Morgunblaðið - 03.01.1958, Blaðsíða 12

12
MORCUN BL AÐIÐ
FSstudagur 3. Jan. 1958.
WeÉ di relLctn di
E fti
EDGAIl MITTEL HOLZER
Þýðii.g:
Sverrir Haraldsson
/.
1,
u
Cj, Cý ct
FYKSTI HLUTI
Uppi í myrku rjáfrinu flögi-uðu
leCurblökurnar og tístu öðru
hverju og Olivia, sem lá á bakinu
í stól Buckmasters, sá þær í hug-
anum, þar sem þær gáfu henni
slægðarlegt hornauga. Hún ímynd
aði sér líka, að þær kinkuðu glott-
andi kolli, sín á milli og hyggðu
á næturmorð. Súr ber og skordýr,
sem ekki gátu forðazt þær í myrkr
inu, myndu verða fórnardýr
þeirna. En nóttin var enn ekki
komin og nú var það hún, sem
þær höfðu valið sér að fórnardýri,
í rökkri kirkjunnar.
Hún beið, alls hugar róleg og
kveið engu, af því að hún vildi
hvort sem var deyja. svo að faðir
hennar gæti grátið og sagt: „Þetta
er mín yfirsjón. Allt saman mín
yfirsjón".
Ef hann hefði leyft henni að
fara sínu fram, þá hefði hún tek-
ið orgelið, sem var vel fiytjanlegt,
úr kirkjunni og komið því fyrir
á landgöngupallinum, svo að hún
hefði getað leikið: „See the
ponquering hero comes“, þegar bát
uhinn rann með Gregory frænda
hennar innanborðs, upp að trjá-
bolunum, sem notaðir voru fyrir
hryggju. Þannig hafði hún ætlað
að bjóða Gregory velkominn til
Berkelhoost.
„Þeir, sem berjast í stríði, eru
hetjur".
„Hm, ég geri ráð fyrir því“,
sagði faðir hennar, hr. Gerald
Harmston, sóknarprestur —. „En
ég býst ekki við að frændi þinn
myndi kæra sig um slíkar fagn-
aðarviðtökur. Það væri líka skyn-
samlegast að minna hann sem
minnst á spænska stríðið. Mig
grunar fastlega, að hann komi
hingað, til þess að gleyma slíkum
hlutum“.
„Og engin há hróp, eða há-
reysti“, skaut frú Harmston inn
í. — „Hann er ekki sterkur á
tiugum, aumingja drengurinn".
„Jæja, gott og vel. Þá var bezt
að hún dæi“.
Leðurblökurnar skiptust há-
tíðlega á merkjum og svo komu
þær niður úr hvolfinu, suðandi
og flögrandi í hringum og krók-
r m, blökuðu dökkum vængjunum,
svo að gusturinn frá þeim kældi
andlit hennar, og settust eins og
mjúkt sót á brjóst hennai', og út
ír sótinu komu litlar, hræddar
tmnur, er stungust sársaukalaust,
næstum notalega, inn í hálsinn á
henni.
„Unaður fyrir mig. Unaður fyr
ir þær“.
Brátt myndi öll kirkjan fyllast
af björtum sólsetursroða. ...
Langt inni í skógarkjarrinu
byrjaði fugl að sytigja. Það var
capur, harmþrunginn söngur, en
hann veitti henni samt huggun og
fró, því að það var töfra-svanur-
inn sem söng hann. Svanasöngur-
inn hennar... .
„01ivia!“
Móðir hennar að kalla á hana,
heiman frá húsinu. Söngurinn
hijóðnaði og svanurinn féll fyrir
höggi hins ka’da veruleika. Leðui'-
blökurnar voru einungis leðurblök
ur uppi í rjáfri kirkjur.nar.
Hún virti fyrir sér sólargeisl-
ana á prédikunarstólnum —
geisla kvöldsólarinnar, sem smugu
inr um annan vesturgluggann, þar
sem rúðuna vantaði. Þeir síuðust
í gegnum laufið á pálmaviðnum,
sem stóð nálægt hrörlega kirkju-
turninum, og mynduðu mislitar
rósir á gljábornum fjölum prédik-
unarstólsins. Það friðaði hana
Erum fluftir
með skrifstofur vtcar
í Hamarshúsáð (vesfureneSann)
H.F. AKUR
HafnarfjÖrður
Unglinga eða eldri menn vantar til blaðburðar strax.
