Morgunblaðið - 04.05.1958, Qupperneq 20

20
MORCVWBLAÐIÐ
Sunnudagur 4. mal 1958
hinni hávöxnu, gáfuðu ensku
Stúlku, sem sonur hans hafði val-
ið sér fyrir eiginkonu. Hún hafði
ekki aðeins gott verzlunarvit,
heldur einnig sömu ástina á eðal-
steinum og tengdafaðir hennar
og eiginmaður.
Það var þessu sameiginlega á-
hugamáli að þakka að fundum
unga, glæsilega Frakkans og
ensku stúlkunnar bar saman.
Hann hafði dáð hana og elskað,
svo að tilbeiðslu gekk nsast, tii
dauðadags.
Um leið og madame Cortez
skellti skáphurðinni í lás, leit hún
snöggt í kringum sig. Einhver
hafði bankað létt á hurðina og
hún flýtti sér, til þess að Ijúka
upp. Hreyfingar hennar voru
óvenjulega léttar og liðugar, mið-
að við aldurinn. Hún var komin
nær sjötugu, en aidurinn virtist
ekki há henni hið minnsta. Hún
hugsaði aldrei um það, hve göm-
ul hún væri.
Hún hafði dyrnar alltaf lokað-
ar og læstar, þegar peningaskáp-
urinn var opinn. Madame Cortez
þekkti að vísu ekki neitt sem kall
azt gat taugaveiklun, en hins veg
ar gleymdi hún aldrei að gera
skynsamlegar öryggisráðstafanir.
Hún gerði ráð fyrir að þetta
væri Ron, hinn ungi frændi henn
ar og sú tilgáta reyndist líka
rétt.
Madame Cortez heilsaði honum
með daufu, kuldalegu brosi. Henni
þótti vænt um hann, en henni geðj
aðist ekki alltaf að viðhorfum
hans eða athöfnum.
„Jæja?“ sagði hún spyrjandi.
„Hefurðu séð nokkurn þeirra? —
1—2) „Á fætur með þig og
•Jdaðu sjálfur", skipar Bárður.
r— Þorparinn gerði eins og hon-
Hefurðu þekkt nokkurn þeirra aft
ur, hérna á skipinu?
Ron Cortez svaraði ekki strax.
Hann hallaði sér upp að glerborð
inu og tók vindling úr gullvesk-
inu sínu. Síðan barði hann hon-
um létt við borðplötuna og fór sér
að engu óðslega, þar eð hann vissi,
að biðin var frænku hans mjög á
móti skapi. Stundum hafði hann
gaman af að stríða henni. Öðru
hverju varð hann að gera upp-
reisn. Hún gat verið svo óskap-
lega ráðrík og kúgað aðstoðar-
fólk sitt, eins og duttlungafull
drottning þjóna sína.
„Stattu ekki þarna eins og
þvara“, sagði hún æst. — „Reyndu
heldur að svara spurningu
minni“.
„Ég er bara að hugsa um,
hvernig ég á að svara henni, kæra
frænka", sagði hann brosandi. —
„Það er nú ekki langt síðan
ég varð að bíða eftir svari frá
þér — eins og þú kannske manst“.
„Þú átt kannske við það, þegar
þú baðst mig um stórt lán, sem
raunverulega hefði verið sama og
gjöf“, sagði hún þurrlega.
„Nú ert það þú, sem spyrð
mig“, sagði hann og hélt áfram
að brosa.
„Hvað áttu við með því?“
Hann gerði sér upp undrunar-
svip: — „Þú hefur enn einu sinni
beðið mig um dálítið, sem hefur
meiri þýðingu fyrir þig en pen-
ingar — já, margfalt meiri þýð-
ingu. Þú hefur beðið mig um að
beita brögðum, ljúga, gera nokk-
uð sem er mjög hættulegt, jafnvel
þótt það sé ekki beinlínis glæpsam
legt“.
1 þögninni sem á eftir fylgdi,
um var sagt, en hugsar með sér,
að nú viti hann þó, hver hafi
falið stúlkuna í skinnunum.
kveikti hann í vindlingnum. Þau
horfðu hvort á annað — háa,
grannvaxna, gamla frúin, sem í
dag leit betur út en í æsku sinni,;i
og ungi, dökkleiti maðurinn, sem
leit næstum of vel út.
