Morgunblaðið - 17.04.1958, Síða 16

16
MORCVISBL 4Ð1Ð
Fimmtudagur 17. apríl 1958
Iþað, hvort hann á að fara inn á
leftir flugmanninum og krefja
Ihann um ökugjaldið, eða bíða.
IHann hristir höfuðið: Þessir flug
anenn eru alltaf á’ þönum — hugs
»r hann.
6,41 . . 6,42 . . sekúnduvísarnir
á klukkunni í fordyri hótelsins
itifa áfram einn hring af öðrum.
IÞeir hægja ekki á sér hvað sem
i húfi er.
Bellamy dregur upp sigarettu í
óþolinmæði sinni. Hann klemmir
tvarirnar fast utan um hana og
Ikveikir í. Og hann sýgur sigarett-
wna, eins og hann ætli að reykja
Ihana í einum teyg.
— Halló! Hér er hann.
Jean Carmont, flugmaður hjá Air
IFrance, þriðju hæð, herbergi 214.
Hálfri annarri mínútu síðar
bér Bellamy harkalega á dyrnar
«ð herbergi 214. Og honum finnst
leilífðartími líða þar til flugstjór-
Snn lýkur upp og rekur höfuðið
át í gættina. Hann er reiðilegur
©g syfjulegur:
— Hvað á þetta að þýða?
Bellamy hrindir hurðina upp á
gátt, stikar inn í herbergið — og
íkveikir loftljósið um leið.
Carmont hefur hugboð um það
í hvaða tilgangi þessi gestur vek-
iur hann svo snemma. Hann, sem
íhafði sofið svo vel!
— Þér eruð að leita að serum-
bögglinum?
— Já! Hvar í fjandanum er
Jiann?
— Sirnét er með hann.
— Og hvar get ég hitt hann?
— Hjá vinkonu hans, Doriu
Brenner, Leipzigerstrasse 126.
— Þakka yður kærlega. Bella-
*ny snýr samstundis til dyranna.
— Halló, bíðið þér ögn!
— Já, hvað?
— Vitið þér hvar Leipziger
Strasse er?
— Nei, hvar?
— í Austur-Berlin!
— Nú, fari það í logandi. ..
Bellamy finnst hann hafa verið
sleginn utan undir. Hann hristir
höfuðið þunglamalega til þess að
reyna að átta sig. Það væri óðs
jnanns æði að hætta á að fara
dnn í Austur-Berlín í bandaríska
ílugmannsbúningnum án þess að
biðja sérstaks leyfis.
Jean Carmont sér strax ráða-
leysi flugmannsins. Hann er ekki
í vafa um að hér er um líf og
dauða að tefla. Það var honum
að kenna að Sirnét tók böggulinn
imeð sér. Cai-mont finnur til
þungrar ábyrgðar. — Þér komizt
ekki inn í Austur-Berlín ' þess-
um búningi. Carmont tekur bláa
regnfrakkann sinn af fataheng-
inu og réttir Bellamy. Banda-
iríkjamaðurinn kastar einkennis-
Ijakkanum og húfunni á rúm
rfranska flugmannsins og fer í
foláa regnfrakkann. Nú er hann
Iborgaralega klæddur. Carmont er
lað klæða sig. Hann fer ekki í
Iflugmannsbúninginn, hann hefur
1) „Við finnum Dídí hvergi
tim borð, frú Anna,“ sagði Mark-
ús. — „Kannski hafa grávöru-
þjófarnir rænt henni,“ skaut
Vinna inn í. — „En spennandi".
lönnur föt meðferðis í töskunni.
(Það er venja, sem hann hefur
iskapað sér eftir margra ára
ireynslu. Ef betri fötin eru ekki
með — þá þarf hann alltaf að
mota þau!
— Ég kem með yður!
— Hvers vegna?
— Til vonar og vara.
Þessi Bellamy virðist vera hálf
gerður angurgapi! Carmont vill
ekki hætta á að liann lendi í ein-
hverjum vandræðum. Carmont er
hæglátur og gætinn smáborgari,
annálaður fyrir stundvísi og ná-
kvæmni í starfi. Þegar ábyrgðar-
tilfinning hans er á annað borð
vakin, lætur hann ekki málið úr
sínum höndum, fyrr en takmark-
inu er náð. Tíu mínútum síðar eru
þeir komnir af stað í leigubíln-
um.
— Hraðar! hrópar Bellamy.
Við megum engan tíma missa. . .
Gjaldið skiptir okkur engu máli!
Hraðar!
Göturnar eru hver annarri lík-
ar, rústir og aftur rústir. Potz-
dammer Platz. Bíllinn er stöðvað-
ur. Syfjulegur v-þýzkur lögreglu
þjónn rekur höfuðið inn um
gluggann:
— Allt í lagi hér. ...
