Morgunblaðið - 04.09.1958, Page 6

6
MORCVNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 4. sept. 1958
Einhver harðasta og tvísýnasta
landskeppnin í frjálsíþróttum
Atli Steinaisson segir frá viðureign Dana
og íslendinga í Randers
Randers, 31. ágúst.
HÁLFMÁTTLAUS eftir æsi-
spennandi augnablik í lands-
keppninni þegar 18 greinar voru
búnar af 20, sitjum við nú hér i
Randers Stadion og fögnum ís-
lenzkum sigri. Hve litlu mátti
ekki muna í þetta sinn. Óheppni
á óheppni ofan hefur mætt ís-
lenzka liðinu í dag. Guðjón Guð
mundsson okkar bezti langgrinda
hlaupari féll á næstsíðustu grind
og varð þar með af sigri og senni-
lega ísl. meti eftir vel útfært
hlaup. Meiðsli Hilmars tóku sig
upp í 200 m hlaupinu og kvalinn
hljóp hann í mark — en náði
„aðeins" öðru sæti. Vilhjálmur,
okkar stærsta tromp kom meidd-
ur til leiks, sleppti langstökkinu
og þar varð því ísland af tvö-
földum sigri og náði rúmum 13
metrum í fyrsta stökki í þrístökk-
inu. Slitni vöðvinn í lærinu sagði
alvarlega til sín og þessi einn
mesti þrístökkvari heimsins haltr
aði frá stökkgryfjunni eins og ör-
kumla maður. En kvalastillandi
sprauta gerði honum kleift að
stökkva annað stökk — og ná
öðru sæti í keppninni. Þegar svo
boðhlaupssveitin vann sigur varð
sigur Islands með 9 stiga mun
— 110 gegn 101 — staðreyrd.
Keppnin, sem íslenzka liðið
virtist fyrirfram eiga svo auð-
velt með að vinna, snerist vegna
lasleika og meiðsla í ísl. liðinu
upp í eitthvert harðasta og tví-
sýnasta lokastríð, sem átt hefur
sér stað í landskeppni við Dani.
18 greinum var lokið, og stigin
voru 97:96 fyrir ísland. 19. grein-
in, þrístökkið, var svo langt
á veg komin að stökkvararnir
út, að hann ætti að fá deyfandi
sprautu. Hann kom aftur, undir-
bjó sig, hljóp hæga atrennu, hálf
haltrandi, og það var eins og
hann ætlaði að hætta við stökkið
— en svo varð ekki, hann stökk
skakkur og skrítinn, og lá í gryfj
unni með kvalasvip. Stökkið
mældist 14,21 m og tryggði tvö-
faldan sigur íslands. fsl. metið í
þrístökki var merkt með ísl. fána
á gryfjubarminum. Það var kald-
hæðni örlaganna að methafinn
varð að neyta sinna ýtrustu lík-
ams- og sálarkrafta við að
stökkva 14,21 m, en fáninn, sem
sýndi met hans blakti léttilega
2,05 metrum þar frá.
Vist er markmið íþróttanna
víðs fjarri, þegar svona hastar-
lega er fram gengið, að fá
deyfandi sprautur til að geta
stokkið. En landskeppni er iands
keppni — stigakeppnin er misk-
unnarlaus, og á þessari stundu gat
jafnvel sigurinn í keppninni verið
undir því kominn að Vilhjálmur
næði öðru sætinu. Honum var af
fararstjórn í sjálfsvald sett, hvort
hann vildi reyna. Hann gat hætt
og gengið af velli. En keppnis-
skap hans, löngun hans til að j
bregðast ekki á úrslitastund,
réði. — Vilhjálmur hefur aldrei
brugðizt á slíkri stund.
Eftir á náði ég tali af honum.
Hann sagði að í sprautunni hefði
verið xylocain-adrenalin, hið
sama og tannlæknar nota til deyf
ingar. En vöðvinn, sagði Vil-
hjálmur, dofnaði ekki meira en
svo, að ég var að því kominn
að gefast upp við stökkið 4 metra
frá plankanum. Ég sá varla gryfj-
una en stökk — og það tókst.
sæti. Með þennan kurr að baki
hóf ísl. boðhlaupssveitin hlaupið.
Björgvin hljóp gegn Hansen og
náði Hansen um 2 m forskoti fyrir
Dani. Hörður Haraldsson tók við
og hljóp gegn Roholm og Hörður
vann upp forskotið, sem Danir
höfðu náð. Svavar spretti úr spori
cg hljóp ákaflega vel cg gerði
raunar út um hlaupið, skilaði 7
—8 metrum á undan Pedersen.