Hægt og, að því er virtist, á
móti vilja sínum, brosti madame
Cortez.
„Ekki hélt ég að þú’hopaðir fyr
ir hættunni, Ron. Að mínu áliti
hefur hugrekkið alltaf verið þinn
göfugasti eiginleiki".
„Þökk fyrir hin fallegu orð,
Amy frænka. Það gleður mig að
vita, að þú skulir álíta mig gædd-
an sérstökum eiginleikum — eða
a. m. k. einum. Er það nokkuð
fleira, sem þú getur nefnt mér til
ágætis?“
Svo virtist sem hann væri að
hæðast að henni, en samt varð
bros hennar vingjarnlegra: „Ég
gæti eflaust séð fleiri kosti í fari
þínu, ef ég væri yngri og ef þú
værir ekki frændi minn .. kosti,
sem valda því, að ég get notað
þig“.
„Já, eins og einhvern blending
af sporhundi og skósveini", sagði
hann kuldalega. — „Til annars
hef ég ekki dugað, síðan ég kom
úr hernum. Er það kannske ekki
satt? Varðhundur, sem gætti
þinna dýrmætu skartgripa. Hvers
vegna fékkstu þér ekki heldur
þaulæfðan leynilögreglumann?"
„A hverju hefðir þú þá lifað,
Ron? Og þú sem vilt helzt lifa
góðu lífi. Það eina, sem þú komst
með, úr liðsforingjatilveru þinni,
voru kostnaðarsamar venjur og
óbeit á líkamlegu erfiði. Vinnan
í verzluninni var a. m. k. ekki við
þitt hæfi“.
Því miður er ég ekki neitt sér-
lega efnilegur kaupsýslumaður",
viðurkenndi hann hlæjandi og
hristi höfuðið. — „En hvað þess-
ar perlur fara þér dásamlega vel.
Þær eru í sjálfu sér fallegar, en
á þér eru þær hreinasta opinber-
un“.
Hann hló og kramdi vindling-
inn í sundur á milli fingranna,
enda þótt hann væri nýbyrjaður
að reykja hann.
„Þú gætir orðið ágætur kaup-
sýslumaður — ef þú bara vildir",
hreytti hún út sér.
Hann héit áfram að hlæja.
„Af því að ég er mjög snjall
lygari, eða hvað?“
„Láttu nú ekki svona heimsku
lega. Þegar maður á í höggi við
glæpamenn, eru öll brögð leyfileg.
Þú veizt að sami óaldarflokkur-
inn hefur reynt að stela söfnun-
um mínum £ síðastliðin tvö ár“.
„Já, og þess vegna álít ég, að
þú ættir að leita hjálpar hjá lög-
reglunni“.
„Lögreglan fæst ekki til að
gera neitt, fyrr en ránið hefur ver
ið framið“, sagði hún beisklega.
„Talarðu af eigin reynslu?"
„Ég hef einu sinni leitað til
lögreglunnar. Það var þegar roða
steinunum hafði verið stolið úr
3) „Þakka þér kærlega fyrir,
Bárður, kærlega“, sagði Dídí.
„Ertu sár á hendinni?“ — „Það
verzluninni í París. Þeir fundu
nokkra hina verðminnstu aftur.
Það var allt og sumt“.
„En þú fékkst aftur tryggingar
féð greitt“.
„Gimsteinar • vorir verða ekki
metnir í peningum", sagði hún yf-
irlætislega. — „Tryggingin borg-
ar aðeins gangverð gimsteinanna.
Maður fær ekkert fyrir margra
ára þrotlaust strit og áhyggjur,
við söfnun þeirra. I fyrra, þegar
ég flutti demantasafnið heim aft-
ur frá sýningunni, vissi ég að
það myndi verða gerð djörf til-
raun til að stela því. Það var heill
glæpamannaflokkur með skipinu.
Ég hafði alltaf átt von á því að
þeir létu til skai’ar skríða, bæði á
leiðinni út og heim aftur. Þess
vegna bað ég þig að hjálpa mér“.
