Morgunblaðið - 23.12.1956, Qupperneq 16

16
MORCUHBLAÐIÐ
Sunnudagur 23. des. 1956
BlLndrafélagib stuðlaraðbóklegri
og verkLegri menntun blinds fóLks
Heimsókn á vimiustofu félagsins að Grundarstíg 11
ÞEGAR við handleikum bursta og sóp, af hinum ýmsu tegundum,
sem við á hverjum degi notum meira eða minna, gerum við
e. t. v. ekki öll grein fyrir því, að þessir ómissandi hlutir,
eru iðja blinds fólks. Það eru þessir hlutir sem hafa með því að
skapast í höndum þess, glætt trú þess á lífið, létt þeim hinar
myrku stundir og breytt tilveru þess eins og björt jólaljós
breyta köldu og dimmu skammdegi vetrarins í skínandi hátíð. Já,
við ættum sannariega að handleika þessa hluti af hrifningu og
virðingu, því þeir eru vitni um hina dásamlegu lækningu
og fróun, sem starfið skapar.
ingunni er ekki alveg lokið enn-
þá, en strax og hún er búin, verð-
ur byrjuð. Við erum hálft í hvoru
að vona að hún verði búin fyrir
jólin. Það væri neldur ekki afleit
jólagjöf.
— Hvenær var Blindrafélagið
stofnað?
— Það var árið 1939.
— Keyptuð þið þá strax þetta
hús að Grundarstíg 11?
Kósa Guðmundsdóttir vinnur við burstagerðarvéiina.
vinnufærir, geti fengið atvinnu
við sitt hæfi. Félagið leitast við
að stuðla að því, að koma blind-
ura mönnum að þeim störfum,
er þeir kynnu að vera færir um
að leysa af hendi, hjá hvers kon-
ar atvinnufyrirtækjum svo og að
því að blindir geti rekið sjálfir
atvinnu sér til lífsframfæris.
HÚSNÆÐIÐ ORHIÐ OF LÍTIÐ
Fyrir skemmstu hélt fréttamað
ur Morgunblaðsins upp að Grund
arstíg 11 í heimsókn. Húsið sem
er allmvndarleg bygging og
félagið keypti um áramótin
1943—1944, er nú orðið of lítið
fyrir starfsemina. Þar eru nú
starfandi 9 manns, karlar og kon-
ur. Nokkrir hinna blindu eru bú-
settir í húsinu. Vinnustofurnar
eru niðri, en skifstofa og íbúðar-
herbergi uppi.
Formaður félagsins, Benedikt
Benónýsson, 72ja ára gamall, er
búinn að vera blindur í hartnær
50 ár. Hann var að skjótast á
milli vinnustofanna þegar frétta-
manninn bar að garði.
— Jæja, Benedikt, er mikið að
gera?
— Nú svona svipað og vana-
lega, náttúrlega ekki minna svona
rétt fyrir jólin. En komdu inn,
þá geturðu séð sjálf hvernig þetta
gengur tiL Það er gott næði núna
að spjalla við fólkið, því kaffi-
timinn er að byrja.
leyfið eru þegar fengin. Húsið á
að rísa á mótum Hamrahlíðar og
Stakkahlíðar.
— Þá hljótið þið að koma af
stað meiri framleiðslu?
— Já, það er enginn vafi á því,
það verða fleiri vinnustofur og
vonandi að við getum fengið
þann vélakost sem við þurfum.
Annars verður burstagerðin senni
lega mest stunduð.
— Hvenær verður hafizt handa
um bygginguna?
— Það er nú þannig, að teikn-
„ÉG MAN EKKI EFTIR MÉR
SJÁANDI"
Rósa Guðmundsdóttir -og Elisa
Kristjánsdóttir, báðar stórglæsi-
legar stúlkur, sýndu mér blindra
letursbækurnar og blindraspilin.
Rósa las blindraletrið af þvílikri
leikni, að furðu sættL Bókin var
prentuð á dönsku. „Okkur langar
mikið til að fá þessar bækur prent
aðar á íslenzku", sagði hún. „Ann
ars er ég orðin svo vön því á
dönsku að ég finn ekkert fyrir
því. Svo kvað eiga að fara að
prenta slikar bækur hér innan
skamms."
„Ég man ekkert eftir mér sjá-
andi. 'Ég var ekki nema uin fjög-
urra ára þegar ég hætti að sjá.
Ég gat leikið mér með öðrum
börnum þegar ég var lítil. Það er
langt síðan ég fór að finna hluti
í námúnda við mig, t. d. veit ég
alltaf þegar ég geng fram hjá
staur eða einhverju slíku. Ég veit
alveg upp á hár, hvað þú situr
langt _frá mér, þótt ég sjái þig
ekki. Ég bý inn í Vogum, og fer
á hverjum degi fram og til baka
í strætisvagni."
