Morgunblaðið - 17.11.1956, Blaðsíða 12

Morgunblaðið - 17.11.1956, Blaðsíða 12
12 MORCVNBL^ÐIÐ Laugardagur 17. nðv. 1956 TO /V\Y BATHING TRUNKS/ ...AND V YOU AIN'T N....AMD I HOLV IT -<.KIDDIN' STUPID) TO / SMOKE SPREAD/)...LjOOK WHAT/ MY HOW ‘ y happened /sneakers/idopey * THAT was MY FIRE...I GUESS r FORGOT TO CLEAN AROUND IT AND... CAN YOU GET? 1) Finnur: — Þetta var minn eldur. Eg hefi sennilega ekki gengið nógu vel frá honum .... 2) Finnur: .... og svo hefir hann breiðzt út. — Bert: — Sjáðu sundskýluna mína. Tommi: — Og strigaskóna mína. Jón: — Guð komi til, hvað þú getur verið mikill rati. Takið þessu r&- 3) Markús: lega, piltar .... 4) Finnur gengur einn skóginn dapur í bragði. út 1 Framhaldssagan 78 ina hans Silas frænda, sagði að sig vantaði eitthvað af kaffi, sagði að hún hefði ætlað að kaupa það nokkrum dögum áður, en þá hefði hún verið með þér og alveg gleymt kaffinu. Og svo leit hún beint framan í mig, þegar hún sagði þetta og skellihló stríðnis- lega. Og mennirnir sem inni voru, fóru líka allir að hlæja. Og einn þeirra faðmaði hana að sér, — þarna beint fyrir framan mig. Ó, ég hefi aldrei skammast mín jafn mikið. Ég vil aldrei sjá þig fram- ar. Ég —“ Lije boraði breiðri tánni á öðr- um skónum sínum niður í mjúk- an svartan jarðveginn. — „Mér þykir þetta leiðinlegt, Elizabeth. Ég hélt ekki að þér hirtuð neitt um hvað ég gerði eða gerði ekki. Og Carrie er heldur ekki svo slsem. Fólk lætur bara.. “ „Nú er nóg komið“, stúlkan stappaði niður fætinum fyrir framan hann og rödd hennar titr aði af niðurbældum skapofsa og geðshræringu. — „Ég vil ekki hafa það, að þú sért að bera blak af henni. Og svo stendur mér líka alveg á sama um þig og hana. Ég bara — oh. Ég .. Og svo er það líka dálítið ahnað. Ég heyrði jafnframt, að þú hefðir sagt, að þú ætlaðir að kvænast mér. Ég get ekki trúað því. Sagðirðu það raunverulega? Hefur þér virki- lega dottið önnur eins fjarstæða í hug?“ Lije stamaði. Andlit hans varð kafrjótt og hann treysti sér ekki til að mæta augnaráði stúlkunn- ar, sem stóð andspænis honum. „Og hvað — hvað svo — ef ég hefði sagt eitthvað þessu líkt? Verra gæti svo sem komið fyrir yður ungfrú Elizabeth. Ég er hraustur og ég er fús til að vinna. Ég ætla mér að verða ríkur, ein- hvern góðan veðurdag, mjög rík- ur. Og þér kysstuð mig einu sinni. Hvað nú ef ég hefði sagt það?“ „Þú — þú“. Ákafur reiðisvipur kom á stúlkuna, en Lije sá ekki betur en að tár glitruðu í augum hennar. „Þú — þú ert ekki neitt prúð,- menni“, sagði hún kæfðum rómi. Þú ert....“ „Já, segið það bara“, svaraði | hann byrstur. „Þér hafið _ sagt mér það einu sinni áður. Ég er bara venjulegur einskis verður ruddi og dóni. Ég veit það vel. En svo er líka þess að gæta, að ég fæddist með hjarta og tilfinn- ingar og ég er mannleg vera — alveg eins og þér sjálf. Og ég kæri mig ekkert um það, að þér umgangizt mig annan daginn eins og, næstum að segja, jafn- IJTVARPIÐ Laugardagur 17. nóvember: Fastir liðir eins og venjulega. 12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sigurjónsdóttir). 14,00 Heimilis- þáttur (Þóra Jónsdóttir). 16,30 Veðurfregnir. — Endurtekið efni. 18,00 Tómstundaþáttur barna og unglinga (Jón Pálsson). 18,30 Útvarpssaga barnanna: „Leifur" eftir Gunnar Jörgensen; IV. (Elísabet Linnet). 19,00 Tónleik- ar (plotur. 20,30 Einsöngur: Beniamino Gigli syngur syngur í Carnegie Hall í New York; Dino Fedri leikur undir (Hljóðritað á tónleikum í apríl 1955). 21,05 Leik rit: „Æskuvinur" eftir Edmond Sée, í þýðingu Emils H. Eyjólfs- sonar. — Leikstjóri: Lárus Páls- son. 22,10 Danslög (plötur). — 24,00 Dagskrárlok. , gegnt Austurbæjarbíói. Ný sending M ABKÚS Eftir Ed Dodd ingja, en eins og auvirðilegasta niggara hinn daginn. Og hvað svo með það, ef ég raunverulega hef einhver náin afskipti af Carrie Finney? Ég ætla mér að vera eins mikið með henni og ég sjálfur kæri mig um, án þess að biðja um leyfi. Hún breytir ávallt við mig, eins og hvern annan venjulegan mann. Það er meira en þér hafið nokkurn tíma reynt að gera“. „En þú....“ Hann þaggaði niður í henni með snöggri handarhreyfingu og nú störðu hvöss og tindrandi augu hans beint í augu stúlkunn- ar. „Ég er ekki alveg búinn að tala út enn“, sagði hann. „Ég veit, að þér þykizt að öllu leyti vera mér betri og fremri, en þér eruð það bara alls ekki. Við erum bæði manneskjur með holdi og blóði, jafnvel þótt móðir yðar skipaði mér eins og hundi eða aumasta ræfli og segði mér að koma aldrei framar inn í hús sitt. Það er meira en.