Morgunblaðið - 01.05.1958, Side 16

16
MORCV1VBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 1. maí 1958
hold ix
moosef
WHY, VOU OVERGROWN
BULLY...DO VOU ACTUALLY
THINK VOU COULD
PRIGWTEN ME JfZ.
/'\ INTO COOKING t /fl I
//V//"’
,////#//*>’
Ifarið í land aftur, en það þarftu
lekki að gera, því að enginn mun
‘gera þér neitt mein........ Ég
þekki ekkert af ungu stúlkunum,
'sem ég á að vinna með og ég er
lieldur ekiki þúin að heilsa upp á
amonsieur Charles Morelle, sem er
yfirmaður ....“ Lisette tók sér
stutta málhvíld áður en hún hélt
áfram: — „Þegar ég kom til skips
í gærkveldi, fór ég beint niður í
káetuna mína. Við eigum ekki að
byrja að vinna fyrr en á morgun
og ég hef ekki komið út fyrir dyrn
ar, frá því að við fórum frá Chei--
'boui‘g“.
„Hvers vegna geturðu þá bara
'ekki komið í land með mér?“
spurði Joan.
„Það .... það get ég ekki. —
Þeir.....Hann verður að halda
að ég hafi farið með skipinu. Það
skiptir mjög miklu máli og ég get
■útskýrt það fyrir þér......Nei,
’það er ekki til neins. Ég get ekki
flúið á þann hátt. Það er ekki
hugsanlegt. Joan, þú mátt til með
að hjálpa mér“.
Lisette skalf af ótta og Joan
leið mjög illa. Auðvitað gat hún
«kki haft hlutverkaskipti við syst
ur sina og ferðazt undir hennar
inafni. En hvernig átti hún að út-
skýra það fyrir Lisette og koma
ihenni í skilning um, að slíkt væri
ií raun og veru glæpur?
„Hefurðu fengið nokkuð að
borða, síðan þú komst hingað?“
ispurði hún.
„Ég hef ekki smakkað matar-
ibita frá því snemma í gærmorg-
«n....“ Lisette hristi höfuðið. —
i,,Ég var einmitt að segja að ég
ihefði ekki litið út úr káetunni
ihvað þá meira“.
i „Ég er líka orðin svöng. Get ég
ekki skroppið og sótt okkur eitt-
hvað að borða? Svo getum við tal-
að betur saman á eftir“.
„Það er mjög skynsamleg uppá
stunga. . . .“ Lisette kinkaði kolli,
hægt og hugsandi. — „Þú getur
eflaust íengið eitthvað af smurðu
brauði hjá þjór.inum í borðsaln-
um, en —“ hún leit á úrið sitt —
„það er nú ekki langur tími til
stefnu. Skipið Ieggur stundvís
lega af stað á brottfarartíman-
um“. Hún teygði sig aftur eftir
flöskunni, en Joan stanzaði hana.
„Drekktu nú ekki meira, Lis-
ette — ekki fyrr en þú ert búin
að fá eitthvað að borða. Ég skal
flýta mér eins og ég mögulega
get. Hvíldu þig bara á rneðan".
Joan flýtti sér út úr káetunni
og skildi eftir hattinn sinn, káp
una og töskuna. Hún var naum-
ast komin út fyrir þröskuldinn,
þegar hún heyrði að lyklinum
var snúið í skránni. Hún flýtti
sér fram ganginn og spurði þjón,
sem hún mætti, hvar borðsalur-
inn væri. Hún fór inn um dyrn-
ar sem þjónninn benti henni á,
en uppgötvaði þá að hún var kom-
in inn á fyrsta farrými. Hún ætl
aði að snúa við, en lét undan
freistingunni að líta svoiítið í
kringum sig, fyrst hún var á ann
að borð komin hingað.
Þarna var hver búðin við hlið-
ina á annarri. AIIs staðar las hún
nöfn á heimsþekktum fyrirtækj-
um. Kjólar frá Renee Raehel, ilm
vötn frá André, fataefni frá
Mackintosh, hinu heimsþekkta
skozka verzlunarhúsi, skartgripir
frá Cortez, sem hún vissi að átti
stórar skartgripaverzlanir í
París, London og New York. — I
smærri búðum gat maður keypt
kniplinga, Ieðurvörur og bækur.