Hátt kaup. — Talið við afgreiðsluna Strandgötu 29.
að einhverju leyti að horfa á þetta.
Það virtist minna hana á einhvern
skemmtilegan atburð, sem gerzt
hafði fyrir löngu — fyrir fimm
eða sex árum. Þegar hún sat á
kirkjútröpr unum með Berton og
nokkrum af Buck-börnunum og
hámaði í sig cookerits eða þegar
beðið var næsta dags, með eftir-
væntingu og tilhlökkunar, vegna
fyrirhugaðrar skemmtifarar til
New Amsterdam. Eða þegar farið
var í leit að sjaldgæfum burknum
og blómum, einhvern bjartan
sunnudagsmorgun. . . Örmjó sól-
skinsrák á jaðri prédikunarstóls-
in<' olli henni innri sársauka og
flutti huga hennar út í laufil'm lið
mna ára.......Rósirnar breyttust
hægt. Vindur hlaut að hafa bært
til pálmablöðin. Hún hlustaði og
heyrði þytinn í honum — eins og
aiidi regnsins færi um skóginn. . .
Nú var hann farinn hjá, snögg-
lega og leyndardómsfullt, eins og
hann var jafnan vanur að koma
og fara.
Inni í kirkjunni var mjög hljótt
og friðsamt. Hún kunni vel við
rökkrið og þögnina og lokuðu
gluggana með dökkgrænu rúðun-
um og tíst leðurblakanna og daufu
dimmu smellina sem heyrðust, þeg
ar þær hreyfðu sig úr stað. Hún
kaus heldur að dvelja ' kirkjunni
á virkum degi. Á sunnudögum
voru allir gluggarnir opnir og
kirkjustólarnir, altarið og prédik-
unarstóllinn — allt var livítt i
dagsbirtunni —hvítt og hversdags
legt. Og fólk kom inn og dró fæt-
urnar eftir gólfinu og stappaði og
hóstaði og söng sálma, laglausum
rómi.
Hún settist upp, reisti höfuðið
og spennti greiparnar framfyrir
hén, svo að dökkbrúnu hárflett-
urnar kitluðu hana á löngum, ber
um fótleggjunum. Hún heyrði eim
pípublástur skipsins í fjarska og
hjartslátturinn örvaðiát í brjósti
hennar. Þannig hefði það orðið,
jafnvel þótt Gregory hefði ekki
verið væntaniegur. Hún fann allt-
af til æsandi geðhrifa, þegar hinn
vikulegi komutími gufuskipsins
nálgaðist.
Hún heyrði mannamál og marg
víslegan kiið neðan frá lendi"gar-
staðnum. Dyn og skvamp. Logan
hlaut að vera að búa sig undir að
róa út á fljótið, til móts við skip-
ið. Löngunin til að hlaupa út úr
kirkjunni og sameinast hinu fólk-
inu blossaði upp í henni — svo
ákaft að höfuðið á henni fylltist
af ruglingslegum og hikandi hugs
ui.um, líkast því sem hún stæði
inni í myrkum helli og vissi ekki
hvert halda skyldi.
„Olivia! Hvar ertu? Skipið er að
koma“.
Það var Berton sem kallaði nú
á hana.
Hún spennti greiparnar enn
fastar um hnén og skríkti. Henni
var farið að líða svo undarlega
vel. Það var gaman til þess að
vita, að það skyldi vera kallað á
mann og leitað að manni og eng-
inn skyldi vita um verustað manns.
Maður var öruggur fyrir þeim, í
kirkjustól, í ’okaðri kirkju, horf-
andi á einmanalega sólskinsrák.
Samt fann nún til örlítillar eft-
irsjár. Hún gat næstum séð það
fyrir sér. Hægt og hátíðlega leið
það áfram, eins og reykur eða eins
og Genie, smjúgandi upp úr
Grænu fl<"skunni (Genie: Goð-
sagr.aandi, sem gat gert að-
skiljanlegustu hluti). .. Hún tók
það nærri sér að svara ekki, þeg-
ar Berton kallaði. Þau voru mjög
góðir vinir. Þó að hann væri orð-
mn fjórtán ára, reyndi hann
aldrei að telja henni trú um, að
hún væri honum síðri, þrátt fyrir
tveggja ára aldursmun. Öðru
máli gegndi með Garvey Þegar
hann var 15 ára, leit hann á
sig sem fullorðinn mann. Garvey
var alltaf önugur og leiðinlegur í
viðmóti við hana og sífellt hæðnis
legur á svipinn.
