? Þá var hann að áminna hana
um, að gæta tungu sinnar og
segja sem minnst .. Ég álít að
Millman hafi tapað leiknum með
því að tala við hann áður Major-
inn vantar mikið til þéss að vera
jafn slægur og litli læknirinn —
hann hefur nú sannarlega höfuð-
ið á réttum stað, karl sá—“.
„Já, þangað til snemma í fyrra
málið“, svaraði einhver og hló
gleðilaust og kvíðafullt, því heng
ing er sannarlega ekkert spaug
eða gleðileikur.
Rökkrið óx eftir því sem á
kvöldið leið og Davíð horfði á
hina dvínandi birtu og þungbúið
húm himinsins, vitandi fullkom-
lega, að það var í hinzta skiptið
á æfi hans, sem honum bauðst
tækifæri til slíks.
Hann var ekki óhamingjusam-
ur. Hann var ekki hræddur. Hann
var fullkomlega rólegur, þegar
fangelsisstjórinn og presturinn
heimsóttu hann í síðasta skiptið.
Fangelsispresturinn kom fyrst.
Hann var maður glaðlegur á svip
og rauðbirkinn yfirlitum, sem
hafði verið kjörinn ráðgjafi fang-
anna í hinum andlegu þörfum
þeirra og nauðum, vegna þess
að hann kunni að umgangast
menn, gat mætt þeim sem jafn-
ingi þeirra og komið til móts við
alla, háa sem lága.
Ræður hans voru ávallt gædd-
ar vingjarnlegri bjartsýni.
Hann hafði þekkt Jessicu og
kynnst sambandi hennar við
klerka dómkirkjunnar og hún
hafði ávallt skoðað hann sem
„einn þeirra presta, sem heimur
nútímans þarfnaðist framar öllu
öðru“.
Allt þetta hefði getað gert hann
vandræðalegan, þegar fundum
þeirra bar saman í fangelsinu,
en hann var bara ekki sú mann-
tegund, sem verður auðveldlega
gerð vandræðaleg eða sett í
klípu.
Hann settist á brún legubekks
ins og horfði glaðlega á Davíð:
„Fer ekki ágætlega um yður,
Newcome? Er það nokkuð sér-
stakt, sem yður vantar?"
„Nei, þakka yður fyrir“ svar-
aði Davíð.
„Mér datt í hug, að þér hefðuð
e. t. v. gaman af að fá einhvern
til að rabba við, stundarkorn.
Hvernig líður yður annars'' Ágæt
lega? Þér hafið að sjálfsögðu les-
ið dagblöðin. Slæmt ef drengirn-
ir verða ekki komnir heim um
jólin. En þess getur nú varla orð-
ið mjög langt að bíða. — Við
höfum vissulega náð óvinunum í
slæma gildru .. “
Allt í einu gérði Davið sér fulla
grein fyrir því, hvaða maður
þetta var:
„Þér þekktuð Jessicu, var ekki
svo?“ spurði hann ákafur og eftir
væntingarfullur.
Jafnvel taugar prestsins voru
ekki viðbúnar skírskotun, sem
þessari: „Þér meinið — þér mein-
ið — frú — hina látnu frá New-
come? Já, ég þekkti hana — já,
auðvitað gerði ég það“.
Davíð byrjaði þá að tala, á
ósköp venjulegan hátt, þ. e. a. s.
mjög undarlega og sundurlaust,
að dómi fangelsisprestsins.
„Mér þykir vænt um að fá
tækifæri til að tala við einhvern,
sem þekkti hana og ég veit, að
þér skiljið þær áhyggjur, sem ég
hef út af Gerald — það er dreng-
urinn minn — Jessica sendi hann
til mágs síns — Simpsons, þér
þekkið hann eflaust. Hann er að-
stoðarprestur við St. Péturs kirkj
una. Ég veit, að það er annast vel
um hann og að honum líður vel,
en ég vona, að honum hafi ekki
verið sagt — ekki verið sagt —
mjög mikið — þér skiljið, hvað
ég á við — hann er svo veiklaður
á taugum, aumingja drengur-
inn .... “
„Kæri Newcome, þér þurfið
áreiðanlega ekki að hafa neinar
áhyggjur út af því. Það vill nefni
lega svo vel til, að mér er kunn-
ugt um það, að drengnum yðar
hefur ekki verið sagt neitt —
alls ekki neitt. Að sjálfsögðu er
hann fjarverandi, nú sem stend-
ur, einhversstaðar niðri við
ströndina og eflaust heldur hann
að pabbi og manna hafi farið í
eitthvert ferðalag ... Ef þér
legðuð fram skriflega beiðni, þá
er ég sannfærður um að þeir
myndu leyfa yður að sjá hann —
en engu að síður....“
„Slíkt hefur mér aldréi komið
til hugar. Eg vildi alls ekki að
hann kæmi hingað — hann myr.di
verða hræddur. Hann óttaðist
alltaf lögregluþjóna, sennilega af
því að Jessica var vön að segja,
þegar hann hegðaði sér eitthyað
leiðinlega: „Jæja, það er þá bezt
að ég sæki lögregluþjóninn og
láti hann tala við þig“.
