Morgunblaðið - 01.06.1958, Blaðsíða 20

20
MORGVNBL AÐIÐ
Sunnudagur 1. Júní 1958
„Ég er yður innilega þakklát
fyrir skilninginn, madame", sagði
Joan hásróma og með grátstaf-
í kverkunum. — „Ég vildi bara að
ég hefði talað um þetta við yður
fyrir löngu. Ég hef kvalizt svo
milsið af áhyggjum og hræðslu".
„Og yður hefur ekki dottið í hug
að gera Ron að trúnaðarmanni yð-
ar?“ spurði madame Cortes og
bætti svo við, þegar Joan svaraði
ekki: — „Það hefðuð þér áreiðan
lega gert, ef þér hefðuð ekki elsk-
að hann. Þegar stúlka elskar
mann, getur hún fengið hinar und
arlegustu hugmyndir".
Þegar Joan kom aftur á hár-
greiðslustofuna, tilkynnti madame
Claire henni að frú Leishman
hefði komið og mælzt til þess að
Lisette kæmi niður í káetuna
hennar klukkan átta um kvöldið.
„Það er nokkuð seint og ég
sagði það líka við hana, en hún
svaraði því til að hún væri önn-
um kafin allan daginn svo að það
gæti ekki orðið fyrr og að hún
myndi borga þér vel fyrir vikið“.
„Forðizt alveg sérstaklega þá
staði á skipinu, þar sem þér gætuð
ekki kallað á hjálp, þótt þér þyrft
uð á hjálp að halda", hafði Jean
Collet sagt og nú minntist Joan
þessara orða hans, en hún gat
ekki með góðu móti neitað að
þjóna frú Leishman.
Hún hafði mikið að gera allan
síðari hluta dagsins og það var
komið fram yfir lokunartíma, þeg-
ar síðasti viðskiptavinurinn
kvaddi. Hinar stúlkurnar voru
farnar, svo að þau monsieur
Charles og hún, voru ein eftir.
„Þér verðið of sein í hádegis-
verðinn, Lisette", sagði hann. —
Hann var alltaf mjög kuldalegur
í viðmóti við hana.
„Nú verður alls enginn tími til
að borða hádegisverð, monsieur
Charles, því klukkan átta á ég að
vera komin niður í káetu frú
Leishman og fyrst verð ég að
ljúka öllum undirbúningi, svo að
ég geti tekið á móti madame
Cortes snemma í fyrramálið. Hún
kemúr, eins og þér vitið, löngu áð-
ur en við opnum stofuna. Ef þér
viljið, þá get ég raðað til í sýn—
ingarskápnum áður en ég fer. Það
er allt í einum hrærigraut þar,
vegna þess að við höfum selt tals-
vert mikið úr honum í dag“.
Hann leit á skápinn, svo tók
hann lykilinn úr hringnum sínum
og rétti henni. Hann brosti, en.
mjög vingjarnlegt bros var það
ekki. — „Þér ætlið kannske að
bæta fyrir hegðun yðar í gær-
kveldi?" spurði hann.
HÉg veit ekki til þess að ég hafi
hegðað mér neitt illa“, svaraði
hún kuldalega. — „Ég var lasin
og fékk svo mjög slæmt sjóveikis-
kast, þegar ég kom niður í káet-
una mína“.
1 þetta skipti var bros hans vin-
gjarnlegt og næstum afsakandi.
„Var það sjóveiki? — Þá er allt
fyrirgefið. Romantík og sjóveiki
eiga aldrei saman. Við skulum
hittast uppi á þilfarinu eitthvert
annað kvöld, þegar betur stendur
á. Hvað segið þér t. d. um annað
kvöld?“
Joan skildi að hún átti mjög
illt með að segja blákalt nei við
þessum tilmælum hans.
„Það getum við vel gert,
monsieur Charles".
„Ég hélt að við hefðum komið
okkur saman um að strika þetta
monsieur alveg út“.
„Já, fyrir utan dyr hárgreiðslu-
stofunnar", sagði hún brosandi.
