Morgunblaðið - 01.05.1958, Side 16

Morgunblaðið - 01.05.1958, Side 16
16 MORCV1VBLAÐ1Ð Fimmtudagur 1. maí 1958 hold ix moosef WHY, VOU OVERGROWN BULLY...DO VOU ACTUALLY THINK VOU COULD PRIGWTEN ME JfZ. /'\ INTO COOKING t /fl I //V//"’ ,////#//*>’ Ifarið í land aftur, en það þarftu lekki að gera, því að enginn mun ‘gera þér neitt mein........ Ég þekki ekkert af ungu stúlkunum, 'sem ég á að vinna með og ég er lieldur ekiki þúin að heilsa upp á amonsieur Charles Morelle, sem er yfirmaður ....“ Lisette tók sér stutta málhvíld áður en hún hélt áfram: — „Þegar ég kom til skips í gærkveldi, fór ég beint niður í káetuna mína. Við eigum ekki að byrja að vinna fyrr en á morgun og ég hef ekki komið út fyrir dyrn ar, frá því að við fórum frá Chei-- 'boui‘g“. „Hvers vegna geturðu þá bara 'ekki komið í land með mér?“ spurði Joan. „Það .... það get ég ekki. — Þeir.....Hann verður að halda að ég hafi farið með skipinu. Það skiptir mjög miklu máli og ég get ■útskýrt það fyrir þér......Nei, ’það er ekki til neins. Ég get ekki flúið á þann hátt. Það er ekki hugsanlegt. Joan, þú mátt til með að hjálpa mér“. Lisette skalf af ótta og Joan leið mjög illa. Auðvitað gat hún «kki haft hlutverkaskipti við syst ur sina og ferðazt undir hennar inafni. En hvernig átti hún að út- skýra það fyrir Lisette og koma ihenni í skilning um, að slíkt væri ií raun og veru glæpur? „Hefurðu fengið nokkuð að borða, síðan þú komst hingað?“ ispurði hún. „Ég hef ekki smakkað matar- ibita frá því snemma í gærmorg- «n....“ Lisette hristi höfuðið. — i,,Ég var einmitt að segja að ég ihefði ekki litið út úr káetunni ihvað þá meira“. i „Ég er líka orðin svöng. Get ég ekki skroppið og sótt okkur eitt- hvað að borða? Svo getum við tal- að betur saman á eftir“. „Það er mjög skynsamleg uppá stunga. . . .“ Lisette kinkaði kolli, hægt og hugsandi. — „Þú getur eflaust íengið eitthvað af smurðu brauði hjá þjór.inum í borðsaln- um, en —“ hún leit á úrið sitt — „það er nú ekki langur tími til stefnu. Skipið Ieggur stundvís lega af stað á brottfarartíman- um“. Hún teygði sig aftur eftir flöskunni, en Joan stanzaði hana. „Drekktu nú ekki meira, Lis- ette — ekki fyrr en þú ert búin að fá eitthvað að borða. Ég skal flýta mér eins og ég mögulega get. Hvíldu þig bara á rneðan". Joan flýtti sér út úr káetunni og skildi eftir hattinn sinn, káp una og töskuna. Hún var naum- ast komin út fyrir þröskuldinn, þegar hún heyrði að lyklinum var snúið í skránni. Hún flýtti sér fram ganginn og spurði þjón, sem hún mætti, hvar borðsalur- inn væri. Hún fór inn um dyrn- ar sem þjónninn benti henni á, en uppgötvaði þá að hún var kom- in inn á fyrsta farrými. Hún ætl aði að snúa við, en lét undan freistingunni að líta svoiítið í kringum sig, fyrst hún var á ann að borð komin hingað. Þarna var hver búðin við hlið- ina á annarri. AIIs staðar las hún nöfn á heimsþekktum fyrirtækj- um. Kjólar frá Renee Raehel, ilm vötn frá André, fataefni frá Mackintosh, hinu heimsþekkta skozka verzlunarhúsi, skartgripir frá Cortez, sem hún vissi að átti stórar skartgripaverzlanir í París, London