Það er mjög vanhugsað að
segja svona við börn, sem eru
veikluð á taugum. Auðvitað vildi
Jessica drengnum allt hið bezta,
en hún bara skildi hann ekki
nógu vel.
Við beittum mjög ólikum að-
ferðum við uppeldi hans og ég
held — ég held satt að segja —
I TOFRAPOkliMiNi
5.
karlmenn, sem erU á veiðum í skóginum, eiga að koma heim
undir eins! Það er að skella á stríð!“
En trúboðinn var ekki kominn til þess að berjast. Hann
fann það á sér, að allt í krignum hann í skóginum var fullt
af augum, sem athuguðu hann. Já, ef til vill sneru byssu-
hlaupin í áttina til hans. Mjög hægt og varlega þokaðist
hópurinn áfram. — Frá hverju hjarta sté auðmjúk bæn
til Guðs. Þeir gengu í gegnum nokkra garða og akra, sem
tilheyrði þorpi því. er var takmark ferðarinnar. Að endingu
sjá þeir þorpið. Trúboðinn og þeir, sem með honum eru,
nema staðar og kalla til þorpsbúanna og segja til sín. En
enginn svarar. Það er víst enginn hér, sem veit, hvað trú-
boði er. Hann ákveður að ganga inn í þorpið. Þetta er þorp
þess manns, er rændi konunni, en þar er engan að sjá —
allt er mannlaust. Og þó er enginn vafi á því, að hérna býr
fólk, því eldar brenna. Trúboðinn hrópar: Þér menn á
þessum stað, óttist ekki, ég er ekki kominn til þess að berj-!
ast! Eg er trúboði og kem til þess að segja ykkur frá Guði!
Komið aftur inn í þorp ykkar!“
j Ekkert svar. Bæði trúboðinn og félagar hans kalla aftur
og aftur, en það ber engan árangur. Að lokum fara þeir að
[ undirbúa sig til að vera í hinu mannlausa þorpi um nótt-
ina, umkringdir af ósýnilegum óvinum. En hvernig skyldi
* þessi nótt verða, það var nú spurningin. Þeir halda kvöld-
bæn og biðja Guð um vernd. Trúboðinn les kafla úr Matt-
eusar-guðspjalli. Að endingu biðja þeir Faðir v^rsameig-
inlega.
— Morgunblaðið með morgunkaffinu —
DELICIOUS
EPLI
væntanleg í miðjum nóvember
*
OJ. Olafóóon, &T* UemLiöj^t
Sími 82790, þrjár línur.
Vegna hinnar miklu aðsóknar að smurstöðvum, vorum
við Reykjanesbraut og Suðurlandsbraut, hefir ekki
verið hjá því komist, að nokkur bið hafi stundum
verið eftir afgreiðslu. Hefir þetta valdið nokkrum
óþægindum, einkum fyrir þá bifreiðarstjóra, sem
eru tímabundnir, þannig að hjá sumum hefur orðið
óheppilegur dráttur á að þeir létu smyrja.
Til þess að ráða bót á þessu, höfum vér nú tekið upp
það fyrirkomulag að gefa þeim, er þess óska, kost á
að panta smurningu með fyrirvara, — fyrst um sinn
þó aðeins á hinni nýju smurstöð vorri við Reykja-
nesbraut.
Hafið tal af afgreiðslumanni vorum í síma 4847,
áður en þér látið smyrja bílinn næst. Semjið við
hann um þann tíma, sem hentar yður bezt og komizt
hjá bið.
H.F. SHELL Á ÍSLANDI
■M
Stúlkur
Getum bætt við okkur nokkrum duglegum og reglu-
sömum stúlkum.
Fyrirspurnum ekki svarað í síma.
Kexverksmiiljan frón h.f.
Skúlagötu 28
Effirlœti allrar fjölskyldunnar
m
lUtt*

R\Cí
Whf'Þ

— Nýkomið í næstu verzlun —
h. mmmm & co. h.f.
Hafnarhvoll — Sími 1228