Bíllinn ekur hægt yfir torgið,
að a-þýzku lögregluvörðunum. —
Þeir eru tveir, og gefa merki um
að bíllinn eigi að aka nær — og
stanza. Bellamy rennur kalt vatn
milli skinns og hörunds. Nú! hugs
ar hann. Annar lögregluþjónninn
r.ekur höfuðið inn um gluggann
og horfir á hann hvössum augum.
Hann er mjög ungur.
Guð á himninum! Guð á himn-
inum! muldrar Bellamy.
— Áfram, segir lögregluþjónn
inn með saxneskum hreim. Bella-
my lætur fallast aftur í sætið,
honum léttir.
— Þarna vorum við heppnir!
segir Frakkinn. — Það væri ósk-
andi að okkur gengi jafnvel það
sem eftir er.
Þýzki leigubílstjórinn leggur
hlustirnar við. Hann verður sífellt
áhyggjufyllri. .. .
Um þrem mínútum síðar
hrökkva þau Dora og Sirnét í kút
við að barið er óþyrmilega á dyrn
ap.
Sirnét sezt upp og hlustai;. —-
Hann heyrir nafn sitt kal’lað.
— Þetta er Jean Carmont....!
hrópar hann.
— Ertu viss?
— Alveg viss. .. Hann stekk-
ur á fætur og ætlar að hlaupa til
dyranna.
— En ef þetta er nú gildra?
Kannske er það lögreglan, sem
stendur þarna úti. .. Þú veizt
ekki......
— Ég kem, Jean, hrópar Sir-
nét.
Skömmu síðar ganga þeir Bella-
my og Carmont inn í litlu íbúðina.
Dora hefur brugðið sér í rauðan
slopp. Falleg stúlka! er það
sagði Dóra. „Og Bárður, þessi
myndarlegi maður, var einn
þeirra.“
fyrsta, sem bandariski flugmaður
inn hugsar. Sirnét er hálf-villt-
ur þar sem hann stendur þarna í
bláum buxum og náttjakka.
— Guði sé lof! hrópar Bella-
my, þegar Frakkinn réttir honum
serumböggulinn. Hann fagnar í
hjarta sínu. Það hefur heppnazt.
Allt hefur gengið vonum framar.
Veðmálið er næstum unnið. ...
Tvímenningarnir hraða sér út
úr íbúðinni og það er ekki laust
við að þeir séu dálítið feimnir.
— Aftur til flugvallarins, skip
ar Bellamy, þegar þeir eru seztir
aftur í leigubílinn.
Bílstjórinn, Walter Lorben, á
heima 1 Berlin-Neuköln og hefur
ekið leigubíl í fjölda ára. Heima
á hann konu og börn. Hann er
kominn af léttasta skeiði. Hann
þekkir Bei-lín, hann þekkir árin
eftir stríðið og í brjósti hans bær-
ist einhver tilfinning blandin.við-
bjóði, tilfinning um að eitbhvað
sé bogið við ferð þessa Banda-
ríkjamanns og Frakka yfir í A.-
Berlín....
Lorben ekur bílnum út af gang-
stéttinni.
Hvað á ég að segja „alþýðu-
lögreglunni“, ef þeir stöðva mig?
hugsar hann með sjálfum sér. —
Auðvitað eru þeir einhvérjir út-
sendarar, þeir í aftursætinu! Það
er hægt að lesa vondu samvizk-
una út úr svip þeirra. Ég, fíflið,
átti aldrei að aka þeim þessa ferð.
Nú á ég á hættu að vera hantek-
inn af „alþýðulögreglunni", því
að ég veit, eins og allir aðrir, að
bandarísku hermennirnir mega
ekki fara yfir í Austur-Bei'lín. Og
Bandai-íkjamaðurinn hefur dulbú-
ið sig. Þegar hann kom til Hotel
am Zoo, var hann í einkennis-
búningi. Hvað á ég að segja „al-
þýðulögreglunni?"
Lorben ekur bíl sínum um
myrkar götur Austur-Berlínar, í
áttina að Vestur-Berlín og í hug-
anum er hann í yfirheyrslu hjá
á-þýzku lögreglunni. Þeir nálg-
ast Potsdammer Platz. Hvað á
hann að gera? Stöðva bílinn og
biðja Bandaríkjamanninn að stíga
út? Þá mundi Bandaríkjamaður-
inn sennilega kæra hann fyrir lög
reglunni í V.-Bei'lín. Þar yrði
hann þá að standa við gerðir sín-
ar. —
— Þér hafið hjálpað Banda-
ríkjamanni til þess að laumast
yfir í Austur-Berlín. Getið þér
sannað að þé. séuð ekki útsendari
SED?
