Morgunblaðið - 28.10.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 28. okt. 1955
Ekki med vopnum veg/ð
EFT!R SIMENON
Framhaldssagan 27
Framhjá Maigret fór hin furðu
legasta skrúðganga, tveir úlfald-
ar og ungur fíll, sem notaðir voru
til auglýsingar fyrir umferða-
circus, sem slegið hafði upp tjald-
búðum sínum á Place de la Vict-
oire.
í einni nýlenduvöruvc"zlun-
inni kom Maigret auga á r.ióður
rauðhærða drengsins, þar sem
hún var að birgja sig upp með
vistum og enn sem fyrr varð hún
að halda í hönd sonar síns, til
þess að missa hann ekki út í veð-
ur og vind um leið og hún liti
eitthvað af honum.
Skammt þaðan má@tti umsjón-
armaðurinn Jean Métayrr og
málaflutningsmanninum, sem
gengu hægt eftir götun"i og
ræddust við, mjög alvarleýr á-
sýndum.
Um leið og þeir gengu frmhjá
Maigret, heyrði hann að lögfræð-
ingurinn sagði:
„Þeir verða að stoppa ávísun-
ina....“
Þeir veittu ekki umsiónar-
manninum neina athygli. en
héldu áfram ferð sinni og
stefndu til Comptoir d’Escompte.
Maigret hélt nú til prents niðj-
unnar, þar sem Journal de Moul-
ins var prentað. Skrifstofnrnar
stóðu framan við prentsmiðjuna,
en til þess að komast inn í sjálf-
an vélasalinn þurfti maður að
ganga eftir dimmum stíg, þar sem
dynurinn í snúningsvélinni yfir-
gnæfði allan annan hávaða.
f skítugum vinnusal sátu menn
í vinnufötum við há borð, en í
öðrum enda salarins brakaði og
snarkaði í hinum tveimur fasta-
letursvélum, eins og þar væri
stöðug vélbyssuskothríð.
„Gæti ég fengið að tala við
verkstjórann?" spurði Mrigret
fyrsta manninn, sem varð á vegi
hans.
Hann varð beinlínis að hrópa
eins hátt og hann mögulega gat,
vegna hins mikla skarkala og
vélaskrölts, en lykt af bleki og
prentsvertu fyllti vit hans.
Lágvaxinn maður í bláum
vinnufötum, sem stóð þar í nánd,
bar hönd upp að eyra sér. eins
og til þess að heyra betur Mai-
gret gekk til hans:
„Eruð þér verkstiórinn?"
„Ég er letursetjarinn".
Magifret tók úr skjalahylki
sínu miðann, sem valdið hafði
dauða greifafrúarinnar af Saint-
Fiacre.
Maðurinn tók upp stálspangar-
gleraugu og setti þau á sig. Síðan
rýndi hann í miðann og skildi
auðsjáanlega ekki hvað það var
sem fyrir Maigret vakti.
„Er þetta blað héðan?“
„Hvað voruð þér að segja?“
Menn hlupu út og inn fr^mhjá
þeim, með stóra stafla af dag-
blöðum í fanginu.
„Ég var að spyrja að því, hvort
þessi miði myndi hafa verið
prentaður hérna í þessari prent-
smiðju".
„Við skulum koma út“.
Það var mikið betra að talazt
við úti í garðinum. Þar var að
vísu kalt, en þar gat maður a.m.k.
talað í eðlilegri tónhæð.
„Hvað var það, sem þér voruð
að spyrja að?“
„Kannist þér við þetta letur?“
„Já, það er Cheltenham".
„Er það prentað í prentsmiðj-
unni hérna?“ j
„Það er erfitt að fullyrða nokk-
uð um það. Það getur verið um
marga aðra staði að ræða“.
„Hérna í Moulins?"
„Nei, ekki hérna í Moulins ..
En í Nevers, Bourges, Chateau-
roux, Autum og....“
„Er nokkuð sérstakt við þessa
* úrklippu?"
„Hún er prentuð á dálítið sjald
gæfa vél . . Þeir hafa viljað láta
yður halda, að hún væri klippt
út úr einhverju dagblaði, þykist
ég skilja. Einu sinni var ég beð-
inn um að gera hið sama, svona
í gamni.... “
„Já, einmitt það?“
„Já, það eru nú a.m.k. fimmtán
ár síðan það vildi til .. það var
þegar við settum fréttablöðin
með höndunum einum saman.. “
„Og þessi miði gefur yðar enga
bendingu um uppruna sinn?“
„Nei, flest blöðin hérna í ná-
grenninu eru ákaflega lík í öllu
ytra útliti .. Þetta er þýzkur
pappír .. En þér verið að fyrir-
gefa, nú verð ég að fara....“
„Þekkið þér Jean Métayer?"
Maðurinn uppti öxlum:
„Já, það held ég að maður
kannist við hann“.
„Og hvaða álit hafið þér á hon-
um?“
„Ef nokkuð væri að marka það
sem hann sjálfur segir, þá
kynni hann meira til viðskipta
og annarra starfa en við flestir
aðrir.
En þetta er mesti aulabárður og
það er bara vegna vináttu greifa-
frúarinnar og yfirmannsins
hérna, að hann hefur fengið að
vasast um hérna í verkstof-
unni....“
„Kann hann að meðhöndla
f astaletursvél? “
„Ja, hvað skal segja? Hann
lætur sjálfur sem hann kunni
bæði það og annað“.