„Og álítur þú, að ég hafi orðið
að einhverju liði?“ Hann leit með
alvarlegum spurnarsvip á frænku
sína.
„Safnið komst a. m. k. óskert til
Parísar aftur. Ég kunni líka vel
að meta þá hjálp sem þú veittir".
Hann svaraði ekki strax, en
kveikti sér £ nýjum vindlingi.
„Þó það nú væri. Ég fékk mína
þóknun. Að öðrum kosti hefði ég
ekki getað lifað I vellystingum
praktuglega síðasbliðið hálft ár.
En nú er ég búinn að eyða hverj-
um einasta eyri, Amy frænka. —
Þess vegna kom ég nú með hatt-
inn. Þú hefir ekki fleygt miklu £
hann, upp á síðkastið".
Hann stundi þungan, en slíkt
virtist ekki hafa mikil áhrif á
gömlu frúna. Hún lét sér nægja
að spyrja:
„Er þér nú ekki orðið það
nokkurn veginn ljóst, að það er
heill hópur glæpamanna á hnot-
skógi eftir safninu mínu?“
„Jú, það var greinilegt .... en
unga stúlkan dó“, svaraði hann
stuttur £ spuna.
Eftir langa þögn spurði ma-
dame Cortez:
„Og heldurðu raunverulega að
það hafi verið þeir, sem myrtu
hana?“
Hann kinkaði kolli.
„Já, en ég get ekki sannað það.
Eða réttara sagt: — Ég álít, að
þeir hafi staðið á bak við, en það
var ég sem rak hana £ dauðann.
Aumingja stúlkan........... þeir
vissu, að hún myndi segja mér
eitthvað".
„Elskaðirðu hana? Ég hef mik-
ið hugsað um það“.
„Elskaði og elskaði ekki. Slíkt
er erfitt að fullyrða. Samvizka
mín myndi vera betri, ef ég hefði
raunverulega elskað hana. Ég
ætla að láta það nægja, að segja
að mér hafi geðjazt mjög vel að
henni. Hún var eins og lítill, flögr
andi spörfugl — hrædd við að
segja mér það sem hún vissi, en
jafnframt hiædd um að missa
mig, ef hún segði mér það ekki.
Alltaf þessi bölvaða glæsimennska
mín“.
Hann glotti kaklhæðnislega, en
brosið náði ekki til augnanna.
„Og þú heldur, að það sé sami
glæpamannaflokkurinn, sem þá
ásældist demantana?" spurði hún
eftir aðra, langa þögn.
Hann kinkaði kolli og kveikti
sér £ nýjum vindling.
„Þá hefurðu líka komizt á
snoðir um eitthvað, nú þegar?“
sagði hún ákveðnum rómi.
„Já, ég er búinn að sjá mann-
eskju, sem I þessu sambandi vek-
ur áhuga minn".
Hann sneri sér hægt frá henni.
„Ég er búinn að sjá eina persónu,
sem ég held að geti verið hlekkur
er engu líkara en kjálki Magnús-
ar sé úr steinsteypu“, sagði
Bárður.
í keðjunni — lítill, yndislegur
hlekkur i keðju tuttugu morð-
ingj a“.
„Og meira viltu ekki segja?“
„Ekki að svo kornnú máli“, svar
aði hann og röddin varð hörku-
lleg. —
3. KAFLI.
Þegar skipið byrjaði að taka
þungar, hægar dýfur, vissi Joan
strax, að það var komið út á rúm-
sævi. Hún hafði enn ekki jafnað
sig fyllilega eftir hina skyndilegu
ákvörðun — að vera kyrr £ skip-
inu, í ,stað Lisette, en hún vissi, að
hér eftir yrði ekki snúið við.
Hún minntist þess sem Lisette
hafði sagt, um mann, sem elti
hana og að það væri vegna hans,
sem hún þyrði ekki að fara þessa
ferð. Var þetta nokkuð nema fyr-
ir.sláttur? Það var ekki líkt Lis-
ette, að óttast aðdáendur s£na.