og New York. — I smærri búðum gat maður keypt kniplinga, Ieðurvörur og bækur. Það myndi verða dásamlegt að mega lifa, þó ekki væri nema ör- fáa daga, innan um allt þetta. Næst kom hún inn í stóran og fallegan lestrarsal og þaðan hélt hún svo inn í stóra salinn, sem var fóðraður innan með glitvefn aði, en á veggjunum héngu mál- verk eftir þekkta franska listmál ara, s. s. Matisse, Picasso og Renoir. Hún var í þann veginn að ganga út aftur, þegar djúp karl- mannsrödd sagði: „Nú, þarna er þá mademoiselle Lisette". Maðurinn sem talaði, var einn þeírra karlmanna, sem hlýtur að hafa sterk áhrif á allar ungar stúlkur, en sem þær verða jafn- framt ofurlítið hræddar við. Hann leit út fyrir að vera hroka- fullur og það ætti enginn karl- maður að vera. Allt fas mannsins bar vott um yfirlætisfullt dramb, svo að Joan datt í hug spænskur aðalsmaður, með þykkar, svartar augnabrúnir, hrafnsvart hár og djúp brún augu, sem brostu, sumpart ásakandi. „Ungfrúin hefur þó ekki gleymt mér. Ég er Ron Cortes“. „Cortez .... nafnið sem hún hafði séð rétt áðan í einni búð- inni: „Cortez Co., Alþjóðlegir skrautgripasalar". „Við sjáumst aftur mjög fljót- lega — mjög fljótlega. ...“ Hann brosti og gekk leiðar sinn a,, áður en benni’ tækist að út- skýra það fyrir honum, að hún væri alls ekki Lisette. Var þetta maðui-inn, sem syst- irin hafði talað um? Var það hann, sem hún bæði elskaði og óttaðist? Uppi á þilfarinu voru gefin merki með hornablæstri. — Það merkti það, að gestirnir skyldu nú yfirgefa skipið. Joan varð að flýta sér. 2. KAFLI. Hvernig átti Joan að fara að þvi að finna þennan borðsal, sem Lisette hafði talað um? Hún gekk í algeru ráðaleysi inn eftir löngum gangi og stóð allt í einu andspænis hávaxinni, holdskarpri konu. Gangurir.n var þröngur og Joan vék til hliðar, svo að konan gæti komizt framhjá henni, en hin síðarnefnda stóð kyrr og virti hana fyrir sér með háðslegu brosi, sem var svo kuldalegt, að það fór hrollur um Joan. Aftur fékk hún sama ónotalega hugboðið um yfirvofandi hættu. Einhver voði lá, í leyni í þessu skrautlega skipi,, enda þótt allt virtist í bezta lagi á yfirborðinu. Hávaxna konan í svörtu, að- skornu ferðafötunum, notaði svo mikið af fegrunarlyfjum, að það var erfitt að geta sér til um ald- ur hennar. Hringar með dýrmæt- um steinum glitruðu á fingrum hennar. Á herðunum bar hún slag úr minkaskinni og á höfðinu lítinn hatt með sólfuglsfjöður. Hún stóð þarna hreyfingarlaus og brosandi og þegar Joan gerði sig líklega til að ganga framhjá henni, varnaði hún henni vegar- inis. „Er virkilega svona mikill asi á yður?“ spurði ókunna konan. helzt til léttúðug og hafði sjaldn- ast getað séð fótum sínum for- ráð, þrátt fyrir mikla og marg- víslega reynslu. Ef hér var um einhvern samblástur gegn Lisette að ræða, varð Joan að reyna að verja hana. Þess vegna svaraði hún varfærnislega: „Mér gæti aldrei kömið til hug ar að reyna að laumast í land, eins og þér orðuðuð það“. „Það er ágætt. Það lítur út fyr ir að þér séuð farin að átta yður á hlutunum. Þegar fleiri eru við- staddir, getið þér vel látið, sem þér vitið ekki hver ég er. En þeg ar við erum bara tvær einar, kem ur slíkt ekki til mála. Við getum rætt málið, þegar þér lagið á mér hárið — eins og við erum vanar að gera. Húsbóndi yðar virðist hafa miklar mætur á yður, en það er nú tæplega dugnaði yðar sem hárgreiðslukonu að þakka. — Þér hafið snoturt útlit og ég neita því ekki, að þér séuð á vissan hátt ■hrífandi. Það getur líka verið ..