„Haldið þér t.d. að hann hefði
getað prentað það, sem stendur
á miðanum, sem ég sýndi yður?“
„Sennilega, ef hann hefði haft
alveg ótakmarkaðan tíma til um-
ráða og æft sig svona tíu sinnum
á því að prenta sömu orðin.... “
„Hefur hann nokkuð fengizt
við fastalestursvélina núna ný-
lega?“
„Hvernig ætti ég að vita það?
Hann kemur og fer og skapraun-
ar okkur öllum og þreytir með
asnastrikum sínum .. En nú verð
ið þér að afsaka mig .. Lestin
bíður ekki og ég á margt óunnið
enn þá....“ j
Þetta voru allt saman harla
léttvægar upplýsingar, fannst
Maigret og hann var að hugsa um
að líta aftur inn í verkstofuna,
en aðgangurinn og allur ysinn '
þar öftruðu honum frá því að
gera það. Þar var hver mínúta ;
mikils virði. Þar var hver maður '
á harðahlaupum, fram og til
baka. Enginn hafði tíma til að
staldra við eitt andartak. Og um-
sjónarmaðurinn ákvað að láta
hér staðar numið.
En samt tókst honum, að ná
sambandi við einn iðnnemann og
skiptist á við hann nokkrum orð-
um.
„Hvað verður um blýræmurn-
ar, þegar búið er að nota þær?“
„Þær eru þá bræddar niður“.
„Og hvað er það gert á margra
daga fresti?"
„Alltaf annan hvern dag ..
Sjáið þér, þarna er bræðslupott-
urinn, þarna úti í horninu ..
Farið varlega. Hann er mjög
heitur.... “
Maigret gekk aftur út, ofurlítið
þreyttur og e.t.v. líka ofurlítið
kjarkminni.
Nú var orðið alveg dimmt og
gangstéttirnar voru auðséðari en
venjulega, vegna kuldans.
Utan við eina klæðaverzlunina
stóð kallari, sem draga skyldi við
skiptavinina að, skjálfandi af
kulda og stappandi fótunum nið-
ur í stéttina, milli þess sem hann
reyndi að vekja eftirtekt þeirra
sem framhjá fóru:
„Þykkir og skjólgóðir vetrar- )
frakkar .. Fyrsta flokks enskt.
efni, frá tvö hundruð frönkum .. j
Gerið svo vel og skoðið sjálf og j
þér munið sannfærast .. Komið
og skoðið, enginn er þvingaður
til að kaupa....“
Skammt þaðan, framan við
Café de Paris, kom Maigret auga
á hinn gula vagn greifans.
Hann gekk inn, leit allt í kring-
um sig, en gat þó hvergi komið
auga á Maurice de Saint-Fiacre
Indíánarrair koma
2
Þá var Ameríka lítt könnuð og menn því sólgnir í að
kanna landið til þess að vita hvað það hefði upp á að bjóða.
Eins og nú, var ævintýraþráin mjög mikil hjá hinum hvítu .
rnönnum, sem komu alla leið frá Evrópu til að setjast að íj
þessari ókönnuðu heimsálfu. !
Faðir Jaks litla átti mjög annríkt þessa dagana. Hann ■
hafði ekki verið heima hjá sér nema í eina viku af síðustu
12 vikum. Allan þennan tíma hafði hann dvalizt í Lundúna-
borg, þar sem hann stjórnaði herdeild, sem senda átti innan
skamms til Ameríku til liðveizlu við enskar herdeildir þar
í bardögunum á móti Frökkum. Nú lá nefnilega mikið við
að hraða heræfingunum því að upp á síðkastið hafði Frökk-
um veitt heldur betur í bardögunum.
! Og svo var það skömmu eftir að heræfingunum lauk í
maímánuði vorið 1750, að faðir Jaks litla, sem hét Sesilíus,
fékk að skreppa heim til fjölskyldu sinnar, en hún átti heima
í allreisulegu húsi um 50 kílómetra frá Lundúnaborg. Jak
ivar 12 ára og næstelztur af þremur systkinum: Dorothea i
118 ára og Sue yngst, aðeins fjögurra ára. Sesilíus var, þrátt
[fyrir sinn unga aldur (41 árs), orðinn ofursti í her Breta og
í miklu áliti á meðal hermanna sinna, sem báru mikið traust
jtil hins unga foringja síns. Hann átti myndarlega konu, sem ‘
jhann unni hugástum. Voru þau hjónin mjög samhent í stóru
sem smáu í öllu sem laut að uppeldi barnanna, sem þau
elskuðu mjög heitt, enda voru börnin þrjú hin myndarleg-
ustu. — Nú átti fyrir fjölskyldunni að hggja að yfirgefa ætt-
land sitt og taka sér búsetu í nýrri heimsálfu — þar sem
hættan beið þeirra á hverju leiti.
4
Til þvotta á kven-
sokkum og öllum
öðrum viðkvæmum
þvotti úr silki, perlon, ny-
lon og öðrum gerfiefnum,
er KEI óviðjafnanlegt. REI
varnar lykkjuföllum, skýrir
liti — og allur REI-þveginn
þvottur þornar fljótar.
Notið því HELDUR REI!
Ileildsölubirgðir: V. Sigurðsson & Snæbjörnsson h.f.
wmm
kæliskáparnir komnir
Vcrð kr. 6.Ö75.00
.F.
Austurstræti 14
Sími 1687
„llmurinn
er indæll
og bragðið
eftir því‘

O. Johnson & Kaaber h.f.
Hetbergi
helzt nálægt miðbænum, óskast til leigu nú þegar ;1
fyrir danska stúlku.
Tilboð óskast send
Sambandi ísl. samvinnufélaga
Deild 1 5

rsu