Þórir hljóp vel gegn Frandsen.
Um tíma dró Daninn alvarlega á
en það lagaði Þórir aftur á síð-
ustu metrunum og sigurinn var
tryggður — sá sigur sem beztur
var, því nú var ekki lengur hægt
að segja, að „ísland hafi unnið á
deyfilyfssprautu‘\ ísland fékk 5
stig gegn 2 í boðhlaupinu og end
anleg stigatala var 110:101.
Guðjón á mettíma?
Fyrsta greinin í dag var annars
400 m grindahlaup. Þeir voru í
Pétur Rasmussen vinnur 200 m hlaupið. Hilmar Þorbjörnsson
varð annar.
áttu aðeins eftir eitt stökk hver.
Jón Pétursson hafði örugga for-
ystu með 14,56, lengsta stökki, er
hann hefur náð. Lindholm var í
öðru-sæti með 14,15 m og Jörg-
ensen í þriðja með 14,00. Vil-
hjálmur — frægasti íþróttamað-
urinn á vellinum, var í fiórða
sæti með á að gizka 13,70 metra!
Og það hafði verið gert augna-
blikshlé á keppninni meðan Vil-
hjálmur gekk út af vellinum —
haltur og skakkur. Þulurinn sagði
að vegna meiðslanna ætti hann að
fá svolítið nudd. En fregnin flaug
„Vinstra lærið hékk — eins og
vinstri stjórnin“, var sagt í gamni.
Nú haltrar Vilhjálmur um, finn-
ur til í hverju skrefi, en hann
fagnar sigrinum ekki síður en
hver annar — sigri, sem hann
sannarlega á stóran þátt í.
Eftir þrístökkið stóðu stigin
105:99 og aðeins boðlilaupið eft-
ir. ísland gat ekki tapað keppn-
inni. En það var til meira að
vinna. Það mátti heyra meðal
Dana, að fslendingar hefðu geng
ið of langt, er Vilhjálmur var
deyfður til þess að geta náð öðru
Guðjón Guðmundsson var fyrst-
ur, þegar hann datt.
viðbragðsholunum, Kristensen á
1. braut, síðan Guðjón, Finn Jac-
obsen og Björgvin Hólm. Það var
ekkj langt af hlaupinu er Guð-
jón og Björgvin voru í forustu og
Guðjón var svo örugglega kom-
inn í 1. sæti fyrir mitt hlaup.
Hann tók forskotið á beygjunni
og hljóp ákaflega vel útfært
hlaup. Næst síðasta grindin var
Kristleifur Guðbjörnsson er hér fyrstur í hindrunarhlaupi.
Hann sctti þar íslandsmet.
á einu „hornanna" á hlaupabraut
inni, sem ég lýsti í gær. Þegar
Guðjón ætlar að stíga yfir mis-
stígur hann sig, hnígur niður á
grindina og liggur þar. Hinir
bruna fram hjá, Björgvin örugg-
lega fyrstur en útspískaður.
Hann náði góðum tíma og af tíma
hans má ráða að Guðjón var vel
undir ísl. metinu, hefði ólánið
ekki elt hann. Benedikt Jakobs-
son kallaði til hans þar sem hann
lá, minnti hann á stigið eina, sem
bíður 4. manns, og Guðjón haltr-
aði í mark. Þarna fékk ísland
6 stig gegn 5 í stað 8:3 eins og
búizt hafði verið við — og þetta
var raunar einn öruggasti tvö-
faldi sigur okkar.
Þreyttur Þórir í þriðja sæti.
800 m hlaupið hófst litlu síðar.
Svavar tók þegar forystuna og
hélt henni allan tímann. Danirnir
fylgdu honum fast framan af en
Þórir gætti þess að sleppa þeim
ekki. Eftir fyrri hringinn tók
Svavar mikinn „rykk“ og náði
smám saman um 8 m forskot.i.
Hann var sá sem valdið hafði í
þessu hlaupi og enginn hinna
fékk ógnað honum. Baráttan
milli hinna harðnaði og athygli
okkar beindist að því hvað Þórir
gæti á endasprettinum. Og um
30 m frá marki náði hann Jensen
en Roholm var honum sterkari,
þó aðeins skyldu 3/10 úr sek-
úndu. Það var þreyttur Þórir sem
hljóp í markið — en ísland hafði
fengið 7 stig gegn 4.