Kaldur sviti sprettur fram á
andliti Lorben. Hann er óttasleg
inn. Potsdammer Platz er nú
framundan, tignarlegt og eyði-
legt eins og háslétta. Umferðin er
mjög lítil á þessum tíma sólar-
hring^ — og engin leið er að
sleppa óséðui' yfir markalínuna.
Kvellt og skerandi ýlfur lög-
regluflautunnar kveður við í morg
unkyrðinni. Lögreglumennirnir
2.—3) Litlu síðar kemur skip-
stjórinn til Markúsar. „Einn há-
setinn fann þennan vasaklút
bundinn í stigahandriðið. Það
tveir, þeir sömu og áður, standa
gleiðir á miðri akbrautinni.
— Nemið staðar!
Leigubílstjórinn stöðvar bílinn,
það ískrar í hemlunum.
Ungi lögreglumaðurinn með
saxneska málhreiminn er skarp-
leitur og vandlætingarfullur á
svip. Hann er snar í snúningum
-— og lýkur bílhurðinni upp, rek-
ur höfuðið inn og virðir þá Bella-
my og Clarmont fyrir sér.
—- Má ég sjá skilríki ykkar!
segir hann lágri röddu.
Hinn lögreglumaðurinn stendur
álengdar og virðist gefa félaga
sínum og bílnum lítinn gaum. —
Gæzlustarfið er orðið honum
hversdagslegt, þessi bíll er einn
af þúsund, sem daglega aka yfir
markalínuna. Hægri hönd hans
hvílir kæruleysislega á beltinu,
rétt við byssuskeftið.
Andspænis, hinum megin Pots-
dammer Platz, gnæfir hái Ijós-
fréttaturninn. Efst á honum er
letrað lýsandi stöfum: „Hér tad-
ar hin frjálsa heimsfréttaþjón-
usta“.
Það rennur nú upp fyrir Bella-
my, að skilríki hans eru í vasan-
um á einkennisbúningnum, sem
hann skildi eftir í Hotel am Zoo,
£ herbergi Carmont. Hann getur
því engan veginn gert grein fyrir
sjálfum sér, eða ferð sinni.
Franski flugmaðurinn réttir bros
andi, hörkulega lögreglumannin-
um skilríki sín.
Síðan lítur hann spyrjandi á
Bellamy. Bandaríkjamaðurinn
hallar sér að Frakkanum og seg-
ir honum hljóðlega hvernig allt er
£ pottinn búið, að hann hafi
gleymt skilríkjum sínum £ hótel-
inu. Carmont verður áhyggjufull-
ur á svip. Hann snýr sér að lög-
reglunni — og segir:
— Vinur minn er bandariskur
flugforingi. Ég ábyrgist hann.
Lögregluþjónninn blaðar i skil-
ríkjunum. Hann ber þau undir
félaga sinn og þeir ræða saman i
hálfum hljóðum skammt frá bíln-
um. Lorben bölvar þeirri óheppni
að hafa nokkru sinni komizt í
tæri við þessa náunga, flugmenn-
ina, sem komið hafa honum í
verstu klípu. Það er greinilega
eitthvað að. Nú erum við laglega
settir!
Ungi lögregluþjónninn gengur
aftur að bílnum.
— V:ð getum ekki leyft yður
að fara yfir markalínuna án skil-
ríkja, segir hann.
— En við verðum að komast til
Tempelhof eins fljótt og kostur
er, við ei'um með serum! hrópar
Bellamy. —- Hver sekúnda er okk .
ur dýrmæt!
Lögregluþjónninn hristir höfuð
ið. Hann er greinilega óánægður.
— Þér verðið að koma með mér
til varðstöðvarinnar. Yfirlögreglu
þjónninn verður að fá málið í sín
ar hendur .... í það minnsta,
bætir hann við — eins og það boði
allt annað en gott.
Nú eru góð ráð dýr. Ef þeir
verða handteknir fer dýrmætur
tími til spillis. En Bellamy dett-
ur snjallræði í hug:
— Skilríki vinar míns eru i
lagi? segir hann.
— 'Fullkomlega!
— Hann þarf þá ekki að gera
frekari grein fyrir ferðum sín-
um?
Ungi lögregluþjónninn er óá-
kveðinn. Hann skynjar, að brögð
eru í tafli. Hann snýr sér aftur
að hinum lögregluþjóninum. Þeir
er skrifað á hann með varalit."
— „Það er augljóst, að þeir hafa
tekið Dídí með sér,“ sagði Mark-
ús, „og hún hlýtur að hafa kom-
izt að fyrirsetlunum þeirra“.
ræða málið og í bilnum ríkir
kvalafull þögn.
Síðan ganga báðir Kigregluþjón
arnir að bílnum.
