Morgunblaðið - 03.04.1957, Qupperneq 8

8
MORGVNBLAfílP
Miðvikudagur 3. apríl 1957
JltoindmtliifðMfr
0tg.: H.f. Arvakur, Reykjavik
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónssun.
Aðalritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Bjarni Benediktsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Einar Ásmundsson.
Lesbók: Ami Óla, sími 3045.
Auglýsingar: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 1600.
Áskriftargjald kr. 30.00 á mánuði innanlands.
í lausasölu kr. 1.50 eintakið.
I
„Arfur“ verkfollunna frú 1955
ALLT frá því að vinstri stjórnin
var mynduð, hafa flokkar henn-
ar unnið að því baki brotnu að
telja þjóðinni trú um, að allir
erfiðleikar, sem að henni steðj-
uðu um þessar mundir, væru
„arfur frá ríkisstjórn Ólafs
Thors“.
Þetta hefur í senn verið uppi-
staðan og ívafið í málafylgju
þessara flokka. Með því hafa þeir
reynt að koma ábyrgðinni á eigin
getuleysi yfir á fyrrverandi rík-
isstjórn.
Undir niðri hafa þó bæði Fram-
sóknarflokkurinn og Alþýðu-
flokkurinn gert sér það ljóst, að
málgögn þeirra hafa farið með
hinar mestu rangfærslur og
blekkingar í þessu máli. Megin-
ástæða efnahagserfiðleika þjóðar-
innar í dag, og þá sérstaklega
rekstrarerfiðleikar útflutnings-
framleiðslunnar eru ekki mistök
„ríkisstjórnar Sjálfstæðismanna“.
Orsakirnar eru allt aðrar. Og
jafnvel Alþýðublaðið hefur ekki
getað komizt hjá því að segja
hreinskilnislega og undanbragða-
laust frá því, hverjar þær væru
í raun og sannleika.
Ritstjórnargrein
28 marz
Þannig birti Alþýðublaðið 28.
marz sl., þ.e. sl. fimmtudag, naín-
lausa grein um efnahagsmálin,
sem auðvitað varð að líta á sem
ritstjórnargrein. í grein þessari,
sem jafnframt fjallaði um verka-
lýðsmál, var fyrst rætt um
skemmdarverk kommúnista í
Iðju og óreiðu þeirra í stjórn fé-
lagsins.
Síðan var komizt að orði á
þessa leið:
„Með bolabrögðum hefur Iðja
verið dregin út í hvert ævintýrið
á fætur öðru, sem kommúnistar
hafa stofnað til með valdabrölti
sínu. Er þar skemmst að minnast
verkfallsins 1955, sem kommún-
istar stofnuðu til í þeim tilgangi
að brjótast til valda, án minnsta
tillits til hagsmuna þess fólks,
sem þeir drógu út í verkfallið".
Ætlað að skapa fjár-
hagsöngbveiti“
í þessari nafnlausu ritstjórnar-
grein Alþýðublaðsins er síðan
haldið áfram á þessa leið:
„Verkfallinu var ætlað að
skapa fjárhagsöngþveiti í
þjóðfélaginu, sem hægt væri
að nota til þess að komast til
valda. Þetta hefur þeim tek-
izt, enda létu þeir það verða
sitt fyrsta verk, þegar þeir
komust í stjórn, að taka alla
kauphækkunina, sem þeir
státuðu af að hafa unnið
verkfailinu, af verkafólkinu
með nýjum sköttum.
Þeir hafa líka notað völd sín
til þess að torvelda stórum rekst-
ur iðnaðarins með rangsleitni í
verðlagsákvæðum og efnisskorti,
þannig að vinna Iðjufélaga hefur
rýrnað allmikið“.
Afdráttarlaus
viðurkenning
Öllu afdráttarlausari viður-
kenningu á því, að núverandi
efnahagserfiðleikar séu fyrst og
fremst arfur verkfallanna frá
1955 er ekki hægt að hugsa hér.