“ Hún þagnaði eitt andartak og horfði hálf-luktum augum á Jo- an. — „Reynið ekki að finna upp á neinu, Lisette. Munið þér hverli ig fór fyrir Marie Gallon í fyrra? Hún varð fyrir því hörmulega slysi, að brenna til bana í káet- unni sinni. Hennar víti ætti að verða yður til varnaðar". Ökunna konan brosti aftur, sama ógeðfellda brosinu og vék til bliðar, svo að Joan kæmist fram undir eins — bara nokkrar brauð sneiðar". „Ekki get ég fengið það af mér að svelta yður, mademoiselle. .“ Hann yppti öxlum brosandi og skipaði þjóninum að láta ungu stúlkuna fá disk með smurðu brauði, sem stóð á afgreiðsluborð- inu. — „Komið þér bara til mín, ef yður vantar eitthvað, mad«- moiselle". Hann tók laust um handlegginn á henni og hún ætlaði að slita sig ■lausa, en minntist þess þá, að hún 1 var ekki farþegi, heldur álitin ein úr flokki starfsfólksins á skipin.u. ' Hún varð að gæta þe.ss, að gera j ekkert það, sem seinna kynni að j bitna á Lisette. Hún þakkaði kurteislega og i flýtti sér svo af stað mef brauð- ' diskinn. Nú voru klefadyrnar hjá Lis- : ette ekki lfestar. Þess hefði held- ur ekki verið nein þörf, því að ■Lisette var þar ekki sjáanleg. — 'Hún hafði farið sína leið — í kúpu ^ Joan og með hattinn hennar á j 'höfðinu. Sömuleiðis hafði hún tek j ið töskuna hennar, með boðsbréf inu. Hún var flúin og hafði ein- ungis skilið eftir litinn bréfmiða með nokkrum hroðvirknislega krotuðum orðum: „Mér gæti aldrei komið til hugar að reyna að laumast í land, eins og þér orðuðuð það“. Dídí gerir sér enga grein fyrir haettunni, sem hún er stödd í og •tendur uppi í hárinu á þorpar- anum. „Þú heldur þó ekki, nautið þitt, að þú getir hrætt mig til þess að elda. „Þú sagðir að þig langaði að | fara í ferðalag sem þetta. Þarna j hefurðu tækifærið. öll skjöl mín jiog nauðsynleg gögn liggja í litlu líhandtöskunni, undir þilrekkjunni. liStattu þig nú vel í nýja hlutverk :inu. Þig grunar ekki, hvað það getur skipt okkur báðar miklu máli. Með kærri kveðju. — Lisette". Þriðja hljóðmerkið var gefið uppi á þiljunum. Joan heyrði Iþað greinilega niður í káetuna. íKann.ske befði hún ennþá tíma til að komast í land, jafnvel þótt hún ^JÍItvarpiö Fiinmtudagur 1. maí: Fastir liðir eins og venjulega. 12,50—14,00 „Á frívaktinni", sjó mannaþáttur (Guðrún Ei'lends- idóttir). 19,10 Þingfréttir. 19,30 iTónleikar: Harmonikulög (pl.). 20,20 Hátíðisdagur verkalýðsins: a) Ávörp. b) Dagskrá um 1. maí. c) Einsöngur: Stefán íslandi i syngur. d) Viðtöl við nokkra frurft ! herja íslenzkrar verkalýðshreyf- , ingar (Sigurður Magnússon full- i trúi). e) Söngfélag verkalýðssam- i takanna syngur (plötur). — 22,05 Gamanþættir (Hallbjörg Bjarna- dóttir og Brynjólfur Jóhannesson skemmta). 