Morgunblaðið - 18.05.1957, Page 10

10
MORGVNBLAÐIT
Laugardagur 18. maí 1957
HVÖT
Sjálfstæðiskvennafélagið
heldur fund i Sjálfstæðishúsinu mánudag 20. þ.Bt
klukkan 8,30.
Dagskrá:
FélagsmáL
Ragrthildur Helgadóttir alþm. segir þingfréttir.
Frjálsar umræður á eftir.
Nýr skemmtiþáttur:
Emilía Jónasdóttir og Aróra Halldórsdóttir.
Kaffidrykkja — Dans.
Allar sjálfstæðiskonur velkomnar meðan húsrúm
leyfir. Mætið stundvíslega.
Stjórnin.
Siúlka
óskast til starfa við vefnaðarvöruverzlun hálfan dag-
inn nú þegar. — Tilboð með upplýsingum um aldur
og fyrri störf leggist inn á afgreiðslu blaðsins fyrir
22. þ. m. merkt: x—300—5278.
Rösk og áreiðanleg
stúlka
óskast nú þegar eða um næstu mánaðamót til íif-
greiðslu í nýlenduvöruverzlun.
Tilboð sendist afgr. blaðsins merkt: „5282".
4ra herb. kjallaraíbúð
litið niðurgrafin, í húsinu nr. 91 við Hringbraut,
er til solu.
íbúðin er laus til íbúðar nú þegar.
Verður til sýnis í dag og á morgun kl. 1—6 e. h.
Jon Jonsson silfursmiður
Minningarorð
ÞANN 6. þ. m. varð Jón Jónsson
silfursmiður, bráðkvaddur í
svefni að heimili sinu hér í bæn-
um. Hann hafði um all-langt ára-
bil kennt vanheilsu, en gekk þó
að daglegum störfum sem heill
væri og mun hafa ætlað sér
meira en kraftarnir leyfðu. Hon-
um hafði jafnan verið ósýnt um
að „draga af sér“ en hitt nær
skapi, að duga þar til yfir lyki,
sú varð og raunin á.
Jón var fæddur í Suður-
Hvammi í Mýrdal þann 6. ágúst
1889. Foreldrar hans voru þau
hjónin Jón Þorsteinsson silfur-
smiður frá Vík og fyrrikonahans
Guðríður Brynjólfsd., frá Litlu-
Heiði. Þau eru nú bæði látin.
Jón og Guðríður hófu búskap
í Suður-Hvammi, svo sem áður
getur, en fluttust fljótlega að
Reynisdal og síðar í Vík í Mýr-
dal, þar sem þau dvöldust lengst
af búskaparára sinna. 1 Vík vann
Jón Þorsteinsson að silfursmíði
jafnframt öðrum störfum, sem til
féllu, svo sem sjósókn og smá-
búskap. Síðustu árin stundaði
hann kaupmennsku.
Þeim hjónum varð fjögurra
sona auðið, er nú aðeins einn
þeirra á lífi, Guðlaugur Brynj-
ólfur kaupmaður hér í bæ. Áður
en Guðríður giftist eignaðist hún
tvær dætur. Þær eru báðar látn-
ar. —
Jón og Guðríður voru hin
mestu merkishjón. Húsbóndinn
forsjáll aflamaður, húsfreyjan
hjálpsöm og veitandi, einkum
þeim er minnimáttar voru.
Jón Jónsson ólst að mestu upp
í foreldrahúsum, þar til hann 17
ára að aldri, heldur að heiman
sér til frekari manndóms og
þroska. Sjálfsbjargarviðleitnin
var honum í blóð borin. Svo sem
títt var á þeim tíma, var bein-
asta leiðin ungum og hugrökk-
um æskumönnum, að leita fang-
bragða við Ægi, svo fór og um
Jón.
Sjómennskan mun að líkind-
um frá öndverðu hafa verið Jóni
hugstæð. í eðli sínu var hann
afla- og aðdráttarmaður og hafði
yndi af hvers konar veiðiskap og
sjómaður var Jón á hinum stærri
skipum, innlendum og erlendum,
í hart nær aldarfjórðung. Þeir
sem sjóinn stunduðu um og eftir
síðustu aldamót, munu bezt til
þekkja, hvílík þrekraun starfið
var og hve átökin við úfið út-
hafið voru tvisýn og mun svo
reyndar jafnan verða, þótt nokk-
uð hafi þokazt í áttina til örygg-
is. Hætturnar á sjónum steðjuðu
að Jóni, svo sem öðrum stéttar-
bræðrum hans. Má í því sam-
bandi geta þess, að í fyrri heims-
styrjöldinni var hann skipsmað-
ur á erlendu kaupfari, sem sökkt
var langt undan ströndum Eng-
lands. Eitthvað af skipshöfninni
komst í björgunarbáta, meðal
þeirra var Jón. Velktust þeir á
hafinu í þessu litla fleyi matar-
lausir og vatnslausir dögum sam-
an og voru allir að dauða komn-
ir, er hjálpin að lokum barst.
Vafasamt er, að Jón hafi nokk-
urn tíma náð fullri heilsu eftir
þessa ægilegu hrakninga.
Þess er vert áð geta hér og
sýnir enda ljóslega kostgæfni
Jóns til sjálfsbjargar, að þegar
hann var í landi, sem oft gat
skipt mánuðum, þá sat hann ekki
auðum höndum, heldur notaði
tímann svo sem bezt mátti verða.
Hann tók að nema matreiðslu á
matreiðsluhúsum og annars stað-
ar, þar sem slíka kennslu mátti
fá hvort heldur var hér heima
eða erlendis. Gjörðist hann því
fljótlega matreiðslumaður við
góðan orðstír.