Alþýðublaðið lýsir því yfir hik-
laust að „verkfallinu var ætlað að
skapa fjárhagsöngþveiti í þjóð-
félaginu, sem hægt væri að nota
til þess að komast til valda. Þetta
hefur þeim tekizt".
M.ö.o. Kommúnistum tókst með
verkfallinu að skapa fjárhags-
öngþveiti og komast í ríkisstjórn.
Þennan sannleika, þessar stað-
reyndir, getur Alþýðublaðið ekki
fyrir nokkurn mun dulið lesend-
ur sína lengur. Það verður að
segja hann. Þrátt fyrir allar full-
yrðingar sínar um „arfinn frá
íhaldsstjórn Ólafs Thors" get.ur
málgagn Alþýðuflokksins ekki
varið það fyrir samvizku sinni,
að segja ekki sannleikann um or-
sök efnahagserfiðleikanna.
Rödd Eysteins Jónssonar
Svo vel vill til, að fyrir liggur
vitnisburður eins aðalleiðtoga
Framsóknarflokksins um þetta
sama atriði. Eysteinn Jónsson,
fjármálaráðherra, gerði afleiðing-
ar verkfallanna 1955 að umræðu-
efni í þingræðu 30. janúar 1956.
Komst hann þannig að oröi, að
kommúnistar hefðu nú „eins og
vant er beðið tækifæris til að
setja efnahags- og atvinnulífið
úr skorðum“, Féllu orð hans síð-
an á þessa leið:
„Kommúnistar höfnuðu í upp-
hafi hinnar miklu deilu allri sam-
vinnu um að leita að raunveru-
legum kjarabótum fyrir verka-
lýðinn eftir öðrum leiðum og
sögðu að kaupið ætti að hækka.
Höfnuðu síðan boði um 7% kaup-
hækkun fyrstu daga verkfallsins
vegna þess að þeir vildu hafa
langt verkfall, sem gerði mikið
tjón“.
Það fer ekki á milli mála, að
Eysteinn Jónsson og Alþýðublað-
ið eru sammála um tilgang
kommúnista með verkfallinu
1955 og um afleiðingar þess. Um.
mæli blaðsins og ráðherrans
skera þar gersamlega úr.
Hvernig ætlast svo þessir sömu
aðilar til þess að almenningur í
landinu trúi þeim, þegár þeir
halda því fram að efnahagsörðug
leikarnir séu „arfur frá ríkis-
stjórn Ólafs Thors“?l
Iðrandi syndari
Það er vissulega hörmulegt til
þess að vita að þá sjaldan að Al-
þýðublaðið segir satt og sýnir
manndóm, þá skuli það strax á
eftir þurfa að koma fram eins og
iðrandi syndari og éta ummæli
sin ofan í sig til þess að þóknast
kommúnistum.
En það hefur það nú orðið
að gera í þessu máli. Ritstjórn-
argreinin um tilgang kommún-
ista með verkföllunum 1955
var „aðsend“ og kom óvart í
Alþýðublaðinu. Þegar Alþýðu.
blaðið segir satt, þá er það
óvartl! Aumingja blaðið!!
UTAN UR HEIMI
Drujitto og ^ómartömb h
anó
*r að vakti almenna at-
hygli og gremju í Bandaríkjun-
um, þegar Jesus Maria Galindez
hvarf með sviplegum hætti í
miðri New York 12. marz 1956.
Hefur ekkert til hans spurzt síð-
ið um miðjan dag á mannmörg-
um stað í hjarta borgarinnar án
þess nokkur yrði þess var.
rJ trax eftir hvarfið
komu upp háværar raddir um
nánari eftirgrennslan lögreglunn-
ar. Kolumbía-háskólinn og
spænskumælandi menn bæði í
Evrópu, Suður-Ameríku og
Bandaríkjunum skoruðu á utan-
ríkisráðuneytið og leynilögregl-
una (F.B.I.) að láta rannsaka
málið. Trujillo og kumpánar hans
neituðu allri hlutdeild í málinu,
en notuðu jafnframt hið gamla
óþokkabragð að reyna að sverta
Galindez með því að bera það
á hann, að hann hefði verið
kommúnisti og hefði stolið fé frá
spænskum flóttamönnum, sem
hann var að hjálpa. Við rannsókn
kom í ljós, að þessar sakargiftir
voru upplognar.