22,30 Danslög, þ. á. m. leikur J. H.-kvintettinn. Söngvari: Sigurður Ólafsson. 01,00 Dag- skrárlok. I Föstudagur 2. maí: | Fastir liðir eins og venjulega. j 13,15 Lesin dagskrá næstu viku. ! 19,10 Þingfréttir. 19,30 Tónleik- ar: Létt lög (plötur). 20,30 Dag- jilegt mál (Árni Böðvarsson kand. jimag.). 20,35 Erindi: Lesbækur og kennslubækur (Jónas Jónsson jfyrrum ráðherra). 21,00 Tónleik- j ar: Létt ítölsk lög sungin og leik . in (plötur). 21,25 Útvarpssagan: I „Sólon Islandus" eftir Davið Stef jánsson frá Fagraskógi; XXVII. ji(Þorsteinn ö. Stephensen). 22,10 1 .Garðyrkjuþáttur: Gróðursjúkdóm ar (Ingólfur Davíðsson magister) 22,25 Sinfónískir tónleikar frá tékkneska útvarpinu. — 23,05 Dagskrárlok. Laugardagur 3. maí: Fastir liðir eins og venjulega. 12,50 Öskalög sjúklinga (Bryndís Sigurjónsdóttir). 14,00 „Laugar- dagslögin". 18,15 Skákþáttur (Baldur Möller). —■ Tónleikar. 19,00 Tómstundaþáttur barna og unglinga (Jón Pálsson). — 19,30 Samsöngur: De Fire syngja (pl.). 20,30 Tónleikar (plötur). — 21,00 Leikrit: „Starfið, líf vort og dauði“ eftir Herbert Eisenreich, í þýðingu Helga J. Halldórssonar. Leikstjóri: Rúrik Haraldsson. — Maðurinn verður þessu æva-|ið ríða, skerst Bárður 1 leikinn. 21,45 Tónleikar (plötur). 22,10 reiður og reiðir svipuna til|„Hættu þessu“, skipar hann. jDansIög (plötur). — 24,00 Dag- höggs, en áður en hann léti högg- skrárlok. „Já, því miður. .“ Joan brosti afsakandi. „Ég er að leita að borð salnuim". „Og svo látizt þér ekki þekkja mig. Nei, hættið bara alveg þess- um leikaraskap, því að hann kem- ur yður ekki að neinu haldi“. Nú varð brosið illkvittnislegt og Joan fór hreint ekki að íítast á blikuna. „Ég skil víst ekki fyllilega..“ byrjaði hún, en komst ekki lengra fyrir ókunnu konunni, sem þegar tók oi ðið af henni: „Það var búið að segja mér það, að þér kynnuð e. t. v. að Ieika þennan leik. En þér skuluð nú samt ekki sleppa með það, til þess höfum við of góð vopn á yð- ur, stúlka mín. Þér skuluð ekki heldur reyna að laumast í land. Við höfum þegar gert öryggisiáð stafanir til þess að hindra það“. Joan gerði sér fulla grein fyr- ir því, að þessum hótunum var •alls ekki beint til hennar, heldur Lisette, sem alltaf hafði verið ihjá henni. Hún hljóp inn eftir ganginum, eins og einhver ofsókn armaður væri á hælum hennar. Hvað var það eiginlega, sem Lis- ette hafði nú flækt sig í og hvern- ig átti hún að hjálpa henni úr þeirri klípu? Aftur heyrðist lúðrablástur uppi á þiljum. Það v? í annað skiptið. Þegar þriðja mei’kið yrði gefið, áttu allir gestifnir að vera farnir í land. Hún kom auga á þjón og greip I handlegginn á hon um. „Hvar er borðsalurinn? — Við viljum gjarnan fá eitthvað að borða". Hann vísaði henni til vegar og í þetta skiptið bár leit hennar til- ætlaðan árangur. Skenkjarinn brosti til hennar. Joan var lagleg stúlka og hann var franskui’. „Getið þér ekki beðið í nokkrar mínútur, þangað til skipið er kom ið frá hafnarbakkanum?“ spurði hann. „Nei, ég verð að fá eitthvað,

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.