Þegar hún hitti Berton, seinna
um kvöldið.. yrði hún að skýra það
út fyi'ir honum, hvers vegna hún
hefði ekki getað svarað. . „Pabbi
var reiður við mig, vegna þess að
ég kom ekki niður að lendingar-
staðnum, til að taka á móti Gre-
g ry, eh? Það þykir mér vænt um.
Mig iangaði til að stríða uonum á
einhvern hátt, af því að hann bann
aði mér að leika á orgelið“.
Hún velti sér á grúfu, teygði
'höfuðið fram yfir stólbrúnina og
horfði niður fyrir sætið. Þegar
augu he.inar höfðu vanizt myrkr-
inu, gat hún greint grá-hvítan vef,
inni í horninu, nálægt hliðarstúk-
unni, þar sem bakstoð prédikunar-
stólsins var tengd við hliðarstoð-
h
ina. í þessum vef lifði blá-svört,
Hðin skógarkönguló. Engin, nema
Olivia ein vissi það.
Hún brosti af ánægju og hvísl-
aði: — „Vin » mín. Ennþá lif-
andi? Ég er svo glöð. En þeir
finna þig sjálfsagt innan skamms.
Dauðinn getur komið á hvaða
stund sem er“.
OUie! Hvar hefurðu falið þig?
Gufuskipið ei’ næstum kQmið“.
Rödd hans kom nú úr meiri
fjarska. Hann hlaut að vera á
leiðinni eftir stígnum, sem lá til
'hollenzku rústanna. Hún sá hann
f reinilega fyrir sér, rauðhærðan
< , freknóttann, fótleggjalangan
og magran, eins og hún var sjálf,
| með örið sem var í lögun eins og
[L á hægra hrénu. Grá-grænu aug
' un í honum hlutu að vera opin og
óttaslegin. Hann var sífellt hrædd
u um að hún myndi einhvern
tíma týna sjáifri sér, svo að eng-
linn — jafnvel ekki hún sjálf --
f'æti fundið hana aftur. . . . „Þú
ert svo skrítin stelpa. Maður veit
aldrei hvað fyrir þig gerur komið.
Genie gæti numið þig á brott.
Hefði hún bara getað sent hug
sinn út úr kirkjunni, í. eftir hon-
um, svo að hann hefði getað náð
honum á leiðinni og sagt: „Hafðu
engar áhyggjur út af mér. Ég er
örugg og óhullt í kirkjunni. Segðu
þeim að þú hafir ekki getað fundið
mig. Ég er hvorki dauð né brott-
1 umin ennþá kæri Berton“.
I Augu hennar fylltust tárum —
regna köngulóarinnar og vegna
IBertons, sem elskaði hana. Ilún
3 'fti höfðinu og lagðist aftur á
l :kið. Litli sólskinsbletturinn færð
iist til á prédikunarstó’num. Bi'átt
j yrði hann kominn á lesborðið, þar
sem stóra, svarta biblían lá.
MARKUS
Eftír Ed Dodd
1) Markús hefir ekki enn hitt
Friðrik, fylgdarmann sinn, sem
nú situr að drykkju með Króka-
Ref.
2) — Svona, Friðrik, fáðu þér
einn enn. . . .
3) Nokkrum mínútum síðar
hefir Friðrik drukkið frá sér ráð
o grænu. — Jæja, nú komum við
honum héðan. Hafðu tómu flösk-
una með.
„Olivia .... 011ie“. — Mikið
lengra í burtu. Nú hlaut hann að
vera kominn út að fallnr. pálma-
trénu, þar sem stígurinn kvíslað-
ist.
„Inn í dal dauðans", hvíslaði
hún og lokaði augunum — „riðu
hmir sex hundruð".