Jesus Maria Galindez
an, en nú virðast allar líkur
benda til þess, að hér hafi verið
um að ræða einn lið í morðher-
ferð einhvers svívirðilegasta ein
ræðisherra í heiminum, Rafael
L. Trujillos í Dóminíska lýðveld-
inu í Karíba-hafi fyrir sunnan
Bandaríkin.
vFalindez var prófessor
við Kólumbía-háskólann í New
York. Hann var Spánverji og
flúði frá Spáni eftir borgara-
styrjöldina. Settist hann að í
Dóminíska lýðveldinu og bjó þar
í 7 ár, áður en hann iluttist
til New York. Enginn útlending-
ur þekkti betur til einræðisins
í Dóminíska lýðveldinu, enda
var hann að vinna að doktorsrit-
gerð um „Tíma Trujillos“ og fékk
doktorsnafnbótina eftir hvai'f sitt.
Ýmsir sérfræðingar í málefn-
um Mið- og Suður-Ameríku
höfðu lesið ritgerðina, og vissu
því margir um hana. Það er tal-
ið fullvíst, að Trujillo hafi látið
drepa Galindez í hefndarskyni
fyrir þessa ritgerð, sem átti að
koma út í bókarformi.
E,
n hvorki bandaríska
utanríkisráðuneytið né leynilög-
reglan höfðust frekar að. Þá var
Gerald Murphy myrtur. Hann
var 23 ára gamall Bandaríkja-
maður, sem hafði flugástríðu
og hafði einhvern veginn flækzt
í net Dóminíska lýðveldisins. Það
kom á daginn, að Murphy hafði
tekið á leigu flugvél í Linden
í New Jersey og flogið henni til
flugmaður frá Dóminíska lýð-
veldinu, Octavio de la Maza að
nafni. A. m. k. einn maður til
viðbótar, e. t. v. tveir, voru í flug
vélinni samkvæmt upplýsingum
flugvallarstarfsmanna. Murphy
varð skyndilega vel fjáður, og í
september hitti hann fallega
bandaríska flugfreyju, Sally
Claire, og trúlofaðist henni. 19.
nóvember sagði hann upp starfi
sínu hjá Dóminíska lýðveldinu
og skrifaði foreldrum sínum bréf
þess efnis, að hann væri á heim-
leið. 3. des. fannst bíll hans yfir-
gefinn á klettabrún, en fyrir neð
an var sjórinn fullur af hákörl-
um. Til hans hefur ekki spurzt
síðan.
M,
H
varf Galindez þykir
furðulegt. Hann var við kennslu
í Kolumbía-háskólanum eftir há-
degi 12. marz 1956. Síðan ók
kunningi hans honum niður i
miðbik borgarinnar, á „Columbus
Circle“, þar sem hann ætlaði að
taka neðanjarðarlest. Hann gekk
niður tröppurnar — og síðan hef-
ur ekkert til hans spurzt. Eng-
inn skilur hvernig fílefldur karl-
maður á fimmtugsaldri gat horf-
Gerald L. Murphy
Amatyville rétt utan við New
York 12. marz 1956, daginn sem
Galindez hvarf. Þetta sama kvöld
flaug hann til Flórida og tók þar
nægilegt benzín til að fljúga til
Ciudad Trujillo, höfuðborgar
Dóminíska lýðveldisins. Morgun-
inn eftir flaug hann frá Florida.