Ennfremur lagði hann stund á
silfursmíði hjá Gísla silfursmið
frá Óseyrarnesi. Af kynningu
þeirra Jóns og Gísla, spratt ævar-
andi vinátta.
Árið 1920 kvæntist Jón Þor-
gerði Þorgilsdóttur, skaptfellskri
að ætt, hinni mestu myndar-
konu. Þau Þorgerður og Jón
reistu bú í Vík og farnaðist vel,
húsmóðurin ráðdeildarsöm og
húsbóndinn sístarfandi heima og
heiman. Þegar tóm gafst til vann
hann að silfursmíðum.
Börn þeirra Þorgerðar og Jóns
eru þessi: Sigrún kennari í
Reykjavík, gift Ragnari Emils-
syni, arkitekt, Þorgrímur málm-
steypumaður, kvæntur Guðnýju
Nýja fasteignasalan
Bankastræti 7. Sími 1518 og kl. 7,30—8,30 e.h. 81546.
IVíýkomið
Hjólbarðar
fyrir F I A T bifreiðir:
520 X 14
560 X 14
640 X 15
670 X 15
ff.r1nfriwniir linsasamlokur 6 ng 12 volta.
LAUGAVEGI 166
Afmælisbók
próf. RICHARDS BECK
kemur út á sextugsafmæli þessa merka Vestur-íslendings
9. júní nk. Bókin er um 300 bls. í stóru broti, prýdd mörg-
um myndum og prentuð á myndapappír. Hún er gefin út
í aðeins 500 eintökum, tölusettum og árituðum af höfundi.
Þeir, sem vilja gerast áskrifendur, og heiðra með því höf-
undinn á 60 ára afmælinu, þurfa að hafa sent pantanir fyrir
25. þ.m. þar sem nöfn allra áskrifenda verða prentuð fremst
í bókinni. Áskriftum veita viðtöku Árni Bjarnarson, Akur-
eyri og Bókav. Kr. Kristjánssonar, Hverfisgötu 26, Reykja-
vík, sími 4179.
Arnadóttur, Hafsteinn iðnverka-
maður og Guðríður Bryndís, gift
Jóni Björnssyni iðnaðarmannL
— Barnabörn þeirra Jóns og Þor-
gerðar eru nú sjö að tölu.
Árið 1938 fluttust þau til
Reykjavíkur. Er hingað kom tók
Jón að vinna að málmsteypu,
ásamt ýmsum öðrum störfum
sem til féllust. Ætíð var iðju-
semin sú hin sama, ekki spurt
um vinnustundafjölda, heldur
miðað við starfið sem ljúka
þurfti og þarfir heimilisins.
Fljótlega festu þau hjónin kaup
á íbúðarhúsi hér í bænum, er þau
seldu síðar og keyptu þá jafn-
framt íbúðarhús 1 landi Laugar-
ness ásamt grónu túni.
Þarna reisti Jón sína eigin
vinnustöð, er hann rak um nokk-
urt skeið við miklar vinsælair,
ásamt sonum sínum.
Hér undi hann vel, hér var
meiri snerting við náttúruna, ilm
andi gróður, fuglasöngur og sjáv-
arniður, allt þetta kunni hann
svo vel að meta. Stutt var að
sækja, hvort heldur var í smiðj-
una eða í vörina, þar sem bát-
urinn beið og skammt á miðin.
Nú hefur túnið verið tætt f
sundur vegna himingnæfandi
stórhýsa, sem þarna eiga að rísa.
Litla snotra íbúðarhúsið hefur nú
misst svip sinn og lítur frekast
út sem vinnuskúr, en iðjuverið
litla sem ómerkilegt brak og
hann sem þarna erjaði og ríkti
oft lúinn og göngumóður, lagður
af stað í sína hinztu för.
Þannig er rás viðburðanna.
1 dag þegar við kveðjum Jón
Jónsson, flykkjast að okkur minn
ingarnar um þennan sérstæða
mann.
Eg minnist þess, er hann þá
ungur maður, dvaldi á æsku-
heimili mínu í Heiðardalnum,
minnist græskulausrar glettni
hans og dillandi hlátra. Hann var
svo fundvís á hinar broslegu hlið-
ar tilverunnar að öllúm leið vel
í návist hans. Þá var það eigi
síður eftirsóknarvert, að fá að
fylgjast með honum við veiði-
skap í fagurbláu fjallavatninu.
Þar undi hann vel þá og jafnan
síðar á nóttu sem degi. Áhrif-
unum, sem ég varð fyrir á kyrr-
um björtum vormorgnum — þeg-
ar fuglarnir hófu margraddaðan
söng með nýjum degi og sól-
gylltir fjallatindarnir stóðu á
höfði í spegilsléttum vatnsflet-
inum, — gleymi ég aldrei, en
þeirra naut eg fyrst í fylgd með
honum. Já, margs er að minnast
og margt að þakka.
Hniginn er að velli hjálpsamur
og starfsfús samferðamaður og
skyldurækinn heimilisfaðir.
I dag verður Jón jarðsettur að
eigin ósk hjá foreldrum og öðrum
lótnum ættingjum í Reyniskirkjú
garði. Á „Eyrinni", þar sem hann
vappaði ungur að árum, lítt vax-
inn úr grasi, kaus hann, náttúru-
barnið, að sér yrði búið hinzta
hvílurúm. Sannast þá sem fyrr
orð skáldsins, þessi: „Þar sem
var mín vagga, vil ég hljóta
gröf.“
Kæri frændi, þökk fyrir sam-
fylgdina.
Góða ferð.
Ólafur Pálssoa.