Morgunblaðið - 29.05.1958, Síða 16

16
MORGVHBLAÐIÐ
Fimmtudagur 29. mai 1958
Hún settist á rekkjustokkinn
og smeygði sér úr skónum, en um
leið tók skipið snögga hliðar-
veltu, svo að hún var næstum
dottin fram á gólfið. Á leiðinni
niður var hún þegar farin að
íinna til vanlíðanar, en nú hafði
hún bæði velgju og höfuðverk.
Hún afklæddist í skyndi, en
varð alltaf öðru hverju að grípa
sér í eitthvað, til að verjast falh
og þegar hún ætlaði að hengja
kjólinn inn í fataskápinn, sveifl-
uðust allir kjólarnir í skápnum
út á móti henni og svo inn aftur
og það var engu líkara en að þeir
soguðu hana að sér, svo að hún
datt. Henni tókst þó með erfiðis-
munum að staulast á fætur og svo
flýtti hún sér að leggjast fyrir.
Hún slökkti ekki ljósið, því að
hún var hrædd við að liggja í
myrkri.
Svo gat hún samt sem áður
ekki sofnað. Það var verra að
liggja í rekkjunni en vera á fót-
um, fannst henni. Hún varð að
taka sér eitthvað fyrir hendur,
til þess að geta gleymt sjóveik-
inni. Hún átti eftir að taka upp
úr einni af töskum Lisette og
nú var bezt að láta verða af því.
Hugsanlegt var það, að bréfið
sem Jean Collet vildi svo ákaft
fá í hendur, lægi þar — ef það
hafði þá raunverulega nokkurn
tíma verið til .
Hún tosaði töskunni fram á
gólfið og opnaði hana. 'Svo hóf
hún mjög nákvæma rannsókn á
innihaldi töskunnar.Það var mest
nærfatnaður og skór. Hún hristi
hverja flík og stakk hendinni nið
ur í hvern skó.
Allt í einu var barið á káetu-
hurðina og henni varð svo hverft
við, að hún missti skóinn, sem
hún var að athuga, niður á góif-
ið. Einhver hafði arepið þrjú,
létt högg á hurðina.
„Hver er það?“, spurði hún
óttaslegin, án þess að opna dyrn-
ar. Hún gat heyrt óttann í rcdd
sinni.
„Það er Noilly, þjónninn. made
moiselle. Ég er með skilaboð til
yðar“.
„Ég er háttuð. Getið þér ekki
látið mig heyra þau í gegnurn
dyrnar?"
„Nei, það get ég ekki, mad-
emoiselle, en ég veit, að það er
dálítið, sem þér munuð hafa
mjög gaman af“.
Joan hugsaði sig um nokkra
stund. en svo tók hún ákvörðun.
„Bíðið þá eitt andartak á meðan
ég fer í sloppinn minn“, kallaði
hún.
Nokkrum mínútum síðar opn-
aði hún dyrnar og magri þjónn-
inn með föla andlitið smaug inn.
Hann hélt á diski með þremur,
smurðum brauðsneiðum.
„Hérna eru brauðsneiðarnar.
sem þár báðuð um“, sagði hann
„Ég hefi ekki beðið um neinar
brauðsneiðar“.
„Hafið þér ekki?“ Hann spei'ti
undrandi upp ljósar brýnnar. —
„Þá hlýt ég bara að hafa misskil-
ið það, en smurbrauð er líka
alveg prýðiieg afsökun, ef ein-
hver skyldi koma“.
„Hvaða skilaboð eruð þér svo
með til mín?“, spurði Joan kuida-
lega.
Hann svaraði ekki spurningu
hennar undir eins, en horfð; á
innihald töskunnar, sem lá dreift
um gólfið og uppi í rekkjunni.
„Má ég ekki ganga frá þessu
fyrir yður, mademoiselle? Það
gefur mér átyllu til að vera hér
svolítið lengur".
„Jú, mín vegna megið þér það“.
Hún settist á rekkjustokkinn og
teygði sig eftir vindlingi. Höndin
skalf, pegar hún kveikti á eld-
spýtunni, hvort sem um var að
kenna hreyfingum skipsins eða
þá hennar eigin æstu tauguni.
Hann lá á hnjánum á gólfinu og
raðaði dótinu niður í töskuna.
meðan hann sagði: „Monsieur
Cortes kom hingað í kvöld og
spurði eftir yður. Ég sagði hon-
um að þér væruð uppi á þilfari
með monsieur Charles. Honura
líkaði það ekki sem bezt“. —•
Hann glotti svo að skein í gular
tennurnar. Það var bros, sem
henni geðjaðist ekki að, en jafn
framt gladdi það hana að Ron
skyldi hafa verið að leita henn-
ar. Sú vitneskja gerði henni létt-
ara í skapi.
