Morgunblaðið - 28.03.1958, Blaðsíða 15

Föstudagur 28 mar7 1958
Moncinvnr AfíiÐ
15
Frá síðasta aðalíundi Oðins.
samheldni félags- og flokks-
manna.
Auðvitað eru málefni Sjálf-
stæðisflokksins stór liður í s'tarf-
seminni og má þar til netna kosn
ingar, sameiginlega fundi o. fl.
Félagslífið er fjörugt. Það eru
haldnar skemmtanir fyrir félaga,
einnig fyrir börn þeirra, farnar
skemmtiferðir, skógræktarferðir,
berjaferðir, auk þess sem gengizt
er fyrir fjáöflunar-skemmtunum,
að ónefndnum almennum fund-
um.
Það er ánægjulegt þroskamerki®*
í félaginu að félagafjölgun hefir
aldrei verið meiri en á síðasta
starfsári.
Það er ósk mín á þessu af-
mæli að sem flestir ungir menn
sameinist undir merki Óðins og
Sjálfstæðisstefnunnar og berjist
þar fyrir framgangi hagsmuna
íslenzkra launþegasamtaka svo
að verkalýðshreyfingin megi
heimta frelsi sitt úr viðjum
kommúnismans.
*
Matthías Olafsson — minning
„Hóglega hæglega
á hafsæng þýða
sólin sæla!
síg þú til viðar.
Nú er um heiðar
himinbrautir
för þín farin
yfir frjóvga jörð“.
MATTHÍAS Ólafsson fæddist í
Reykjavík 2G. febrúar 1922. Son-
ur Ólafs H. Matthíassonar og
konu hans af fyrra hjónabandi,
Sigrúnar Guðmundsdóttur.
Matthías mun hafa verið
þriggja ára er hann veiktist af
berklum. í rúm þrjátíu ár hefur
hann dvalið lengur eða skemur
í sjúkrahúsum, en aldrei var æðr-
azt, aldrei kvartað, aldrei miðað
við aðra, aðeins þakkað fyrir sig
og beðið fyrir öðrum. Þannig
leið líf þessa unga manns er
aldrei hlaut sjálfur það er hann
óskaði öðrum til handa. Nei, ævi
hans varð ekki löng og hún var
þögul barátta.
Leiðir okkar Matta lágu saman
er við vorum ungir að árum og
sú vinátta er við þá bundumst
hélzt fölskvalaus alla tíð.
Árið 1940 gekkst Matthías und-
ir mikla aðgerð norður á Akur-
eyi'i og fyrir fjórum árum var
gerð ein af mörgum aðgerðum á
honum í heilsuhæli í Danmörku.
Nú er þessu lokið og' friður
fenginn.
Matthías lætur eftir sig unn-
ustu, Guðrúnu Jónsdóttur. Þau
eignuðust tvö börn, Ólaf Hauk,
sex ára gamlan, sem dvelst hjá
afa sínum, og Lilju, þriggja ára.
Bæði voru börnin foreldrum sín-
um til yndisauka. Þeim öllum
fylgja hlýjar samúðarkveðjur og
sömuleiðis foreldrum hans og
bróður, Torfa.
Vér biðjum þig, ó herra liár,
ver hjá oss alla stund.
Þyrnana brjót og þerra tár
þurrka burt hjartans und.
Þú ert hinn sami aldir, ár
eilíf þín líknarmund.
Megi vini mínum verða að
bænum aínum.
„Hníg þú hóglega
í hafskaut mjúka,
röðull rósfagur,
og rís að morgni,
frelsari, frjóvgari
fagur guðs dagur,
blessaður, blessandi
blíður röðull þýður".
Sigfús Halldórsson.
Saguröur Péturssora
frá Sauðárkróki — Minning
SKAGAFJARÐARHÉRAÐ hefir
alið margan dáðríkan dreng og
göfuga konu, enda er héraðið vel
til þess fallið að ala upp stór-
menni. Hinn mikli, rishái fjalla-
hringur beinir ’nuganum upp á
við, — hærra, æ hærra. upp í
„nóttlausa voraldar veröld, þar
sem víðsýnið skín“. Hinar dreym-
andi ár og vötn, sem liðast eftir
héraðinu alla leið til sjávar,
minna á að „elfa tímans aldrei
stanzar andartak" og moldin,
milda og frjóva býður hverri
starfandi hönd öll lífsins gæði og
örvar til drengskapar og dóða.
í þessu fagra, svipmikla um-
hverfi fæddist Sigurður Péturs-
son og ólst þar upp. Hann unni
héraðinu hugástum og mun hon-
um jafnan hafa fundizt að hvergi
ætti hann annars staðar heima.
Hafa og jarðneskar leifar hans
verið lagðar í mjúka mold þess,
við hlið frænda og vina.