Hún heyrði raddir fólksins, sem
komið var niður að lendingar-
staðnum og líka gjálfur og
skvamp í vatni, sem gaf ótvírætt
ti kynna, að Logan væri kominn
á flot í litla bátnum sínum. — 1
myrkri hinna luktu augna sá hún
til ferða hans. Slétt, blakkt yfir-
borð vatnsins klofnaði undan
bátsstefninu og varð eins og gár-
ótt teppi, sem breiddi úr sér og
stækkaði jafnt og þétt. Hún
heyrði fjarlægan, þungan snún-
ingsþyt skipsskrúfunnar. Gufu-
skipið hlaut að vera komið inn fyr-
ir síðustu fljótsbugðuna, tignar-
legt og dökk-grátt, fuljt af leynd-
ardómum fjarlægra stranda. Hún
sá Logan fyrir sér, þar sem hann
hlóð bátinn með vistum og vöru-
sekkjum frá New Amsterdam. Og
hann myndi líka taka koffort og
töskur Gregorys. Hún reyndi að
gera sér í hugarlund, hve mörg
stykki það myndu vera og hvern-
ig koffortin væru á litinn.......
Segjum 5 stykki? Og e. t v. vorú
koffortin með sama lit og orgei-
ið, dökkbrún. Hvað annað en fatn
að gátu þau haft að geyma? Tvær
skammbyssur og stóran skotfæra-
kassa? Bronzstyttu af naktri
kcnu? Encyclopædiu Britannicu?
Litla flösku með sandi frá Sudan?
Myndsjá og myndir frá Himalaya
f jöllum?
Líkami hennar titraði allur af
niðurbæidri æsingu og eftirvænt-
ingu.
„Mér þætti gaman að vita“. taut
aði hún fyrir munni sér — „hvaða
nýja skugga hann kemur með“.
Hún var alveg að því komin að
æða út úr kirkjunni og flýta sér
niður að lendingarstaðnum. En
svo hristi hún höfuðið seinlega og
hugsaði með sér: „Ég hét því að
stríða pabba, með því að fela mig
hérna og nú verð ég að efna það
heit. Genie myndi álíta mig ístöðu-
lausa og veika, ef ég gerði það
ekki“.
Sltltvarpiö
Fösludagur 3. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
18.30 Börnin fara í h'eimsókn til
i erkra manna (Leiðsögumaður:
( uðmundur M. Þorláksson kenn-
t 'i). 18,55 Harmonikulög (plötur).
20.30 Daglegt mál (Árni Böðvars-
son kand. mag.). 20,35 Erindi: —
„Áhrif iðnaðarins á stöðu hvenna
í þjóðfélaginu; fyrra erindi (Sig-
ríður J. Magnúsison). 21,00 Tón-
ie:kar (plötur). 21,30 Upplestur:
„Citla dúfan", smásaga eftir Ant-
on Tjekhov,, í þýðingu Málfríðar
Einarsdóttur (Margrét Jónsdótt-
ir). 22,00 Erindi: Olympíuleikar
cg Olympíuþingið 1957 (Benedikt
G. Waage forseti íþróttasambands
Islands). 22,30 Frægir hljómsveit-
arstjórar (plötur). 23,05 Dagskrár
lok. —■
Lnugardngllr 4. janúar:
Fastir .iðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sgurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 16,00 Fréttir og veð-
urfregnir. — Raddir frá Norður-
]>ndum; IX. 16,30 Endurtekið
c ’ i. 17,15 Skákþáttur (Guð-
mundur Arnlaugsson). — Tónleik
cr. 18,00 Tómstundaþáttur barna
og unglinga (Jón Pálsson). 18,30
tj tvarpssaga barnanna: „Glað-
heimakvöld" eftir Ragnheiði Jóns-
dóttur; I. (Ilöfundur les). 18,55
I kvöldrökkrinu: Tónleikar af
plötum. 20,30 Leikrit: „Litla, klið-
andi lind“, gamalt kínverskt ævin-
týr, fært í letur af S. I. Hsiung.
Þýðandi: Halldór Stefánsson. —
Leikstjóri: Lárus Pálsson. Leik-
endur: Valur Gíslason, Arndís
Björnsdóttir, Hólmfríður Pálsdótt
ir, Katrín Thors, Jón Aðils, Ævar
Kvaran, Helgi Skúlason o. fl. —
22,10 Danslög (plötur). — 24,00
Dagskrárlok.