Morgunblaðið - 03.11.1955, Blaðsíða 6

Morgunblaðið - 03.11.1955, Blaðsíða 6
 MORGUNBLAÐIÐ Fimmtudagur 3. nóv. 1955 Afmælisrobb v/ð Erling Fni Anna Jónasdóttir — minning Páisson yfirlögreglubjón T^AÐ var mest fyrir áeggjan Jóns Hermannssonar lög- reglustjóra, að ég hætti við sund- kennsluna og gerðist lögreglu- maður. — í þá daga höfðu menn ekki míkla trú á störfum lögregl- unnar í þágu borgaranna, því góður vinur minn sagði við mig: Ætlar þú virkilega að ganga í lögregluna? Þar ættu engir að vera nema illmenni. Þetta var veganestið mitt frá þessum vini mínum, er ég tók að mér að verða yfirlögregluþjónn í Reykja víkurlögregiunni árið 1920, sagði Erlingur Pálsson yfirlögreglu- þjónn, er við ræddum stundar- korn saman í skrifstofu hans í gærdag. MARGVÍSLEG VIÐFANGSEFNI LÖGREGLUMANNSINS Fram til ársins 1932 hafði Erlingur með höndum yfirstjórn götu- og rannsóknarlögreglunn- ar. Áður en hann tók til stárfa, hafði hann verið um eins árs skeið á lögregluskóla í Kaup- mannahöfn og einnig í Þýzka- landi. Þar ytra lagði hann mikla Stund á rannsóknarlögreglustörf, sem komu honum að miklu haldi ,við rannsóknarlögreglustörfin. í löngu starfi Erlings í Reykja- víkurlögreglunni hefur eðlilega margt borið við, — Og Erlingur segir að þessi ár öll hafi liðið ótrúlega fljótt. Ég spurði hann að því hvort hann hefði séð eftir kom til lögreglustjórans maður því að helga lögreglunni starfs- einn og kærði mig fyrir að hafa krafta sína. — Nei, sagði hann. lamið konuna hans með lögreglu- Ég hef alla tíð haft af því mikla kylfunni, sem ég var með, er ég ánægju að glíma við hin marg- ruddi skipið ásamt stýrimanni þættu viðfangsefni, sem starfinu þess. Það kom svo í ljós síðar, fylgja. Starf lögreglumannsins er er konunni var runnin reiðin, þroskandi, með sífellt nýjum við- að ég hafði ekki lamið hana, sem fangsefnum og tvísýnni baráttu ég vissi strax. — En það skeði milli sigurs og ósigurs. i nokkuð einkennilegt fáeinum dögum síðar. Þá fluttu blöðin Tveggja atburða minnist Erling- fréttir af því, utan úr heimi, að ur sérstaklega, frá því í gamla yfirhlaðinni ferju hefði hvolft daga. — Ég var í sumarleyfi, er,°g mikill mannfjöldi farþeganna Jón Hermannsson, sem þá var drukknað. Hafði verið að vígja lögreglustjpri, bað mig að koma ferjuna og tveh lögreglumenn, strax til starfa. Brennuvargur sem viðstaddir voru til að halda einn hafði skotið bæjarbúum al- uppi reglu, voru ofurliði bornir varlegan skelk í bringu. Lék af mannfjöldai.um, sem ruddist hann lausum hala og var búinn um borð. Kom þá maðurinn, sem að kveikja í tveim húsum við hafði kært mig, til mín og þakk- Laugaveginn og gera tilraun til aði mér fyrir að hafa rekið fólkið íkveikju í því þriðja. Var Ála- í land. Það hefði bjargað lífi fossverzlun til húsa í einu þeirra. konu hans. Esjan hefði sennilega Ég kom eftir ósk Jóns Her- farið sömu leið og ferjuskipið, mannssonar í bæinn og tók mál- ef þú hefðir ekki gripið í taum- ið til rannsóknar. Um kvöldið ana, sagði hann. Við Esjuna hef hafði ég náð þessum háskalega ég komizt í hann einna krapp- manni. Meðan ég ’nafði verið að astan í rúmlega 35 ára starfi, vinna í málinu, rigndi fyrir- sagði Erlingur. Þegar ég rifja sem er sextugur í dag | aka of óvarlega, enda sannast J mála, að oftast hafa ökumenn- j irnir ekki getað stöðvað bíla sína j fyrr en eftir að áreksturinn var I orðinn. En vissulega eiga þeir I hrós skilið fyrir hve oft þeir afstýra meiri háttar slysum, er I gangandi fólk sýnir vítavert gá- leysi á götum bæjarins. Það þarf að beita ökuleyfissviptingum meira en gert er, segir Erling- i ur. Taka þyrfti upp regluleg öku- hæfnispróf og þá einkum fyrir menn sem eru orðnir nokkuð fullorðnir. — Hvað á að gera við þá sem aka drukknir? | — Hvað vilt þú sem blaðamað- ur gera? Er rétt að blöðin birti nöfn þessara manna, og jafnvel myndir, þegar þeir eru teknir, T , ,, , „„ , j til viðbótar refsingunni sem dóm- , an ssf>1 a anum •“ • — m- j arinn ákveður með dómsálagn- * Hún var fædd á Nóatúni, Svin- , ingu sinni? J árneshreppi, S.