„En nú erum við stödd innan við
þær. Ég breyti bara í fyllsta sam-
ræmi við fastmælin“.
„Þú hefur svar á reiðum hönd-
um við öllu“, sagði hann hlæjandi.
„En það er nú ekki alltaf svarið
sem maður vill helzt fá.....Það
var fallega gert af þér að raða til
í sýningarskápnum. Láttu mig nú
hafa lykilinn aftur og svo fer ég
að borða. Hádegisverð minn vil
ég fá og engar refjar“.
Hann tók við lyklinum og stakk
honum í vasa sinn. Joan veitti því
athygli að hann setti hann ekki
á lyklahringinn aftur. Rétt á
sama andartaki \ar drepið á dyrn-
ar og einn skipsdrengurinn kom
með símskeyti tii Charles Morelle.
„Viljið þér gera svo vel að láta
mig fá móttökukvittun?“
Morelle náði sér í kvittanabók-
ina og skrifaði kvittun. Joan vissi
ekki hvers vegna hún leit niður
á blaðið, en hún varð sem þrumu
lostin, er hún sá nafnið hans. Hún
vissi jafnskjótt að þessa skrift
hafði hún séð einu sinni áður —
á umslaginu sem Lisette hafði
fengið stuttu áður en hún flúði í
land í Southampton. Joan hafði
sjálf tekið það upp af gólfinu.
Bréfið hafði Lisette rifið sundur
og fleygt sneplunum út um kýr-
augað. Það bréf hafði verið frá
Charles Morelle.
En Lisette hafði sagt að hún
þekkti ekki monsieur Charles. —
Hafði hún sagt ósatt? Eða gat
þessi maður sem Lisette sagðist
óttast verið Charles? Öðru vísi
gat Joan ekki fengið hann til að
passa á myndina. En önnur skýr-
ing var líka hugsanleg. Lisette
hafði kannske átt að mæta á hár-
greiðslustofunni þennan dag og
svo þegar hún lét ekki sjá sig þar
hafði Charles bara skrifað henni
og spurt hvað fjarveru hennar
ylli.
Þannig gat þessu verið farið og
sá möguleiki varð Joan til mikils
hugarléttis. Taugarnar voru ekki
í góðu lagi og þess vegna var hún
farin að tortryggja allt og alla.
Charles Morelle opnaði skeytið
og las það. Svo stakk hann því í
vasa 'sinn.
„Ég neyðist víst til að svara
þessu, Lisette. Viltu læsa dyrun-
um á eftir þér, þegar þú ferð?“
„Já, ég skal gera það, mons. .
Ég skal gera það, Charles".
„Þetta var betra cherie“, sagði
hann hlæjandi. — „Þú lærir það,
þótt seint gangi“.
Auðvitað datt Joan það aldrei
í hug að frú Leishman hefði sent
boð eftir henni vegna hárgreiðsl-
unnar og þess vegna hélt hún til
káetu frúarinnar með beyg í
brjósti. Hún vissi að frú Leish-
man hafði sterkan grun um það,
að hún væri alls ekki Lisette. Aft-
ur minntist hún aðvarana Jean
Collet, en hún var neydd til að
virða þær að vettugi.
Frú Leishman var í gylltum
samkvæmiskjól með dýrmætt de-
mantsmen um hálsinn.
„Hárið á mér er alveg hræði-
legt“, sagði hún — „og hvernig
ætti annað að vera eftir allan
þennan storm í dag . “ Hún strauk
öllum tíu fingrunum yfir úfið hár-
ið. —
Joan burstaði fyrst stuttklippt
hár frúarinnar mjög vandlega og
gekk svo frá greiðslunni sem bezt
hún gat.
„Hvernig haldið þér að þetta sé,
frú Leishman?" snurði hún að því
loknu og rétti henni handspegil-
inn, svo að hún gæti sjálf séð,
hVfernig hárið fór í hnakkanum.