Smiðurinn og bóndinn
í baráttunni.
Hindrunarhlaupið var spennandi
frá upphafi til enda. Það var
strax sýnt að smiðurinn Krist-
leifur og bóndinn Haukur ætl-
uðu ekki að gefa eftir án átaka.
Kristleifur tók forystuna en hélt
henni aðeins tæpan hring, þá tók
Pedersen við og hélt henni sex
hringi. Náði hann um tíma 12
m forskoti á Kristleif, síðan kom
Haslund og var um tíma nl. 20
m á eftir Kristleifi og við hann
batt Haukur sig og gaf sig hvergi.
Um 500 m frá marki hafði Krist-
leifur unnið forskotið upp og tók
forystuna með nær 15 m forskoti.
Pedersen varð að greiða forystu
í hlaupinu lengst af dýru verði,
því Haslund og Haukur ,sigidu‘
fram hjá honum líka. Kristieifur
hafði einnig ætlað sér of langan
endasprett, því hann sprakk á
þessum 500 m sem hann ætlaði
sér að „leiða” í mark. Haslund
tók glæsilegan sprett og sigr-
Fratnh. a bls. 15.
sbrifap úr
daglega lífinu
Óskjuhlíðin
Þráinn skrifar:
„¥jAÐ ber að þakka allt það,
Mr sem gert er, ’til að prýða og
fegra þennan bæ og umhverfi
hans. Meðal annars má nefna
Öskjuhlíðina. Hún var orðin ilia
farin, ef svo mætti segja, vegna
grjótnáms o. fl.
Seinni árin hafa stór svæði
verið grædd upp og prýða nú
grænar breiður, þar sem áður var
ber melur. Þetta er gott og bless
að, en það má fyrir alla r.iuni
ekki ganga of langt í þessu. —
Hlúið að þeim gróðri sem fyrir
var — leggið aðaláherziuuna á
það“.
Velvakandi er Þráni aiveg sam
mála um, að Öskjuhlíðin verður
að fá að halda sínum séreinkenn-
um, jafnframt því, sem hún er
prýdd og fegruð.
Á seinni árum hefur sú skoð-
un átt auknu fylgi að fagna
víða um heim, að hver blettur og
hvert land eigi að halda eins
miklu af sinni upprunalegu mynd
og frekast er kostur, og að frek-
ar eigi að leggja áherzlu á það,
sem frábrugðið er, en slétta yfir
það. Tími klipptu runnanna og
reglulegu grasflatanna er liðinn.
Mörgum mun nú kannski finn-
ast að ekki sé mikill fengur í
grjóti og að við höfum meira en
nóg af því. En það er mesti mis-
skilningur að grjót sé ekki prýði,
þar sem það á heima. Þeir, sem
ferðast til Svíþjóðar veita því
.t .d athygii, að í nýrri hverfun-
um í Stokkhólmi eru hinir fal-
legu brimsorfnu klettar látnir
halda sér og ekki gerð tiiraun
til að hylja þá mold og gróðri.
Er Stokkhólmsborg þó allra
borga snyrtilegust og fegurst.
Þetta gefur þessum stöðum
skemmtilegan og sérkennilegan
svip.
Skrautgarðarnir sérlega
fallegir.
ÞÓ seint hlýnaði í vor, hafa al-
menningsgarðarnir í Reykja-
vík verið með afbrigðum fallegir
í sumar. Grasblettirnir eru yfir-
leitt fagurgrænir, lausir við blóm
jurtir og alveg illgresislausir og
litirnir á blómabeðunum eru ein
staklega smekklegir. Litavalið á
blómabeðunum á Austurvelli
hefur í sumar vakið aðdáun, bæði
innlendra manna og erlendra.
Eins fara íslenzku jurtirnar kring
um styttuna ákaflega vel þarna.
Þeir almenningsgarðar, sem ég
hef í sumar haft tækifæri til
að sjá nokkuð reglulega, en það
eru helzt garðarnir í miðbænum,
hafa alltaf verið ákaflega vel um
gengnir og snyrtilegir.
Aftur á móti langar mig til að
finna að einu, úr því skrautgarð-
arnir í miðbænum eru til um-
ræðu. Mér sýnast hríslurnar í
hornunum á Austurvelii vera
orðnar ósköp vesældarlegar og
óræktarlegar. Ætli það sé nokkuð
að gera héðan af annað en skipta
um hríslur? Eða kannski kunna
ræktunarsérfræðingar bæjavins
einhver ráð til að koma gömlu
hríslunum til?