Það myndi verða dásamlegt að
mega lifa, þó ekki væri nema ör-
fáa daga, innan um allt þetta.
Næst kom hún inn í stóran og
fallegan lestrarsal og þaðan hélt
hún svo inn í stóra salinn, sem
var fóðraður innan með glitvefn
aði, en á veggjunum héngu mál-
verk eftir þekkta franska listmál
ara, s. s. Matisse, Picasso og
Renoir.
Hún var í þann veginn að
ganga út aftur, þegar djúp karl-
mannsrödd sagði:
„Nú, þarna er þá mademoiselle
Lisette".
Maðurinn sem talaði, var einn
þeírra karlmanna, sem hlýtur að
hafa sterk áhrif á allar ungar
stúlkur, en sem þær verða jafn-
framt ofurlítið hræddar við.
Hann leit út fyrir að vera hroka-
fullur og það ætti enginn karl-
maður að vera. Allt fas mannsins
bar vott um yfirlætisfullt dramb,
svo að Joan datt í hug spænskur
aðalsmaður, með þykkar, svartar
augnabrúnir, hrafnsvart hár og
djúp brún augu, sem brostu,
sumpart ásakandi.
„Ungfrúin hefur þó ekki gleymt
mér. Ég er Ron Cortes“.
„Cortez .... nafnið sem hún
hafði séð rétt áðan í einni búð-
inni: „Cortez Co., Alþjóðlegir
skrautgripasalar".
„Við sjáumst aftur mjög fljót-
lega — mjög fljótlega. ...“
Hann brosti og gekk leiðar sinn
a,, áður en benni’ tækist að út-
skýra það fyrir honum, að hún
væri alls ekki Lisette.
Var þetta maðui-inn, sem syst-
irin hafði talað um? Var það
hann, sem hún bæði elskaði og
óttaðist?
Uppi á þilfarinu voru gefin
merki með hornablæstri. — Það
merkti það, að gestirnir skyldu
nú yfirgefa skipið. Joan varð að
flýta sér.
2. KAFLI.
Hvernig átti Joan að fara að
þvi að finna þennan borðsal, sem
Lisette hafði talað um?
Hún gekk í algeru ráðaleysi
inn eftir löngum gangi og stóð
allt í einu andspænis hávaxinni,
holdskarpri konu.
Gangurir.n var þröngur og
Joan vék til hliðar, svo að konan
gæti komizt framhjá henni, en
hin síðarnefnda stóð kyrr og virti
hana fyrir sér með háðslegu
brosi, sem var svo kuldalegt, að
það fór hrollur um Joan.
Aftur fékk hún sama ónotalega
hugboðið um yfirvofandi hættu.
Einhver voði lá, í leyni í þessu
skrautlega skipi,, enda þótt allt
virtist í bezta lagi á yfirborðinu.
Hávaxna konan í svörtu, að-
skornu ferðafötunum, notaði svo
mikið af fegrunarlyfjum, að það
var erfitt að geta sér til um ald-
ur hennar. Hringar með dýrmæt-
um steinum glitruðu á fingrum
hennar. Á herðunum bar hún
slag úr minkaskinni og á höfðinu
lítinn hatt með sólfuglsfjöður.
Hún stóð þarna hreyfingarlaus
og brosandi og þegar Joan gerði
sig líklega til að ganga framhjá
henni, varnaði hún henni vegar-
inis.
„Er virkilega svona mikill asi
á yður?“ spurði ókunna konan.
helzt til léttúðug og hafði sjaldn-
ast getað séð fótum sínum for-
ráð, þrátt fyrir mikla og marg-
víslega reynslu. Ef hér var um
einhvern samblástur gegn Lisette
að ræða, varð Joan að reyna að
verja hana. Þess vegna svaraði
hún varfærnislega:
„Mér gæti aldrei kömið til hug
ar að reyna að laumast í land,
eins og þér orðuðuð það“.