„Ef það var ekkert annað, þá
hefðuð þér vel getað sagt mér
það, án þess að ég þyrfti að opna
dyrnar", sagði hún dálítið ergi-
leg.
„Jú, það var dálítið annað",
svaraði nann og lokaði töskunni.
„Það var viðvíkjandi þessu bréfi.
Þér báðuð mig að ná í það, þegar
þér komuð um borð í skipið, eins
og þér munið. — Bréfið, sem
mademoiselle skrifað yður nótt-
ina sem hún dó. Umslagið kom þá
strax í leitirnar, en nú er ég bú-
inn að finna bréfið sjálft“.
„Hvar var það?“ spurði hún
og hallaði sér í áttina til hans
Hann tók vindling upp úr vasa
sínum og kveiikti í honum.
„Hafið þér alltaf jafnmikinn
áhuga á því?“ spurði hann
og þegai hún kinkaði kolh, hélt
hann áfcam „Ég hefi það ekk:
hjá mér. eins og þér hljótið að
skilja. Svo heimskur er ég ekk'
Sumum manneskjum er þetta
bréf mjög mikils virði'
„Ég endurtek það sem ég sagði
um daginn, að ég á enga peninga.
Ég vinn fyrir kaupi mínu hér á
skipinu, eins og þér sjálfur".
„Það veit ég líka, en þér þekk-
ið fólk sem á peninga. Þér gætuð
sagt því, að ég hefði undir hönd-
um bréf, sem væri mjög mikils
virði fyrir það. Vitið þér við
hverja ég á?“
„Það kann að vera“.
„Auðvitað vitið þér um hverja
ég er að tala, mademoiselle. Hérna
á skipinu er mjög dýrmætt gim-
steinasafn og eigandi þess hefur
ráð á að greiða talsvert mikið fé
til að vernda bað. Þér vitið að það
mun verða gerð tilraun til að stela
safninu, eins og einu sinni áður.
Ég er viss um að þeir vilja gefa
mikið fyrir bréfið“.
Joan sat þegjandi og horfði á
vindlinginn sem slokknað var í,
milli fingranna á henni.
„Hversu mikils krefjist þér
fyrir bréfið?“ spurði hún að lok-
um.
„Ekki nema smámuni, miðað við
raunverulegt gildi gimsteinanna.
Ég vil fá þrjú þúsund dollara í
litlum seðlum. Ég neyðist víst til
að yfirgefa sktpið í New York og
þá koma peningarnir í góðar
þarfir. Ég vil fá þrjú þúsund, en
þér ráðið því alveg sjálf hvað þér
farið fram á mikið við þá sem
þurfa á bréfinu að halda. Yður
er óhætt að segja þeim að í réttum
höndum, sé það mjög mikils virði“
„Hvað viljið þér að ég geri?“
„Þér getið talað við þá á morg-
un. Svo kem ég aftur annað
kvöld....“ Hann gekk fram að
dyrunum og var nú aftur orðinn
að hinum háttvísa skipsþjóni. —
»Ég vona að smurbrauðið hafi
verið óaðfinnanlegt. Ef þér óskið
einhvers, þá skuluð þér bara
hringja. Ég er alltaf til þjón-
ustu“.
Á næst andartaki var hann far-i
inn og dyrnar lokuðust á hæla
honum.
Hvað gat staðið í þessu bréfi,
sem var madame Cortes þrjú þús-
und dollara virði?
II. KAFLI.
Þjónninn Noilly hafði bréfið
sem Marie_ Gallon hafði skrifað
Lisette, kvöldið sem hún dó og
hann vildi láta Joan koma því til
leiðar að madama Cortes greiddi
honum þrjú þúsund dollara fyrir
það.
Joan hélt sér fastri með báðum
höndum, meðan stóra skipið hjó
og valt á öldunum, svo að hún
var alveg við það að detta um
koll. Og sjóveikin byrjaði nú fyr-
ir alvöru að þjá hana. Ef þessu
héldi áfram lengur, myndi hún
fara að kasta upp.
»Ég verð rð læsa dyrunum",
hugsaði hún með sér, en hafði
ekki mátt í sér til að gera það. —
„Þetta allt saman og svo sjóveik
in í þokkabót", volaði hún.
Hún lokaði augunum og vonaði
að það myndi lækna svimann. Allt
í einu stirðnaði hún upp af skelf-
íngu.
Dyrnar höfðu verið opnaðar, án
þess að nokkur bankaði. Jean
Collet var kominn inn í káetuna
og stóð og studdist við dyrastaf-
inn.