„Ágætt, prýðilegt", tautaði frú
Leishman, en hún leit raunveru-
lega alls ekki í spegilinn. — Hún
horfði niður á lakkaðar neglur
sínar og hélt áfram: — „Þér mun
legt af yður að sýna tilfinningar
yðar til hins unga Cortes á svo
opinskáan og augljósan hátt, að
frænka hans krefur yður reikn-
ingsskapar á því?“
„Ég skil ekki við hvað þér eig-
ið. .. .“ Joan var gersamlega agn-
dofa af undrun.
„Verið ekki með uein ólíkinda-
læti, Lisette. Eins og ég sagði áð-
an, þá vil ég helzt tala við yður
í fyllstu hreinskilni. Ég veit að
þér óskið þess framar öllu öðru að
krækja í Ron Cortes, en þér hagið
yður mjög heimskulega. Það var
mjög óhyggilegt af yður að láta
gömlu frúna sjá yður út. Nú getið
þér séð hvað þér hafið grætt á
því. Frú Cortes sagði jú skýrum
orðum við yður, að ef frændi henn
ar kvæntist yður, þá yrði nafn
hans strikað út af erfðaskránni
hennar. Þér hafið gert gömlu Amy
Cortes að fjandmanni yðar og það
er hættulegt. Ef hún snýst gegn
einhverjum manni, svífsthún einsk
is til að koma þeim hinum sama
á kné. Ef Ron kvæntist yður samt
sem áður, þá verði þið bara að
vona að sú gamla deyi áður en
henni vinnst tími til að hrófla við
erfðaskránni. Hún er nú líka orð-
in gömul og hjartveik, svo að
dauða hennar getur borið brátt að
höndum".
Joan datt helzt í hug að frú
Leishman myndi vera eitthvað
rugluð í kollinum.
„Ég skil ekki orð af því sem
þér ei-uð að tala um, frú Leish-
man“, sagði hún í andmælaskyni.
„Madame Cortes hefur aldrei
minnzt á.neitt af þessu við mig“.
„Nú ljúgið þér, Lisette. Og það
er alveg tilgangslaust fyrir yður
að ljúga, vegna þess að við — ég
meina — vegna þess að ég veit
meira en þér haldið. Og það vill
líka svo óheppilega til fyrir yður
að það voru vitni til staðar í dag,
„Auðvitað geri ég það — þegar þvaðrið vekur hjá mér áhuga“.
ið eflaust eftir því, að við minnt
umst á Ron Cortes hérna um
kvöldið, Lisette. Ég talaði við yð-
ur eins og vin og ég vona að það
kunningjasamband eigi eftir að
styrkjast okkar .’ milli. .. Ágætt,
þá get ig talað við yður eins og
mér býr í brjósti. Getið þér ekki
séð það sjálf, hvað það er fávís-
þegar hún sagði, að fram að þessu
hefði sér tekizt að hindra gift-
ingu Rons og að hún myndi gera
það eftirleiðis og að ef Ron kvænt
ist gegn vilja sínum þá myndi hún
ekki arfleiða hann að einum ein-
asta skildingi. Þorið þér að neita
því, að hún hafi sagt þetta, þegar
þér heyrið að ég hef vitni að því?“
Undrun Joans breyttist í reiði.
„Hún sagði eitthvað þessu líkt,
en þeim orðum var samt ekki
beint til mín“, svaraði hún æst.
„Hvernig dirfist þér að halda
öðru eins fram?“
Frú Leishman barði nöglunum
við framtennurnar og brosti yfir
lætislega: — „En að þér skulið
reyna að bera á móti þessu, Lis-
ette. Ég endurtek það, að ég get
komið með vitni að því sem sagt
var. Það var einungis til þess að
aðvara yður sem ég minntist á
þetta. Segjum nú sem svo, að ma-
dame Cortes dæi snögglega — og
fólk fengi að vita hvað hún sagði
við yður í dag......Er yður ekki
'ljóst hvað það gæti haft alvarleg
ar afleiðingar í för með sér, fyrir
yður og aðra persónu, sem við
þurfum ekki að nefna með nafni?“
„Ég held að ég viti nokkurn veg
inn hver þetta svokallaða vitni yð-
ar er“, sagði Joan rólega. — „Það
hlýtur að vera þjónninn, sem kom
með smurbrauðið. Hlustið þér
virkilega á þvaðrið í þjónunum,
frú Leishman?"