Eigi er ætlunin með þessum
línum að rekja ætt né einstök
æviatriði Sigurðar Péturssonar;
það munu aðrir gera. En ég er
einn af þeim mörgu, sem voru
svo lánssamir að vera þessum
mæta manni samferða um nokk-
urt skeið og því eru þessar lín-
ur skrifaðar. Samfylgd okkar
varð mér námstími og hefir svo
— Kjarnorka og
kvenhylli
Framh. af bls. b'
ekki annað en að sýna sig á svið-
inu, til þess að vekja hlátur hjá
áhorfendum, enda er Sigmundur
ákaflega vel gerður frá höfund-
arins hendi. Sigrúnu leikur frk.
Elín Antonsdóttir, hún hefur
leikið áður hér á Selfossi, en
aldrei tekist eins vel og nú. Hún
hefur ágæta rödd og framsögn
hennar er svo skýr að enginn
missir orð af því sem hún segir.
Doktor Alfreds leikur Ólafur Jó-
hannsson. Hann virtist dálítið
óstyrkur til að byrja með, en
það lagaðist, er líða tók á leik-
inn. Hann mætti vera svolítið
ákveðnari, annars var leikur hans
góður. Sigurður Ingimundarson
leikur Epihara prófessor. Þetta
er mjög lítið hlutverk, en Sigurði
tekst að gera því þannig skil, að
hann verður áhorfendum minnis-
stæður. Halldór Magnússon í
hlutverki Elíasar sjómanns er
ágætur. Frú Erla Gránz leikur
Gunnu. Hún talar í sama tón og
leikur með sama látbragði eins
og karlmenn hugsa sér samtöl í
saumaklúbbum, sem sagt ágælur
leikur. Val sumra leikenda geta
orkað tvímælis, t. d. virðist
Daníel Þorsteinsson ekki vera
rétt „typa“ í Valdemar stjórn-
málaleiðtoga. Daníel lék hér í
vetur og stóð sig þá með ágæt-
um, en það verður ekki sagt um
leik hans nú.
Um önnur hlutverk virðist
ekki ástæða til að fjölyrða.
Leiktjöld hefur Benedikt Guð-
Ólafur sem dr. Alfreds
Kristín sein Addi.
og
mundsson málað. Þau eru prýði-
lega gerð og eiga sinn þátt í því
að gera heildarsvip sýningarinn-
ar góðan.
Framkvæmdastjóri leikfélags-
ins er frú Áslaug Símonardóttir.
P.
París í marz — Franska stjórn-
in kvaddi út þúsundir hermanna
í dag til að gæta stjórnarbygg-
inga og þinghúss þegar Gaillard
forsætisráðherra fer fram á
traustsyfirlýsingu á morgun.
Yfirvöldin óttast að lögreglu-
menn Parísar efni til annarrar
kröfugöngu á morgun, en á
fimmtudaginn umkringdu þeir
þinghúsið og héldu því í hei'kvi
nokkrar klukkustundir.
vissulega orðið fleirum. Því
haldbezta námið er, að umgang-
ast góða menn. Og Sigurður Pét-
ursson var einn þeirra manna,
sem hægt er að nema af hagnýt-
ustu fræði. lífsins: trúmennsku,
drengskap og góðvilja, sem hann
átti í rikari mæli en títt er.
Sigurður var kominn af traustu
og góðu bændafólki og alinn upp
í anda íslenzkrar bændamenning-
urður einn þeirra manna, sem
t vaxa því meir sem þeir kynnast
lengur. Hversdagslega var hann
fáskiptinn og dulur og mörgum
ókunnugum fannst hann kulda-
legur, fyrst í stað. En þeir sem
þekktu hann vissu, að undir
þessari þungbúnu hversdags-
brynju sló heitt og tilfinninga-
ríkt hjarta, sem ekkert aumt
mátti sjá og jafnan var reiðu-
búið til að rétta hjálparhönd og
halda skildi fyrir varnarlausum,
— hjarta, sem gerði annarra sorg- .
ir að sínum sorgum og gleði
annarra að sinni gleði. Svo vel
skildi hann tilfinningar og lífs-
kjör annarra. örlyndur var
hann, svo sem tilfinningamönn-
um er títt, en allra manna sátt-
fúsastur, svo að dægurþras og
skoðanamunur var honum
stundarfyrirbrigði. Minnti það
mig oft á orð Emersons um
Abraham Lincoin: „Hjarta hans
rúmaði alheiminn. Sarnt var þar
ekkert rúm fyrir mótgerðir, sem
hann varð fyrir.“
Sigurður Pétursson bar í
brjósti mjög sterka fullkomnun-
arþrá; hann var aldrei ánægður
með sjálfan sig. í hjarta hans
brann þráin tii að gera jafnan
betur. öll slörf sín leysti hann
af hendi eins vel og frekast var
unnt; samt held ég að honum
hafi alltaf fundizt eitthvað
vanta. En það er einmitt ein-
kenni þei-rra, sem næst standa
mannlegri fullkomnun. Vitur
maður hefir sagt: „Fullkomnun
felst ekki í því, að gera ein-
hverja frábæra hluti, heldur
hinu, að gera hversdagslega hluti
frábærlega vel.“
Sigurður var heitur trúmaður,
þótt lítt flíkaði hann því, fremur
en öðru. Hugur hans hneigðist
mjög til dulspeki, einkum á seinni
árum. Oft heyrði ég á honum, að
hann leit mjög björtum augum
á framhaldslífið og hugði gott
til þess, og viss er ég úm, að sól-
aruppkoman hefir orðið honum
fögur. Samband hans við anda-
heiminn var áreiðanlega meira en
nokkur vissi; má vera að það hafi
að nokkuru valdið því, að hann
vissi meira um óorðna hluti og
kom færra á óvart, en flestum
öðrum. Mætti nefna dæmi um
það, hversu framsýni hans forð-
aði mönnum og verðmætum frá
tjóni, á hættulegum stöðum.