„Það er ágætt. Það lítur út fyr
ir að þér séuð farin að átta yður
á hlutunum. Þegar fleiri eru við-
staddir, getið þér vel látið, sem
þér vitið ekki hver ég er. En þeg
ar við erum bara tvær einar, kem
ur slíkt ekki til mála. Við getum
rætt málið, þegar þér lagið á mér
hárið — eins og við erum vanar
að gera. Húsbóndi yðar virðist
hafa miklar mætur á yður, en það
er nú tæplega dugnaði yðar sem
hárgreiðslukonu að þakka. — Þér
hafið snoturt útlit og ég neita því
ekki, að þér séuð á vissan hátt
■hrífandi. Það getur líka verið ..“
Hún þagnaði eitt andartak og
horfði hálf-luktum augum á Jo-
an. — „Reynið ekki að finna upp
á neinu, Lisette. Munið þér hverli
ig fór fyrir Marie Gallon í fyrra?
Hún varð fyrir því hörmulega
slysi, að brenna til bana í káet-
unni sinni. Hennar víti ætti að
verða yður til varnaðar".
Ökunna konan brosti aftur,
sama ógeðfellda brosinu og vék til
bliðar, svo að Joan kæmist fram
undir eins — bara nokkrar brauð
sneiðar".
„Ekki get ég fengið það af mér
að svelta yður, mademoiselle. .“
Hann yppti öxlum brosandi og
skipaði þjóninum að láta ungu
stúlkuna fá disk með smurðu
brauði, sem stóð á afgreiðsluborð-
inu. — „Komið þér bara til mín,
ef yður vantar eitthvað, mad«-
moiselle".
Hann tók laust um handlegginn
á henni og hún ætlaði að slita sig
■lausa, en minntist þess þá, að hún
1 var ekki farþegi, heldur álitin ein
úr flokki starfsfólksins á skipin.u.
' Hún varð að gæta þe.ss, að gera
j ekkert það, sem seinna kynni að
j bitna á Lisette.
Hún þakkaði kurteislega og
i flýtti sér svo af stað mef brauð-
' diskinn.
Nú voru klefadyrnar hjá Lis-
: ette ekki lfestar. Þess hefði held-
ur ekki verið nein þörf, því að
■Lisette var þar ekki sjáanleg. —
'Hún hafði farið sína leið — í kúpu
^ Joan og með hattinn hennar á
j 'höfðinu. Sömuleiðis hafði hún tek
j ið töskuna hennar, með boðsbréf
inu. Hún var flúin og hafði ein-
ungis skilið eftir litinn bréfmiða
með nokkrum hroðvirknislega
krotuðum orðum:
„Mér gæti aldrei komið til hugar að reyna að laumast í
land, eins og þér orðuðuð það“.
Dídí gerir sér enga grein fyrir
haettunni, sem hún er stödd í og
•tendur uppi í hárinu á þorpar-
anum. „Þú heldur þó ekki, nautið
þitt, að þú getir hrætt mig til
þess að elda.
„Þú sagðir að þig langaði að
| fara í ferðalag sem þetta. Þarna
j hefurðu tækifærið. öll skjöl mín
jiog nauðsynleg gögn liggja í litlu
líhandtöskunni, undir þilrekkjunni.
liStattu þig nú vel í nýja hlutverk
:inu. Þig grunar ekki, hvað það
getur skipt okkur báðar miklu
máli.
Með kærri kveðju. — Lisette".
Þriðja hljóðmerkið var gefið
uppi á þiljunum. Joan heyrði
Iþað greinilega niður í káetuna.
íKann.ske befði hún ennþá tíma til
að komast í land, jafnvel þótt hún
^JÍItvarpiö
Fiinmtudagur 1. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó
mannaþáttur (Guðrún Ei'lends-
idóttir). 19,10 Þingfréttir. 19,30
iTónleikar: Harmonikulög (pl.).
20,20 Hátíðisdagur verkalýðsins:
a) Ávörp. b) Dagskrá um 1. maí.
c) Einsöngur: Stefán íslandi
i syngur. d) Viðtöl við nokkra frurft
! herja íslenzkrar verkalýðshreyf-
, ingar (Sigurður Magnússon full-
i trúi). e) Söngfélag verkalýðssam-
i takanna syngur (plötur). — 22,05
Gamanþættir (Hallbjörg Bjarna-
dóttir og Brynjólfur Jóhannesson
skemmta). 22,30 Danslög, þ. á. m.
leikur J. H.-kvintettinn. Söngvari:
Sigurður Ólafsson. 01,00 Dag-
skrárlok.