Joan athugaði skjöl Lisette,
Sem virtust vera i bezta lagi. —
iMyndin I vegabréfinu gat alveg
'eins verið af Joan, svo að það gat
tæplega leitt til uppljðstrunar. —
Annars var ekkert, sem merkilegt
gat talizt í tösku Lisette — nokk-
'ur nafnspjöld og allmargir fransk
ir peningaseðlar, en ekkert sem
gefið gat skýringu á hinu kynlega
athæfi hennar. í ferðakistunni
var einungis fatnaður — hand-
saumuð nærföt og náttföt svo
iburðarmikil, að Joan gat ekki skil
ið hvernig Lisette hafði haft efni
á að veita sér slíkt.
SHUtvarpiö
Sunnudagur 4. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
11,00 Messa i Laugarneskirkju
(Prestur: Séra Garðar Svavars-
son. Organleikari: Kristinn Ing-
varsson). 15,00 Miðdegistónleikar.
16,00 Frá tónleikum hljómsveitar
Ríkisútvai’psins i Þjóðleikhúsinu.
Stjórnandi: Hans Joachim Wund
erlich. Einsöngvarar: Julius
Katona kammersöngvari, Kerstin
Anderson, Guðrún Á. Símonar og
Guðmundur Jónsson. 17,00 Guðs-
þjónusta Fíladelfiusafnaðarins i
útvarpssal. — Ásmundur Eiríks-
son prédikar. Kór og kvartett
safnaðarins syngja. 18,00 Sunnu-
dagslögin". 18,30 Barnatími
(Skeggi Ásbjarnarson kennari).
19,30 Tónleikar (plötur). 20,20
Tónleikar (plötur). 20,40 Upplest
ur: „Smiðurinn og skrúfan",
kvæði eftir Francois Coppée, í
þýðingu Matthíasar Jochumsson-
ar (Steingrímur Þorsteinsson
prófeáSar les og flytur formáls-
orð). 21,05 Um helgina. — Um-
sjónarmenn: Gestur Þorgríms-
son og Páll Bergþórsson. 22,05
Danslög (plötur).
Mánudagur 5. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Búnaðarþáttur: Sitt af
hverju (Gísli Kristjánsson rit-
stjóri). 19,00 Þingfréttir. 19,30
Tónleikar: Lög úr kvikmyndum
(plötur). 20,20 Um daginn og
veginn (Vilhjálmur S. Vilhjálms-
son rithöfundur). 20,40 Einsöng-
ur: Paul Robeson syngur (plöt-
ur). 21,00 „Spurt og spjiallað":
Umræðufundur í útvarpssal. —■
Þátttakendur: Aðalbjörg Sigurð-
ardóttir, Björn Sigfússon háskóla
bókavörður, Helgi Hjörvar skrif-
stofustjóri og Skúli Thoroddsen
læknir. Fundarstjóri: Sigurður
Magnússon fulltrúi. 22,10 Hæsta-
réttarmál (Hákon Guðmundsson
hæstaréttarritari). 22,30 Kammer
tónleikar (plötur). 23,10 Dag-
skrárlok.
Þriðjudugur 6. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
19,00 Þingfréttir. 19,30 Tónleik-
ar: Óperettulög (plötur). 20,30
Daglegt mál (Árni Böðvarsson
kand. mag.). 20,35 Erindi: Bretar
og stórveldapólitíkin í upphafi
19. aldar; I. (Bergsteinn Jónsson
kand. mag.). 21,00 Tónleikar
(plötur). 21,25 Útvarpssagan:
„Sólon íslandus" eftir Davíð
Stefánsson f rá Fagraskógi;
XXVIII. (Þorsteinn ö. Stephen-
sen). 22,10 íþróttir (Sigurður
Sigurðsson). 22,30 „Þriðjudags-
þátturinn". — Jónas Jónasson og
Haukur Morthens hafa á hendi
umsjón. 23,25 Dagskrárlok.
ÚtstilUngamenn
Stórt verzlunarfyrirtæki í miðbænum vantar góðan
útstillingamann. Tilboð ásamt uppl. um reynslu og
menntun í starfinu sendist afgr. blaðsins fyrir
þriðjudag, merkt: „Útstillingamenn — 8139“.
Trjáplöntur
salan er byrjuð
Gróðrastöðin við Miklatorg. Sími 19775.