Starf Sigurðar fyrir íslenzka
sjómannastétt er ómetanlegt, því
fullvíst er, að færri vitar væru
ar> *”**£*, °,g skyldurækni 1 nú til að lýsa sæfarendum leið
starfi, heiðarleik og drengskap í
viðskiptum. Mun það hafa orðið
honum haldgott veganesti gegn
um margþætt og oft ábyrgðar-
mikið ævistarf.
Störf Sigurðar voru margþætt.
En mikinn hluta ævinnar hafði
hann á hendi verkstjórn, fyrst
í vegagerð og ýmsu öðru og nú
síðast var hann verkstjóri hjá
vitamálastjórninni í 23 ár sam-
fleytt; vann hann þá mest að
byggingu nýrra vita og mun
hafa byggt nærri sex tugum
nýrra vita og sjómerkja, auk
íbúðarhúsa og annarra mann-
virkja fyrir vitaverði. Hjá yfir-
mönnum sínum naut hann óskor-
aðs trausts og munu tillögur hans
jafnan hafa verið teknar til
greina, því öllum var ljóst, að
þar fylgdi skörp íhugun hverri
ákvörðun og að engu var gengið
án rækilegrar athugunar.
Við undirmenn sína var hann
nærgætinn og umhyggjusamur
og allur umbúnaður á vinnustöð-
um var traustur og vandaður, svo
sem frekast varð á kosið, enda
urðu aldrei teljandi meiðsli á
mönnum í liði hans, þótt oft yrði
hann að etja við hættur og erfið-
leika, á óbyggðum eyjum og
eyðiskerjum. Og þótt h'ann krefð-
ist oft mikillar vinnu af mönn-
um sínum, skildu allir, að það
var aðeins vegna skyldurækni
við starfið, sem honum var trú-
að fyrir og áhuga fyrir því að
það kæmi að sem beztum not-
uin, enda unnu margir hjá hon-
um i áratugi.
Sigurður Pétursson var mikill
að vallarsýn, þrekinn og krafta-
legur, enda ramur að afli og full-
hugi. Svipurinn var mikill og
karlmannlegur, festulegur og
drengilegur og vakti traust, þeg-
ar við fyrstu sýn, enda var Sig-
fram hjá boðum og blindskerj-
um við strendur landsins, hefði
dugnaðar hans og áhuga ekki
notið við. Og líkast þykir mér,
að í því starfi hafi hann fundið
köllun sina. Því þeir menn, sem
bera ljósþrána í brjósti, eru jafn-
an ljósflytjendur. Þeir eru geisl-
ar frá alheimsljósinu, — vitar,
sem senda birtu á leið samtíðar
og framtíðar, gegnum móðu og
myrkur ára og alda.
Starfi þessa merka manns er
nú lokið meðal okkar, — manns-
ins, sem sannaði svo vel orð spek
ingsins Konfuciusar, að „göfug-
ur maður er hófsamur í orðum,
en eldlegur í starfi“. En hann er
ekki horfinn okkur. Traust og
vönduð verk hans munu endast
í aldir og vera glæsileg minnis-
merki um dugnað og skyldu-
rækni. En glæsilegast er þó það
minnismerkið, sem hann reisti
sjálfum sér í vitund okkar allra
sem þekktum hann og skildum
hugsjónir hans. Hvar sem við
sjáum ötulan og skyldurækinn
mann að verki, hjálpfúsan mann
greiða götu ánnarra eða styðja
gott málefni og hvar sem við
heyrum viðkvæmt hjarta slá, —
þar er mynd Sigurðar Péturs-
sonar. Þess vegna kveðjum við
þenna góða vin okkar með hin-
um fögru eftirmælum Jóns bisk-
ups Ögmundssonar, sem hann
mælti eftir fóstra sinn: „Hans
minnist ég jafnan er ég heyri
góðs manns getið.“
Einar Einarsson.
Eirs.íK iSMIJ ISDSSON
luesiaréllurlöginabiir.
HAFSTEIWS SICIJROSSON
!ióiniVclóni«!ögiimí' ur.
Sími 15407.
Skrifstofa, Hafnarstmti 6.