I Föstudagur 2. maí:
| Fastir liðir eins og venjulega.
j 13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
! 19,10 Þingfréttir. 19,30 Tónleik-
ar: Létt lög (plötur). 20,30 Dag-
jilegt mál (Árni Böðvarsson kand.
jimag.). 20,35 Erindi: Lesbækur og
kennslubækur (Jónas Jónsson
jfyrrum ráðherra). 21,00 Tónleik-
j ar: Létt ítölsk lög sungin og leik
. in (plötur). 21,25 Útvarpssagan:
I „Sólon Islandus" eftir Davið Stef
jánsson frá Fagraskógi; XXVII.
ji(Þorsteinn ö. Stephensen). 22,10
1 .Garðyrkjuþáttur: Gróðursjúkdóm
ar (Ingólfur Davíðsson magister)
22,25 Sinfónískir tónleikar frá
tékkneska útvarpinu. — 23,05
Dagskrárlok.
Laugardagur 3. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Öskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar-
dagslögin". 18,15 Skákþáttur
(Baldur Möller). —■ Tónleikar.
19,00 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). — 19,30
Samsöngur: De Fire syngja (pl.).
20,30 Tónleikar (plötur). — 21,00
Leikrit: „Starfið, líf vort og
dauði“ eftir Herbert Eisenreich,
í þýðingu Helga J. Halldórssonar.
Leikstjóri: Rúrik Haraldsson. —
Maðurinn verður þessu æva-|ið ríða, skerst Bárður 1 leikinn. 21,45 Tónleikar (plötur). 22,10
reiður og reiðir svipuna til|„Hættu þessu“, skipar hann. jDansIög (plötur). — 24,00 Dag-
höggs, en áður en hann léti högg- skrárlok.
„Já, því miður. .“ Joan brosti
afsakandi. „Ég er að leita að borð
salnuim".
„Og svo látizt þér ekki þekkja
mig. Nei, hættið bara alveg þess-
um leikaraskap, því að hann kem-
ur yður ekki að neinu haldi“.
Nú varð brosið illkvittnislegt
og Joan fór hreint ekki að íítast
á blikuna.
„Ég skil víst ekki fyllilega..“
byrjaði hún, en komst ekki lengra
fyrir ókunnu konunni, sem þegar
tók oi ðið af henni:
„Það var búið að segja mér
það, að þér kynnuð e. t. v. að
Ieika þennan leik. En þér skuluð
nú samt ekki sleppa með það, til
þess höfum við of góð vopn á yð-
ur, stúlka mín. Þér skuluð ekki
heldur reyna að laumast í land.
Við höfum þegar gert öryggisiáð
stafanir til þess að hindra það“.
Joan gerði sér fulla grein fyr-
ir því, að þessum hótunum var
•alls ekki beint til hennar, heldur
Lisette, sem alltaf hafði verið
ihjá henni. Hún hljóp inn eftir
ganginum, eins og einhver ofsókn
armaður væri á hælum hennar.
Hvað var það eiginlega, sem Lis-
ette hafði nú flækt sig í og hvern-
ig átti hún að hjálpa henni úr
þeirri klípu?
Aftur heyrðist lúðrablástur
uppi á þiljum. Það v? í annað
skiptið. Þegar þriðja mei’kið yrði
gefið, áttu allir gestifnir að vera
farnir í land. Hún kom auga á
þjón og greip I handlegginn á hon
um.
„Hvar er borðsalurinn? — Við
viljum gjarnan fá eitthvað að
borða".
Hann vísaði henni til vegar og
í þetta skiptið bár leit hennar til-
ætlaðan árangur. Skenkjarinn
brosti til hennar. Joan var lagleg
stúlka og hann var franskui’.
„Getið þér ekki beðið í nokkrar
mínútur, þangað til skipið er kom
ið frá hafnarbakkanum?“ spurði
hann.
„Nei, ég verð að fá eitthvað,