-Þing., 9. júní — Þetta er athugandi í ein- 1919» og því aðeins 36 ára gömul hverju formi, Erlingur, en ætti er hún andaðist. ég ekki að leita álits lesenda ! Hún var dóttir hjónanna Elínar blaðsins á því? — Hvaða leiðir ( Þorsteinsdóttur og Jónasar Jó- telur þú heppilegastar til úrbóta? hannssonar, skipstjóra. Ung flutt- F. 9./6. 1919. — D. 28./10. 1955. í DAG er gerð, frá Fossvogs- kirkju, útför Önnu Jónasdóttur, Vesturgötu 19, en hún lézt í Erlingur Pálsson yfirlögregluþjónn i 35 ár. annað að gera. — Nú, næsta dag ist hún með foreldrum sínum til Hríseyjar, þar sem faðir hennar SKYLDUNAMSGREIN EINS OG SUND . , -. s . , , - Án efa Ér.ngursrikt .8 VÍ" °“ 1T. upp. Arið 1938 fluttist hún til Reykjavíkur, og bjó hér nær ó- slitið síðan. Árið 1934 giftist hún gera umferðarnám að skyldu- grein í barna- og unglingaskól- um. — Því ekki það, eins og . , sundkennslu? — Hvað hafa ekki eftirlifandi manm sinum Johann- margir bjargað sínu lífi og ann- esi J°nssym, ]árnsmið, og eign- arra með sundkunnáttu sinni? —' uðust Þau eina dóttur, Elínu, sem — Hve mörgum slysum mætti. nú er 10 ára g°muL forða, ef hvern mannsbarn hefði Anna Jónasdóttir átti í mörg staðgóða þekkingu í umferðar- J undanfarin ár við mikla van- reglum og lögum? Slík fræðsla heilsu að stríða. Það kom því oft væri árangursríkari en t. d. fyrir, að hún þurfti að fara á þyngd refsiákvæði fyrir brot sjúkrahús, til lækninga og rann- gegn umferðarreglunum. sóknar, og virtist því ekki sér- Þá tel ég að fjölga þurfi veru- j stök ástæða til að óttast, fremur lega götuvitum á götum bæjar- , þá en endranær, þegar hún fáum ins, gera umferðina greiðari með dögum fyrir andlát sitt, kvaðst því að reyna að beina umferðar-! þurfa >>ag skreppa upp á Land- þunganum, sem nú hvílir að ^ Spítala, hún kæmi bráðlega aft- ur“. spurnunum stöðugt yfir lögreglu- stöðina: — Er búið að ná mann- inum? Það var því ekki að undra, þó ég væri ánægður um kvöidið. ■— Ég nefni þetta, segir Erlingur. Skjót lausn lögreglumáfa, sem þessi, vekja gleði hjá rannsókn- ADALMÁL LÖGREGLUNNAR þessa sögu alla upp, minnist ég þess sem mér var efst í huga er maðurinn kom til mín og þakk- aði mér: Það er gleðilegt að geta orðið öðrum eitthvað að liði. arlögreglumanninum. VIÐ LÁ, AÐ SKIPINU HVOLFDI I DAG Nú var farið yfir í aðra sálma mestu á þröngum götum, á þær 1 breiðari. Ákaflega aðkallandi er að fjölga bílastæðunum, t. d. er það mjög athyglisverð hugmynd að grafa inn í Arnarhól. — Við munum jafnvel þurfa að byggja bílageymslur að erlendri fyrir- mynd. Þá verður að fjölga all- verulega í lögregluliðinu, til um- Reyndust þetta orð að sönnu. Hún var ekki lengi á sjúkrabeði að þessu sinni, og hefur ugg- laust nú fengið fulla bót meina sinna. Þrátt fyrir þennan þungbæra sjúkdóm og vanheilsu, minnist ég þess ekki að hún nokkru sinni kveinkaði sér eða örvænti á nokkurn hátt. Enda var það fjarri skapgerð hennar, sem mótaðist miklu fremur af hugsuninni um velfarnað öðrum til handa og góð semi og hjálpíýsi, heldur en eigin