,,VH) ÆTLUM AÐ HALDA
BALL BRÁÐUM“
Elísa sagðist hafa mikið yndi
af að spila, en einnig hún les
blindraskriftina. „Við ætlum að
halda ball hérna bráðum. Við ger
um það oft. Það þykir okkur
einna bezta skemmtunin. Oft för-
um við líka á hljómleika og í
leikhús.
Farið þið ekki í ferðalög líka?
— Jú, við fórum í sumar upp í
Einar Guðgeirsson fer með allar vélar eins og sjáandi maður.
BLINDRAFÉLAGID
Að Grundarstíg tl í Reykjavík,
starfar félagsskapur þlindra, er
nefnist Blindrafélagið. Félagið
starfar í sínum, eigin húsakynn-
um, í eigin vinnustofum. Tilgang-
ur þess er sá að vinna að hvers
konar menningar- og hagsmuna-
málum blindra manna, svo sem,
að þeir geti aflað þeirrar mennt-
unar, bæði bóklegrar og verk-
legrar, er þeir hafa löngun til og
hæfileika. Einnig að því, að blind
ir menn, sem að öðru leyti eru
Benedikt opnaði inn í bursta-
gerðarstofuna, þar sem fólkið var
að fá sér kappísopánn. Þar ríkti
glaumur og gleðí. Konurnar
höfðu hnappað sig í einu
horniny, og skröfuðu saman, en
karlmennirnir gengu um gólf
með kaffibollana í höndunum og
skutu inn orði og orði, I léttu
gamní — og svo var hlegið.
— Já, satt er það, þetta er
orðið allt of lítið húsnæði?
— En nú ætlum við að fara að
byggja. Lóðin og fjárfestingar-
— Nei, ónei. Við vorum fyrst í
leiguhúsnæði á Laugavegi 97. Það
var kjallari, sem var bæði þröng-
ur og kaldur. Það var ekki fyrr
en um áramótin 1943—1944 að við
keyptum þetta hús. Og við flutt-
um ekki í það fyrr en um vorið.
YNGSTUR í STARFINU
Yngstur í starfinu á bursta-
gerðarstofunni er Jón Guðmunds
son. Hann er 58 ára gamall og
hefur ekki starfað þarna nema í
fimm ár. En hann er búinn að ná
miklum hraða og leikni við að
þræða burstana.
Jón sagði: — Ég byrjaði á því
að hnýta á öngla, fyrst eftir að
ég hætti að sjá, það var 1948. Ég
hélt þá að ég ætlaði að missa
allan kjark, en síðan ég kom hing
að, hefur allt orðið á annan veg.
Hér er gott að vera.
Formaður félagsins Benedikt Benónýsson þræðir í bnrsta.
Bcrgarfjörð og til Þingvalla og
héldum böll á báðum stöðunum.
Svo fór ég í sumarfrí til Patreks-
fjarðar.
„ÞETTA ER SVO MIKIÐ
INDÆLISFÓLK'*
„Það er fjölda margt, sem við
getum gert okkur til skemmt-
unar. En mest þykir okkur lík-
lega gaman að dansa. Þú ættir að
— Er það satt Einar, að þú get-
ir farið með allar vélar?
— Uss, þetta _eru miklar ýkjur
í krökkunum. Ég get náttúrlega
unnið með vélunum hérna, en
það er ekki þar með sagt, að mér
fipist aldrei. En ekki svo að ég
slasi mig eða því um líkt. Þetta
kemst upp í vana, bara að íara
nógu gætilega fyrst, þá æfist það
hægt og hægt.
Kaffihlé í Blindrastofunni. Þar ríkir glaðværð.
sjá og heyra hvernig það gengur
til. Venjulega höfum við böllin
hérna uppi á skriístofunni og fá-
um þá annaðhvort harmoniku-
leikara eða dönsum eftir grammó
fónmúsik. Það er mikill félags-
skapur hérna, enda er þetta allt
svo mikið indælisfólk“,
FER MEÐ ALLAR VÉLAR
Einn starfsmannanna á bursta-
gerðarstofunni heitir Einar Guð-
geirsson. Hann hefur starfað þar
frá stofnun félagsins, en er búinn
að vera blindur í 20 ár.
Fleiri voru ekk! á vlnnustof-
unni þennan dag, en aðrir sem
þar starfa daglega eru Elísabet
Þórðardóttir, Margrét Andrés-
dóttir, Guðmundur Jóhannesson
og Ásgrímur Jósefsson.
Öllu þessu fólki er starfsgleð-
in sameiginleg og það reynir
á allan hátt að létta byrðar hvera
annars. Hjá því ríkir sátt og sam,
eining.
Guð gefi því öllu Gleðileg jóL
— M.Th.
Tilkynning
frá Hitaveitu Reykjavikur
Ef alvarlegar bilanir koma fyrir um hátiðarnar, verður
kvörtunum veitt viðtaka í síma 5359, fyrsta og annan jóla-
dag, og nýársdag kl. 10—14.
HITAVEITA REYKJAVÍKUR