„Auðvitað geri ég það — þegar
þvaðrið vekur áhuga minn. Þ. e.
a. s. þegar það er um fólk sem ég
þekki....“ Hún hló kuldalega. —
„Enda væri lífið leiðinlegt og til-
breytingarlaust, ef við gætum
ekki sagt slúðursögur um hvort
annað.
Frú Leishman stóð á fætur og
Joan kvaddi og fór, eftir að hafa
afþakkað dollaraseðilinn, sem frú
Leishman vildi þrýsta í lófa henn-
ar.
Þegar Joan var komin út á gang
inn, leit hún á úrið sitt. Madame
Cortes hafði sjálfsagt ekki lokið
við að borða hádegisverðinn enn-
þá, svo að hún hafði nægan tíma
til að fara með áhaldatöskuna inn
á hárgreiðslustofuna.
Stígur kveikir í
„Þetta setti að nægja
skinnunum Ifá þá út úr kofanum“, sagði hann. | hundunum. Þeir mega ekki verða lum bakdyrnar, hlaupum við ínn
tii þess að ! „Svo verðum við að rumska viðl af gamninu. Þegar þeir koma út' um aðaldyrnar og lckum þa uti .
ajlltvarpiö
Sumiudagur 1. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
9.30 Fréttir og morguntónleikar.
(10.10 Veðurfregnir). 11.00 Messa
í Neskirkju (Prestur: Séra Jón
Thorarensen. Organleikari: Jón
ísleifsson. 14.00 Frá útisamkomu
sjómannadagsins við Austurvöll:
a) Minnzt drukknaðra sjómanna
(Biskup Islands, herra Ásmundur
Guðmundsson, talar. Guðm. Jóns
son syngur). b) (Lúðvík Jósef-s-
son sjávarútvegsmálaráðherra,
Þorsteinn Arnalds skrifstofustj.,
fulltrúi útgerðarmanna og Andrés
Finnbogason skipstjóri, fulltrúi
sjómanna. c) Afhending heiðurs-
merkja (Henry Háldánsson). —
Lúðrasveit Reykjavíkur leikur. —
15.30 Kaffitíminn: Óskar Cortes
og félagar hans leika. 16,00 Mið-
degistónleikar (plötur). 17.00
Sunnudagslögin. 18.30 Barnatími
(Þorsteinn Matthíasson kennari):
a) Framhaldssagan: „Hnyðra og
Hnoðri": IV. (Rannveig Löve
kennari). b) Skúli Þorsteinsson
kennari les sögu. c) Guðmundur
Snædal leikur á munnhörpu. d)
„Kolkrabbaveiðar“, saga eftir Þor
stein Matthíasson. 19.30 Tónleik-
ar. 20.20 Hljómsveit Ríkisútvarps
ins leikur. Stjórnandi: Hans-Joa
chim Wundei'lich. 20.50 Sjómanna
dagsþáttur. — Umsjónarmenn:
Loftur Guðmundsson og Jónas
Jónasson. 21.35 Frá skemmti-
kvöldi Hallbjargar Bjarnadóttur:
Söngur og eftirhermur. 22.05
Danslög, þ.á.m. leikur hljómsveit
Karls Jónatanssonar. — Guðrún
Erlendsdóttir stjórnar danslaga-
flutningnum. 01.00 Dagskrárlok.
Máiiudagur 2. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
19.00 Þingfréttir. 10.00 Útvarp
frá Alþingi: Almennar stjórn-
málaumræður (eldhúsdagsumræð-
ur); — fyrra kvöld. 60 mín. til
handa hverjum þingflokki. Dag-
skrárlok laust eftir miðnætti.
Þriffjudagur 3. jún'
Fastir liðir eins og venjulega.
19.00 Þingfréttir. 20.00 Útvarp
frá Alþingi: Almennar stjórnmála
umræður (eldhúsdagsumræður);
— síðara kvöld. 50 mín til nanda
hverjum þingflokki. Dagskrárlok
laust fyrir miðnætti.