Upp frá því var Murphy starfs-
maður Dóminíska lýðveldisins.
mt egar flugvél Murphys
fór frá Flórida var með honum
urphy var bandarísk-
ur borgari, og þess vegna skarst
sendiráðið í leikinn. Félagi hans,
de la Maza, var handtekinn af
dóminísku lögreglunni 16. des.
til yfirheyrslu. Síðan gaf lög-
reglan þær upplýsingar, að de
la Maza hefði framið sjálfsmorð
í klefa sínum og skilið eftir miða,
þar sem hann hefði lýst því yfir,
að hann hefði drepið Murphy í
slagsmálum. Var því jafnframt
bætt við, að Murphy hefði verið
kynvillingur og leitað á hann.
"ið þetta hefði líklega
setið, ef bandarískur þingmaður,
Charles O. Porter frá Oregon,
hefði ekki skorizt í leikinn og
bent á, að milli hvarfs Galindez
og hvarfs Murphys væri augljóst
samband. Þá fór utanríkisráðu-
neytið og leynilögreglan á stúf-
ana, og nú kom á daginn, að mið-
inn, sem de la Maza hafði átt
að skilja eftir, var falsaður. Sern
sagt, dóminíska dómsmálaráðu-
neytið hafði hreinlega logið að
Bandaríkjastjórn.
Oíðar kom í Ijós, að
varðmaður á flugvellinum í Am-
atyville utan við New York hafði
séð sjúkrabíl aka að flugvélinni
12. marz 1956, og var „sjúkling-
ur“ borinn um borð í flugvél
Murphys, en þessi varðmaður dó
skyndilega og gat ekki borið vitni
í málinu. Sally Claire segir, að
unnusti sinn hafi minnzt á það,
að e. t. v. hafi hann flogið Galin-
dez til Ciudad Trujillo, en Murp-
hy er horfinn.
K
Notkun deyfilyfja stóreyksf
NOTKUN deyfilyfja hefur aukizt gífurlega síðari ár að dómi
Alþjóða-heilbrigðismálastofnunarinnar (iVHO), sem varar fólk
við að taka þessi lyf í tíma og ótíma til þess að „róa taugamar“.
ÞaS er sama hve sakleysisleg
lyfin kunna að þykja í fyrstu,
segja sérfræðingar WHO, hvort
sem um er að ræða svefnlyf, ró-
andi lyf.^eða örvandi meðul, það
er ávallt hætta á, að notkun
þeirra verði að vana eða nautn,
þannig að sjúkiingurinn geti að
lokum ekki án þeirra verið. —
WHO hefur spurt marga lækna
um álit þeirra í þessum efnum,
og eru þeir sammála um, að þessi
hætta sé fyrir hendi. Erfiðleik-
arnir eru þeir, að margir sjúkl-
ingar þurfa á deyfilyfjum að
halda, og vandinn er að gefa
þeim lyfin án þess þeir venjist á
að nota þau. Deyfilyf, eða önnur
taugalyf, auka vellíðan manna,
hvort sem þau eru róandi eða
örvandi, og það er einmitt það,
sem freistar þeirra er eiga á
hættu að verða nautnaþrælar.
SELJIST GEGN LYFSEÐLUM
WHO varar menn við að byrja
á að taka deyfilyf, ef þeir geta
hjá því komizt. Stofnunin leggur
til, að læknar fari mjög varlega
í að gefa dcyfilyf, og að slíkt lyf
verði ekki seld nema gegn lyf-
seðlum.
Á Norðurlöndum er ströng lög-
gjöf um þessi efni, og það eru fá
eða engin deyfilyf, sem almenn-
ingur getur fengið án ávísunar
frá lækni.
ú er unnið af kappi
að því að fá lausn á þessu máli,
og þess virðist ekki langt að
bíða, að hún fáist. — Það er
svo sem engin nýlunda, að ofan-
nefndir fjórir menn skuli hafa
fallið fyrir drápshendi Trujillos
og skósveina hans. Á undanförn-
um árum hafa andstæðingar hans
verið hundeltir og drepnir unn-
vörpum bæði í Dóminíska lýð-
veldinu, Bandaríkjunum og
Mexíkó.
Octavio de la Maza.