ég þoli af vandalausu fólki“. Stúlkunni lá nú við gráti og brjóst hennar, sem voru vand- lega girt brjóstahöldum, hnigu og risu vegna hins öra andardráttar hennar. „En ég sagði þér...." greip hún fram í fyrir honum. „Já“. Þrumandi rödd hans yfir- gnæfðu hin mjóróma andmæli hennar. „Hvað er það sem þér viljið að ég geri? Skríði í for- inni fyrir framan yður á fjórum fótum og sleiki aurinn undan fót- um yðar? Ég hef nú ofurlítið vit í kollinum, kæra ungfrú. Það er vegna þess að Cronbone er ekki hér, sem þér eruð að skipta yður af mér og eyða orðum á mig. Þér viljið nefnilega alltaf að einhver karlmaður sé að vesenast í kring- um yður. Er það ekki rétt?“ Hann starði ásakandi á hana og stúlkan svaraði honum ekki einu orði. Þess í stað greip hún titrandi hendinni upp að vörum sér, eins og til þess að bæla niður óp, svo leit hún niður, undan hinu hvassa, eldheita augnatilliti, sem helzt virtist ætla að bora sig í gegnum hana. Andlit hennar var orðið náfölt. „Er það kannske ekki rétt hjá mér?“ Rödd hans varð mildari, þegar hann sá varnarvirki henn- ar falla, eitt af öðru og eftir stóð aðeins lítil stúlka, titrandi af geðshræringu, auðmýkt og blygð unarfull, alger mótsetning við hina háðslegu, hrokafullu dömu, sem rétt áður hafði staðið and- spænis honum. Nú þegar þessi útrás stóryrð- anna hafði lægt mesta hugaræs- inginn í honum, varð honum það fyrst Ijóst, að hann sagði sagt hug sinn allan, á berorðari hátt, en nokkur annar hafði sennilega þorað að tala við einkadóttur Martins Fortenberrys. Og hann að vinna á staðnum og Lije hafði busalega línskarið af buxunum og beið þess að hún ryfi hina óþægi- legu þögn, sem skollið hafði á. Svo hóstaði hún allt í einu þurrum, niðurbældum hósta og hann leit seinlega upp. „Jæja?“ sagði hann loks spyrj- andi og það var enginn sjálfs- varnartónn í röddinni lengur, enginn reiðiblær, aðeins hikandi samúð, svo að hann langaði mest til þess að rétta fram hendina og draga stúlkuna til sín, til þess að væta varir sínar í tárunum, sem runnu út undan þessum löngu, fíngerðu augnahárum, tárunum, sem hann hafði kallað fram. Sem svar við þessu lyfti stúlk- an pilsinu upp frá öklunum og hljóp fram hjá honum. Andlit hennar var fölt og tekið, eins og eftir langan og erfiðan sjúkdóm. Hún hljóp, hrasandi í spori, eins og hún sæi í móðu, hljóp stutt- um, snöggum skrefum og flýtti sér eins og hún væri á flótta und- an bráðri hættu. Hann sneri sér við, orðlaus og undrandi yfir viðbragði hennar: „Lizabeth!" hrópaði hann svo. „Lizabeth". En hann fékk ekkert svar. — Þess í stað hljóp hún eins og rek- in af einhverju, ósýnilegu afli og hrasaði um viðardrumb, sem varð fyrir fótum hennar og hann éetl- aði strax að hraða sér henni til hjálpar. En hún datt ekki og hann nam aftur staðar og horfði aðeins á eftir henni með æpandi sjálfsásökun í augum. Þegar öllu var á botninn hvolft, þá hafði hann ekki þurft að vera svona harður í orðum við hana. Ekki átti hún sök á því, sem móð- ir hennar hafði sagt við hann. Og hann gat heldur ekki ámælt henni fyrir það, sem hún hafði sagt um Carrie Finney. Nei, móð- ir hans hafði sagt satt. Maður gat ekki verið með Lizabeth Forten- berry annað kvöldið og Carrie Finney hitt. 17. kafli. Tveimur dögum síðar var öll athafnasemin í hreinsunarstöð Fortenbérrys með öllu úti og staðurinn virtist auður og tómur, að undanskildum opnu dyrunum á hliðum og gafli byggingarinn- ar. Stóru baðmullarhlaðarnir þrír, sem komið hafði verið fyrir í geymsluhúsinu um veturinn, höfðu nú verið hreinsaðir og stóðu í litla skýlinu og biðu þess að verða fluttir út í skip og send- ir norður í verksmiðjurnar. — Engir gallar höfðu komið í ljós á vélunum og hr. Trimble hafði farið leiðar sinnar, allshugar ánægður, með ávísun í vasanum, stílaða á bankann í New Orleans. af hinum margeftirspurðu þýzku PERLON-brjóstahöldurum og Perlon-sokkabandabeltum, allar stærðir í hvítum og svörtum lit. Stúlka óskast til þess að aka bíl. Upplýsingar í síma 7055 Jót askreyfingar fyrir verzlanir Gróðrastöðin við Miklatorg, sími 82775. LOUIS COCHRAN: SONUR HAMANS

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.