hag. Hún háði sína hetjulegu baráttu ein, og það var íjarri henni að kvarta undan hlutskipti sínu. Þrátt fyrir hin þungbæru veik- indi hennar, og á milli þess, sem hún lá á sjúkrahúsi, var hún sístarfandi heima fyrir, þegar heilsan leyfði, að búa í haginn fyrir litlu aótturina og eigin- manninn. Var hún þá jafnframt ætíð reiðubúin, beðin eða óbeðin, að koma til aðstoðar, þar sem hennar var þörf, og oft var hún beðin þess. Á heimili foreldra minna kom hún, þegar hún fluttist til Reykja víkur og varð hún fljótlega sem ein af fjölskyldunni. Það er því margs að minnast við langa og góða kynningu, og finnst mér nú þegar kveðjustundin er komin, sem aldrei verði fullþakkaður góðvilji hennar og vinarhugur, og megna fátækleg orð mín þar lítils. Það er erfitt hlutskipti ungrar móður og eiginkonu að þurfa hvað eftir annað að hverfa frá heimili sínu, þótt ekki sé nema um stundarsakir, og liggja á sjúkrahúsi. Það er einnig sárt hlutskipti og sannarlega erfiðara, dóttur og eiginmanni og ástvinum öllum, að kveðja hana nú, væri verið að kveðja hana hinztu kveðju. Á ég því enga ósk heitari henni og ástvinum hennar til handa, en að sönn megi reynast trú hennar um framhald lífsins eítir hinn jarðneska dauða, og að henni verði auðið hér eftir sem hingað til að fylgjast með, og stuðla að velfarnaði fjölskyldu sinnar og vina í öruggri vissu um síðdri endurfundi. H. G. í löggæzlustarfi og sem sund- kappi og sundfrömuður. Hann sannaði fyrstur Drangeyjarsund ferðarstjórnar, en það er allt of, Qrettis. Frásögnin um sundraun- fáliðað nú. ina geta menn lesið í íþróttablað- Þegar hér var komið samtali t f ]927 okkar, var bankað á dyrnar í i » skrifstofu Erlings og komu inn ! Erlln8ur heflr lðLað sund fra tveir ungir menn. Þeir höfðu ' blautu harnsbeim.: A uppvaxtar- stutta viðdvöl j árunum kenndi hann sund, með j í'Öður sínum hér í sundlaugun- um, við erfiðar aðstæður. En hér háði Páll heitinn Erlingsson, sitt þrjátíu ára stríð — sundstríð. Og — Þeir eru að byrja á nám skeiði fyrir nýliða, sagði Erling ur. Erlingur hefur veitt lögreglu þjónanámskeiðunum forstöðu síð minnumst vér lærisveinar Páls an þau hófust árið 1930 og ann- ' hans ávallt með þakklæti og virð nokkurs þroska. Og er það skemmtilegt, að synir hans fjórir, skulu hafa erft þessa kennslu- og ég spurði Erling hvað væri azf Þar jafnframt kennslu. Lög- lnSu fyrir sundkennsluna. Sam- Annað^atvik^stMidur* Erlingi'nu aðalmál Reykjavíkurlögregl-; regluskólinn er nú, þrátt fyrir vizkusemi hans og þolgæði við Annao atvix stenaur .Þrnngi mikinn stærðarmun, sambænleg- sundkennsluna, var aðdaunar- Bjónum3°úr 3s0tSarfiygötulöIrSeg0lu* I — Ný fullkomin lögreglustöð, ur í kennslu og kennsluaðferð- verð. Um hann mátti með sanni rnannsins. Það var gamfa Esja sp8ði hann, þar sem aðstaða er um v^ skólana í nágrannalönd- seg.ia, að hann kom ollum til kom til landsins. Mannfjöldi var fl1 Þess ad vinna störfin í þagu ^ , g i við Austurvöll, en þar var lúðra-j bæíarbua’ elns leysa á þau r„vk.-7ík.txj_, sveit að ckemmta fólkinu Fkki af höndum. — I öðru lagi: Til KKYKVIKINGAR var búizt við að Esia mvndi Þess að geta skapað lögregluskól- LOGHLYDNIR , hæfileika föður síns. En þeir hafa koma fvrr en nokkru síðar En anum okkar starfsskilyrði, svo ~ Þú sagðir að í gamla daga allir kennt hér sund með góðum allt í einu barst fréttin um að hann geti brautskráð vel mennt-;hefðu menn fahð logreglumanns- árangri; og enn í dag stunda þeir hún væir að koma og þeear a^a lögreglumenn. Það þarf einn- ,starflð aðems hæfa íllmennum. Jon og Olafur sundkennsluna mannfjöldinn fór frá ’Austurvelli að koma UPP 1 haenum 2~13' “ reyndar sagðl éf bað’ með prýði. að hljómleikunum loknum, hélt mmni lögreglustöðvum, vegna en ekkl Yfr su skoðun almenn Naesta ar verða liðin rett 100 hann niður að höfn _______ Þegar hinna miklu fjarlægða 1 bænum. held e&- En vist er um Pan» a^ ar fra fæðingu Pals Erlingssonar Esja var lögst að hafnarbakkan- ~ Og síðast en ekki sízt þarf * d*g « hugarfarið ekki Þanmg (19 /5. 