— Frakkinn þarf ekki að koma
með okkur til stöðvarinnar, ef
hann óskar þess ekki, segir sá,
sem staðið hefur álengdar allan
tímann.
Bellamy léttir, hann brosir. —
Hann hafði vonað það.
— Þá er þetta í lagi, Carmont,
ég læt yður hafa serumböggulinn.
Þér verðið að sjá um að hann
komist þegar í stað áleiðis til
Osló, segir Bellamy hljóðlega.
Eftir andartak situr Carmont
einn í bílnum með bílstjóranum.
Bellamy og lögregluþjónarnir
tveir eru horfnir fyrir næsta hús-
horn.
Carmont virðir böggulinn fyrir
sér. Hann er lamaður. Slik ævin-
týri eru algerlega andstæð eðli
hans, formfestu og tilgerð. Hann
fær ekki skilið hvernig hann hef-
ur látið leiðast út í þessa tvisýnu.
Hann hugleiðir í nokkrar sekúnd-
'ur hvort hann á að segja bílstjór.
anum að snúa við og aka eftir
Bellamy og lögregluþjónunum.
Hann getur heldur ekki varizt
þeirri hugsun, að nú sjái hann
regnfrakkann sinn aldrei framar.
En skyndilega er eins og eðli
málsins verði honum fyrst greini-
lega Ijóst. Hér er ekki um að ræða
heimskulegt og glannalegt veðmál
bandaríska flugmannsins og fé-
laga hans. Norður í ísbafi eru
menn í nauðum staddir, skipshöfn.
Bellamy sagði Carmont allt af
létta meðan þeir óku um myrkar
götur Berlínar, sagði honum allt,
sem hann vissi, allt, sem staðið
hafði í bréfinu frá þýzka loft-
skeytaáhugamanninum Eugen Ho
ajlltvarpiö
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 „Á frívaktinni“, sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
14,00 Erindi bændavikunnar: a)
Um búf jársjúkdóma (Páll A.
Pálsson, yfirdýralæknir). — b)
'Um búvélar (Haraldur Árnason
verkfæraráðunautur). c) Kart-
öflur og kartöflurækt (Jóhann
Jónasson forstjóri). 18,30 Forn-
sögulestur fyrir börn (Helgi Hjör
var). 18,50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19,10 Þingfréttir. 19,30
Tónleikar: Harmonikulög (plöt-
ur). 20,30 Kvöldvaka bændavik-
unnar: a) Ávarp (Sverrir Gísla-
.son formaður Stéttarsambands
bænda). b) Erindi: Frá Gota-
•landi (Jóhannes Davíðsson bóndi
í Neðri-Hjarðardal). c) Erindi:
Á bændahátíð í Noregi (Stéin-
grímur Steinþórsson búnaðarmála
stjóri). d) Harmonikulög, gömul
og ný: Reynir Jónasson og félag-
ar hans leika. e) Lokaorð (Þor-
steinn Sigurðsson formaður Bún-
aðarfélags Islands). 21,45 íslenzkt
■mál (Dr. Jakob Benediktsson).- —
•22,10 Erindi með tónleikum:
Helgi Þorláksson yfirkennari tal-
ar um Sibelius. 23,00 Dagskrárlok.
Fastir liðir eins og venjulega.
11,00 Guðsþjónusta í Dómkirkj-
unni, í sambandi við opnun fær-
eyskxar sjómannastofu (Séra Jo-
en Joensen prófastur í Þórshöfn
prédikar). 13,05 Lesiix dagskrá
næstu viku. 13,15 Erindi bænda-
vikunnar: a) Kjamfóðuimotkun
(Pétur Gunnarsson tilraunastj.).
b) Refa- og minkaveiðar (Sveinn
Einarsson veiðistj.). c) Bústofn-
inn á jöxðunum (Páll Zóphónías-
son alþm.). 18,30 Börnin fara í
heimsókn til merkra manna (Leið
•sögumaður: Guðmundur M. Þor-
láksson kennax'i). 18,55 Framburð
ai'kennsla * esperanto. 19,10 Þing
fréttir. 19,30 Tónleikar: Létt lög
(plötur). 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvai'sson kand. mag.). — 20,35
Erindi: St. Lawrence-áin og
Mikluvötn; fyi'ra erindi (Gísli
Guðnxundsson). 21,00 Einsöngur:
Lily Pons syngur (plötur). 21,25
Útvarpssagan: „Sólon íslandus“
eftir Davíð Stefánsson frá Fagra
skógi; XXIII. (Þorsteinn Ö. Step-
hensen). 22,10 „Mót sól“, Ítalíu-
bréf frá Eggert Stefáxxssyni. —-
22,30 Fi-ægir hljómsveitarstjórar
(plötur). 23,0ö Dagskrárlok.
a
L
ú
ó