„Hvað var þessi litla rotta að
tala um við yður?“ spurði hann
hranalega.
Joan starði á hann en gat, sök-
um sjóveikinnar, ekki séð hann
greinilega. Allt synti í móðu fyrir
augum hennar og henni fannst
maðurinn fylla gersamlega út í
káetuna. Hún þurrkaði kaldan
svitann af enni sér.
„Ekki neitt sérstakt", stamaði
hún að lokum. — „Hann kom
bara með nokkrar brauðsneiðar
handa mér. . . .“ Hún leit á brauð
diskinn og fékk þegar velgju.
„Hann var lengi hérna inni. —
Ég stóð og beið allan tímann úti
á ganginum".
„Þér hafið staðið á hleri“. Hún
rétti úr sér og reyndi að gera rödd
ina reiðilega.
„Maður getur ekkert heyrt í
kvöld, vegna glamursins og
skröltsins í öllu og alls staðar“,
svaraði hann gremjulega. „Og svo
voru dyrnar lokaðar og læstar. —
Ég veit að hann hefði ekki
stanzað svona lengi, ef hann hefði
aðeins verið að lcoma með nokkr-
ar brauðsneiðar. Þetta var léleg
afsökun, cherie. Reynið að finna
aði a betri".
„Ég er búin að leita að umslag-
inu yðar í töskunni þarna. Hann
raðaði dótinu aftur niður í hana
fyrir mig“.
„Þessi skýring er lítið betri en
sú fyrri“.
„Hvað haldið þér að hann hafi
verið að gei’a?“ spurði hún reið
og vafði sloppnum þéttar að sér.
„Það get ég ekki sagt neitt
ákveðið um. Ef þér hefðuð verið
Lisette, þá hefði ég getað gefið
skýringu, en nú veit ég að þér
eruð ekki Lisette......Stundum
þykir mér það leiðinlegt........“
Hann brosti óviðfelldnu brosi, en
Joan var svo lasin og máttfarin
að hún gat ekki einu sinni reiðzt
honum.
„Þér voruð uppi á þilfari með
húsbónda yðar í kvöld. Hvað sagði
hann við yður?“ hélt Collet áfram.
„Hvað kemur það yður við?
Hvert er eiginlega erindi yðar
hingað? Þér spyrjið að því hvað
þjónninn hafi sagt og hvað hann
hafi viljað mér. Þér viljið vita
hvað monsieur Charles sagði. Ég
veit ekki til þess að ég þurfi að
skrifta fyrir yður“.
„Reynið þér nú að stilla yður
ofurlítið, kæra ungfrú. „Þér eruð
alls ekki skyldug til að segja mér
neitt, en það myndi samt vera
skynsamlegt af yður að gera það“.
„Það get ég ekki séð. Þér viljið
ná í þetta umslag yðar. Ég hef
leitað að því í kvöld, en hvergi
getað fundið það. Hvers anríars
krefjist þér af mér?
Hann tók bögglaðan vindling
upp úr vasa sínum og kveikti í
honum. Svo hristi hann höfuðið.
„Þér hafið víst ekki skilið neitt
sérlega mikið af þessu öllu sam-
an. Ég vil líka meðal annars fá
að vita eitthvað um það sem fram
fer á hárgreiðslustofunni".
Joan barðist við sjóveikina og
henni tókst að harka af sér. —
„Það skuluð þér ekki spyrja mig
um. Þér eruð jú sjálfur orðinn
góður vinur Jaqueline. Sennilega
til þess að fá fréttir frá hár-
greiðslustofunni?"
„Þér haldið þá ekki að það sé
vegna stúlkunnar sjálfrar — að
ég er að ganga á eftir. henni?“
sagði hann hlæjandi. Svo hristi
hann höfuðið. — „Hún er líkust
illa lagaðri chianti-flösku í vext-
I inum, stúlkukindin og svo eru fæt-
/
ú
á
“ YOU’RE RIGHT, STAN/...
THERE ARE NO SLEEPING BAGS
...AND NO FOOD...THESE PACKS
ARE STUFFED WITH
WOOD CHIPS AND
PAPER / __^
AND THESE
SHELLS DON'T
FIT THE .
GUN / V
THEN IF YOU c
KNEW WHAT RIFF
WAS UP TO, WHY DID
. YOU LEAVE THE
r CABIN?
„Þetta er rétt bjá þér, Stígur,"
sagði Didí, þegar hún hafði rann-
sakað innihald bakpokans. „Hér
eru engir svefnpokar og enginn
matur. Hann er troðinn út neð
trjábútum, hefilspænum og blaða
rusli." — „Og skothylkin passa i
ekki í byssuna,“ sagði Stígur. I
—„Fyrst þig grunaði, hver varl
ætlun Ríkarðs, hvers vegna
fórstu þá út úr kofanum?" spurði
Dídí.
urnir á henni líkastir löppum á
gieifingja-hundi“.