1856). Mættum vér þá um ruddist mannfjöldinn við- að hyggía her fangageymslu, svo hefur storlega breytzt til mmnast þessa agæta sundkenn- stöðulaust um borð í skipið. Er | lögregian geti friðað bæinn fyrir batnaðan Almenningur vill ara og sundfrömuðar að mak- skemmst frá því að segja að ölóðum mönnum og friðspillum, I nJalPa okkur. Og þann vitnisburð ]eikum. Hann bjó jafnan við fyrr en varði var slíkur mknn- í sem eru að þvælast á götunum,1 fef ef bæjarbúum að þeir séu þröngan kost; ekki sízt vegna fjöldi kominn um borð í skipið oft með miklum ólátum, og þá J°Shlyðnir °S vllji |era slft bezta hans mj]ila sundáhuga. Hann um miðjar nætur. og upp í reiða þess, að yfirvof- andi virtist að skipið færi á hlið- ina, því það var orðið mjög óstöðugt. — Ég fór því um borð í skipið og með hörku tókst mér , íerðarmálin, Erlingur? að koma nokkru af fólkinu í | — Þau eru stórkostlegt vanda UMFERÐIN STORMAL — Hvað viltu segja um um- til þess að vera það. Sv. Þ. vildi ekki aðeins að sjómennirnir lærðu sund, heldur og allur , landslýður. I Erlingur hætti sundkennslunni er hann gerðist löggæzlumaður. ERLINGUR PÁLSSON, yfirlög- En um þessar mundir hefir hann land, sagði Erlingur, og hindra ' mál. Það er vitað að aukinn fjöldi regluþjónn og sundkappí er verið yfirlögregluþjónn í nær 35 að fleiri ryddust um borð. Veit! bíla þýðir aukna slysahættu. Það sextugur í dag (þ. e. 3. nóv.). ár. Má segja að hann hafi oft létt Frá íþróttamanni ég að ég stjakaði nokkuð óþyrmi- lega við fólkinu, enda ekki um er skoðun mín, að nær öil dauða- Hann er fyrir löngu landskunnur mörgum áhyggjum af borgar, slys orsakist af þvi að menn I Framhald á næsta dálki. búum, þótt mörgum þyki enn bílablásturinn mikill hér í höf- uðstaðnum, og líka um nætur. Erlingur hefir tekið mikinn þátt í félagslegu starfi. Hann hef- ir oft verið formaður Lögreglu- fél. Reykjavíkur, og haft auk þess mörg önnur störf fyrir þá með höndum, og farnast vel. Mesta áhugamál hans hefir jafnan ver- ið sundmennt landsmanna. Eund iþróttin hefir átt hug hans allan, Fyrst sem sundkennara, þá sem formanns Sundráðs Reykjav>'kur og nú sem formanns Su.ndsam- bands íslands. Þá var hann og for maður norrænu sundkeppnimar 1951 og 1954, og vita allir lands- menn hvernig þeim keppnum lauk. — Oft hefir Erlingur farið utan með sundflokka, með góð- an orðstír. Og ekki má glevma því, að hann var fararstjóri hinna glæsilegu Olympíufara 1948 til Lundúnaborgar. Hann er einn af þeim fimmtán, sem eiga sæti í Sambandsráði ÍSÍ og mætir á öllum fundum ráðsins. Þetta ætti að nægja til að sýna áhuga hans og dugnað í íþrótta- málum. Og enn er hann í fullu fjöri sem betur fer. Vér vinir hans og samherjar þökkum hon- um fyrir samstarfið og væntum að fá að njóta hans sem lengst, um leið og vér óskum honum til hamingju og heilla sextugum. Bennó. Frá lögregiumanni EINN þekktasti borgari Reykja- víkur er sextugur í dag. Ef- laust eiga flestir, sem mæta Erlingi Pálssyni, yfirlögreglu- Frh. á bls. 12

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.