„Þér ættuð að skammast yðar“,
fnæsti Joan. — „Þér teljið stúlku
trú um, að þér elskið hana og svo
er það bara til þess að veiða upp
úr henni upplýsingár". '
„Hef ég sagt að ég elski hana?
Hefur hún kannske talið yður trú
um það?“
„Ég veit ekki hvort Jaqueline
hefur sagt það beinum orðum“,
sagði Joan hikandi. — „Ég hef
það eftjr Rachelle".
„Ég játa að ég hef gengið mjög
ákveðið og hiklaust til verks, við
að daðra við hana. Hún er ein af
þeim stúlkum, sem taka þarf föst
um tökum“.
„Já, en hvað viljið þér með
hana? Hvað getur hún vitað, sem
yður fýsir að heyra?“
„Hún veit auðvitað ekki mikið,
því að hún er nú ekki neitt sér-
lega vel gefin, en .... hún hefur
lykil að hárgreiðslustofunni. Það
hafið þið allar, sem vinnið þar,
er ekki svo?“
Joan kinkaði kolli og skotraði
augunum til veskisins þar sem
hún geymdi lykilinn.
„Þarna getið þér sjálf séð. —
Ekki hefðuð þér viljað lána mér
yðar lykil?“
„Nei, aldrei. Er Jaqueline bú-
in að lána yður sinn lykil? Við
megum ekki láta nokkurn mann
fá lyklana".
„Ég hef ekki fengið lykilinn lán
aðan hjá henni. Ef ég hefði beð-
ið hana um það, þá hefði hún
fyllzt tortryggni, eins og þér hljót
ið að skilja".
„Þá skil ég það ekki“.
„Við förum inn í hárgreiðslu-
stofuna tvö ein, til þess að njóta
unaðsstunda. Þér skiljið auðvitað
hvað ég á við .... amour".
Joan fékk nýtt svima og velgju-
kast. Henni bauð við þvi sem
Collet sagði og hún skildi ekki
hvers vegna hann var svona op-
inskár við hana. En hann hafði
auðvitað í fullum höndum við
hana. Ef hún Ijóstraði upp um
hann, myndi hann afhjúpa hana
að launum.
„Hafið þér svo uppgötvað nokk
uð viðvíkjandi hárgreiðslustof-
unni?“ spurði hún.
„Ekki enn sem komið er, en ég
held nú samt, að það sé hún, sem
maður á að beina athyglinni fyrst
og fremst að“, svaraði hann hægt.
SUUtvarpiö
Fiiniiitudagur 29. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni“, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19,00 Þingfréttir. 19,30
Tónleikar: Harmonikulög (plöt-
ur). 2030 Erindi: Ríkisháskclinn
í Norður-Dakota (Richard Beck
prófessor). 20,50 Tónleikar (plöt-
ur): 21,05 Upplestur: Vísnasafn
frá vetrarkvöldum (Hallgrímur
Jónasson kennari). 21,25 Islenzk
tónlist: Tvö tónverk eftir Jón
Þcrarinsson (plötur). 21,40 Hæsta
réttarmál (Hákon Guðmundsson
hæstaréttarritari). 22,10 Erindi:
Löggæzlustarfsemi í Bandaríkj-
unum (Hallgrímur Jónsson lög-
regluþjónn). 22,30 „Vagg og
velta“: Hljómsveit Andrésar
Ingólfssonar leikur. Söngvarar:
Hildur Hauksdóttir og Þórir
Roff. 23,00 Dagskrárlok.
Fösludagur- 30. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19,00 Þingfréttir. 19,30 Tónleik-
ar: Létt lög (plötur). 20,20 Er-
indi: Frá Hornafirði til Bárðar-
dals yfir Vatnajökul, sumarið
1926; síðari hluti (Gunnar Bene-
diktsson rithöfundur). 20,40 Óper-
an „Carmen“ eftir Bizet; 3. og 4.
þáttur (Hljóðr. um síðustu mán-
aðamót). Stjórnandi Wilhelm
Briickner-Ruggeberg. Guðmundur
Jónsson söngvari flytur skýring-
ar. 21,30 Útvarpssagan: „Sunnu
fell“ eftir Peter Freuchen, III.
(Sverrir Kristjánsson, sagnfiæð-
ingur). 22,10 Garðyrkjuþáttur
(Frú Ólafía Einarsdóttir). 22,25
Frægar hljómsveitir (plötur). —
23,05 Dagskrárlok.